(origineel bericht op be-more.nl)
Weerabe
Mijn twee maanden in Uganda zitten er alweer bijna op. Nog één dag en dan vlieg ik terug naar Nederland. Ik heb een onvergetelijke tijd hier gehad. Wat heb ik genoten!
Vooral van de lieve mensen, maar ook van het eten, de gastvrijheid, het aanpassen aan nieuwe omstandigheden, het weer, de schattige kindjes en ga zo maar door.
Hier in Uganda heb ik heel veel lieve mensen ontmoet. Het zijn mensen die bijna niets hebben. Toch zijn zij niet egoïstisch. Elk kleine beetje dat ze hebben delen ze met elkaar. Dit vind ik toch wel bijzonder.
Voordat ik hierheen ging had ik totaal geen idee van wat ik kon verwachten. Ik heb alles maar op mij af laten komen. Ik heb heel lang gedacht dat wij het in de westerse wereld veel beter hebben. Na deze twee maanden ben ik hier toch anders over gaan denken. Want hebben de mensen hier het daadwerkelijk zo slecht? Of denken wij dat ze het slecht hebben, omdat wij het vergelijken met westerse maatstaven? Als je naar de mensen hier kijkt ogen ze namelijk niet ongelukkig. Ze lijken er vrede mee te hebben. Natuurlijk leven heel veel mensen onder erbarmelijke omstandigheden, maar toch weten ze hier altijd een positieve draai aan te geven. Ze leven iedere dag met een glimlach op hun gezicht. Klagen doen ze bijna nooit. Daar mogen wij nog wat van leren.
Aan de kinderen op school wordt geleerd dat ze allemaal iets kunnen bereiken, als ze er maar in blijven geloven. Toch is er ook nog heel veel ontwikkeling nodig. En als ik daar mijn steentje aan bij kan dragen doe ik dit heel graag.
Nu zit mijn tijd erop en gaan anderen verder. Mijn laatste weekje hier is echt voorbij gevlogen. Het programma zag er een beetje hetzelfde uit als de andere weken. Wel mocht ik aangeven wat ik nog wilde doen voordat ik terug vlieg naar Nederland. Gelukkig hebben ze hier gehoor aan gegeven.
Op maandagochtend ben ik naar waterproject gegaan. Hier heb ik weer stenen gemaakt. Helaas voelde ik mij niet zo lekker, dus heb niet heel veel inspannend werk kunnen doen. In de middag ben ik eerst naar Shadia en haar broer geweest. De wonden van de broer zijn goed aan het helen. Shadia had ik nog nooit eerder gezien. Wat een schatje. Ik heb een stukje met haar gelopen om de beenspieren te trainen. Toen ik daarna even ging zitten kroop ze gelijk op schoot. Ze wilde even lekker knuffelen. Erna ben ik naar Afri- pads gegaan. Dit ging eindelijk een keer door, waardoor ik dit alsnog heb kunnen doen. Bij Afri- pads geef je les aan jonge meisjes tussen de 10 en 16 jaar. Hen ga je dingen leren over het vrouwelijk lichaam en over menstruatie. Daarna introduceer je de Afri- pads. Dit komt simpelweg neer op uitwasbaar maandverband. De meisjes die al ongesteld zijn krijgen aan het einde van de bijeenkomst maandverband mee. De bijeenkomst was pas heel laat afgelopen. We moesten met zijn drieën achterop de boda terug. Dit was een helse rit. Het leek net of we in een achtbaan zaten. Lieke ging het nog filmen. De boda driver had de grootste lol met ons. Hij keek ook de hele tijd achterom naar ons. En wij maar roepen “Kijk voor je”.
Dinsdagochtend zijn we met zijn drieën naar het health centre geweest. Er was te weinig werk bij het vaccineren dus werd er gevraagd of ik wilde helpen met medicijnen uitgeven. Dit was wel leuk. Ik werd geholpen door een nurse assistent. Na een tijdje werd ik wel een beetje gek van haar. Ze bleef maar geld aan mij vragen zodat ze terug kon naar school om echt verpleegkundige te kunnen worden. Hier geven ze niet persoonlijke donaties dus ik kan haar niet helpen. Aan het einde van de ochtend vroeg ze of ik nog even met haar wilde mee kijken en assisteren. Er was een jongen binnen gekomen. Hij was gevallen met de boda en had een grote wond op zijn arm. Ik kon de spier zien liggen. Ze ging hem hechten. Dit ging niet erg soepel. Als mij hier nog iets overkomt weet ik zeker dat ik niet naar het ziekenhuis ga, Wat een rampzalige boel is dit zeg. Ze heeft de wond met twee hechtingen gehecht met een botte naald. Daarna mocht hij naar huis. In de middag zijn we met de vier verpleegkundigen bij Augustien zijn zoon langs geweest. Hij was gisteravond ontslagen uit het ziekenhuis. Augustien vroeg of wij zijn wonden wilden verzorgen. Hij heeft geen geld om spullen te kopen. Wij hadden nog wel wat dingen op voorraad en zijn ermee naar zijn huis gegaan. De jongen lag in het huis op een matras op de grond. Hij lag te rillen van de koorts. Zijn hart ging als een gek tekeer. Zijn gezicht zat onder de wonden. Het zag er echt verschrikkelijk uit. De artsen zeggen dat het wel goed komt. Dat zal zeker ook wel, maar het worden wel grote littekens. We hebben hem paracetamol gegeven. Daarna hebben we de wonden verzorgd. Het deed veel pijn maar hij reageerde niet echt. Deze week gaan we Augustien het zelf leren, zodat hij het kan doen als wij weg zijn in het weekend.
Woensdagochtend zijn we met zijn allen naar de vrouw uit Rwanda gegaan. Ze waren niet verder gegaan aan het huis. We gingen weer verder met de muren maken van bamboestokken en touw. Na een tijdje was al het materiaal op en zijn we terug naar huis gegaan. In de middag ben ik de tweeling van vorige week gaan bezoeken. Ze zagen er verschrikkelijk slecht uit. Ze zijn in de afgelopen week niet meer gegroeid en alleen maar magerder geworden. De moeder geeft nog steeds bijna geen melk. Ze probeert daarom de baby’s porrach te geven. Dit werkt ook niet echt. Ik heb de baby’s even geknuffeld. Eentje plaste er gelijk over mij heen. We kunnen helaas niets voor deze kinderen doen. Alleen is het wel zo dat als deze kinderen niet snel hulp krijgen ze zullen sterven aan ondervoeding. Ze zijn nu vier weken oud, maar wegen niet meer dan 1500 G. Zoals Jennifer laatst heel passend zei “Survival of the fittest”. Zo gaat het er hier echt aan toe. Dat is iets waar je aan moet wennen.
Na dit bezoek vroeg Augustien of ik er zin in had om Joy te bezoeken, aangezien ik er donderdag waarschijnlijk geen tijd voor zou hebben. Dus dat heb ik gedaan. Wat zag ze er mooi uit. Het is zo’n schatje. Ze is al vier weken oud en weegt ongeveer 5 kilo. Wat een verschil met de tweeling. Ik heb haar lekker geknuffeld. Moses, de vader, kwam een half uur later. Hij hoorde dat we nog niks te drinken hadden gehad. Hij wilde dit gelijk gaan kopen. In Uganda denken ze dat het ongeluk brengt wanneer je je gasten niets aanbiedt. Dus ik kreeg frisdrank en bananen om met mijn vrienden te delen. Daarna kreeg ik nog een gift van Joy voor Joy. Een tros onrijpe mini bananen. Deze waren om mee naar Nederland te nemen en met mijn familie te delen. Toen we weggingen wenste hij ons een goede reis. Dit was de laatste keer dat ik Joy zal zien. Wel jammer.
Donderdag mochten we zelf kiezen wat we wilden doen, aangezien het de laatste dag is op het project. Alles was ik nog wilde doen heb ik deze week kunnen doen. Ik had dus niet echt meer wensen. Daarom zou ik gewoon home visits gaan doen. Dit kon niet doorgaan, omdat er niet genoeg lokale vrijwilligers waren om ons te begeleiden. Dan zou ik alvast mijn koffer in gaan pakken en daarna naar de school lopen om de kinderen gedag te zeggen. Dit kon ook niet doorgaan. Het ging namelijk heel erg hard regenen. Dit heeft het drie uur gedaan. Daarna was het tijd voor de lunch en de maandevaluatie. Na de evaluatie hebben we ons klaar gemaakt voor de Farwell party. Dit feest was in een lokale kroeg. Het was een erg geslaagde avond met lokale muziek en allemaal lieve speeches. De buurtkinderen waren er ook, dus met hen hebben we lekker gedanst.
Veel van de kleding die ik hier heb gedragen heb ik aan de kinderen weggegeven. Aan Brenda (mijn lieve meisje) heb ik een jurkje en een rok gegeven. Ze was hier heel erg blij mee. Mijn jurkje heeft ze gelijk naar het feest aangetrokken. Erg leuk om te zien.
Vandaag ben ik vertrokken naar Masaka. Ik vond het wel even moeilijk om afscheid te nemen van Anthony, alle lokale vrijwilligers en de kinderen. In zo’n korte tijd zijn ze toch wat voor me gaan betekenen.
Bij deze wil ik ook nog iedereen bedanken die mijn weblog heeft gevolgd. Ik vond het heel erg leuk om de positieve reacties te lezen. Ik hoop dat ik voor jullie een goed beeld heb kunnen schetsen van wat ik mee heb gemaakt.
Aan de ene kant ben ik blij om weer naar huis te gaan. Aan de andere kant weet ik ook dat ik het hier ontzettend ga missen. Ik sluit niet uit dat ik nog en keer terugkom.
Heel veel liefs en tot snel,
Joy
P.S.
De afgelopen twee maanden hebben we hier een lijst gemaakt van dingen die voor ons eigenlijk niet normaal zijn, maar na twee maanden Uganda wel. Deze lijst wilde ik jullie niet onthouden 
Toiletteren in een gat boven de grond
1x per week douchen
Toiletpapier dat niet verbrand (waarom branden ze dan de latrines uit vraag je je dan af)
Elastisch toiletpapier
De gehele dag over je eigen toiletgang praten
Tweepersoonsbedden vervoeren op een boda boda
Niet meer anoniem over straat kunnen
Reageren op Mzungu in plaats van je eigen naam
Niet werken als het regent
Als de Koningin behandeld worden, terwijl je dit niet bent
Slapen met gekko’s, spinnen en andere beesten in je kamer
Een week lang dezelfde vieze kleding dragen (het kan altijd viezer)
3 uur te laat komen zonder je excuses aan te bieden
Ugandezen nemen elke minuut van de dag hun telefoon op, zelfs als ze een presentatie houden
Iedereen die voordringt omdat je een Mzungu bent
Met 10 man in een 5 persoonsauto zitten
3 uur wachten op je maaltijd
Een kip krijgen voor je verjaardag
Onderhandelen over E0.15 cent