(origineel bericht op be-more.nl)
“This is a game trail, do you want to set up basecamp or a buffet?!”
<span style=“color: #6a6969”>Zo, de tweede en helaas ook meteen de laatste update.</span>
<span style=“color: #6a6969”>
De dagen op het weeshuis vliegen voorbij, waarschijnlijk omdat het hier erg leuk is en omdat ik continu van hot naar her ren. =D De staff members vinden het geweldig leuk; “always on the move you are!” roepen ze me na als ik weer ergens heen aan het rennen ben. Ook in het Boys Home is het erg gezellig en mijn medevrijwilligers plagen we wel eens dat ik vaker daar zit dan bij de rest van mijn landgenoten. 
Verder is hier ook gewoon elke dag van alles te doen. Na 8 maanden dicht te zijn geweest, mocht de toy library weer open. Kinderen kunnen daar speelgoed lenen mits ze het braaf en niet stuk komen terugbrengen. Maarja… na 8 maanden sluiting was het binnen een enorme chaos: dooie dieren, troep en een hoeveelheid stof waarvan je acute astma kreeg. Maar daar deinst de Duke niet voor terug!!! Van 09:00 tot 18:00 opgeruimd en orde op zaken gesteld. Ook in de administratie en het papierwerk ff Pruisische orde aangebracht. 
Dat was namelijk door zoveel verschillende mensen op zoveel verschillende manieren gedaan dat het een totaal onlogische en chaotisch zaak geworden was. De kinderen waren helemaal enthousiast dat de library weer open ging maar enthousiasme sloeg bij sommigen om in boosheid toen bleek dat de library pas de dag erop open kon gaan; na 17:00 moeten ze namelijk naar huis en toen was het werk nog niet klaar. Dus enkele kinderen gaan dan uit boosheid met elkaar vechten maar ook mij stompies proberen te geven, ja, dan moet er ff autoritair worden opgetreden. Het lesgeven gaat door de bankgenomen ook goed, maar er zijn wel kinderen die serieuze attitude problemen hebben (grote mond, anderen slaan, spullen stelen) waar je dus regelmatig boos op moet worden. Maar ja, als je kijkt naar de achtergrond van sommige kinderen is hun gedrag soms veel beter te plaatsten. Veel komen uit gebroken gezinnen, zijn wees of mishandeld of in het ergste geval verkracht. Maar gelukkig zijn er véél meer leuke momenten. Op de playground vinden ze het nog steeds helemaal mooi met 2 jongens en afgelopen week hadden we in mijn boys home ook een verjaardag; cadeautjes gegeven en met de housemama cake voor de knul gebakken. Mark en ik namen die avond ook een aantal foto’s die we daarna voor ze hebben uitgeprint en na het feestje was er tijd voor dansen. Nu zijn Zulus sowieso een volk van zang en dans en als je die jongens bezig zag dan werd wederom bevestigd “that white men can’t dance.” :p</span>
<span style=“color: #6a6969”>
Een van de trips die we gedaan hadden was Durban by Night waar we samen met een politieagent door de slums en armere wijken van Durban gingen rijden en dat was een cynische en grimmige openbaring. Het beeld dat wij (Westen/Europa) vaak hebben van Zuid-Afrikaanse slums is dat van mensonterende krotten. Die zijn er ook zeker wel, maar dat is slechts een kant van de slums want naast die krotten staan vaak ineens kasten van huizen met de mooiste auto’s en nog meer fancy spul; het laat zich raden met wat voor geld dat soort huizen betaald zijn. Criminaliteit is ook enorm omhoog geschoten sinds het afschaffen van de apartheid. Openbaar vervoer (als het al rijdt) is levensgevaarlijk geworden; in een trein wordt je gegarandeerd berooft en er vervolgens (halfdood) eruit gegooid zodat je op het volgende station niet de politie kan roepen. Verder is het aantal hijackings, roofovervallen en verkrachtingen ook schrikbarend omhooggeschoten. Corruptie is erg veel aanwezig en met de juiste connecties en genoeg geld weten veel lui de dans te ontspringen door politie, rechters of politici om te kopen. Sommige steden, Durban incluis, zijn crimineel zo ontspoord dat de overheid nu een nieuwe aanpak heeft in navolging van het succes in Kaapstad. Vanuit één wijk wordt eerst alles gezuiverd van criminele elementen, vervolgens wordt overal CCTV opgehangen (letterlijke elke hoek van die wijk) en vervolgens gaat de politie in grote getale patrouilleren. En zo gaat men vervolgens wijk voor wijk de stad pacificeren op een manier die nagenoegen gelijk staat aan urban guerrilawarfare. In buurland Leshoto heeft men een grap over het gebrek aan justitie in Zuid-Afrika: “twee overheidskerels in Leshoto hebben een gesprek; de ene zegt tegen de andere dat er in Leshoto (een landlocked land) een Marine Ministerie moet komen; vraagt die andere gast waarom dat in godsnaam nodig is; zegt die ene gast weer: ‘nou, Zuid-Afrika heeft toch ook een ministerie van justitie?’.” Nagel aan de doodskist was het feit dat Zuid-Afrika onder ANC er alles behalve beter op geworden is sinds de apartheid; het is van de regen in de drup gegaan. Voorbeeldje: onder apartheid mochten zwarten kosteloos studeren (zie Mandela) maar ze konden verder geen belangrijke functies bekleden. Ná de apartheid mochten kleurlingen wel hogere functies beleden maar werd studeren zo duur en onmogelijk voor de meesten dat gewoonweg niet kunnen. Sommige kinderen moeten elke dag 40 km (!!!) lopen om naar school te komen; openbaar vervoer rijdt niet en is gevaarlijk en voor taxi’s hebben ouders echte het geld niet. Het allertriestste van alles was eigenlijk dat onder apartheid de staat en de openbare voorzieningen wel fatsoenlijk werkten; ziekenhuizen, openbaar vervoer, politie etc. Wat echt bijna ongelofelijk was dat zwarten die we spraken zeiden dat het eigenlijk onder apartheid beter ging met Zuid-Afrika, ook wat racisme betreft. Dat klinkt voor Europeanen heel erg raar omdat wij altijd dachten/denken dat het racisme blank tegen zwart was, maar dat is dus alles behalve waar; zwarten zijn hier door de bank genomen net zo racistisch, zelfs tegen andere kleurlingen. Dus in plaats van één groep die discrimineerde tegen de rest, discrimineert nu iedereen tegen iedereen. Voor Mandela heeft niemand meer dan lof (onze blanke politie agent was helemaal weg van ‘m) omdat hij serieus probeerde het land te hervormen en daar ook enkele jaren in slaagden. Toen het ANC het overnam was het echter einde oefening; helaas is het ANC ook alles behalve de nobele partij die wij denken dat het is. Mandela was de ideoloog en staatsman, het ANC (zeker dat van nu) bestaat vooral uit machtswellustige politici, zie Jacob Zuma. Mandela gaf in zijn periode apartheid nooit meer ergens de schuld van; hij wilde niet meer omkijken. Nu, als mensen klagen dat de verkiezingsbelofte (alweer) niet zijn waargemaakt, geeft ANC consequent de apartheid als oorzaak van het falen. Bijna twintig jaar na dato is dat gewoonweg niet meer mogelijk, alle pre-apartheid partijen zijn verdwenen en in een ironische twist is de ANC het enige overblijfsel van die periode en is de partij veranderd in het verdorven wezen waartegen het juist meende te vechten. Veel kleurlingen stemmen uit een zeker loyaliteitsbesef naar Mandela toe namelijk nog op het ANC, maar de huidige politici zijn helaas geen Mandelas meer. ANC heeft hierdoor wel de absolute meerderheid zonder enige vorm van oppositie waardoor men zonder pardon zichzelf kan verreiken en grondwetswijzingen kan doorvoeren wanneer het de regering uitkomt. Zuma is bijvoorbeeld druk bezig zijn corrupte verleden wit te wassen door o.a. zijn oude partners-in-crime een presidentieel pardon te geven. Gek genoeg kijkt men in Zuid-Afrika nu wederom naar Mandela om de zaak te rechten: de gedachte is namelijk dat als hij sterft, het ANC met hem zal sterven waardoor er ruimte zal komen voor coalitieregeringen en gedegen politiek in plaats van deze “geleide democratie”. Het is een vreemd lot dat deze man twee keer het land moet redden: het eerste deel van zijn leven moest hij geven om de dictatuur van apartheid te verdrijven en nu moet hij letterlijk het leven geven om het land te redden van zijn eigen partij die Zuid-Afrika na de apartheid een valse start heeft gegeven. Oh ja, en dan zou ik bijna het WK voetbal 2010 vergeten. FIFA en die prulvent van een Sepp Blatter zijn een zeldzaam geboefte dat verantwoordelijk is voor het bouwen van stadions die zelden of nooit gebruikt werden tijdens het WK. Dat heeft dit land miljarden gekost terwijl letterlijk naast de kersverse stadions gewoon al sportstadions stonden die voor véél minder gewoon ff konden worden uitgebreid, maar nee daar wilde FIFA niet aan. De politieagent liet ons een paar van die FIFA-stadions zien en dat is wel van zo’n crimineel onfatsoen van heb ik jou daar; en dat alleen zodat overbetaalde prima donna’s tegen een balletje kunnen trappen. Al met al een goeie maar erg cynische eye-opener.</span>
<span style=“color: #6a6969”>
In de weekenden was er ook weer tijd voor trips en dat was echt zwaar chill!!! Het tweede weekend stond safari in Hulhluwe (“sloes-loewie”) op het programma. Samen met Kirsten, Marlies, Eva en Sebastiaan (van andere projecten) werden we opgepikt door onze chauffeur en gids Cameron, wat een briljante vent was dat trouwens! Zijn leven was echte een avonturenboek: opgegroeid in een boerderij in de wildernis, militair en Intel-officier in de Angolese burgeroorlog, huurlingenverhalen, 10 jaar Ranger waarbij hij o.a. jacht maakte op stropers; om begrijpelijke redenen konden wij elkaar heel erg goed vinden! =D In het park hadden we echt een goeie tijd; op zoek naar game trails en 4 van de Big Five gespot, luipaarden lieten zich helaas niet zien. Naast die Big 5 ook nog voldoende andere beesten gezien: hippo, krokodillen, gnoe, zebra, ect. Verder had je in het park ook prachtige uitzichten, dus als er geen beesten waren dan was er nog steeds genoeg te zien. Verder hadden we ook nog ff een leuk adrenaline-avontuurtje. In de namiddag kwamen we een kudde olifanten tegen op de weg die nogal van streek waren. Cameron, met zijn jaren ervaring, zag dat meteen en ging op voldoende afstand stilstaan. De olifanten waren overstuur doordat er iets was met een van hun jonkies en door een stel Duitsers (zal weer eens niet…) die van de schrik en zonder begeleiding in paniek waren geraakt en met wild kabaal achteruit probeerden te rijden. Daar werden die olifanten alleen maar nog meer pissig van. Nadat de Duitsers ‘m geknepen waren, konden we rustig en heel stilletjes passeren; máár het leukste moest nog komen! Nadat we omkeerden, kwamen we weer langs de kudde en nu waren ook andere auto’s voor paniek aan het zorgen; wederom pissige olifanten. Op een gegeven moment stonden we plots in het midden van de kudde en konden we niet echt meer bewegen. Sommige olifanten vonden ons niet zo fijn en die kwamen boos op ons afrennen. Cameron reed iedere keer vlug achteruit waardoor de olifanten hun “charge” staakten; schijnbaar doen die beesten mock-charges om je achteruit te dreigen, maar of het een nepaanval is of niet is wat lastig te zien bij een olifant., Ik vond het keigaaf, maar volgens mij zaten sommigen iets minder op hun gemak in de wagen. 
In de avond verbleven we in een prachtige lodge. Marmerachtige stenen vloer, hoge en grote ontvangsthal, veranda met terras, 19e eeuwse koloniaal Brits interieur en een briljante traditioneel Engelse bar: mooie lounge, jachtgeweren en wapens (Lee-Enfield, Martini-Henry) boven de schouw, foto’s van die Britse lui die eeuwen geleden in driedelig pak op jacht gingen en hoofden van geschoten wild aan de muren. Natuurlijk gin tonic besteld en wederom was ik meteen weer helemaal in mijn element! =D In de avond een lekker braai van Cameron en moesten we “South African Karaoke” doen; iets zingen dat met Nederland dan wel Zuid-Arika te maken had. Ik deed “bobbejaan beklim die berg” en Cameron vond het helemaal prachtig dat ik dat kende; waar kinderliedjes al niet goed voor zijn. De ochtend erop werden we wakker met een prachtige rode zonsopgang, het enige wat ontbrak was een Zulu die heel hard “NAAAAAAAAAAAAA SIBANYAAAAAA!!!” ging zingen. Sowieso kreeg ik door die safari heel erg veel zin om Lion King, Jurrassic Park (1&2) en Predator te gaan kijken. =D Poging om luipaard en nog een keer leeuwen te vinden, bleven vruchteloos maar wel genoeg andere dieren en weer hele mooie uitzichten gezien en rond 12:30 bracht Cameron ons terug.</span>
<span style=“color: #6a6969”>
De week erop hadden we Volunteer Day waarbij we met alle vrijwilligers gingen kijken bij elkaars projecten. Erg leuk om te zien wat andere deden maar in een paar gevallen ook erg grimmig. Met name het project Bobbi Bear was erg zwaar om te zien. Daar worden namelijk kinderen die slachtoffer zijn van verkrachtingen gered en opgevangen, en die verhalen die je daar te horen krijgt daarvan ging mijn bloed koken. De verkrachtingen zijn vaak erg bruut van aard (een meisje werd meerdere malen in de rug gestoken terwijl ze werd verkracht), ongeacht leeftijd (enkele gevallen kinderen van 2 weken) en worden vaak gepleegd door directe familie en wat echt totaal van de wereld was, was dat ouders en familie vaak meehelpen bij de misdaad. Daarbij komt dat de politie (hoewel er wel goeie coppers zijn) door de bank genomen totaal niet optreed of bescherming biedt aan de slachtoffers; sowieso loopt de politie er vaak echt de kantjes vanaf. En zelfs als er dan een zaak voor de rechter kwam, dan kon men vaak met borgtocht gewoon er vanaf komen. Dit soort misdaden zijn van een dergelijk walgelijk en verachtelijk niveau dat als je het hoort dat je echt gewoon totaal op ontploffen staat. Als je vraagt naar de reden van al deze seksuele misdaden maar ook de onwaarschijnlijke omvang ervan dan ligt het antwoord schijnbaar binnen de Zulucultuur; mannen menen dat als ze een vrouw zien dat ze daarmee kunnen doen wat ze zelf willen. Het is daarbij verder ook totaal niet te begrijpen dat mensen het maar gewoon en bijna apathisch accepteren als met een houding van “this is Africa” - TIA. Dat TIA is sowieso een irritante dooddoener waarmee allerlei achterlijkheden kunnen worden gerechtvaardigd. Tien uur moeten wachten op spoedhulp in een ziekenhuis? TIA. 14 Kinderen achterin een open pick-up proppen en dan als een dolle over de snelweg gaan rijden? TIA. Gewoon totale onzin.</span>
<span style=“color: #6a6969”>
Het weekend erop stond de Wild Coast gepland. Samen met 3 andere meiden, Marlies en Karen van Be More en Sarah, een Amerikaanse die ons de allereerste dag had opgevangen in de Blue Sky Mining Lodge, werden we opgepikt door onze chauffeur/gids Peter. Hij had een huisje aan zee bij de Wild Coast en daar hebben we echt hele mooie wandelingen gemaakt met prachtige uitzichten; zo kwamen/klommen we ook langs de set van Blood Diamond. De 2e dag nam Peter ons mee naar een lokaal dorpje met een “magische” kleigrot die volgens de locals allerlei kwalen, breuken en ziektes kon genezen; tribale folkore… Wel grappig was dat we in de grot beschilderd werden met klei en modder zodat we eruit zouden zien als een luipaard. Daarna had Peter voor ons een lokale gids geregeld die ons meenam op een strandwandeling naar een ander grot aan de kust; vanuit die grot naar de zee kijkend, was echt bijna een ansichtkaart. Samen met de dames en de gids een paar grappige silhouetfoto’s gemaakt. Met m’n safarihoed en leren jack wederom hoog Indiana Jones-gehalte. =D Daarna nam de gids ons op een kleine roeiboot de rivier op de mangrove in en dat was letterlijk een tochtjet à la Heart of Darkness of Apocalypse Now. Sarah had verder een goed idee om na het avondeten op het strand een kampvuurtje te bouwen, dus terwijl zij hout bijeen sprokkelde, haalde ik een paar boomstammen om op te zitten. De lokale kinderen zagen me bezig en kwamen meteen de duinen in rennen om mee te helpen; erg lollig en die kinderen hadden keiveel plezier mee. Die nacht ook nog eens volle maan dus dat werd een erg gezellig en sfeervol avondje aan zee met een mooi kampvuur. De ochtend erop stonden we allemaal vroeg op om de zonsopgang te zien vanaf het strand; dat was zonder twijfel de mooiste de sunrise die ik ooit gezien heb. Daarna nog ff een korte wandeling met Peter en toen weer terug naar huis.</span>
<span style=“color: #6a6969”>Achteraf was één maand gaan misschien eigenlijk wat kort; ik zou het hier makkelijk zo nog een paar maanden kunnen uithouden, zeker omdat er hier (zeker als man) zoveel te doen is. Naast met de kinderen werken, vinden ze het ook gewoon heel handig om op het project wat jongens rond te hebben lopen die fysiek zwaar werk of andere klusjes kunnen uitvoeren. Het werk hier heb ik de afgelopen weken met plezier gedaan en dat is zeker ook de reden waarom de tijd hier echt is omgevlogen.</span>