(origineel bericht op be-more.nl)
Smile and wave ladies!
Smile and wave ladies!
Ik ben nu al bijna een week in Uganda en ik heb al zo eel te vertellen! Ik zal maar terug gaan naar de zondag in Entebbe. We hebben toen een introductie gehad van Ruben (regio coordinator van Be-More). We hebben de simkaarten uitgetest en die van mijbleek niet geactiveerd te zijn. Ik heb ook gehoord dat ik het verkeerde nummer door heb gegeven, dee is : +256793908236. Ik heb geen internet en geen WiFi, dus ook geen whats app, nu zit ik in een internetcafe. Na de introductie zijn we in twee busjes naar Masaka vertrokken, dit was ongeveer een rit van vier uur. Halverwege hebben we een tussenstop gemaakt op Equaor en hebben we geshopt en een groepsfoto gemaakt.
Uiteindelijk zijn we dan aangekomen in Masaka, tijdens de rit heb ik verschillende foto’s en filmpjes gemaakt, ik weet niet wanneer ik deze kan uploaden.
In Masaka hadden we een heel mooi hostel met bedden die nog niet doorgelegen waren. Een douche bij de wasbak en het toilet. Eerst en rustig op bed gelegen daarna eten besteld en een heerlijke koude douche gehad! Dit gaat erg snel, snappen jullie wel ;). En in de avond na twee uur wachten op de maaltijd heerlijk gegeten. Na een goede nachtrust hadden we op maandagochtend nog een meeting met Ruben en de rest van de vrijwilligers, war we het over de do’s en don’t s hebben gehad en nog een aantal zaken. Hierna hebben we betaald en zijn alle vrijwillgers opgehaald om naar hun eigen project te gaan.
We hebben de andere vrijwilligers leren kennen, Veerle bij mijn project en vvrijwilligerscoordinator van het project, Benon. Veerle heeft ons op maandag nog wegwijs gemaakt door de sta Kyotera. Overal hoor je Mzungo, blanke, en de kinderen kijken je dan na en roepen. Je voelt je net een attracti. Wij vinden die zwarte kindjes schattig en “nieuw”, leuk lief en zij vinden ons spannend en dus een attractie. Je zwaait naar de kindjes en glimlacht en dan zwaaien ze terug. Maar soms zijn e vervelend en willen ze de hele tijd je hand vasthouden en je aandacht, dan moet je ze gewoon wegsturen. Maar het is voornamelijk “smile and wave ladies, smile and wave”. We hebben in Kyotera gegeven ebn daarna zijn we op tijd naar huis gegaan, want je moet voor het donker binnen zijn anders is het niet meer veilig.
Op dinsdagochtend hadden we een meeting met Benon, die ons over het project vertelde en de mogelijkheden die er zijn. Hij had het er ook over dat we met Abert (project) uit konden gaan en tot laat op de straat konden blijven. Hierop hebben wij vriendelijk gezegd dat dat onze behoeftes niet zijn! Hierna hebben we kennis gemaakt met Abert een man die werkt bij HIV-poli, inloopspreekuur. Aardige man maar hij praat zooooooooo langzaam en zacht, wij moeten echt opletten wdat wij niet te hard gaan praten want dan denkt de lokale bevolking dat wij ruzie hebben. Dus we moeten zcht en langzaam praten, anders begrijpen zij ons niet en wij hun niet.
Abert heeft ons de hele kliniek laten zien, hiuer is een afdeling voor zwangere vrouwen of die pas een kind hebben gekregen, een afdeling voor de mannen en een voor de vrouwen. Er is een afdeling voor de kinderen, en ook een aparte voor de ondervoede kinderen. Deze laatste afdeling hoort niet bij het project. Je hebt een tandarts, een x-ray, echo, laboratrorium en de kantine. Als ik iets vergeet, sorry maar ik heb vandaag zoveel gehoord en gezien dat is echt vermoeiend. Na alle voorstelrondjes hebben we door Abert nog een rondleiding door de stad gekregen. En hebben we daarna zelf voor ons gekookt. Gekookt zoals je dat op een camping doet, een gasfles, een fornuisje en koken maar. Afwassen is ook primitief, eerst het water laten koken en daarna pas afwassen.
Bij het vrijwilligershuis waar ik zit, heb je regelmatig geen elektriciteit dus gisteren toen de lampen aan konden, waren wij zeer verrast! Alles meteen in de oplader, want je weet niet wanneer je de kans krijgt op ze op te laden. Dit is met douchen ook zo, regelmatig hebben we geen water om te douchen en dus moet je een bake vullen met koud water (warm water kennen ze hier op een veilige manier niet!) je wassen en daarna met een bakje afspoelen. Eergisteravond (dinsda) hadden we geen stroom, dus we aten gezellig bij kaarslicht en toen ging opeen het licht aan! Wauw, onze reacties, je leert het gewoon te waarderen!!!
Gisteren (woensdag) heb ik weer zoveel meegemaakt, ik hoop dat ik alles kan onthouden! Ik ben begonnen met mijn eerste dag, een ‘nieuw begin’. Samen met de andere vrijwilligers eerst artsenvisite lopen met dr. Ambrose, een super aardige man! We begonnen op de maternity ward, hierna pediatric ward, female ward en de male ward. Op de male ward ligt een man met HIV, diabetes, hypertensie, een paar weken terug werd meningitis vermoed, deze heer is aan het vollopen. Hij heeft lasix gekregen (medicatie om te ontwateren), maar heeft heier geen resultaat op gehad. Dus de arts geeft als opdracht katheteriseren.
Dit ging als volgt:
Door de zuster werd een katheter met ch18 meteen gepakt, geen verdovend glijmiddel, wel steriele handschoenen en niet steriele handschoenen. Het steriele veld dat gecreeerd werd was niet meet steriel, want met de steriele handschoenen werden alle onsteriele dingen vastgepakt. Penis werd vastgepakt en daar ging de katheter erin, maar vanwege slechte anatomy, fysiologie kennis ging dit helemaal verkeerd! Tijdens het inbrengen voelde ze weerstand, dames en heren dit noemen ze de prostaat. Nou goed, nu komt het ergste! Katheter eruit, katheter erin, katheter eruit, katheter erin. Ondertussen werd de katheter gespoeld net water en weer ingebracht. Wij wilden hun helpen, advies geven maar hier luisterden ze niet naar. En de katheter werd nog een gespoeld en gedroogd met onsteriele gazen en dan laten we het nog eens proberen! Hierna gingen ze eens een kleine katheter halen, hoe dit is afgelopen weet ik niet want wij hebben gezegd wij gaan lunchen want wij waren ons kapot aan het ergeren.
In de middag ben ik samen met Nadine (vrijwilliger) op outreach gegaan, foodtraining. Wij zijn met de boda boda (moter/brommer) naar een dorpje gebracht. De rit was geweldig! HEt landschap, de natuur ende vrijheid die je voelt en ruikt, heerlijk! Dan besef je hoe goed wij het hebben, klinkt als een cliche maar is echt zo! Ik ben dolgelukkig als ik achterop de boda zit. De mensen in het dorpje hadden nog nooit een MZungo gezien. Dus wij waren wederom attracties, de kinderen komen op ons af en wij blazen ballonnen op en gooien die naar hun. Nou de kinderen rennen en rennen en daarna komen ze terug want ze willen nog meer ballonnen! De ouders kwamen allemaal voor de foodtraining waar wij ook bij zitten. Wij foto’s maken van de groep en langzaam komen de kinderen, verlegen als ij zijn naar ons toe want zij willen ook op de foto! Voor dat wij het weten zitten 20 kindjes voor onze neus en maken lawai, wij maar met de kinderen ergens anders heen gegaan. De ouders waren op ons aan het letten hoe wij met de kinderen speelden, dus wij verstoorde de training. Oeps…
Maar goed, ook al kunnen de kinderen ons niet verstaan wij doen allemaal spelletjes met ze en dansen op een gegeven moement de kabouterdans! Geweldig! Hoe leuk deze ervaring was er zit altijd een adere kant aan, namelijk dat bijna alle kindjes en ook ouders flink ondervoed waren. Je zag kindjes op de grond slapen met de vliegen over het gezicht. Kindjes met van die grote ogen die je aan kijken van heb je wat te eten voor mij?! En moeders die de baby’s borstvoeding geven maar ook zij zijn vaak ondervoed. Hier zie je dan een andere kant van het mooie Afrika!
Nog even een paar kleine dingetjes.
Als je hier geld pint ben je miljonair, 300 euro is ongeveer 1.000.000 Ugandese shilling! Super vet, je hebt briefjes van 50.000 in je handen! Je voelt je rijk, maar het is wel lastig, want groot geld heeft niet iedereen en in het begin koop je iets voor 1000 shilling en betaal je met 50.000. Maar dat hoort erbij, je hebt ook nog muntgeld van 100., 200, 500 en 1000 shilling. Dus ga maar na hoe weinig 100 shilling is!
Het weer hier is verrassend, zo hadden we op zaterdag ontzettend warm en mooi weer. En op zondag was het aan het regenen. Het kan van de een op de andere minuut veranderen. NA de regenbui is het wat fris maar hierna wordt het gewoon warm en schijnt de zon weer.
De Ugandese bevolking loopt regelmatig met een jas aan als wij in t-shirt rondlopen. Maar wat pas echt morbide is, is dat je op straat doodskisten kunt kopen (valt wel mee), maar dat er ook kisten zijn voor de kleine kinderen/baby’s. Dit is helaas te verklaren, vanwege de hoge kinderserfte!
Als jullie reacties plaatsen wordt dit vaak geziuen als spam, ik moet dan aangeven dat het geen spam is, daarna komt het op de site. MAar doordat ik maar oneveer een keer per week op internet zit duurt dit langer!
Zo dit was het voor nu, een lang verhaal! Wanneer het volgende verhaal komt weet ik nog niet en foto’s weet ik al helemaal niet!
Liefs,
Susette