(origineel bericht op be-more.nl)
Dubbele gevoelens…
Dubbele gevoelens….
Helaas zijn er de afgelopen dagen wat blogs en reacties op de site van Be More verloren gegaan dus hierbij nogmaals mijn laatst geplaatste blog vanuit Zuid-Afrika!
Zie trouwens dat alle uitroeptekens vervangen zijn door een hoofdletter J. Sorry for that!
Wil iedereen trouwens ook bedanken voor de lieve mailtjes en berichtjes voor mijn verjaardag gisteren! Super lief!
Zo…het is alweer even geleden dat ik mijn vorige blog scheef. Eerst hadden we nog internet op het project, wat het schrijven een stuk makkelijker maakte, totdat zo’n 1,5 week geleden de koperdraden hier op het project gejat zijn en er dus geen internet meer is. Wel balen, maar wat voel je je dan ook weer zo verwend in Afrika dat je uberhaupt internet had. Voor de staff op het project is het een stuk vervelender. Nu zijn wij gebonden aan de 2x in de week dat we naar de shops gaan en even kunnen internetten. Soms werkt internet daar ook niet zo snel en zit je daar ook niet echt op je gemak om mails te kunnen schrijven een blog te schrijven en foto’s te uploaden. Maar goed hier issie danJ. Het is alweer een lange blog geworden….ik vind het gewoon veel te leuk om heel veel te vertellenJ
In het weekend van 21 t/m 23 september ben ik op safari geweest naar het Hluhluwe Wildpark! Om je een idee te geven: Het park is 96.000 hectare groot. We gingen met 10 vrijwilligers verspreid over 2 busjes/jeeps het park door. We kwamen daar op vrijdag rond een uurtje of half 5 aan moesten een stuk door het park rijden om bij onze slaap accommodatie te komen. Onderweg al wat olifanten, giraffen, buffels en neushoorns gezien. Echt gaaf om die beesten zo dichtbij en rondom je auto te zien. Toch anders dan in de dierentuin;-). Vervolgens doorgereden naar onze tenten op palen (incl eigen douche en wc en midden in het park), waar we die nacht zouden slapen. Ergens straalde het luxe uit, maar aan de andere kant was het ook weer zo primitief. Erg leuk en een hele ervaring op zich!
’s Avonds een lekkere braai (zo wordt een bbq in Afrika genoemd, heel populair hier!) bij de tent van onze gidsen onder het genot van vliegende, brommende kevers die met gemak op je hand of op je been komen zitten. Zo panisch als ik ben vloog ik op zulke momenten natuurlijk gelijk van m’n stoel en heb ik onder andere Willemijn een rode wijn vlek op haar broek bezorgt. Een lading zout erop en weg was de vlek (pfieuw gelukkig!). Die avond kwam er ook een hyena op bezoek die op de geur van de braai afkwam en rondom de tent van onze gidsen liep. Eenmaal weer terug in onze eigen tent bleken er daar ook aardig wat kevers en muggen rond te vliegen. Hierdoor bijna niet geslapen en ook merkten we ineens dat vanaf 11 uur ’s avonds tot en met de volgende ochtend de stroom werd uitgeschakeld (vast omdat het dan donker in het park moet zijn voor de dieren). De wekker stond om 4.30 omdat de kans dan groter is om meer dieren te zien. De stroom deed toen we opstonden dus nog steeds niet en was het olielampje wat in de tent stond het enige wat we hadden om mee te douchen enzo.
Overdag super veel dieren gezien! Helaas geen big 5 (leeuw, buffel, olifant, neushoorn en luipaard) maar wel leeuwen, giraffen, zebra’s, impala’s, olifanten, buffels, apen, cheetah, whothog, schildpad, neushoorns, krokodilletje en een waterbok. Tussen de middag hebben onze gidsen heerlijke broodjes hamburgers gebakken op de scottelbraai die uit de laadbak van de jeep getoverd werd. ’s Avonds naar een backpackers even buiten het park. Daar barste het weer los en begon het keihard te onweren. Aan de bar bij het zwembad gezellig gezeten en wat gedronken met de gidsen en daarna lekker aan de door de gidsen gemaakte spaghetti. Daarna vroeg het mandje in voor een laatste ochtend vroeg opstaan (4.30). Helaas op zondag niet veel dieren gezien door het slechte weer en zijn we daarom nog naar St. Lucia gereden om hippo’s te spotten. En ja hoor……daar lagen ze….dik, lui en lelijk in de rivier;-). Zit niet heel veel beweging in die hippo’s moet ik zeggen (daardoor ook maar weinig van ze gezien), maar wel heel gaaf om te zien als ze hun bek dan ineens wijd open doen. Na een zeer geslaagd weekend weer terug naar het project.
Vorige week dinsdag heb ik samen met Willemijn en andere meiden van I Care (project van Willemijn) de ‘Durban by Night-tour’ gedaan met politieagent Martin. Wat zie je een tegenstrijdigheden in Durban! Zo zijn we langs zogenoemde ‘hostels’ gereden: een soort flats waar mensen wonen die minder dan 250 Rand (25 euro) per maand verdienen. Dit onderkomen krijgen deze mensen van de overheid met als gevolg dat mensen niet meer op zoek gaan naar werk. Ook zijn we door een wijk gereden waar de huisjes gemaakt zijn van gevonden materialen (dozen, platen enz.). Er is in die wijk geen stromend water en elektriciteit en alles staat heel dicht op elkaar.
Veel in Durban is veranderd door de komst van het WK voetbal. Rondom de stadions waar de wedstrijden gehouden werden zijn hele wijken weggehaald en zijn de mensen een paar kilometers verderop ‘gedropt’. Ver weg van hun werk en school, waardoor velen niet meer kunnen werken en/of naar school kunnen gaan. Ook zijn groepen mensen die met elkaar samenleefden uit elkaar gehaald en gemixt met andere groepen mensen. Hierdoor is het verschil tussen arm en rijd alleen maar groter geworden en is er veel criminaliteit in de nieuw gevormde townships ontstaan. Het verplaatsten van deze groepen mensen is gedaan om het gebied rondom het stadion mooier te laten lijken voor onder andere de toeristen. Ook zijn wegen verbreed om de grote toestroom aan bezoekers aan te kunnen. Heel bizar om te zien wat zo’n WK teweeg kan brengen in een land en dan te weten dat Zuid-Afrika niet eens wat verdiend heeft aan het WK, omdat bijvoorbeeld alleen sponsoren e.d. (in plaats van de lokale bevolking) in het gebied rondom de stadions hun spullen mochten verkopen van de FIFA.
Die avond zijn we ook door de Nigeria wijk gereden. Dit is de slechtste wijk in Durban. In deze wijk is veel criminaliteit, prostitutie, armoede en zijn veel drugshandelaren actief. Martin vertelde dat prostituees vaak door mannen mee worden genomen in hun auto en na de daad weer uit de auto worden gegooid zonder dat zij betaald worden. Het probleem is dat de prostituees hier zelf niets mee kunnen omdat hun werk illegaal is. Wat je ook ziet is dat veel toeristische 4/5 sterren hotels naast de slechte wijken van Durban staan, terwijl dit dan niet door de touroperators aan klanten wordt verteld.
Martin vertelde dat er in Durban eigenlijk zijn er maar 3 veilige plekken zijn. Zo heb je Ushaka (dit is een soort dolfinarium), Victoria’s Streetmarket (verschillende marktjes met specerijen, kleding, vleeswaren, souvenirs enz.) en Florida Road (de uitgaansstraat in Durban). Deze plekken zijn zo veilig omdat hier veel toeristen komen en daardoor ook veel camerabewaking aanwezig is.
Als laatste zijn we langs een punt gereden waar veel mensen op straat liggen te slapen, allemaal in een rijtje naast elkaar. Vaak zijn het moeders met kinderen. Zo bizar en oneerlijk! Het lijkt ook wel alsof je later pas beseft wat je allemaal gezien hebt en hoe goed wij het eigenlijk in Nederland hebben. Heel indrukwekkend om deze kant van Durban zo mee te maken.
De dag na ‘Durban by Night’ was de vrijwilligersdag. Op deze dag ga je met alle vrijwilligers (die op dat moment werkzaam zijn op de projecten van Be More) alle projecten langs om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Leuk om het project van Willemijn beter te bekijken en leuk om te zien dat (bijna) iedereen wel het gevoel heeft echt op z’n plek te zitten bij zijn/haar project. Ook ik weet zeker dat ik met Mother of Peace de juiste keuze heb gemaakt en wat ben ik ook blij dat ik straks nog naar Bobbi Bear mag om wat meer inhoudelijk aan de slag te gaan. Toen we die dag bij Bobbi Bear aankwamen kregen we van Eureka, een van de staffleden van Bobbi Bear, een soort presentatie over het doen van vrijwilligerswerk en over het werk van Bobbi Bear. Wat kan Eureka vertellen zeg! Ik heb al die tijd bijna met open mond naar haar geluisterd en werd zo enthousiast van wat zij allemaal vertelde. Het gaf mij ook zoveel motivatie om door te gaan waar ik mee bezig ben. Wat Eureka vooral benadrukte was dat je je als vrijwilliger goed moet realiseren dat je hier de wereld niet kunt veranderen en dat je zeker niet met een gevoel naar huis moet gaan van ‘wat heb ik hier nou uiteindelijk bereikt’. Elk kind wat jij hebt laten lachen, hebt verzorgt of het verschil voor hebt gemaakt is er een en dat is zo belangrijk! Eureka vertelde dat je eigenlijk alleen twee armen en een groot hart vol met liefde nodig hebt. Ook vertelde ze dat het voor kinderen vaak lastig is om je naam te onthouden, maar dat ze jouw gezicht nooit meer zullen vergeten. Mooi toch als je zo kan vertellen…?!
Omdat Willemijn en ik na onze reis voor 6 weken bij Bobbi Bear aan de slag gaan hebben wij na de presentatie van Eureka kennisgemaakt met de staff. We werden letterlijk en figuurlijk met open armen ontvangen. Dat belooft veel goeds voor onze tijd bij Bobbi BearJ.
Als afsluiting van de dag lekker met alle vrijwilligers gezellig uit eten geweest.
Afgelopen weekend hebben we voor de kids een 6-kamp georganiseerd. Zaklopen, snoephappen uit een waterbak, spekhappen vanaf een touwtje in de lucht, spijkerpoepen, ballontrappertje en de ei-op-lepelrace……alles kwam voorbij! De kids hebben genoten en als klap op de vuurpijl hebben we de dag afgesloten met zeepglijdenJ.
Willemijn is van het weekend een nachtje blijven slapen. Super gezellig! Met de 6-kamp konden we haar goed gebruiken;-). Zaterdagavond met wat andere vrijwilligers uit eten geweest, geschaatst in een overdekt winkelcentrum en nog even gedanst in een cafeetje.
Zondag naar het kerkje hier op het terrein. Helaas geen bekende liederen voorbij gekomen, maar wel heel mooi om te zien dat Mother of Peace echt een eenheid is en hoeveel saamhorigheid er is onder alle kinderen, huismoeders en caregivers.
De rest van de zondag lekker rustig aan gedaan, de birthday-cake van een meisje uit m’n huisje versierd en ’s avonds haar verjaardag gevierd.
Deze week hebben de kinderen vakantie van school en daycare. Er is door Mother of Peace een vakantieprogramma opgesteld welke wij als vrijwilligers hebben ingevuld. De kinderen zijn opgedeeld in verschillende groepen en elk uur draaien de groepjes door van activiteit naar activiteit. Er zijn verschillende locaties waar activiteiten worden georganiseerd zoals portrettekenen in de artroom, drama oefeningen in de theatre-room, dansen in de hal en waterspelletjes/estafettes op de playground. Super leuk en ook goed dat de kinderen niet aan hun lot overgelaten worden, maar door de grote groepen kinderen wordt het soms best een chaos en zeker de pubers hebben er soms niet altijd zin in;-). Ergens snap ik dat best….ik kan me voorstellen dat als je vakantie hebt het soms ook lekker is om een keer je eigen gang te gaan en niet gebonden te zijn aan een vast schemaJ
Voor de mensen die geld gedoneerd hebben aan Mother of Peace, nogmaals super bedankt! Ik heb verschillende keren met de projectcoördinator gesproken en ik heb ervoor gekozen om het bedrag wat ik direct kan uitgeven te besteden aan de aanschaf van waterproof covers voor over de matrassen van sommige kinderen die nog in hun bed plassen. Op dit moment is dit niet aanwezig en slaapt het kind de volgende nacht gewoon weer op hetzelfde matras. Vanuit hygiënisch oogpunt gezien denk ik zeker dat veel kinderen hiermee geholpen zijn.
Van het gedoneerde bedrag zal ook een deel in de lange termijn pot van het project gestoken worden. Ook hier heb ik over gesproken en de projectcoördinator gaf aan dat dit geld een goede bijdrage is aan het bedrag dat nodig is om kassen te bouwen voor de groentetuin, zodat het project wat meer zelfvoorzienend kan worden en eigen groente kan verbouwen. Het geld in de lange termijn pot zal ook gebruikt worden om de verschillende huisjes op te knappen. Lijken mij allen goede doelen waar het project erg mee geholpen is… dus nogmaals heel erg bedankt voor jullie donatie!
Gisteravond heb ik met wat vrijwillgers van Mother of Peace en Willemijn en de andere meiden van I Care een kookworkshop gehad van een echte ‘Zuluvrouw’. Super leuk rondom het kampvuur gezeten en eerst speciaal brood met een mix van groente gegeten (leek een beetje op chili con carne). Daarna kwamen de kippentenen en koeienmaag tevoorschijn, maar deze heb ik mooi aan m’n neus voorbij laten gaan. Iewllll! Gelukkig waren er ook nog dingen die ik wel lekker vond, zoals speciaal bereidde spinazie, butternut, beef en aardappels. Ik heb een receptenboekje meegekregen dus voor de liefhebbers………
?!
Zo…Dit was dan alweer mijn laatste blog over mijn ervaringen bij Mother of Peace. Morgen vertrekken Willemijn en ik eerst naar het vliegveld om de andere vrijwilligers die naar huis gaan uit te zwaaien en daarna brengt Willy ons naar een backpackers in Durban, waar ons reisavontuur echt gaat beginnen! Waarschijnlijk zullen we dan zaterdagochtend met de BazBuz vertrekken richting Coffee Bay, onze eerste stop in de richting van Kaapstad. Ik heb er super veel zin in, maar ik ervaar ook dat 4 weken Mother of Peace veel te kort is. Het duurt even voordat je je plekje op het project gevonden hebt en voordat de kinderen je echt kennen. Hoe meer het einde in zicht komt, hoe meer ideeën er ook ontstaan over wat we nog kunnen doen met de kinderenJ.
Waar ik aan moest wennen is hoe sommige dingen hier gaan. Je merkt gewoon dat wij in Nederland best individualistisch zijn, vaak volgens planningen en structuur werken en toch wel heel materialistisch zijn. Hier in Afrika heerst er veel meer een ‘wij-cultuur’ en zijn kinderen al zo super enthousiast als ze je gewoon al zien. Ook de aanpak in de daycare en baby-room is best anders dan hoe wij in Nederland gewend zijn om ‘lesgeven’. De caregivers en hun telefoons zijn vaak onafscheidelijk en vaak wordt elke dag dezelfde oefening gedaan, waardoor er naar mijn idee weinig structuur en opbouw zit in de oefeningen die worden aangeboden aan de (wat oudere) kinderen. In de daycare wordt vooral Zulu gepraat, wat het voor mij wat lastiger maakte om echt goed contact te krijgen met de kinderen. Ik had graag wat meer individuele aandacht aan deze kinderen willen besteden, maar door de korte tijd op dit project is dit niet goed realiseerbaar.
Voor de kinderen zou ik echt nog heel veel langer willen blijven en ik zal ze echt heel erg gaan missen. De handkusjes, het met gespreide armen aan komen rennen als ik aan kom lopen, het geklim en geklauter op je rug en hoofd, het friemelen aan je haren en het maken van vlechtjes (zelfs door sommige jongens van het project), samen knuffelen en een hoofd op je schouder willen leggen, kids die zich stevig aan je vast klampen, samen liedjes zingen, samen dansen, de high- en low fives………Wat Eureka al zei: Elke lach van een kind is er een. Kleine doelen stellen is hier gewoon heel erg belangrijk en je moet echt genieten van elk moment.
Vier weken op dit project is ook veel te kort om meer contact te krijgen met de wat oudere kinderen. Kinderen tot een jaar of 10 zoeken je vanuit zichzelf op, maar de wat oudere kinderen laten zich de eerste weken niet echt zien. Toch zie je dat ook de oudere kinderen aandacht en liefde nodig hebben en soms niet goed weten om te gaan met hun eigen gedachten en gevoelens.
Gelukkig is er wanneer ik bij Bobbi Bear zit weer een vrijwilligersdag en kan ik de kids nog even zien en met ze knuffelenJ
Liefs vanuit Illovo.
Renske
Gelijk ook maar even een kleine/korte/snelle update over ons reisavontuur voor de liefhebbers:)
Momenteel zijn Willemijn en ik in Jeffrey’s Bay! Morgen gaan we surfen (als ik het durf, want ik ben als de dood voor de haaien die hier rondzwemmen pfoee) en paardrijden! Afgelopen dagen zijn we in Coffee Bay en Port Elisabeth geweest:) Mosselbay, Hermanus en last but not lest Cape Town staan nog op de planning, dus da’s een goed vooruitzicht. Nu hopen dat de zon hier nog even gaat schijnen want de afgelopen dagen hebben we alleen maar regen gezien:(
X