(origineel bericht op be-more.nl)
Weekend sloppenwijk in Kampala
Weekend Sloppenwijken:
31 mei tot 4 juni.
Vrijdag: Rond 1 uur waren Constance en ik in Kampala aangekomen. We gingen een boda regelen om ons naar het Annex hotel te brengen maar geen van hun wist waar dat was. Na wat heen en weer gebel hoorde ik dat we bij national theater moesten zijn en dat je vanaf daar naar het hotel kon lopen. Eenmaal daar aangekomen bleek onze reservering niet te kloppen. We hadden 2 triple rooms geboekt die elk 60.000 is. Volgens de niet zo vriendelijke receptioniste helaas nog maar 1 triple room over dus moesten we een luxe double room nemen van 70.000 en dan zouden ze voor 10.000 een extra matras op de grond leggen. Mooi niet dus. Dat is wel erg makkelijk geld verdienen aangezien we 2 triple rooms geboekt hadden en zij toen zeiden dat het okay was. Na veel praten en heel lief lachen hebben we toch de luxe kamer gekregen met gratis matras op de grond voor alsnog 60.000. Iets later kwamen Inge, Tamara, Jolande en Evelyne ook aan bij Annex hotel, zij waren met Ruben meegereden. Hij had 2 plekken te weinig dus vandaar dat Constance en ik per matatu waren gegaan. Eerst met zn allen geluncht bij Brood en toen naar de craft market gegaan. Aangezien Constance en ik vorige week al bij de vrouwenmarkt geweest waren en daar al genoeg souvenirs gekocht hadden zijn we op een stoepje gaan zitten en heeft een jongen die rondliep mij een pedicure gegeven voor maar 2000! Dat is nog geen euro 
hierna waren mn teennagels prachtig fel roze! Precies dezelfde kleur als mijn slippers. Hierna zijn we naar de Oasis shopping centre geweest om daar te eten. Toen we langs de bios liepen kregen we wel erg veel zin om naar de film te gaan. The hangover 3 draaide <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://0”>om 7 uur</a> dus we zaten heerlijk op een rijtje in een uber blije en vrolijke stemming gierend van het lachen in de bioscoop in Uganda! Ook zaten we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://1”>alle 6</a> helemaal te zwijmelen en hardop te joelen als Bradly Cooper in beeld kwam. We voelden ons echt weer een stel 12 jarige pubers! Na de film lekker gaan eten bij de leuke serveerder. Na het eten weer terug naar het hotel gegaan en nadat we lekker met z’n allen op 1 kamer hebben zitten kletsen (het voelde echt weer zoals vroeger op schoolkamp) lekker vroeg gaan slapen. Iedereen had slaap tekort door de afscheidsfeestjes van de projecten. Zaterdag: Vanmorgen uitgeslapen tot 10 uur, rustig douchen en aankleden en toen naar Brood gelopen. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://2”>Om 2 uur</a> was er een ballet voorstelling in het theater en daar wilden we graag heen. Het was van een dansschool in Kampala. De stoelplaatsen waren uitverkocht maar voor minder geld mochten we op de trappen zitten. Het was een zelfde soort voorstelling als toen ik vroeger zelf nog op ballet zat. Het begon met de kleintjes die nog maar amper konden huppelen maar wel heel erg hard hun best deden en regelmatig de pasjes vergaten tot de oudere groepen. Ik zat echt te genieten en zag mij en Mandy weer helemaal voor me. We gingen savonds weer eten bij de oasis, bij de leuke serveerder. We zouden die avond gaan stappen maar we hadden geen flauw idee waar. Jolande had het nummer van Joseph, de jongen die <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://3”>ons morgen</a> mee zou nemen naar de sloppenwijken. We belden hem om te vragen of hij iets leuks wist maar hij wilde ons niet alleen laten gaan dus stelde hij voor dat hij en zijn vrienden met ons mee zouden gaan. We hadden eerst zoiets van ja straks gaan ze iets verwachten ofzo of willen ze iets van ons terwijl wij gewoon lekker willen dansen. Toch was het wel een veiliger idee om met hun samen te gaan want dan zouden we in ieder geval geen last hebben van andere kerels. Nu moest hij nog uitleggen waar het was en een ugandees face to face snappen is al een uitdaging, over de telefoon is het een ramp! Dus we gaven de telefoon aan de leuke serveerder zodat hij ons later kon vertellen waar we heen moesten. De plek die Joseph noemde was volgens Edwin (de serveerder) saai dus hij opperde een andere waar hij en zijn vrienden naar toe zouden gaan. Wij en Joseph en zijn vrienden gingen akkoord en Edwin zei net iets te vrolijk tegen ze: see you there! Hij vroeg ook m’n nummer en gaf mij de zijne voor het geval we het niet konden vinden en om te laten weten wanneer we er waren. We gingen eerst bij het hotel allemaal nog even douchen en natuurlijk een uur lang tutten. Joseph kwam pas erg laat en had 3 vrienden meegenomen. Toen ik me voorstelde aan 1 van de jongens onderbrak hij me nog voor ik mijn naam kon noemen. Hij zei dat hij mij al eerder gezien had, in Kabalungi! Het dorpje waar ik de eerste maand zat! Toen herinnerde ik het me weer. Een oud vrijwilligster was langs geweest met een ugandees en had met haar heel lang zitten praten. Zij vertelde me dat als het me leuk leek ik zijn nummer kon toevoegen en hem kon bellen als ik een keer in Kampala was. Hij kon me dan rondleiden door de sloppenwijken. Hij en Joseph werkten dus blijkbaar samen! Super toevallig dit. Nu wist ik ook gelijk dat die jongens wel echt betrouwbaar waren. Het was maar ongeveer 5 á 10 minuutjes lopen naar Kyoto, de uitgaansgelegenheid die compleet in de buitenlucht was. De muziek was heerlijk en de feeststemming zat er al heel snel in. De 6 jongens hadden echt totaal geen verkeerde intenties en geen enkel moment leek het zelfs maar dat ze 1 van ons wilden versieren of iets dergelijks. Ook als er een andere jongens dichter dan een paar meter bij ons kwam, waren ze gelijk op hun hoedde en zorgden ervoor dat hij weer wegging. Zo’n fijn gevoel! Edwin kwam ook al snel naar ons toe met een vriend en een vriendin van hem en al snel stond iedereen druk te dansen. Ook Edwin was erg beschermend naar ons toe. We hebben echt zoveel gelachen en gedanst die avond! Ik iets minder gedanst want was vooral veel in gesprek met Edwin. Rond half 4 waren we weer thuis van het stappen. De jongens van de sloppenwijken (Joseph, Richard, Pascal, Peter, Mozes en Mahad) en Edwin brachten ons veilig thuis. Onderweg werd op repeat mijn favoriete nummer, Swilili, gedraaid door een van de jongens met zijn telefoon. Zondag: Vanmorgen moesten we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://4”>om 10 uur</a> uitgecheckt zijn wat natuurlijk veel te vroeg was voor ons na het avondje stappen. Het is ons op tijd gelukt, <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://5”>om 10 uur</a> zaten we helemaal klaar aan de ontbijttafel. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://6”>Om 11 uur</a> zouden we opgehaald worden door de jongens van gisteravond, dit werd natuurlijk pas pas na 12 uur. Het was een uur lopen naar de sloppenwijken en tijdens het lopen kregen we al uitgebreide informatie en verhalen over the slums. Super interessant. Toen we in de sloppenwijk aankwamen gingen we eerst naar hun woonplek. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://7”>Alle 6</a> de jongens woonden op een soort binnenplaatsje die op slot kon waar ze <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://8”>alle 6</a> een eigen kamer hadden die ook weer op slot kon. Onze tassen moesten we op Joseph’s kamer laten. Zijn kamer bestond uit een ruimte van 2 bij 2 meter met een 2persoons bed en that’s it. De ruimte was ontzettend warm, benauwd en verschrikkelijk muf. Bij ons <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://9”>alle 6</a> gutste het zweet echt aan alle kanten langs ons. Toen wisten we nog niet dat we nog veel erger zouden zien en dat deze 6 jongens ontzettend goed woonden. Het was 10 min lopen tot we echt midden in the slums waren. Werkelijk overal lagen dikke lagen vuilnis waar de spuiten en naalden gewoon tussen lagen. We liepen op slippers dus waren als de dood dat we geprikt zouden worden door een gebruikte naald. Iedereen die we tegenkwamen reageerde super enthousiast op de jongens. Die jongens worden hier gewoon echt gezien als bekendheden en helden. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://10”>Alle 6</a> zijn ze in de slums opgegroeid en hebben hetzelfde leven geleid als de kleine kereltjes die we daar zagen. Ik wist van te voren dat wat we te zien zouden krijgen behoorlijk heftig zou zijn. Ik dacht dat het een beetje vergelijkbaar zou zijn met de wereld die je bij slumdog millionaire zou zien en van beelden of andere films van tv. Wat ik hier zag was zo onwijs meer aangrijpend en schokkender. We zagen tientallen jonge jongetjes vanaf 6 jaar die met flesjes kerosine rondliepen en het opsnoven. Ze stonden gewoon naast ons terwijl ze dat deden en na elke inhalatie keken ze je weer aan je zag hun ogen veranderen. Je zag die kleine kereltjes gewoon in hun trip naar een andere wereld vertrekken, een wereld die veel beter was dan de wereld waarin ze in werkelijkheid leefden. Toen we verder liepen zagen we 3 jongetjes op de grond liggen compleet van de wereld af. Ze waren echt heel diep in slaap en merkten helemaal niets van wat er om hun heen gebeurden. Op het eerste gezicht leek het net of ze niet eens meer leefden. Zo jong en nu al zo diep in de shit, letterlijk! Vond het echt heel erg moeilijk om dit te zien zo voor mn neus. Liever had ik dit gewoon alleen op tv gezien willen hebben zodat ik mezelf nog wijs kon maken dat het maar een film is en niet echt. Toch ben ik wel blij om het met eigen ogen te hebben gezien. Deze ervaring pakt niemand meer van me af en zal altijd bij me blijven. Wat ik hier gezien heb zal ik echt nooit meer vergeten en zal me er altijd aan helpen herinneren hoe belachelijk goed wij het in Nederland hebben. Wat ik hier allemaal zag was gewoon echt de wereld waarin hun leefden. Kinderen van 7 die meer shit hebben meegemaakt en gezien hebben dan de meeste mensen uit onze wereld. De kinderen hier moeten iedere dat weer vechten om te overleven, vechten om geld te krijgen en vechten om ervoor te zorgen dat je geld niet wordt afgepakt. Iedere keer wanneer de dag voor hun begint is het keer op keer weer de vraag of ze het einde van de dag halen of dat dit hun laatste dag zal zijn. Alle jongens kwamen ons wel heel netjes een hand geven en vertelden ons hoe ze heetten. Van sommige kregen we ook een knuffel maar ik denk dat dat meer vanuit hun door de drugs ontstaande mood kwam. We waren met 5 meiden, Evelien wilde niet mee en bleef bij een internet cafe. 5 van de jongens van gisteravond waren met ons mee. Bij ieder van ons liep 1 van hun aan onze zij. Ze lieten ons echt geen enkel moment alleen en waren gigantisch op hun hoede. Al die mensen zijn natuurlijk onder invloed en daardoor onwijs onvoorspelbaar als ze ineens rijke muzungu’s zien. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld terwijl die jongens naast ons liepen. Ze pikten heel snel aan onze gezichtuitdrukking op dat we iets niet fijn vonden en zorgden er dan voor dat zo’n persoon gelijk aan de kant gezet werd. Ze verloren ons echt geen moment uit het oog en ze hadden nog steeds totaal geen verkeerde intenties naar ons toe of iets dergelijks. Pas aan het eind van de dag kwamen we erachter dat de jongens <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://11”>alle 6</a> nog maar 20 en 21 waren. Ik kan echt nog heel boek schrijven over alles wat ik daar gezien heb. Het was in ieder geval gewoon echt ontzettend aangrijpend om van zo dicht bij te zien dat er echt zo geleefd wordt op de wereld. En dat op maar 13 uur vliegen afstand van je eigen perfecte leventje waarin je alles hebt (en zelfs meer dan) wat je nodig hebt. Na de slums zijn we per boda naar het straatjongens opvanghuis gereden. De jongens stonden er weer echt op dat we niet met 2 meisjes op de boda mochten maar eerst 1 van ons op de boda en dan 1 van hun achterop. Super lief. Onderweg kregen we allemaal weer van onze eigen beschermengel andere verhalen over de slums en ze wezen ons van alles aan met informatie erover. Het was alsof we onze eigen private guides hadden. In het opvangtehuis woonden 11 jongetjes die de jongens waarmee we waren van de straat geplukt hadden. Eerst zaten ze dichter bij de sloppenwijken in de buurt maar toen liepen de jongetjes al snel weer weg om weer voor de drugs te kiezen. In het nieuwe huis, wat er echt heel mooi en netjes uitzag, hadden de jongetjes het echt goed. Samen met de oudere jongens, die om de beurt in shifts bij de kleintjes bleven en dan de verantwoordelijkheid droegen als vaderfiguur, maakten ze muziek en dansenden ze veel. De kleintjes waren <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://12”>van 7 tot 10</a> jaar en gingen voor ons ‘optreden’. Ze gingen samen zingen en 1 voor 1 stapten ze naar voor om te dansen. Zelf gingen we ook met hun mee dansen. Het was zo mooi om te zien! Helemaal zo nadat we uit de slums kwamen en de jongetjes daar gezien hadden. De jongetjes konden hier gewoon echt weer kind zijn. Je zag ze ook echt stralen en dat brachten ze ook helemaal op ons over. Ze waren hier echt gelukkig en hadden hier zo’n goed leven gekregen! En dat allemaal door die 6 jongens! Ze waren nog maar 20 jaar, zichzelf nog maar net bevrijd uit de sloppenwijken. Ze hebben nog amper hun eigen leven geleid en offeren nu al hun eigen leven op om deze straatjongens te helpen, een thuis te geven en een toekomst te geven. Ze dragen zoveel verantwoordelijkheid door voor deze kinderen te zorgen en ze doen het ook echt goed. Doormiddel van sponsorgeld betalen ze de huur en sturen ze de kinderen naar school en ze letten er ook echt op dat de kids ook daadwerkelijk op school blijven. Ze wonen zelf in een super klein kamertje en geven hun eigen geld uit aan de huur voor een heel huis voor deze kinderen. Ze leren de kinderen gezond koken en het huis schoonhouden maar ze leren ze ook om te spelen en plezier te hebben. Terwijl de meiden binnen allerlei dingen aan de jongens vroegen ging ik buiten met 5 kereltjes voetballen. Ik zweette me al snel kapot maar het kon me echt niets schelen als ik naar die blije koppies keek. Ze vonden het echt geweldig dat ik met ze mee ging voetballen. Kreeg ook van allemaal een knuffel toen we weggingen. Na de straatjongens gingen de meiden allemaal terug naar Masaka terwijl Jolande ik nog een nachtje in kampala bleven. We wilden vanavond graag naar een dansgroep vlak buiten Kampala toe. We gingen eerst douchen want we voelden ons echt onwijs smerig na de slums en toen wilden we even een half uurtje op bed maar werden pas 2 uur later wakker. Geen dansgroep meer dus maar gewoon lekker rustig naar de Oasis shopping centre gelopen en gegeten bij Edwin. Pas rond 11 waren we terug in hotel en beide doodmoe op bed gegaan. Maandag: Vandaag hadden we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://13”>om 8 uur</a> de wekker gezet zodat we vroeg bij Brood konden ontbijten. We voelden ons wel echt een stel pakezels, grote rugzak, 2 schoudertassen en nog plastic waarmee we naar Brood sjouwden. Terwijl we lekker zaten te ontbijten hoorden we ineens een nederlands klinkende heej! Kwam Annika ineens aanlopen die tegelijk met mij aangekomen was hier in Uganda. Bleek dus dat zij ook al het hele weekend in Kampala was en op stap was zonder het van elkaar te weten. Gezellig met z’n 3en zitten eten en de stap verhalen uitgewisseld en toen met z’n drieën naar de matatu gelopen. Annika ging nog in haar eentje reizen naar Kenya en Nairobi dus die ging een andere kant op dan wij. Jolande en ik zijn op de boda gestapt voor de matatu naar Masaka. Om half 11 kwamen we op de taxi stand aan. 11.45 reden we weg uit Kampala. Om kwart voor 3 waren we bij backackers in Masaka. We reden op de boda vlak voor het busje waar alle nieuwe vrijwillgers in zaten. We lagen toen al dubbel omdat we zonder helm op de boda zaten terwijl de nieuwe groep over 5 min het verhaal zouden krijgen van ga niet zonder helm achterop de boda boda! Rond 6 ging ik, samen met mn nieuwe project genoojes Daniel en Mirjam, weer naar Kyotera voor een nieuwe maand op het Rakai project.