(origineel bericht op be-more.nl)
Weer terug op Bali
Ondertussen ben ik weer veilig en geborgen op het “vertrouwde” Bali. Wat een feestje, dat de mensen elkaar hier groeten, de offertjes overal op straat rondzwerven en de honden weer overal blaffend rondlopen! Vooral van dat laatste had ik niet gedacht dat ik dat zou kunnen waarderen.
Samen met 3 andere meiden slaap ik in een super schone en mooie kamer bij de broer van de eigenaar van het project. Dit betekent in de eerste plaats dat wij gelukkig “uit kunnen slapen”, aangezien je op het project om 5 uur 's ochtends wakker wordt van de kinderen van de eigenaar die beginnen met voetballen. Ook betekent dit dat we elke ochtend en avond, voor en na het eten, een stukje moeten lopen naar onze verblijfplaats. 'S ochtends worden we dan door families op scooters en bouwvakkers gegroet. 'S avonds kan ik minder genieten van dit tochtje: alle honden die we moeten passeren blaffen alsof ze elk moment hun tanden in onze kuiten willen zetten. Gelukkig is er Frankie. Wat een held. Hij brengt ons bijna elke avond naar huis, blaft tegen de andere honden en loopt er parmantig bij alsof hij onze bodyguard is. Helaas mag ik Frankie niet aaien (opzicht ook niet erg, hij stinkt een uur in de wind) maar anders had ik hem een dikke knuffel gegeven! Nu laat ik gewoon af en toe wat rijst op de grond vallen om hem op die manier te bedanken voor zijn heldendaden.
De afgelopen dagen heb ik heel wat uurtjes in Ubud, het stadje hier vlakbij, doorgebracht met een boekje en een Fanta. Ik verslind ze hier, de boeken, maar ook de flesjes gekoeld frisdrank. Het is zo lekker, om wat anders te drinken dan de flessen water die al een paar dagen staan warm te worden op mijn kamer… Ubud is een heel gezellig stadje, maar in niks te vergelijken met een stadje in Nederland. Alhoewel, je vindt er een supermarkt en wat kledingwinkeltjes. Verder wordt het straatbeeld gevuld met scooters die zich toeterend om elkaar heen manoeuvreren, vrouwtjes met Sarongs op hun hoofden om deze te verkopen en om de 3 meter een man die aan me vraagt: “Taxi? Taxi? Maybe tommorrow?” Het is eigenlijk verschrikkelijk om zo vaak in Ubud te komen. Het is ook echt niet goed voor me. Alles wat er in Ubud te koop is, wil ik namelijk hebben. De mooie tassen, sieraden en broeken, maar ook alle Buddhabeeldjes en theepotten. Gelukkig heb ik tegenwoordig bedacht om maar een beperkte hoeveelheid geld in mijn portemonnee te stoppen, dit remt mijn aankopen enigszins.
Over de laatste dagen op Java wil ik jullie ook nog het een en ander vertellen. Aangezien we de hoogtepunten van Java allemaal al hadden bekeken, hebben we de laatste dagen doorgebracht in de buurt van ons hostel. Maar niet om ons te vervelen! Zo hebben we met een paar meiden ons haar geknipt, een groot avontuur als de kapper wel heel weinig Engels spreekt. Maar we zijn allemaal erg blij met het eindresultaat! Verder heb ik een stukje slang (Python) geproefd. Vooral het idee dat je slang eet, ook de vorm van de slang (inclusief de botten) vond ik griezelig. Maar de smaak zelf was echt hartstikke lekker, net alsof je hele malse kip at. Echt een aanrader dus voor de mensen die een keer deze kant op komen! Als laatst heb ik de nodige souvenirs gehaald en de stad verkent per riksja.
Gisteravond zijn we met 3 meiden naar een ceremonie geweest. Heel mooi om te zien, al die fruitschalen op de hoofden van de vrouwen, zichtbaar hoe zwaar ze het hebben dat zoiets groots boven hen balanceert. Het is alleen jammer dat we niet echt werden meegenomen in de ceremonie. Ik had het gevoel dat ik er de hele tijd maar een beetje bij stond, niet wetend wat er gebeurde. Gelukkig waren er wat kinderen uit onze klas die ons wat konden vertellen, meteen goed voor hun Engels!
Nu ik weer op Bali ben merk ik dat ik de leerlingen ook wel een beetje heb gemist. Ik heb dan ook echt zin om weer aan de slag te gaan maandag. We gaan deze week verder met rekenen, vooral de tafels en het oefenen met dingen onder elkaar zetten. Verder hebben we met de andere vrijwilligers het plan om aan het eind van onze tijd hier een soort “bonte avond” te organiseren, kinderen mogen hier dan toneelstukjes opvoeren of bijvoorbeeld een liedje zingen. Volgens mij gaat hier heel enthousiast op gereageerd worden! Als er mensen zijn met tips voor een leuk Engels liedje om in mijn klas te zingen, hoor ik het graag!
Ook met de gehandicapte kinderen willen we het vanaf deze week anders gaan aanpakken. De kinderen krijgen namelijk al ongeveer 2 maanden lang elke ochtend les over hetzelfde onderwerp. Tessa, een medevrijwilligster die hier deze week voor het laatst is, gaat met haar kennis en ervaring met gehandicapten proberen om een nieuw lesprogramma op te stellen.
Hier wil ik ook graag mijn donatiegeld voor inzetten. Na overleg met Nyoman (de vrouw van de eigenaar hier) bleek dat er nog een schoolbord ergens achteraf stond opgeborgen. Zo gaat dat hier met de communicatie, blijkt wel weer. Nu is er het idee om het geld te besteden aan hangstoelen (hangmatten, maar dan in stoelformaat). De gehandicapten kinderen die niet zelfstandig kunnen staan of gewoon af en toe willen wegkruipen kunnen hier dan gebruik van maken. Zo heb je bijvoorbeeld Wayan. Hij heeft op zijn tweede een auto-ongeluk gehad, waardoor hij waarschijnlijk nooit meer zou kunnen praten en erg wankel loopt. Zijn mond staat constant open, waardoor hij kwijlt en alleen kan eten in hele kleine porties. Deze jongen zou het volgens mij heel fijn vinden om even weg te kunnen kruipen in een hangstoel, zonder dat hij tegen iemand aan moet hangen om recht op te blijven zitten. Wanneer we deze stoelen hebben aangeschaft stuur ik jullie meteen een foto!