(origineel bericht op be-more.nl)
En dan zit je in Zuid Afrika!
San’bonani!!
De dagen vliegen hier voorbij, dus snel een weblog plaatsen voor ik plotseling merk dat ik alweer thuis ben 
<a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://0”>Zaterdag 31 december</a> en <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://1”>zondag 1 januari</a>. heerlijk gegeten bij yes en vic en na het vuurwerkmomentje <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://2”>om 12 uur</a> vanuit hun nieuwe flat op de 8e verdieping, uitzicht over heel Gouda, op naar de Swing om daar een glaasje te nemen op t nieuwe jaar. Na een paar uurtjes nog even langs Marcel en Annemieke voor een nieuwjaarsgroetje, om om half 6 fris gedoucht in bed te liggen. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://3”>Om 7 uur</a> stonden paps en Lia voor de deur dus was heerlijk uitgeslapen op Schiphol bakkie koffie gedronken met hen en met Gekke Renate, Ruud en Yes die me uit kwamen zwaaien. Te lief!!! Op schiphol Oene en zn vader opgezocht die naast ons, maar een centimer of 30 hoger ons aan t zoeken waren De vlucht ging prima, goed verzorgd, tussenstop in Johannesburg waar we een hostel vonden, beetje bijzonder, maar prima, en een paar uur later op naar Durban. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://4”>Maandag 2 januari</a>Daar stond Loes, vrijwilligerscoordinator van Be more ons op te wachten, die ons niet als hollandse vrijwilligers herkende omdat we zo relaxed oogden, haha, dat klinkt goed. Omdat we nog op wat andere vluchten moesten wachten, zijn we gaan lunchen met Loes en vertelde ze vast een en ander over I care. Ik was kapot van 2 nachten overslaan, maar na deze lunch zoveel energie en zin in t project door haar praatje! We kwamen met alle vrijwilligers voor de maand Januari bijeen in een prachtige backpakkers aan zee. dagje gekletst, gehangen, gezwommen en elkaar en elkaars projecten beter leren kennen. Kamer gedeelt met Cathy en Michelle, prachtige kamer, met airco en Jacuzzi en een uitzicht!! bijna niet voor te stellen. Probeer een foto bij te voegen. Met een groep meiden zo gezellig gehad dat we meteen de weekenden vol gepland hebben. 1e weekend safari in Hluhluwe park, 2e komen ze (5 meiden) bij mij in de backpakkers logeren om te surfen, winkelen, uit te gaan en we gaan naar een Zulu-familie. Misschien als we een gaatje over hebben willen we nog naar een kerk waar goed gospelkoor zit, leuk om eens mee te maken. En derde weekend gaan we op wild-coast experience. Helemaal top! ’ s Avonds met alle vrijwilligers (stuk of 30?) een Durbanse curry gegeten, daarna eindelijk top geslapen. Jammer om weer uit elkaar te gaan, maar ook erg veel zin in t project. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://5”>Dinsdag 3 januari</a>Volgende ochtend werd 1 voor 1 iedereen opgehaald door allemaal enthousiaste projectleiders…we zwaaiden ze allemaal uit, steeds minder mensen, tot iedereen weg was en wij nog over waren. Na nabellen door Loes bleken we vergeten. Oeps. Dus door Loes gebracht. Eerst naar de backpakkers waar we de maand zullen slapen, woooow wat een plek! Het personeel zingt er tijdens het werk (ik kreeg de eerste keer pas een drankje toen ik minstens een zin meezong met adele), en er hangt een beetje een Bob Marley achtig sfeertje. Hierna door Loes afgezet bij het project. Hier aangekomen bleken ze niet te weten dat we kwamen. Rondleiding gehad van weliswaar zeer vriendelijke man, maar die duidelijk niet wist wat hij met ons aan moest. Paar kinderen gezien en na goed uur beetje met staart tussen de benen weer naar ‘huis’ gelopen. Bij Tekweni (backpakkers) aangekomen aan de braai gegaan met de mensen van Umthombo. Dit is een project wat vergelijkbaar is met fase 1 van I care. Waar wij zitten. Gezellige avond.
Woensdag 4 januariVolgende dag met frisse moed <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://6”>om 8 uur</a> weer bij i care voor nieuwe dag. De kok was afwezig, dus de vraag was of ik wilde koken voor de kinderen. Natuurlijk, ik zeg nergens nee tegen was mijn voornemen. Ik werd geholpen door Sinithemba, of eigenlijk hielp ik haar, haha, die wel eens de kok helpt, dus wel wist wat er moest gebeuren. De keuken was enorm vies, dus er werd gevraagd of we die wilden schoonmaken. Hallo meneer Kakkerlak! Bijzonder om te zien trouwens dat je uren staat te koken en die kinderen hun bord in een halve minuut leeg hebben. Wat een honger hadden ze. Oene was de social workers beetje gaan helpen en is meegeweest naar t strand.Ik dus de dag poetsend en kokend doorgekomen, ik vond dat aan de ene kant fijn, voelde me nuttig, maar dacht wel…ik ga toch niet zo de hele maand beleven? Gelukkig mochten we de volgende dag met Donation (ja zo heet hij echt) mee op Outreach. Hij had al lange tijd contact met een jongen die op straat leefde, maar daar niet weg wilde. Donation zag hem aftakelen en maakte zich ernstige zorgen over zijn gezondheid. Hij was duidelijk ondervoed. Hij had hem eindelijk zover gekregen dat hij hem naar een speciale kliniek kon brengen. Hij zou hem de volgende dag dus brengen. Al vrij vroeg weer weggegaan, omdat kinderen vroeg weer weggingen en we een beetje verloren rondliepen. Ik vond het heel lastig om te ontdekken of ze nou liever hadden dat we weggingen of dat ze uit beleefheid zeiden dat we best we mochten. 't gevoel over de dag was al een stuk beter dan de 1e dag, maar bleef wel beetje met onderbuikgevoel zitten. Maar…we zijn door Be More goed voorbereid dus had wel rekening gehouden met dit soort dingen. 's Avonds uit eten met de umthombo-mensen in bij een goede Italiaan. Weer een leuke avond. Slapen deden we in een kamer met 3 stapelbedden die we deelden met andere backpakkers (Ieren die dag)
Donderdag 5 januariDe volgende dag begon zoals ze daar dagelijks doen met een devotion. De staf zit bij elkaar, er wordt een klein stukje uit de bijbel gelezen en hier over gepraat. Wat betekent deze bijbeltekst voor ons werk met de straatkinderen? Alhoewel ik hier zelf niet veel mee heb, vind ik de manier waarop ze het doen wel mooi. Zo spraken ze die dag over het thema liefde. Hoe kunnen ze door hun werk liefde tonen aan de kinderen. de weg is lang, kost veel energie, de kinderen kunnen veel liegen en bedriegen, geweld gebruiken, vallen terug als t goed lijkt te gaan. Hoe kunnen we de energie vinden om er voor te blojven gaan, het doel voor ogen te houden en de kinderen de liefde te geven die ze zo verdienen…het zijn kinderen! Mooi toch? Voor de meeste social workers is zulu de moedertaal en het is voor hen lastig hun echte emotie uit te drukken in Engels. Na dit praatje wordt er aan iedereen gevraagd wat hun plan is die dag. Deze dag zijn er veel mensen afwezig en is er erg veel te doen. Donation zou het ondervoedde kind zoeken, een ander vrouw moest een kind zoeken dat ze voor 12 uur bij een maatschappelijk werkster gebracht moest hebben gebracht, anders zou zijn kans op hulp vergooid zijn, Lucy had veel afspraken voor de after care, en zo had iedereen iets wat echt niet kon wachten. Maar wie moest zich met de kinderen bezig houden? Voorzichig gebracht dat wij dat zouden kunnen doen. We gingen graag met Donation mee, maar dit klinkt noodzakelijker. Er was enige twijfel…kunnen jullie dat aan? Maar een alternatief was er ook niet, dus ze gingen akkoord. Delight, iemand die de kinderen begeleidt naar de rehab toe, moest ook blijven van de coordinator en dat was duidelijk met grote tegenzin. Hij is sowieso een stille jongen en nu kwam hij best negatief over. Even later zag ik aan hem dat dit eigenlijk 1 grote onzekerheid was, hij dachtdat hij t niet zou kunnen. Afgesproken dat wij de activiteiten zouden doen en hij het kringesprek. Er was 1 jongen (de vervelendste op dat moment) aangewezen als een soort leider, om hem met verantwoordelijkheid om te leren gaan, hem zelfvertrouwen te geven en zodat hij de boel niet in de war zou schoppen. Ideaal was dat hij aardig Engels spreekt, dus hij was ook een soort tolk tussen ons en de kinderen die Zulu spreken. Wij vroegen hem bijvoorbeeld, kan jij alle jongens vragen een stoel te pakken en in de kring te komen. Hij kreeg dit meteen voor elkaar. Als hij dreigde vervelend te worden kon je zeggen, he…je hebt wel een voorbeeldfunctie nu. Leuk!Het kringgesprek ging over kennismaken. Sommigen waren nieuw. Iedereen moest vertellen wat de reden was dat hij op straat leefde en hoe hij zijn toekomst zag. Delight liet zien dat zijn onzekerheid compleet onterecht was! Hij veranderde compleet in een soort wijze vaderfiguur die vol passie tegen de kinderen sprak. Ze waren ook geconcentreerd aan t luisteren naar hem. Hij vertelde eerlijk over de rehab. Dat dit een hele goede stap is, maar ook een grote. Als je daarheen gaat ben je er 3 maanden, mag je geen lijm snuiven en ben je de eerste 3 weken geen moment buiten de deur, ook niet onder begeleiding. Dit vertelt hij omdat de kinderen dit echt moeten willen anders wordt het een mislukking en een negatieve ervaring voor henzelf. Wat erg leuk was, was dat Domo langs kwam. Dit was een voormalig straatkind die alle fases van I Care doorlopen had en waar t goed mee ging. Alle medewerkers waren enorm trots op hem. Hij zag er zo anders uit dan de andere kinderen, heldere blik, verzorgd, deed regelmatig een deo’tje op omdat hij volgens mij een goede indruk wilde maken. Hij straalde ook echt zelfvertrouwen uit. Hij wil graag zelf social worker worden en gaat weer naar school. Mooi resultaat van de mensen van I Care!!! Kan me voorstellen dat dit hen energie geeft. Ik kreeg vandaag ook een goed beeld van wat er mis ging bij onze start. Het hoofd van I Care was net weggegaan, het nieuwe hoofd was op vakantie, de vervanger daarvan was er op dag 1 niet en er was ingebroken. De douchekoppen en allerlei onderdelen van de boiler waren gestolen, computers met alle dossiers, pannen, apparatuur, enz. En toen kwamen wij. Je moet je voorstellen dat er op je werk chaos is, crisissituatie en je dan nieuwe stagiaires moet inwerken wat je eigenlijk vergeten was, daar zit je natuurlijk niet op te wachten!! Aan ons de taak te laten zien dat we ze kunnen helpen ipv wij hen extra energie kosten. En dat hebben we laten zien denk ik. We zijn wezen voetballen, tekenen, galgje spelen, spellen verzonnen, Estafette, enz. Aan het eind van de dag vroeg Donation of ik mee wilde gaan de kinderen ‘thuis’ te brengen. Graag! Het was slecht weer, regen, fris, maar de kinderen keken er weer naar uit om de straat op te gaan. Ze kregen hun lijm terug die ze aan t begin van de dag moeten inleveren en worden naar t centrum van Durban gebracht waar Donation ze de volgende ochtend weer gaat zoeken. Heftig om te zien! Wat ook heel bijzonder was… De ondervoede jongen was gevonden en na een soepje ging hij mee de kinderen wegbrengen. De kliniek kon hem niet opnemen omdat hij er te slecht aan toe was, hij moest naar een ziekenhuis. Hij zou samen met een medewerker bij I care blijven slapen (wat een grote uitzondering is). Maar wat denk je? In plaats van een warm bed en een bord eten bij I Care, probeerde hij tijdens het wegbrengen van de andere kinderen weg te lopen en zou hij dus kiezen voor een frisse, regenachtige nacht in Durban waar hij de nacht ervoor nog in elkaar geslagen was! Dit maakt toch wel duidelijk dat de kinderen van straat krijgen geen makkelijke klus is!!Hierna nog uitgenodigd om met de staf wat te zingen bij de piano, wat een verschil met gisteren!Moe maar voldoen en met vertrouwen voor de komende tijd weer naar huis gelopen. Daar nog meer goed nieuws. Ik sliep al 2 dagen nauwelijks. Dat in combinatie met het warme weer en 't werken met alle indrukken werkt niet lekker op mn gezondheid. Ik was inmiddels ook een paar dagen aan de race. Loes (be more) belde dat ze goed slaapnieuws had. Huh? Hoe wist zij dat? Wat bleek, de mensen van Umthombo hadden dit met haar besproken En hadden een bed bij hen geregeld. Zij slapen in een appartement binnen Tekweni die gehuurd wordt door Umthombo. Lief he?!Dus een heerlijke nacht geslapen om de volgende dag op safari te gaan met de meiden van de andere projecten. Maar dat…horen jullie nog. Genoeg leesvoer voor nu, ik ga lekker slapen, want morgen weer vroeg dag! Dikke ‘anga’ voor jullie en tot de volgende blog!