(origineel bericht op be-more.nl)
Bye mzungu!
Lieve allemaal,
Ik zit nu in de keuken van het koude en grote huis van mijn ouders, terwijl het buiten regent en ik ondertussen allerlei Ugandese muziek aan het luisteren ben. We zijn weer terug in Nederland en, zoals ik al verwacht had, de shock is onbeschrijflijk groot. Wat verlang ik terug naar het zonnige, kleurrijke en ongeorganiseerde Uganda - “simple simplicity” zoals Becca zou zeggen. En ik denk dat Fabian zich ongeveer hetzelfde voelt. We vinden het allebei super leuk om onze ouders, broers en een aantal vrienden/vriendinnen weer gezien te hebben maar als het aan mij ligt zouden we morgen weer in een vliegtuig terug naar Uganda stappen. Ik wil niet zeven keer per week warm douchen en onnodig water en electriciteit verspillen, ik wil geen koelkast gebruiken want buiten is het ongeveer net zo koud als binnenin de koelkast, ik wil niet steeds 30 liter water doorspoelen elke keer dat ik naar de wc ga en ik kon zelfs niet echt genieten toen mijn ouders ons gister mee uiteten namen naar een duur restaurant.
Waarschijnlijk klink ik nu zwaar depressief maar dat valt gelukkig ook wel mee. Het is gewoon wennen en zo vreemd is dat niet. Toch hoop ik niet dat ik over een paar dagen weer zó aan het Nederlandse leven gewend ben dat ik weer helemaal hetzelfde leef als voordat we naar Uganda gingen. Ik hoop dat er een paar dingen blijven die ik door Uganda mijn hele leven anders zal doen en ik denk dat alle verhalen en foto’s die we geschreven/gemaakt hebben daar gelukkig heel veel aan bij kunnen dragen. Daarbij gaan we zeker nog een keer terug naar Uganda om te kijken hoe het dan met BFFF staat - als het tenminste lukt om weer zo’n berg geld bij elkaar te sparen. (Hopelijk over twee of drie jaar!)
Onze laatste week in Uganda was misschien wel een van de leukste weken van deze twee maanden. Zoals ik al in ons vorige weblogverhaal schreef, zijn we ons laatste weekend gaan vissen met Augustin en daarna bij zijn ouders blijven slapen. We hebben ons rotgelachen om de vader van Augustin die met een big smile op zijn gezicht maar bleef zeggen “oooh, thank you for coming, thank you for coming!” en uitgebreid aan ons uitlegde hoe bijzonder hij de dynamo op zijn fiets vond. We sliepen met z’n drieeën in een mini-tentje en ik verbaasde me dat ik de volgende ochtend gewoon goed uitgerust wakker werd terwijl Faab met zijn verstopte neus had liggen snurken en Augustin me een paar keer geslagen had in zijn slaap, haha.
Toen we zondagochtend wakker werden kregen we meteen een kop thee met een paar kleine, vettige koekjes maar verder geen ontbijt omdat er vanwege onze aanwezigheid een uitgebreide lunch geserveerd zou worden. Augustin liet Fabian een kip slachten, waar ik eigenlijk helemaal niet bij wilde zijn maar toen de kip eenmaal open gesneden was moest ik van de jongens toch komen kijken. Hoewel ik nooit gedacht had dat ik dit zou zeggen moet ik toegeven dat het wel een bijzonder gezicht was om te zien wat een mooie kleuren alle ingewanden hadden. Ik dacht vroeger bij biologie altijd dat alle plaatjes van ingewanden alleen gekleurd waren zodat je alle onderdelen beter van elkaar kon onderscheiden maar uit ervaring weet ik nu dat die kleuren toch redelijk waarheidsgetrouw geweest hebben moeten zijn. Terwijl Augustin’s moeder en zus de lunch bereidden, heeft Augustin ons op zijn boda rondgereden door de community waar hij opgegroeid is en van alles verteld over zijn school, kerk en het dichstbijzijnde stadje.
Zondagavond zijn we voor de laatste keer met alle locals naar Club Ambiance geweest, waar een aantal van de andere Be More vrijwilligers ook weer waren. Ook Ambiance is iets wat ik nu al mis vanwege de lekkere muziek en golvende bewegingen van de volle dansvloer. En stiekem ga ik het ook wel een beetje missen dat we er maar €0,90 voor een drankje hoefden te betalen, haha.
Onze laatste werkweek hebben we ons vooral bezig gehouden met lesgeven in de school voor volwassenen (waar we een heel lief afscheidslied kregen), hebben we de voorstellen voor de health care clinic en het afvalophaalproject afgeschreven en voor de laatste keren jjajja-care gedaan en stoves afgemaakt. We hebben bijna elke avond met kampvuurtjes buiten gezeten en de jongens hebben zelfs nog een keer met elkaar een kip geslacht en ongeveer alles wat onder de veren zat op spiesjes geregen.
Vrijdagochtend vertrokken al vroeg met alle Be More vrijwilligers van Masaka naar Entebbe - waar Fabian, Liore (een meisje van een ander project) en ik als eersten de lucht in zouden gaan. Faab en ik hebben in Entebbe nog een tijd aan het strand gelegen, ons laatste Ugandese biertje gedronken en onze laatste rolex gegeten en moesten toen toch echt bij Jeroen en Kim in de auto stappen om naar het vliegveld gebracht te worden. Het was heel gezellig met z’n drieeën op het vliegveld maar het leek wel een eeuwigheid te duren tot we eindelijk het vliegtuig in konden. Tijdens het wachten zijn alle gebeurtenissen van de afgelopen twee maanden voor mijn gevoel wel twintig keer door mijn hoofd gegaan en toen we eindelijk het vliegtuig instapten en opstegen had ik heel veel moeite om mijn tranen in te houden. Daar gingen we dan echt. Alsof alles nooit gebeurd was. Alsof we nooit zoveel momenten gehad hadden waarop we even niet meer wisten waarom we “ontwikkelingswerk” aan het doen waren maar vooral alsof we nooit zo veel mooie dingen beleefd hadden. In mijn hoofd speelde het nummer “Sign of a Victory”, die we de dag ervoor een paar keer gehoord hadden en wat me denk ik voor altijd aan Uganda zal herinneren…
Iedereen die onze weblogs gelezen heeft: Nogmaals super bedankt voor al jullie leuke, lieve en grappige reacties! Ik hoop dat we door onze verhalen een beetje een beeld hebben kunnen geven van hoe het leven in Afrika eruit ziet en misschien dat we een klein aantal mensen wel geïnspireerd hebben om ook te gaan. In dat geval: niet twijfelen maar gewoon gaan! Echt, in mijn ogen blijft reizen en nieuw stukje van deze wereldbol ontdekken het allermooiste wat er is. Voor meer argumenten mogen jullie altijd mailen/bellen/smsen, haha.
Veel liefs,
Fabian en Nikki