(origineel bericht op be-more.nl)
Oli otya??
We zijn weer beter!! We hebben een heerlijk rustig weekend in Masaka gehad. Nadat het internet tegoed in de backpackers op was vrijdag avond, zijn we met alle volunteers bij het kampvuur gaan zitten. Erg gezellig! Zaterdag ochtend hebben we Luganda Lessons gehad. Pfff, wat een lastige taal. Maar we kunnen nu iemand begroeten in het Ugandees. Oli otya? Gyendi! ’s Middags zijn we even Masaka in geweest om stofjes te kopen. Er is hier op het project een vrouw die kleding maakt. Dus wij gaan natuurlijk ook iets laten maken. Aan het eind van de middag hebben we Cooking Lessons gevolgd in de backpackers. We hebben traditionele gerechten gemaakt. Erg lekker, maar super vet. Ook hebben we de lekkerste guacemole gemaakt. Mmmm… Die avond hebben we nog even bij het kampvuur gezeten en zijn op tijd op bed gegaan, omdat we zondag ochtend met z’n allen naar de kerk zouden gaan.
Toen we zondags van de boda boda’s stapten waren we verbaasd dat we geen kerk zagen. We moesten door een klein steegje en een trap op. Toen we boven waren kwamen we bij wat voor ons Nederlanders een parkeerplaats is. Er stonden allemaal kuipstoeltjes en er waren mensen druk bezig met preken. John, van het project FOHO, nam ons mee naar voren om ons voor te stellen. Daar stonden we dan, vooraan in de “kerk” . Nadat iedereen aan bod is geweest begon de dienst. Eerst kwamen er kinderen zingend en dansend naar voren. Heel schattig. Later kwam er een soort gospelkoor dat vooraan stond te zingen en dansen. Er is wel een uur gedanst. Als je om je heen keek zag je iedereen uit hun dak gaan. Iets verder op stond een man, in een knal gele glanzende blouse met z’n ogen dicht, mee te dansen en zingen. Hij ging helemaal op in de muziek, hij leek wel in trance. Wij konden er wel om lachen, vooral omdat wij die blouses verkopen bij carnavalsland. Alle vrouwen stonden met hun achterwerken te schudden en hun armen zwaaiden alle kanten op. Toen het koor klaar was kwam er een man in pak preken. Hij stond te springen, te wijzen, te schudden, te schreeuwen en zweette hevig. Hij was vol passie en iedereen deed met hem mee. Omdat het erg benauwd was daar boven zijn we iets eerder naar beneden gegaan. We hebben een boda boda naar Frikandelle genomen om daar nog even op internet te gaan. Erg leuk om dan alle reacties te lezen. We hebben nog een aantal foto’s op facebook gezet en zijn daarna weer naar de backpackers gegaan. Jjingo kwam ons ophalen om weer naar ons huis in Lwengo te gaan. Onderweg zijn we een paar keer gestopt om wat boodschappen te doen in kleine vieze dorpjes. We zijn ook een aantal keer ingehaald door een bus en Matthew, die ook bij ons in de auto zat, vroeg daarom aan Jjingo. Waarom zijn alle Ugandezen zo traag als ze moeten werken, maar als ze auto rijden zijn ze zo gehaast. Jjingo begon te lachen en vertelde dat ze auto rijden leuk vinden.
Brick making stond op het programma voor maandag ochtend. In de brandende zon hebben we stenen gemaakt. Eerst zijn we water gaan halen uit een bron, het was echt een hele kleine bron en we stonden midden tussen de koeien. Daarna zijn we 2 soorten zand gaan scheppen om er vervolgens een mengsel van te maken met cement en water. Toen dit mengsel klaar was werd het in kleine hoeveelheden in een pers gedaan en zodra we klaar waren met persen werd het in de zon gelegd om te drogen. Er lagen ook nog veel stenen van de week ervoor, die al gedroogd waren, die hebben wel allemaal naar een andere plek gedragen. Tussen de al gedroogde stenen zaten allemaal hagedissen, spinnen, krekels en andere rara beesten. Bernadette schrok vooral vaak als er weer een hagedis tussen zat. Na de middag zouden we een schema maken, maar omdat Anthony, de oprichter van het project, die avond terug zou komen van zijn reis naar Thailand hebben we eerst geholpen om het eten voor te bereiden. De lokale vrijwilligers legden uit dat het voor hun niet gebruikelijk is om te reizen, niemand in hun dorp/community heeft ooit Uganda verlaten, sommigen zelfs nog nooit de community. De locals vinden dit erg bijzonder en daarom werd er een feest georganiseerd. Toen alle groentes gesneden waren en de kip was geplukt hebben we ons schema voor de komende weken gemaakt. Het zou niet meer lang duren voor Anthony en Tien, van het peace corps USA, hij werkt hier al 2 jaar, zouden komen. Nou… Het duurde nog ongeveer 4 uur. De office was versierd met ballonnen, slingers en bloemen. Er zijn zelfs een tv, dvd-speler een boxen opgehaald om het een echt feest te laten worden. Er kwamen steeds meer mensen , steeds meer boda boda’s en iedereen was aan het dansen. Toen iemand een belletje kreeg dat ze in een dorpje verderop reden rende bijna iedereen naar de straat om ze te verwelkomen. Wij bleven bij het huis, maar hoorden op straat allemaal mensen gillen en schreeuwen, echt een spektakel. Anthony werd binnen gedragen met veel kabaal en iedereen was aan het springen en dansen. We kregen een feestmaal en omdat wij blank, en dus eregast, waren moesten we aan tafel zitten en beginnen met eten, terwijl te rest toekeek. We voelden ons erg ongemakkelijk, maar waren blij dat Matthew en Tien en bijzaten. Na het eten zijn wij naar bed gegaan, omdat het al rond 12en was, vanuit de slaapkamer hoorden we Anthony nog uitgebreid vertellen over zijn reis. Ervaringen moet je delen, zei hij.
Dinsdag ochtend troffen we Tien bij het ontbijt, hij vertelde over wat hij allemaal gedaan heeft voor het project en is daarna het huis gaan schoonmaken, we voelden ons best schuldig, want wij hadden nog nooit schoongemaakt hier. Wij zijn om 9uur naar het Health Centre gegaan om daar te helpen. Daar komen alle moeders met hun baby’s voor inentingen. Thijs heeft de baby’s gewogen voordat ze door konden naar de inentingen, waar Bernadette zat. Zij heeft geholpen met het registreren. Wat voor ons logisch denken is, is voor de Ugandeze niet logisch. Zo moest Bernadette alle baby’s de nog geen registratienummer hadden er één geven en registeren welke inentingen ze wanneer hebben gekregen. Voor de baby’s die al wel een nummer hadden hoefde ze alleen de inentingen aan te vullen. Het registratieboek ging tot nummer 220. Er kwamen ook kaarten met nummers als 870, 687, 595, en 545 binnen. De “dokter” vroeg of Bernadette die ook even wou aanvullen, maar zij had ze juist net weggelegd omdat ze toch niet in het boek dat zij had stonden. De “dokter” vond het maar gek dat ze al zo snel wist dat die er niet instonden en begon zelf te zoeken.
We snappen nu wel dat je veel geduld moet hebben in dit land. Terwijl de vrouwen en hun baby’s aan het wachten zijn op de inentingen lopen de verpleegsters en dokters rustig weg om even aan iemand te vragen welke datum het is over 4 weken. Toen ze er na 5 minuten nog niet achter waren hebben wij onze mobiel opgezocht en daar in de agenda gekeken, zodat we verder konden met het werk. Arme vrouwen, wachten, wachten en wachten. Na de lunch zijn we naar de “Woman’s Club” gegaan, jaja Thijs ging ook mee. We hebben daar ongeveer 3 uur gezeten en hebben knal gele kralen gerold, gekletst en gekeken hoe de andere vrouwen manden maken. ’s Avonds viel de stroom uit, dus we zijn op tijd op bed gegaan.
Weer nieuwe blaren voor Bernadette, woensdag ochtend hebben we gaten gespit en die gaten bemest. Echt geen vrouwen werk, maar de vrouwen hier hielpen allemaal mee. Thijs was er aardig goed in, maar Bernadette liep toch wel erg achter op de rest. Daarom is ze de gaten maar gaan bemesten. Het was echt ontzettend veel werk en omdat het er naar uitzag dat het niet voor de lunch klaar zou zijn heeft de school te sterkte kinderen gestuurd om te helpen, dankzij hun hulp was het zo klaar. Kinderarbeid kennen ze hier niet, maar wij waren wel erg blij met de extra hulp. We waren net op tijd binnen voor de middag pauze toen het ontzettend, echt ontzettend hard begon te regenen. En weer viel de stroom uit. Omdat die middag de disabled children zouden komen hebben we alvast een film uitgezocht om te gaan kijken, aangezien het er niet droog leek te worden. Nienke, Stephanie en Flamke, volunteers bij een ander project, kwamen onaangekondigd langs. Maar dat was natuurlijk erg gezellig.
Huisbezoeken en internetten, het programma van donderdag. ’s Ochtends zijn we naar een man in rolstoel geweest met kanker, één been was al geamputeerd, het andere been moet eigenlijk ook, maar ze hebben geen geld. Ook was de man erg aan het hoesten en zag er mager uit. Z’n vrouw vertelde dat hij 2 keer is aangereden door een auto en daarom nu kanker heeft. Logisch!! Nadat we afscheid hadden genomen zijn we naar een disabled meisje gegaan. Ze wou ons niet zien, omdat de blanken normaal eten voor haar meenemen, maar omdat wij niet wisten dat we naar haar toe zouden gaan hadden wij niks bij ons. Maandag gaan we haar weer bezoeken, dus dan kunnen we ons voorbereiden.
We zitten nu weer even in Frikandelle om te internetten, volgend weekend hebben we waarschijnlijk geen internet, dus het volgende verhaal komt over 2 weekjes! We vertrekken vrijdag ochtend vroeg naar Murchison Falls, om the big five te zien. Zin in!!
Liefs,