(origineel bericht op be-more.nl)
Uit het oog, maar niet uit het hart
Wat leuk om jullie reacties te lezen! Zou graag op al jullie vragen antwoord geven, maar heb niet zoveel tijd om op internet te zitten dus dat doe ik als ik jullie thuis weer zie 
ben nu in Dubai voor mn tussenstop en over 10 uur ben ik in Amsterdam! Nou, hier istie dan: de laatste blog
Maandag 6/8
Vandaag naar bobbi bear! Eerst nog even met het meisje gespeeld waar ik jullie al eerder over verteld heb en vervolgens naar de rechtbank. De zaak gaat over een meisje dat door Bobbi Bear is begeleid en door de ernst heeft het zelfs de kranten gehaald. Ze leken blij te zijn met onze aanwezigheid, want hoe meer blanken er aanwezig zijn hoe beter. Langs een kant ben ik blij dat mijn aanwezigheid als blanke ervoor kan zorgen dat ze sterker staan, maar eigenlijk is het toch ongelofelijk, dat zo’n gruwelijke zaak zonder onze aanwezigheid misschien minder serieus genomen zou worden?! We kwamen aan om ongeveer half tien. Eerst werden een aantal kleine zaakjes behandeld en na een paar uur een andere zaak over misbruik. De dader zat al die tijd gewoon tussen ons als publiek! We moesten al snel de zaal verlaten, want via de tv konden we het slachtoffertje zien die via een andere kamer verhoord zou worden. Uiteindelijk was het middagpauze en kwam de dader dus weer gewoon op z’n gemakje naar buiten. Seeerieus ik dacht dat ik gek werd. Ik heb me voor de eerste keer dat ik in Durban ben een soort van onveilig gevoeld. Hoewel ik hier juist heel veilig was met al die bewaking in de buurt was ik steeds op m’n hoede. Ik denk dat ik het niet kon verdragen dat élke man die me voorbij liep een vuile verkrachter kon zijn. En natuurlijk wist ik al lang dat je niet aan iemand zijn uiterlijk kon zien of hij aan kleine kindjes zit, maar hier werd ik er ineens wel heel hard mee geconfronteerd. Ik had ergens gehoopt dat ze het zouden uitstralen, een soort van schaamte ofzo? Maar hun lichaamshouding was alles behalve schuldbewust… Walgelijk gewoon! Om half 3 waren we dan eindelijk aan de beurt. Ik moet jullie vast niet vertellen hoe mn kont aanvoelde na zo lang zitten op een houten bankje, zeker na dat paardrijden van gister! Gelukkig zat ‘onze’ dader wel nog in de gevangenis waardoor hij niet uit het publiek kwam, maar dat maakte mijn kippenvel niet minder toen hij naar boven kwam. Ook deze dader leek zich totaal niet schuldig te voelen. Je kan je toch niet voorstellen dat een jongen van eind de 20, die er best goed uitziet, zulke vreselijke dingen doet met een baby. Ik zal jullie de details besparen maar de verwondingen waren zo erg dat ik niet eens wist dat het mogelijk was. Om kwart voor 3 moesten we weer weg, want we mochten de getuige niet zien om hem te beschermen. We konden dus weer gaan, want het vervolg komt morgen. Na een hele dag wachten heb ik dus niet echt het gevoel gehad dat ik iets heb kunnen betekenen…
Wanneer we teugkomen op ons project zien we weer maar eens hoe ontzettend creatief deze jongens zijn. Met hout en de onderkant van plastic handschoenen hebben ze ieder een katapult gemaakt. Ook is een jongen zijn broek aan het naaien. Eerst haalt hij met een potlood de draad uit zijn shirt om vervolgens deze draad in zijn broek te kunnen naaien! Hun plan trekken, dat kunnen deze jongens wel…
Dinsdag 7/8
We gaan vandaag mozaieken! Veel waren er echt snel mee weg en ik vraag me af hoe de begeleiding erbij komt dat deze jongens zich niet kunnen concentreren.*Zelfs in deze creatieve les doen ze t prima! Ze doen echt hun best om het beste stukje op een bepaalde plaats te krijgen. Een klein deel van het sponsorgeld is besteed aan dit materiaal. Ze gaan de resultaten verkopen met de bedoeling om ze zo zelf te laten bijdragen aan inkomsten voor I care.
In de middag gaan we naar Galleria om onze afscheidscadeaus te plastificeren. Ze krijgen ieder een A3 met hun foto en hun familie, talenten, dromen enz op.*
Bij terugkomst zijn er meiden op het project van hun leeftijd. Ze werden helemaal wild, zo grappig! Ze gingen dansen, echt sommigen zou je in de finale van so you think kunnen zetten. Het breekt mn hart dan weer dat ze die kans niet hebben. Ze zijn echt heel goed!*
Woensdag 8/8
Regen regen regen. Ben van ellende langer in bed gebleven want 't was echt om te janken. Ook niet normaal hoe koud het hier deze week is trouwens. Tril bijna uit mn vel! Maar ik word weer helemaal warm als ik de kleinste van het stel (1.40m) hoor zeggen: ‘Goodmorning shorty!’ haha dit is ons ritueeltje geworden waarop ik dan tegen hem zeg: ‘Hii big boy!’. Stralen dat ie dan doet :p!
We zijn weer op uitstap geweest van het donatiegeld, deze keer naar Funland. Ik was in eerste instantie van plan om het aan materiaal uit te geven, maar ik kon niet echt iets bedenken wat ze echt nodig hebben. Wat hier in mijn ogen het hardst nodig is, is een positievere houding naar de jongens toe maar dit is helaas niet te koop. Als ik iets van materiaal zou kopen, zouden deze jongens er sowieso geen plezier meer van hebben, ondat ze over 2 weken slagen. Daarnaast is het dan nog maar de vraag of ze het wel gebruiken voor de volgende groep. Daarom wilde ik er iets mee doen waarmee deze jongens zich wel even goed en gewaardeerd voelen en ik kan je vertellen dat dit gelukt is. We hebben ze meegenomen naar funland om te bowlen, friet met een burger te eten en daarna mochten ze nog in een soort gamehal met spelletjes en kermisattracties. Wat hebben deze jongens genoten! Alleen al de manier waarop ze keken wanneer we de bowlingzaal binnen liepen was al onbeschrijflijk, laat staan wanneer ze een paar kegels hadden omgegooid. We hadden ze vooraf niet vertelt wat we allemaal gingen doen, dus alles wat erna kwam was een extra verassing. Tijdens het eten was het doodstil, maar de lichtjes in hun ogen zeiden genoeg… Vervolgens dus nog naar de gamehal. Met zn allen in de botsauto’s, racen op een motor, schietspelletjes en knuffels grijpen… Ik vond het ook zo knap dat ze niet om meer muntjes kwamen zeuren toen alles op was. Ze waren tevreden met een leuke dag.
Na een dag als vandaag stel ik me de vraag die al eerder in me op gekomen is: zijn gedragsstoornissen soms geen luxeprobleem? Dit vraag ik me af omdat deze kinderen, die een zwaar verleden hebben waarvan ik waarschijnlijk nog maar een tiende weet, zich over het algemeen gedragen als normale jongens die alleen flink achter lopen in hun emotionele ontwikkeling. Maar niemand heeft hier echte woedeuitbarstingen, vertoont zware hechtingsproblematiek, depressies of wat dan ook. Ik vraag me af wat er geveurd als je deze jongens mee neemt naar nederland. Zullen ze dan wel ineens zulk gedrag vertonen? Ik denk het namelijk wel… Want als je in ons land iemand opzoekt die zoveel heeft meegemaakt in zn korte leventje, is de kans groot dat deze persoon wel ‘moeilijk’ gedrag vertoont. Hoe komt dit dan? Kan dit gedrag pas tot uiting komen als je leven niet meer alleen draait om het vervullen van je basisbehoeften? Of komt het omdat er in onze maatschappij zoveel verwachtingen zijn dat deze in combi met de problemen zorgen voor escalatie? Of zit het in de afrikaanse cultuur om altijd maar gewoon door te gaan wat er ook gebeurd. Wat het ook is, ik blijf het raar vinden… Je zou denken dat een gedragsstoornis iets is wat je niet kunt tegenhouden, maar nu lijkt het dus eerder cultuurgebonden of dit zich al dan niet ontwikkelt… ?
Het is ook maf dat ze allemaal zo braaf wachten met een groot glas drinken voor hun neus. Als je met een stel Nederlandse kinderen daar gaat eten zouden ze volgensmij alles gelijk opgedronken hebben. Ook bij het eten wachten alle kinderen tot alle anderen eten hebben, behalve de leiding die was al begonnen. Moeten we nu opeens niet bidden dan? Toch ongelofelijk dat deze boys zoveel manieren hebben terwijl ze amper een opvoeding hebben gehad. Het is ook grappig dat deze jongens van minstens 13 vragen of je mee loopt naar de wc, ook als ze al 2 x geweest zijn.*
Terug op het project heb ik mn broek gewassen op zn Afrikaans. Jajaa nu ben ik helemaal van mn verwende leventje af. Het was even sukkelen, maar het is gelukt! Tenminste dat denk ik, maar we zullen het morgen zien als tie droog is. Het is weer confronterend als een jongen me vraagt hoe het komt dat ik nog moet leren hoe je met de hand wast. Ik leg hem uit dat we een wasmachine hebben dus dat ik nooit met de hand moet wassen. ‘Everybody in Holland have machine?’ vraagt hij me. Wanneer ik hem zeg dat bijna iedereen dit wel heeft, is hij even stil en zegt dan: ‘Oh… Than you really are rich…’. Ik ben er even stil van… Wij denken dat we rijk zijn als we in een villa wonen, deze jongen vindt dat je rijk bent als je een wasmachine hebt… En ik? Ik voel me rijk terwijl ik hier m’n broek zit te wassen met een aantal geweldige jongens om me heen!
Donderdag 9/8
Deze ochtend konden we uitslapen, want het is Womens Day. Ze hebben daarom geen les. Dat kwam voor ons goed uit, want we moesten de mozaiekwerkjes nog metselen. Het resultaat mag er wezen! De rest van de middag hebben we gewoon wat met de jongens buiten gezeten (jaja, de zon schijnt :D). Louise (vrijwilliger in een ander onderdeel van I care) had ons haar boek uitgeleend. Dit boek is geschreven door een vrouw die ook bij I care en nog een aantal andere projecten is geweest. Ze schrijft veel herkenbare dingen en er staan ook een aantal foto’s in haar boek. We hebben het met de jongens bekeken en wat bleek? 2 van onze jongens staan met een foto in het boek! Trots dat ze waren. Ze herkenden ook heeel veel andere jongens op de foto’s. Zo besef ik weer maar eens hoe close de groep straatkinderen met elkaar is.
Mijn oma sloeg me altijd met zo’n slipper, zegt Sanelle. Ik vraag hem waarom ze dit deed en dit was omdat hij respectloos was. Hij vraagt me of wij dan nooit werden geslagen. Ik leg hem uit dat je bij ons geen kinderen mag slagen, hoe stout het kind ook is. Hij snapt er niks van… Hoe wordt een kind dan gestraft in jullie land? Tsja… Hoe leg je zo’n jongen dan uit dat we niet meer op de computer mogen, of niet op stap, of minder zakgeld krijgen of wat dan ook. Deze jongens hebben niks van dit alles, dus kunnen ze er ook niet mee gestraft worden…*
We hebben als afscheid pannenkoeken gebakken voor ze. Dat was nog eens een uitdaging! 96 pannenkoeken met 1 pan. We hebben er 3 uur over gedaan, maar het is gelukt! Hierna hebben de jongens nog afscheidsbrieven voor ons gemaakt. Hier een voorbeeld van zo’n brief:
Thanks winnie and kirsten *and frank for come to be with us thanks for the trip it was nice to be with all of you guys good bye we will miss all of you frank Winnie *and kersten keep it up for what you do to come to holand for us i now it hard to leave homes *beacuse you want to be with us god will bless all of you we proud of what you do to come to holand to be with us we love holand because most Peaple from holand they care with street kids we proud of holand very much. Sanelle
Lief toch?
Zoals jullie gelezen hebben, heb ik hier een super tijd gehad. Maar wat heb ik hier nu eigenlijk geleerd? Voor mijn vertrek wilde ik iets extra’s doen in mijn leven, omdat ik besef hoe goed ik het heb. Ik had het geld en de tijd om iets voor een ander te betekenen, dus waarom zou ik het niet doen? Daarnaast wilde ik ook hierheen om echt te ervaren hoe verwend ik ben en hoe het er bij andere mensen aan toe gaat… Terugkijkend op de afgelopen 4 weken heb ik veel meer geleerd dan alleen dat…
Hier heb ik geleerd dat uiterlijk niet belangrijk hoeft te zijn. Voor deze puberjongens doet het er niet toe hoe je eruit ziet en dat is heerlijk. Zelfs als ik met mn ogen half open, een stinkbekkie en mn haar overeind de slaapkamer uit kom, willen ze me maar al te graag knuffelen en van alles vertellen. Gewoon, omdat ze me lief vinden! Daarom deed ik ook helemaal niks aan mn uiterlijk en het voelde heerlijk om er als een slons uit te zien zonder dat iedereen je nakijkt of over je praat. Ik heb hier het schijt gekregen aan iedereen die iemand beoordeelt op uiterlijk, wetend dat ik dat zelf ook heb gedaan… Ik heb hier een soort van besloten nooit meer iets aan mn uiterlijk te doen omdat ik hier heb geleerd dat dit helemaal niet belangrijk is. Maar toen… Nu een week geleden, kreeg ik ineens zin om me op te maken en hakken aan te trekken (niet dat ik die bij heb) en voor wie in godsnaam? Niemand kon het hier wat schelen! Maar het antwoord was: voor mezelf. En daar kan ik dan ook wel weer mee leven. Dus nu heb ik mn beslissing wat aangepast en doe ik alleen nog wat als ik daar zin in heb en niet omdat het van me verwacht wordt of omdat ik anders slecht beoordeeld word of ze over me praten… Dus als je me binnenkort in mn slonskleren op 't terras ziet zitten of met mn hakken aan peultjes aan het trekken ben… blame africa
Ik heb hier ook geleerd dat luxe niet gelukkig maakt.Als ik zie hoe blij deze kinderen zijn met iets kleins, al weken lang zelfgemaakt mens-erger-je-niet op een karton spelen en hele dagen zingen en dansen terwijl het enige bezit wat ze hebben in 1 kluisje past. Ik moest soms buiten naar de wc, sliep met 6 man op 5 vierkante meter, heb met de hand gewassen en koud gedoucht. Maar guess what: ik voel me helemaal happy. Dit maakt dat ik nu minder eisen stel aan mn toekomstige huis, want ik weet nu dat je ook gelukkig kunt zijn met weing. Het geluk zit 'm alleen in de kleine dingen en het kost soms wat moeite om ze te kunnen zien. Maar deze jongens hebben me geleerd dat elke dag een feest kan zijn en dat aandacht geven aan elkaar effectiever is dan een inloopkast.
Ik heb hier geleerd dat African time laaaang kan duren en dat ze hier per dag leven. Dit kan in mijn ogeneen voor en nadeel zijn. Op lange termijn is het lastig om iets te regelen, maar er is weinig druk en verplichtingen.
Ik heb geleerd dat ik meer kan dan ik denk. Thuis werd alles voor me gedaan, maar hier stond ik er bijna alleen voor. Maar het regelen van de reis, zorgen voor mezelf, zorgen voor anderen en leren over mezelf… Het is me gelukt! Het voelt goed om te weten dat ik het zelf kan, ook al dacht mamsie dat ik hier nog tegen van alles zou aanlopen omdat ik aan een heleboel niet had gedacht. En ik weet dat ze me het liefst weer verder verwennen als ik terug ben, maar dat mag wel hoor 
heb al zin in de lasagne die straks klaar staat! Het gaat er om dat ik nu weet dat ik het alleen kan…
Ik heb geleerd dat het moeilijk is om in een andere cultuur mee te draaien. Ik heb me regelmatig een buitenlander gevoeld en ik heb nu ook meer bewondering voor buitenlanders in ons land… Het is heel simpel om te zeggen dat iemand zn normen en waarden maar moet aanpassen aan de onze als hij zo graag hierheen wil komen. Maar hoe graag ik ook naar Zuid-Afrika wilde, het is heel moeilijk om het je ineens niet meer aan te trekken dat een kind hier droog brood krijgt en een volwassene lekker brood ‘omdat die hiërarchie nu eenmaal in hun cultuur zit’.
In Nederland vond ik het altijd verschrikkelijk om mensen aan te spreken in een winkel of te bellen met onbekende mensen. Omdat veel mensen dit weten, werd dit ook vaak van me overgenomen om me te helpen. Hier niet… Ik heb het expres niet verteld, omdat ik vond dat het tijd werd om het zelf maar eens te doen. Om te ervaren dat ze me heus niet opeten als ik iets slecht uitleg aan de telefoon (in het engels!). Omdat ik hier wel moest, heb ik gemerkt dat het steeds makkelijker werd. Soms vind ik het nog wel een beetje spannend, maar ik heb het toch maar gedaan :)!
Ik heb geleerd om met weinig veel doen, zonder technologieen. Zelf twister of mens-erger-je-niet maken, wassen zonder machine, pannenkoekenmix maken zonder mixer, naaien zondet machine, koken zonder electriciteit… Het kan allemaal 
Ik heb hier geleerd om de kleine dingen te waarderen. Ik ben blij met een lach.
En nu hopen dat ik deze dingen vast kan houden als ik terug in Nederland ben en niet gelijk meegesleept word in mijn oude gewoontes…
En nu is het mijn laatste dag hier en moet ik afscheid nemen van 10 geweldige jongens. Het maakt me verdrietig. Verdrietig omdat ik nog zoveel met ze had willen doen, omdat ik hun diplomauitreiking hier niet meemaak, omdat ik bang word van de gedachte dat ik niet weet wat er met ze gaat gebeuren. Ik weet dat ze sterk genoeg zijn om te overleven, maar ik zou ze nog zo graag 100000 knuffels en complimentjes geven, want die verdienen ze! In tegenstelling tot veel andere projecten kan je hier geen contact met ze houden, want ze gaan over 2 weken naar huis of andere weeshuizen, of uiteindelijk terug naar straat. En als ze terug naar straat gaan is het verdomme niet hun fout! Want het zijn de liefste, grappigste en handigste jongens van de wereld die gewoon in zulke slechte omstandigheden leven dat de straat hun beste optie is. Ik hoop dat ze ons niet vergeten. Niet per se mij, maar het feit dat er mensen waren die naar hen geluisterd hebben, die hen aandacht gaven en hen heel bijzonder vinden. En dat we een klein beetje hebben bijgedragen aan hun zelfbeeld, waardoor ze in het harde leven dat ze nog tegemoet gaan, af en toe terugdenken aan de goede kanten die wij in hen hebben gezien. Maar misschien is dit allemaal te groot gedacht en zal dit allemaal niet gebeuren. Hoe dan ook… Ik zal deze kanjers in ieder geval NOOIT vergeten!