(origineel bericht op be-more.nl)
(7.) Geen outreach, Gift, Bruiloft.
Leukies,
Wat heb ik weer veel te vertellen over de afgelopen week. We zouden de hele week op outreach gaan. Maandag waren we er helemaal klaar voor. We moesten ons verzamelen om 9 uur op het kantoor. Twee uur later (zolang hebben we moeten wachten) kregen we te horen dat de outreach niet doorging. Het was een kwestie van miscommunicatie en geldzaken geloof ik. In ieder geval was het best wel balen. We hadden ons er juist op verheugd. Nu gaan we volgende week op een lange outreach. Dit houdt in dat we naar vissersdorpjes gaan die verder weg zijn waardoor we daar de hele week blijven slapen. Ik ben heel benieuwd, maar ik ga me er niet meer op verheugen want er is altijd een kans dat het niet doorgaat. Nadat we te horen hadden gekregen dat de outreach niet doorging, hadden we een meeting met de projectbegeleider. In de middag gingen Marit en ik aan het werk in de ‘Theater’ (operatiekamer). We hebben gazen geknipt en operatiekleding gestreken. Deze kleding is van katoen en wordt gewassen en buiten te drogen gehangen. Er kunnen een soort vliegjes in vliegen en die leggen eitjes. Deze eitjes kunnen onder je huid kruipen en groeien tot een larfje. Om deze reden moet je alle was die je buiten hangt heel goed uitkloppen of strijken. Terwijl we hiermee bezig waren, kwamen een zuster en broeder ons vergezellen. We hadden een heel leuk en open gesprek over relaties en seks. We hebben echt gelachen!
Dinsdag ging ik in de ochtend even aan school bikkelen. Soms vergeet ik echt dat ik hier ook voor school ben. Ik heb twee reflectieverslagen geschreven. In de middag ging ik naar het KMC. Daar was een zwaar ondervoed kindje opgenomen van 6 -8 maanden. Dit kindje is drie maanden geleden door een vrouw in het bos gevonden in een zeer slechte conditie. De vrouw heeft het kindje meegenomen, gift genoemd, en ervoor gekozen om de zorg op zich te nemen. Deze vrouw had zelf al kinderen en bijna geen inkomen, dus ze kon dit kindje niet voldoende voeding geven. Het kindje is nu dus zwaar ondervoed en uitgedroogd opgenomen in het KMC. Toen ik het kindje voor het eerst zag schrok ik enorm. Ik had nog nooit zoiets ergs gezien. Je kon alle ribben tellen en de huid kwam op sommige delen zelfs los. Je zag hoe erg het kindje aan het vechten was voor zijn leven. Echt verschrikkelijk. Later op de middag gingen Marit en ik onze vijf families bezoeken om te kijken hoever de mannen waren met het bouwen van de varkenshokken. Drie hokken waren helemaal af. Twee hokken waren bijna af, alleen het dak moest nog afgemaakt worden. Ik vond het super leuk om te zien dat de hokken bijna af waren. De families waren heel dankbaar. Het is leuk om het resultaat te zien van Marit haar sponsorgeld!
Woensdagochtend vroeg vertrok onze 3e musketier Marjorie richting Masaka. Zij gaat deze week op een 8-daagse vakantie naar Zanzibar. Ik ben wel een klein beetje jaloers op haar! Zanzibar schijnt een van de mooiste plekken te zijn. In de ochtend liep ik mee met de artsenvisite. S’middags hadden we het plan om de 11 biggen te gaan kopen voor de families. Deze middag ben ik een beetje tegen de Ugandeze mentaliteit aangelopen. Ik merk dat, nu ik hier wat langer ben, meer moeite krijg met bepaalde dingen. We hadden namelijk een auto geregeld om 12 uur. Uiteindelijk kwam de auto pas om 3 uur. Daarna reden we langs allemaal mensen en gingen we steeds stoppen. Het duurde super lang en we dachten dat we het zo nooit zouden redden om voor het donker alle biggen te kopen en te brengen naar de families. Uiteindelijk kwamen we aan bij de man waar we de biggen van zouden kopen, had ie ze al verkocht aan een ander. Hij verwees ons door naar zijn broer, maar die bleek later in Masaka te zitten. We moesten ons plan dus uitstellen naar een andere dag. Vet balen! De tijd dringt een beetje, we zitten hier nog maar 2 weken waarvan 1 week outreach is. We hebben dus nog maar 1 week om de laatste dingen af te ronden van het project wat we hebben opgestart, zodat we het over kunnen dragen aan de andere vrijwilligers. Nu moeten we dus in onze laatste week de biggen kopen. In ieder geval gaan we het deze keer wat beter proberen te regelen. We gaan degene waarvan we de biggen gaan kopen van te voren al een deel van het geld geven, zodat hij ze niet aan een ander verkoopt.
Donderdag gingen we weer naar ondervoedde kinderen toe. Meestal is dat heel leuk, omdat de meeste kinderen goed gaan en je dus verbetering ziet. Deze keer was het een zware middag. Het begon al in de ochtend, we kregen te horen dat Gift (baby waar ik in het begin van deze blog over schreef) het niet gered heeft. Dat raakt je. Ik dacht dat de baby aan een goed schema zat met om de 2 uur voeding, de dokter had gezegd dat hij binnen 2 weken een stuk beter zal zijn, en dan hoor je opeens dat hij is overleden. Echt verschrikkelijk.
Met de huisbezoeken gingen we naar 4 kinderen. Drie van de 4 kinderen zagen er heel erg slecht uit. Zo breek baar, zo dun, zo energieloos. Bij een kindje zie je echt een dode blik in de ogen. Het grijpt je aan. We gingen ook weer langs het meisje van 1,5 waar ik al eerder in mijn weblog over heb verteld. Die bleef steeds in mijn gedachte. Nu ook weer, toen we bij haar langs gingen, vond ik dat moeilijker dan bij de andere kinderen. Dit meisje raakt mij nog eens extra dan de anderen. Heel gek is dat. De blik in haar ogen gaat recht naar mijn hart.
Vrijdag was een hele aparte dag. We hadden namelijk een Ugandeze bruiloft. Het was de bruiloft van Remy, een ex-collega van het KMC. We kennen hem helemaal niet maar toen hij ons zag en zichzelf voorstelde, nodigde hij ons meteen uit voor zijn bruiloft. Dat is natuurlijk geweldig als er muzungu’s op je bruiloft komen! We moesten in traditionele afrikaanse jurken (gomez genoemd). Vrijdagochtend hielp een vrouw bij het KMC ons met aankleden. We hebben gelachen! Heel veel personeelsleden van het KMC kwamen om een hoekje kijken hoe we eruit zagen. Iedereen zei: You look smart!!! (daarmee bedoelde ze denk ik dat we er mooi uitzagen). We hadden heel veel bekijks. De jurk was van syntetische stof, erg warm. Onder de jurk hadden we nog een hele dikke doek, zodat we dikker leken (dik is hier mooi). We hadden het ontzettend heet, want de zon scheen volop. Zweten joh!! Een bruiloft gaat hiet gepaard met vele tradities. Op dag 1 is de introductie. Op dag 2 is het echte trouwen en het feest. Wij waren alleen bij de introductie, omdat de 2e dag in het weekend viel en wij dan in Masaka zijn. De introductie houd in dat de familie van de man aan de familie van de vrouw wordt voorsteld. Soms is het zo dat de twee families elkaar nog helemaal niet kennen. De familie van de man komt op bezoek bij de familie van de vrouw. Wij hoorde bij de familie van de man. We gingen dus op bezoek bij de familie van de vrouw. Toen we er bijna waren, moesten we op een plek drie kwartier wachten, omdat ze nog niet helemaal klaar waren voor ons. Na drie kwartier reden we in een stoet met auto’s naar de introductie toe. Over elke auto was een soort strik (gemaakt van een klamboe) als versiering geplakt. Toen we aankwamen, zat de familie van de vrouw op ons de wachten. Er waren echt ontzettend veel mensen. Wij (familie van de man) waren met iets van 30 man. De mensen die op ons zaten te wachten (familie vrouw) waren met iets van 200 man. De moesten voor de entree (een poortje) ons splitsen in twee rijen. Een rij met vrouwen, een rij met mannen. We liepen langzaam naar binnen. Aan de linkerkant mochten we gaan zitten (tegenover de familie van vrouw, met gezicht naar elkaar toe).Toen begon het hele riedeltje. Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurde. Alles ging in het Luganda. We konden er niks van verstaan. Wat ik wel weet is dat eerst de kinderen werden geïntroduceerd, daarna de zusters en daarna de tantes van de vrouw. Na heel veel geklets, was het het moment dat de tantes de man moesten zoeken. Hier maken ze een soort spelletje van. Ze gaan dus zoeken bij de kant van de familie van de man, wie de man is waarmee de vrouw gaat trouwen. Soms weten de tantes het al, maar soms ook niet. Toen remy was gevonden, moest hij naar voren komen en op een bank zitten. Het decor van dit alles was trouwens mega kitcherig. Een beetje Amerikaans, hoe ze in Las Vegas trouwen. Op een gegeven moment kwam de bruid eraan. Prachtig zag ze eruit. In een groene gomez met heel veel glitters en het haar zat heel apart. Na uren geklets was het tijd om de vrouw een cadeau te geven. De familie van de man ging dus een cadeau geven aan de vrouw. Twee vrouwen stonden op om dit te doen. Toen werd duidelijk dat ze wilde dat een muzungu ook meeging. Je raad het al, Lily werd naar voren geduwd. Ik wist totaal niet wat ik moest doen, en alle ogen stonden op mij gericht. Ongemakkelijk!!! Een vrouw van de twee sprak gelukkig Engels, dus die zei een beetje wat ik moest doen. We gingen in een rijtje met z’n 3e achter elkaar dansen voor de bruid. Ik deed de vrouw die voor mij liep maar een beetje na. Iedereen ging keihard joelen en juichen. Ik vond het ook wel leuk om te doen. Ik zat namelijk helemaal achterin, dus nu stond ik lekker voorin en kon ik alles beter zien. Na even dansen gingen we knielen voor de bruid en ging een vrouw uitleggen wat precies in het cadeau zat. Het was een mandje met een flesje fanta, een paar matoke bananen, een zeepje en nog wat prullaria. We gaven alle 3 de bruid en knuffel en gingen daarna weer verder dansen. Daarna ging de familie van de man weer terug naar de auto’s toe, om de spullen te pakken. In een mum kwamen er allemaal manden met spullen erin uit de auto’s en werden op een grote hoop gelegd. Ondertussen gingen we even plassen. We liepen naar de wc, wat een latrine was (gat in de grond). Deze latrine was zo ontzettend ranzig dat we besloten om maar in de bush te gaan plassen. Wij dus met onze gomez en kleine hakjes door de bananenbomen op zoek naar een goede plek. Geweldig! Toen we terug waren, lagen alle spullen klaar. Deze spullen geeft de familie van de man aan de familie van de vrouw, om de vrouw te kopen. De spullen waren: een paar kratjes met flesjes frisdrank, allemaal manden met groentes zoals pompoenen en tomtaten, matoke, een paar dekens, een koffer met spullen erin, twee geiten en een koe. Dat is een vrouw hier dus waard. De familie van de man koopt de vrouw van de familie van de vrouw. Deze introductie is dus tevens ook een afscheid van de vrouw en haar familie. Apart hé? Wij brachten met z’n alle de spullen naar binnen toe. Daarna ging een man vertellen wat voor spullen het allemaal precies waren, wat heel lang duurde. Abert had ons van te voren verteld dat we niet veel moesten eten, omdat we bij de bruiloft veel eten zouden krijgen. We hadden dus in de ochtend twee boterhammen en wat yogurt gegeten. Om acht uur s’avonds kregen we pas eten. We hadden echt honger!!! En omdat alles zo lang duurde, en omdat we alle teksten niet verstonden, was het heel vermoeiend en langdradig. We aten kip en beef met rijst, matoke en zoete aardappel. Dit eten was heel erg luxe voor de mensen, vooral het vlees. De familie van de man kreeg als eerste eten, omdat wij de gasten zijn. Na het eten was er weer veel geklets wat wij niet verstonden. Wij hadden nog een cadeau voor het bruidspaar, maar eigenlijk worden de cadeaus pas op de tweede dag gegeven. Omdat wij de 2e dag er niet zouden zijn, mochten we het al geven. Daarbij moesten we natuurlijk ook weer dansen voor het hele publiek. Om 10uur gingen we opeens weg. Voor ons kwam dit wel onverwachts, omdat we dachten dat iedereen nog ging dansen. Het bleek dat de familie van de man eerder naar huis zou gaan, zodat de familie van de vrouw nog een soort afscheidsfeestje heeft. Ik vond dit alles een hele bijzondere ervaring, om een keer meegemaakt te hebben!
Jongens, ik zal maar stoppen want ik zie dat deze blog veels te lang is geworden. Ik vond het leuk om de bruiloft een beetje in detail te vertellen. De volgende weblog zal ik korter houden! Beloofd!
Hoe is het in NL? Ik hoorde via via dat het wat lekkerder weer gaat worden? Ik hoop het voor jullie! En voor mezelf natuurlijk, want over 2 weken ben ik alweer terug!
Hele dikke kus!