Yvonne is na haar vrijwilligerswerk in Cambodja, nu op Bali voor vrijwilligerswerk. Lees haar ervaringen van Bali:
Lieve mensen,
Na helemaal uit de ether geweest te zijn, kan ik jullie nu weer trakteren op een verslag vanuit Bali.
Tussen de 2 projecten in heb ik een week aan zee gezeten in het noorden van Bali, in een interessant eco-resort. Ik heb er voornamelijk genoten van de service, de rust en de interessante mensen om mij heen.
Nu woon ik in een family compound op Bali. Een echt Balinees erf met familietempel, diverse huisjes voor familieleden, het kinderhuis, 2 gasthuizen, een multifunctionele ruimte en het verblijf van mijn gastouders.
Het een interessante beleving het Balinese dagelijkse leven van zo dichtbij mee te maken, ik leer in korte tijd erg veel over de cultuur.
Het is wel vermoeiend, want ik versta hun taal niet en het Balinese leven is zeer luidruchtig. Om 5 uur beginnen de velen hanen de dag te openen met hun trotse gekakel. Veel mensen gaan tussen 5 en 7 uur naar hun werk en dat doen ze met de motor, het vervoersmiddel op Bali. Ze willen allemaal gehoord worden met hun knetterende knalpotten en toeters!! Het stemgeluid van de Balinezen mag er wezen, dus alles bij elkaar is het een kleurrijk geheel van geluiden. Last but not least, de duizenden blaffende honden. Aangezien de kinderen vakantie hebben is het op het erf net een naschoolse opvang.
Maar nu gauw naar het project. Enkele schoolgebouwtjes en een open eetruimte liggen op een helling tussen de rijstvelden. Heel simpel van bouw, maar robuust. Toiletten en een keukentje zijn in aanbouw. Met 2 Balinese leerkrachten begeleid ik een 15 tal kinderen met het Syndroom van Down of autistische kinderen. Het niveau van de kinderen is heel erg verschillend, wat het les geven heel moeilijk maakt. Enkele kinderen van hen zijn ook spastisch en kunnen niet lopen, ze krijgen 2x per week fysiotherapie. Ik praat veel met de leerkrachten , Nyoman en Ketut (de projectleiders) om inzicht te krijgen in hun onderwijs systeem, de hulp aan de kinderen, hun niveau enz. Het is ook vaak heel moeilijk werken en ook emotioneel. Mentaal gehandicapten kinderen worden op Bali niet geaccepteerd in het gewone onderwijs. Dat betekent letterlijk dat deze kinderen verlost zijn uit hun hok waar ze zaten of enkele van de ketting waar ze aan vast zaten. In de ogen van de leerkrachten zijn de meeste kinderen heel erg vooruit gegaan sinds ze hier opgevangen worden. Ik kan het geloven.
Mijn bijdrage is nu de ochtend beginnen met chi-kong, een coördinatieoefening doen alvorens te gaan schrijven, creatieve workshops invullen en de leerkrachten helpen bij het structureren van het programma. Ook kan het project algemene tips gebruiken omtrent hygiëne, afwisseling in de ochtend indeling enz.
Aangezien de leerkrachten niet geschoold zijn voor het begeleiden van deze kinderen is er veel sprake van gissen en missen. Ook is er geen duidelijk onderwijsprogramma en kennis van didactische aanpak. Ik vind dit erg jammer, want ik zie dat de oudere kinderen veel meer in hun mars hebben. Modern onderwijs met de computer zou hen zeker aanspreken.
Als iemand van jullie weet hoe ik dit zou kunnen introduceren, al is het heel eenvoudig, dan houd ik mij aanbevolen. Elke ontwikkeling heeft echter zijn tijd nodig. De liefde van de mensen hier voor de kinderen is al goud waard voor hen!
Terwijl jullie in de winter zitten en het hier heel vochtig heet is, ga ik verder met het dagelijks opdoen van heel veel nieuwe ervaringen en indrukken.
Tot een volgende keer,
Yvonne
Meer ervaringen van vrijwilligers kun je lezen op: http://www.pureforkids.nl/127-weblog.html