(origineel bericht op be-more.nl)
See you mzungu!
Hello mzungu’s!
De eerste week op 't project zit erop, de dagen zijn echt voorbij gevlogen…
Maandag werden we opgehaald door de projectleider in Masaka (daar waar we in 't weekend met alle vrijwilligers in een heel mooi hostel zitten, de backpackers noemen ze het hier)
Samen met Ronald en Karin, twee vrijwilligers die al een maand in Lwengo waren, gingen Ellen en ik richting Lwengo.
Onderweg onze ogen uitgekeken, wat een chaos in het verkeer! Enorme gaten in de weg, 4 auto’s naast elkaar op een tweebaansweg, inhalen op onmogelijke momenten, geiten, koeien, kippen langs de weg, fietsers met matrassen/bananen/kippen/waterkannen achterop, heel veel boda boda’s (brommertjes waarmee hier alles en iedereen vervoerd wordt) en mensen die hun leven op het spel zetten door vlak voor een auto over te steken.
Bij Lwengo aangekomen stonden daar een aantal kinderen en mensen van het project ons op te wachten, ‘very very welcome’ .
GElukkig was het nog licht, dus konden we goed rondkijken en genieten van 't mooie uitzicht en de natuur; bananenbomen in de tuin en kippen/varkens/geiten rondom 't huis.
Daarna werd er een heerlijk maaltijdje voorgeschoteld, rolex; een soort pannenkoek met een omelet en tomaat erin. Gelukkig was er stroom, zodat we konden zien wat er op ons bord lag, de afgelopen dagen kwam het namelijk geregeld voor dat we met een koplampje op en bij kaarslicht zaten te eten en om 9 uur in bed lagen omdat het 's avonds pikdonker is en wij niet even naar de stad kunnen, waardoor er weinig te doen is.
Dinsdagochtend op naar het voetbalveld om zo’n 30 jongetjes training te geven, ze zeggen wel dat wij, dames, kluitjesvoetbal spelen, maar dit slaat alles… wat een chaos! Ze willen maar een ding, zo veel en vaak mogelijk de bal raken… volgende week vindt er een wedstrijdje plaats tegen een ander team waarbij ze de Sprinkhanenshirts die ik heb meegenomen aan zullen hebben, daarvoor moeten we nog even goed met ze aan de bak om enigzins een kans te kunnen maken op een overwinning.
Na het voetbalspektakel zijn we naar een school gegaan, bij gebrek aan zelfvetrouwen is dit DE plek waar je moet zijn, vanaf het moment dat je het ‘schoolplein’ opkomt komen er tientallen kinderen op je af… iedereen wil je hand of vinger vasthouden en aan je armen en haren voelen. Superrrlief! Onderweg naar huis, als we door het dorp lopen gebeurt hetzelfde… alle kinderen komen op ons afgerend en roepen hello mzungu (blanke) of see you mzungu of doei doei.
Je zou zowat een lamme arm krijgen van al het zwaaien, iedereen, jong en oud zwaait naar je… echt heel leuk, de Ugandesen zijn enorm vriendelijk en lief. Alleen is hun tempo wel duidelijk anders dan 't onze, afspraken nakomen zit niet in hun systeem… om 10 uur afgesproken? Wacht dan nog maar even, want zij beginnen om 10 uur met zichzelf klaar te maken om te gaan…
Wanneer wij iets voorstellen om te doen, keuren zij het goed, om vervolgens de dag erop, wanneer wij ernaar vragen, met de mededeling te komen dat het toch geen goed idee is.
Naast ons huis is ook een schooltje, daarmee werken wij niet, maar er hangen wel heel veel kinderen om ons huis… ze staan met hun gezicht tegen het raam geplakt en vragen continu om een ballon… ‘give me a balloon, give me a balloon, give me a balloon’, kan ;t nu al niet meer horen. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren geleerd op stages om consequent en duidelijk te zijn, waardoor ik nu gemakkelijk nee kan zeggen en voor hun neus de deur dicht kan doen… hard, maar t is niet anders… zo is 't leven hier… de kinderen en ook de volwassenen hebben hele oude gescheurde kleren aan. Wat Ugandese vrijwilligers die met ons werken hebben birkenstocks en shirtjes van C&A, waarschijnlijk door vrijwilligers achtergelaten, daar zijn ze hier zo blij mee.
De Ugandesen stinken allemaal alsof ze zich de afgelopen 10 jaar niet hebben gewassen, dat komt voornamelijk omdat deo hier best duur is.
Ze kopen van het kleine beetje geld dat ze hebben brood of ander voedsel, wat natuurlijk heel logisch is.
Er wordt 3 keer op een dag voor ons gekookt, 's ochtends maken we geroosterd brood (mits er stroom is) en worden er eitjes gekookt en krijgen we er popcorn en ananas bij, smiddags is er een lunch die niet erg lekker is, en dat is nog zacht uitgedrukt. Het klinkt erg lekker; aardappelen, rijst, bonen, erwtjes, lila! pindasaus, maar het smaakt allemaal echt niet zo heerlijk… er blijft dan ook veel over, waarmee we de kinderen en vrijwilligers rondom ons huis een groot plezier doen. Ze likken de borden af en wanneer we de pot nutella laten staan is die binnen enkele minuten leeg. 's avonds krijgen we pasta, soep, wrap met guacemole of rolex, prima te doen!
Woensdagochtend zijn we met de boda boda, Ellen en ik bij Ronald achterop, ver de rimboe ingereden om daar een vrouw te helpen bij het bouwen van een huisje. Op de plaats aangekomen is de vrouw des huizes nergens te bekennen, wel 2 hele oude huisjes die op instorten staan en ook hier varkens, geiten, kippen en veel bananenbomen.
Na even wachten horen we dat de vrouw op zoek is naar sprinkhanen. Deze worden hier veel gegeten en verkocht, wat voor haar natuurlijk inkomsten oplevert… vandaar dat de zoektocht voor de bouw van haar huisje gaat.
Ik heb trouwens vorige week zondag in Kampala op de markt ook sprinkhanen gegeten, best lekker! Hier worden ze echt als chips gegeten, handje vol sprinkhanen en kauwen maar…
Na 1,5 uur wachten was de vrouw gevonden, toen bleek dat de plaats waar we waren niet haar eigendom was, dus dat het huisje ergens anders gebouwd moest worden… Op naar die plaats; heel ver de heuvels op en de rimboe in, tot we op een gegeven moment stil staan middenin de bush, overal planten, bomen, onkruid. Dit was de plaats waar het huisje moest komen. Al gauw kwamen er een paar ugandesen aan met kapmessen en konden wij onze handen uit de mouwen steken, op onze slippers tussen de prikkende planten met een kapmes in de weer… Gelukkig hadden we Ronald als sterke mzungu die samen met 3 andere Ugandesen binnen een kwartier een heel stuk land plat hadden. Met een takje en touwtjes werd het huis afgemeten. Daarna moesten we greppels graven, echt mooi is dat… wij met z’n 4en aan t zweten in 33 graden en die Ugandesen maar kijken en lachen.
Woensdag gaan we verder met het huisje, ben benieuwd of ze in de tussentijd verder zijn gegaan… er moesten namelijk heel veel palen omhoog gesleept worden… ben bang dat wij dat woensdag moeten doen, want zonder ons erbij voeren de mensen hier jammergenoeg niet heel veel uit.
Woensdagmiddag kwamen er 4 gehandicapte kinderen naar ons huisje, waarmee we hebben gespeeld… beetje voetballen, overgooien, kleurplaten kleuren en schminken… leuk om te doen, maar wel lastig om ze aan het werk te houden.
Donderdag zijn we ieder apart, met een ugandese vrijwilliger, op huisbezoek geweest. We gaan de community in en bij mensen thuis op bezoek om er achter te komen hoe het gesteld is met hun fysieke en mentale problemen, ze krijgen van ons veel informatie over hiv en familyplanning en als ze dat willen een verwijzing voor een hiv test in het health centre van Lwengo.
Echt schokkend hoe de mensen leven, met z’n 5en op 8 vierkante meter… geen meubels, alleen kapotte en gescheurde matjes op de grond, waar wij op konden zitten en mijn rugzak op werd gelegd. Echt lief.
Ze kunnen het niet goed uitdrukken, maar zijn heel erg blij dat wij bij hun langs komen.
Een oude vrouw had zelfs voor ons bij haar buurvrouw een houten bankje gehaald waarop we konden zitten.
HElaas werd ik (en later Ellen ook) gisteren ziek waardoor ik niet mee kon op nog een huisbezoek. Moeten allebei nog steeds dichtbij de wc in de buurt blijven, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten of gedronken, dat is wel het nadeel van hier… hopen dat het snel weer overgaat.
Volgend weekend gaan we naar Murchison Falls, een wildpark, ik weet niet of ik dan op internet kan… heb nu zo;n lang verhaal geschreven dat jullie daar voorlopig misschien ook wel genoeg aan hebben 
Ik zal proberen morgen er wat foto’s op te zetten.
Doei doei mzungu’s,
liefs uit Uganda!!