(origineel bericht op be-more.nl)
TIA, This Is Africa!
Uganda is gebouwd op heuvels, zo ook Kampala (de hoofdstad). We zaten in een matatu (taxibusje) en reden met heel veel moeite een heuvel op. Heel voorspelbaar haalden we dit keer helaas de top niet, want halverwege vond de motor het nodig om af te slaan. Na een paar pogingen was de bestuurder er ook van overtuigd dat de motor niet meer zou starten. Niet zo gek zonder benzine denk je dan. Meneer de bestuurder had blijkbaar gedacht: goh, bijna geen benzine meer (of hij dat echt wist betwijfel ik ten zeerste, want alle meters en met name de snelheidsmeter en benzinemeter, doen het nooit in matatu’s), laat ik vooral niet tanken bij 1 van de 27 tankstations hier beneden aan de heuvel, want de top haal ik wel, naar beneden heb ik geen benzine nodig en dan zie ik bij de volgende heuvel wel weer hoe en wat verder. Dus stonden we, op een van de drukste wegen in Kampala, stil. En ja, wat doe je dan? Precies, motor in z’n vrij en achteruit de heuvel weer afrijden. Over de middenstreep, precies tussen 2 rijen druk verkeer door, wat toch wel wat benauwde momenten opleverde. En dan rij je achteruit precies 1 van de 27 tankstations binnen die we gepasseerd waren. Maar ach hè, this is africa!
Ondertussen is het alweer 4 weken dat ik voor het laatst m’n blog heb bijgewerkt. Het is niet zo dat er zo weinig gebeurd dat ik niks te schrijven heb, integendeel. Er gebeurd zo ongelofelijk veel en ik doe in de weekenden zoveel leuke dingen dat bloggen er gewoon bij ingeschoten is.
Maar ik zal is even kijken of ik een inhaalslag kan maken.
Allereerst onze watertanks. De eerste is af! En ik ben er eigenlijk stiekem wel een beetje trots op. Het was nog een leuke klus om hem af te maken. Toen de bakstenen koker helemaal gedroogd was konden we een soort ijzeren kippengaasstellage aan de binnen en buitenkant maken zodat daar ook cement op kon. Aan de binnenkant smeerden we een laag waterdicht cement en aan de buitenkant gewoon normaal cement. Supergrappig om daarmee te helpen aangezien Max en ik blijkbaar compleet het metseltalent misten. Het was de bedoeling dat je met een troffel (zo’n metselgereedschapding) een flinke klodder cement pakte en die met een mooie zwiep tegen het ijzerwerk mikte. Als het goed is bleef het dan zitten. Je gooide dan een stuk of 6 kwakken er tegenaan en dan smeerde je het netjes uit. Maar dat is toch makkelijker gezegd dan gedaan. Niet alleen belandde het grootste gedeelte op de grond, het andere gedeelte zat in spetters op onze kleren, haren en gezicht. Max kreeg ook steeds meer de kunst te pakken om op mij te spetteren ipv op onze watertank. Het resultaat was een hele gezellige stemming, maar uiteindelijk gelukkig ook een mooie cementlaag.
Het laatste gedeelte viel er voor ons niet zoveel meer te helpen. Maar ik zal nog heel even globaal beschrijven hoe een watertank word afgemaakt: er werd eerst aan het golfplaten dak van de school een dakgoot bevestigd, daarvandaan werd weer een gootje gelegd naar onze tank waar ondertussen ook een mooi dakje op bevestigd was. Als laatst word er nog een kraantje ingemaakt en klaar was onze 10000 liter tank. En het leuke is dat het afgelopen weken ook nog af en toe een beetje geregend heeft dus dat ze hem ook al gelijk in gebruik hebben kunnen nemen.
De tweede tank word in een heel erg afgelegen deel van de community aangelegd. De eerste dag zijn Max en ik daarbij geweest. We gingen eerst bij de school (die ondertussen alweer begonnen is) de laatste bricks ophalen. Een hele vrachtwagenlading. Tegen ons was gezegd dat we daarna cement op gingen halen en dan doorreden naar de plek waar de tank gebouwd zou worden, maar Afrika zou Afrika niet zijn als ze ergens een stap oversloegen. En dit keer was het het cement en gereedschap.
Na anderhalf uur hobbelend achterop die vrachtwagen te hebben gezeten kwamen we aan bij het huis. En na het uitladen van de bricks kwamen onze grote vrienden inderdaad tot de ontdekking dat ze wat misten. Maar ach, dan rijdt de vrachtwagen gewoon weer terug om even die spullen op te halen. En ach, dan wachten wij wel even 3 uur zonder ook maar iets nuttigs te kunnen doen.
En het mooiste kwam daarna nog. In het huis van de buren was een begrafenis bezig. Dat zagen we gelijk toen we aankwamen, want dat is een enorme happening hier. Keihard muziek aan en mensen die af en aan rijden. Maargoed, na 3 uur kwam ons vrachtwagentje weer terug. Dus wij stonden helemaal klaar natuurlijk om nog even een paar uur flink hard door te werken zodat het fundament er lag en dan mooi kon drogen de nacht erna. Maar neehoor, precies op het moment dat het vrachtwagentje weer terug is gekomen en de spullen zijn uitgeladen bedenken onze lokale vrijwilligers dat het eigenlijk niet zo netjes is om vlakbij een begrafenis nog aan het werk te gaan, zeker niet omdat de overledene een familielid was van de eigenaren van het huis waar we aan het werk gingen. Dus konden we gelijk op de vrachtwagen springen om weer de anderhalf uur terug te hobbelen. Echt een enorm nuttige werkdag, maar ach hè, this is africa!
Verder zijn we niet meer gaan kijken bij die watertank, niet alleen omdat het zo ver weg is, maar ook omdat er heel veel andere dingen te beleven zijn.
Zo zijn de scholen weer open. En scholen hebben ze hier ongelofelijk veel. Alleen al hier in het minidorpje waar wij wonen heb je er al minstens 4 of 5 (of misschien wel 6 of 7, ik ontdek nogsteeds nieuwe).
Wij zijn al 2 keer op bezoek geweest bij een school, en dat is echt superleuk. De eerste keer kregen wij op het laatste moment te horen dat het de bedoeling was dat wij ’s ochtends spelletjes zouden doen met een klas, terwijl wij dachten dat ze sportles hadden en wij gewoon mee zouden doen. Maargoed, toen hebben we op het laatste moment even wat simpele oudhollandse kampspelletjes uit onze mouwen geschud.
Toen we bij de school aankwamen bleek dat ons klasje 46 kinderen had. Gelukkig 1 van de kleinere klassen van die school, want normaal hebben ze er een stuk of 80. Lucky us! Daar hadden we even niet op gerekend, maar hier zijn kinderen net zo goed in enthousiast spelletjes spelen als in aanmoedigen. Dus deelden we de klas in 2en en mochten ze om de beurt aanmoedigen. En dat is wel even leuk om te vertellen, want hoe kinderen hier elkaar aanmoedigen… echt fantastisch. Waar wij in Nederland staan te klappen, misschien nog staan te juichen ,staan ze hier te dansen en te zingen tot ze niet meer kunnen. Echt heel mooi.
Maar de spelletjes, want daar ging het natuurlijk om. We begonnen met het aan elkaar knopen van de voeten van de kinderen, die ons met grote, vragende ogen stonden aan te kijken. Toen iedereen in groepjes aan elkaar was geknoopt mochten ze gaan rennen en wie als eerste groepje terug was zonder hun touwtjes te hebben gebroken had gewonnen. Echt heel mooi om te zien. Super fanatiek en geconcentreerd, maar toch konden ze ook heel goed tegen hun verlies.
Ons tweede spel was nog veel mooier. We hadden lepels en eieren meegenomen. Eieren zijn hier een luxeproduct dus daar ga je echt niet mee op een lepel in je mond mee rennen. Vandaag wel. Ons schitterde vele enthousiaste ogen tegemoet toen ze begrepen wat de bedoeling was en het spelen was nog veel leuker. Het leverde vooral ook hele mooie foto’s op. De kinderen liepen zo geconcentreerd en helemaal scheef, met iedere spier in hun lichaam gespannen om het ei maar niet te laten vallen.
Als laatst wilden we nog schipper-mag-ik-over-varen doen, maar dat eindigde in een ontzettend chaotisch tikkertje waarbij de blanken de tikkers waren. Super spannend voor die kinderen en ontzettend uitputtend voor ons. Met z’n 2en tegenover 46 kinderen… Gelukkig was het die dag bewolkt, maar nog hebben we toch even een half uurtje om uit te hijgen na dit heftige potje tikkertje.
’s Middags gingen we met een andere klas Engelse boekjes lezen. Echt de meest waardeloze boekjes die je kan bedenken. Sowieso hebben ze er veel te weinig, verder zit er totaal geen verhaal in en stonden er uit het niets af en toe hele moeilijke woorden in. Ik had een groepje van 7 kinderen waarvan er 2 duidelijk dyslectisch waren en er 3 heel goed konden lezen. Moeilijk. Ze konden allemaal wel lezen en hadden (volgens mij :P) een prima uitspraak (zeker vergeleken veel Ugandezen), maar ze begrepen er niks van. En dan kon je het wel in het Engels gaan uitleggen, maar ook dat begrepen ze dan dus niet. Toen heb ik maar uitgebreid toneelstukjes op staan voeren, wat echt hilarisch was, omdat er totaal geen verhaallijn in zat en omdat er best vaak een aap in voor kwam wat dan wel weer mijn talent was om uit te beelden :P. Al met al best een geslaagde middag en het woord monkey vergeten ze in ieder geval nooit meer.
Scholen bezoeken is echt superleuk, maar ondertussen doen we ook nog andere nuttige dingen. Zo zijn we ook bezig met het bouwen van een maalhuisje. Beter gezegd: een huisje waar een maalmachine in word gezet. Een maalmachine gaat hier enorm van pas komen. De dieren eten hier gemalen voer, maar gemalen voer kopen is duur en omdat het zo duur is kunnen mensen minder dieren houden. Door onze maalmachine kunnen ze zelf eten malen, wat weer geld scheelt, waardoor ze dus weer meer dieren kunnen houden. Dus, klinkt logsich toch?
Het bouwen van het maalhuisje zijn we van het begin af aan bij geweest. Vorige week hebben ze de geulen gegraven waarin het fundament gemetseld kon gaan worden en daar zijn we dus de rest van de week mee bezig geweest. Mijn metsel-skills vertrouwden ze niet meer na het watertankakkefietje dus kregen wij de taak om te zorgen dat er steeds genoeg bakstenen waren rondom de metselaars, zodat die in 1 keer door konden werken. Zo snel zijn ze nog nooit klaar geweest :P. Binnen 3 dagen lag het hele fundament er.
Maar daarna kwam er weer een typisch Ugandees moment, want nu was het geld op. Net nu ze de cementen vloer zouden storten. Dat moet met speciaal cement gebeuren en dat kon dus nog even niet gekocht worden. Maar hier is dat geen probleem. Hier ga je gewoon eerst de stenen en het cement die je nog had opmaken en dan zie je daarna wel weer verder hoe en wat. Die bouw ligt dus heel even stil maar er zijn genoeg andere dingen te beleven hier, en ik heb me nogsteeds geen minuut verveeld.
De weekenden zijn dus ook allemaal heel druk geweest. Zo zijn wij bijvoorbeeld met een heel stel een keer wezen kamperen bij een kunstproject hier in de buurt. We zijn bevriend geraakt met een Nederlands stel wat daarbij betrokken is. Het kunstproject (Weaverbird genaamd voor degene die het op willen zoeken ;)) staat nog in de kinderschoenen, maar het stuk grond wat ze hebben is echt fantastisch. Het ligt bovenop een heuveltop, dus aan alle kanten heb je geweldig uitzicht. ’s Avonds hebben we een flink kampvuurtje aangelegd en hebben we met z’n allen enorm genoten van de stilte, de gezelligheid en de enorme hoeveelheid sterren die vanaf daar dus heel goed te zien waren. Echt een heerlijk relax weekend.
Ook hebben we een Nederlands weekend gehouden in Kampala (nogsteeds de hoofdstad :P). Het voelde voor ons echt als een paar dagen vakantie. Zo heb ik voor het eerst sinds 3 maanden een stokbroodje met kaas gegeten (pas als je het eet merk je pas hoe erg je dat stiekem hebt gemist:P), zijn we gezellig een avondje wezen stappen, zijn we naar de bioscoop geweest (die hebben ze hier gewoon en nog goed ook, prima kwaliteit, in het engels, helemaal top), hebben we wat geshopt en toerist gespeeld en hebben we ook nog tijd gehad om gewoon heerlijk lui te doen. Echt een topweekend!
We zijn Kampala tussendoor ook nog naar de sloppenwijken geweest. Je hebt een deel in het centrum van Kampala en een heel groot deel eromheen. Wij hebben een korte rondleiding gekregen door het deel in het centrum. Het ‘minst’ erge deel. Het was voor mij de eerste keer in een sloppenwijk en het heeft toch wel indruk gemaakt. Ik heb daar niemand gezien die niet onder invloed was. Ze snuiven hier massaal lijm en petroleum. We werden zelf al bijna high van de geur die daar hangt. De enige die niet onder invloed waren waren de kinderen onder de 12, en het is heel raar om te bedenken dat die binnen een paar jaar ook alleen nog maar kunnen snuiven om hun ellende te vergeten. Naar die kinderen word niet omgekeken en die smeekten dan ook om wat aandacht. Ook kwam er een vrouw op me af wankelen met een baby op haar arm. Superleuk kindje wat ik toch maar even overnam, want mevrouw kon alleen maar zwalken en brabbelde wat onduidelijke dingen, overduidelijk onder invloed. Het is dan zo pijnlijk om die baby dan weer terug te moeten geven, wetend dat die vrouw er niet voor kan zorgen. Wat mij ook opviel waren de huisjes, in positieve zin. Die zagen er voor een sloppenwijk echt goed uit. De meeste waren nog wel aan alle kanten beschut en sommige hadden zelfs nog her en der een baksteen. Alleen de mensen die er wonen. Ik was blij dat we 2 ‘bewakers’ bij ons hadden, want ik heb me nog nooit zo blond gevoeld. Ik werd aan alle kanten door vieze en stinkende mannetjes onder invloed betast en aangerand, maar daar hadden ze al voor gewaarschuwd. We hadden onze sieraden en tassen gelukkig in het huis van de rondleider gelaten. Het sfeertje wat in zo’n wijk hangt is gewoon heel beklemmend en ik was blij dat we na een uur weer naar ons hotel terug konden om te douchen en even bij te komen.
Verder hadden wat mensen al op facebook gelezen dat ik mijn tweede doktersbezoek heb afgelegd, en na veel geschokte reacties heb ik besloten daar ook nog even aandacht aan te besteden :P. Ik mankeer niks ernstigs, ben kerngezond, heb nogsteeds geen malaria en heb niks dodelijks onder de leden. Dus. Maak jullie vooral geen zorgen. Wel moet ik toch even zeggen dat ik er toch ook maar een 3e doktersbezoek aan vastgeplakt heb, want 1tje was niet genoeg. Deze meneer wist gelukkig wel wat ik mankeerde en vond het nodig om mij 3 verschillende soorten pillen en een zalfje te geven. Ik slik nu even 18 pillen per dag, maar ach, als ik er beter van word dan doe ik dat braaf. This is africa hè :P!
Ik geniet met volle teugen en vermaak me nogsteeds opperbest met geweldige mensen om mij heen!
Dikke kus,
Fleur
Ps, TIA is een uitspraak die ik laatste tijd wat vaker heb gebruikt aangezien de stroom het deze week vaker wel dan niet doet, ons waswater een steeds gekkere kleur krijgt (het is nu een soort van chemisch groen en bruin met een vleugje blauw/wit erin terwijl het eerst gewoon bruin en doorzichtig was), m’n zaklamp uit het huisje word gejat en na rondvragen gelukkig weer werd teruggelegd (daar ben ik toch wel aan gehecht geraakt met alle stroomuitval) en als matatudrivers in slaap vallen achter het stuur, je in een matatu in je voet word gepikt door kippen die onder je stoel blijken te zitten en een matatu achteruit de heuvel af rijd ivm benzinetekort, This Is Africa!