(origineel bericht op be-more.nl)
Out of Africa…
Lieve allemaal,
Het avontuur is begonnen…en hoe! De vluchten zijn goed gegaan, door de turbulentie hoopte ik in slaap gewiegd te worden, maar…niets was minder waar. Dus dan ben je als je in Johannesburg landt, toch al 24 uur in touw en eigenlijk best wel moe. Lopend naar de volgende gate kwam ik er dus achter dat mijn fotocamera nog in het vliegtuig lag…in die opbergzak van de stoel voor me…uuuhh ieieieie helliuuuppp! Ik als een idioot mensen aangeklampt, weer door douane, terug naar balie van British Airways, alle gegevens doorgegeven en ondertussen de steeds herhalende oproepen van Veerle, dat we nu écht in moeten checken…nog maar 20 minuten proberen te beantwoorden. Zie je het al voor je: ik, als dorpsbewoner…op het immense vliegveld van Johannesburg…aan de andere kant van de wereld!! Ik moest dus rap naar gate 7 zien te rennen…mijn hartslag liep behoorlijk op…het zweet brak me overal uit, bij de douane ging dus uiteraard net toen bij MIJ het alarm af…pieppiep…ik werd dus gefouilleerd, was dus gewoon de gesp van mijn riem…en toen…rennen als een idioot en gelukkig…op tijd in het vliegtuig naar Durban.Bloeddruk 200/180…maar dat maakt niet uit hihihi. Een goed begin van de reis zullen we maar zeggen…érg relaxt!!
Maar goed, de baalknop had ik snel uitgezet en moe kwamen we aan in het backpackershotel nabij Amanzimtoti en dat was helemaaal niet verkeerd! Mooie kamer met 7 bedden, palmbomen, 29 graden en uitzicht op de Indische oceaan. Heerlijk bijgekomen, 's middags even het broodnodige middagdutje gedaan en toen weer lekker bij het zwembadje gezeten. We waren 's avonds, toen alle vrijwilligers binnen waren met 10 personen, 9 meiden 1 jongen.
We hebben heerlijk zitten eten, babbelen en heel bijzonder om te merken dat het dan eigenlijk meteen klikt. De dag erop kregen we info van alle projecten, veiligheidsaspecten en de uitstapjes door Wilma en om 12.00 uur werden we door Peter opgehaald om naar Palm Tree te gaan. Eindelijk zouden we dan daar heengaan, waar we al een jaar (ik dan) mee bezig zijn in ons hoofd. Ik keek mijn ogen al uit op de rit hierheen: overal lopen de mensen langs de weg, of het nou een snelweg is of niet, ze lopen er gewoon aan alle kanten! Gevaarlijk ook trouwens, zéker in het donker! Op het project aangekomen werden de koffers door wat sterke jongens naar onze hutjes gebracht; makkelijk, scheelt ons weer sjouwwerk. Daarna een rondleiding door Peter over het terrein van Palm Tree. Ik merkte aan mezelf dat de indrukken wel erg veel en heftig zijn. Je maakt ook zó veel mee in een paar dagen, nieuwe indrukken, allerlei informatie en ook dingen dat je denkt…oeps…oké…anders!! Na de rondleiding konden we even bijkomen, maar daarna was het op de thee bij Peter en Yvonne; voorstelrondje en daarna kregen we uitgelegd hoe het er hier allemaal aan toe gaat op het project. Ik heb de kralen al allemaal gegeven, en ze waren er ontzettend blij mee! Er lag een welkomstcadeautje voor ons klaar: een armband door de kinderen zelf gemaakt. Ook een brief van Ros, heel ontroerend: oa “thank you for giving us a part of yourself”. Hartverwarmend!! De kinderen zijn nog wat afwachtend, logisch, dat zijn wij ook nog wel wat. Het kost even tijd om alles een plekje te geven en op je in te laten werken. Sommigen komen meteen naar je toe, pakken je hand en vragen je naam. Ze praten allemaal Engels hier, dat is wel fijn! We zijn net al boodschappen gaan doen en meteen maar even de post “onvoorziene uitgaven” in het leven geroepen; ik hem een nieuwe camera gekocht; jippie!! Moet er toch niet aan denken dat ik geen foto’s zou kunnen maken.!!..en ik heb het in het vliegtuig zóoooo vaak tegen mezelf gezegd: “de camera moet ik straks niet vergeten…”…wel dus! Nou ja…komt goed, zo zie je maar weer.
We zijn net na het boodschappen doen (we koken voor onszelf) nog even uit eten geweest, ook om elkaar wat beter te leren kennen; we moeten het toch de komende 4 weken met elkaar stellen. Uit eten kost hier bijna niks; ik had een steak en icetea voor nog geen 10 euro (100 rand); heerlijk toch?! Het is nu vakantie dus de kinderen mogen wat langer opblijven, dus toen wij terug kwamen zijn we nog even in de grote zaal bij de kinderen gaan zitten. Eerst maar even zittend op een bank en afwachtend wat de kinderen zouden doen. Je merkt dat ze oogcontact maken en sommigen komen echt naar je toe, en J. kwam meteen m’n hand pakken en tegen me aan zitten. Ik heb al kusjes van hem gehad en morgen…heb ik iets met hem afgesproken. Morgen hoop ik foto’s op m’n blog te zetten (ik moet de batterij nog opladen van de nieuwe camera) zodat jullie al een idee krijgen. Morgen ga ik eerst met Veerle en Minka naar het ziekenhuis van de township om medicijnen te halen. Peter heeft ons al voorbereid dat dat dus heeeel anders gaat dan in Nederland: je zult in de rij moeten wachten…wachten…en het kan dus goed zijn dat we er 4-5 uur mee zoet zijn om die medicijnen te krijgen…we gaan het beleven! Wij als 3 blanken…in een omgeving met echt alleen maar zwarte mensen; we zullen wel een bezienswaardigheid zijn. Morgen hoop ik dus meer te vertellen en foto’s te laten zien. Op het moment regent het, maar dat is niet erg dat het wat afkoelt: je zweet je hier echt het rambam! Ik ga zo proberen om te slapen…want het kost best veel energie. Tot de volgende keer!