(origineel bericht op be-more.nl)
Week 8 (laatste week)
Voila, lang gevreesd en nu is het dan toch zover: Het is tijd voor ons laatste verhaal op de blog. We kunnen terugkijken op twee mooie maanden in Malawi waar we genoten hebben van de mensen, de omgeving, het weer en zelfs ook het werk. En nu je eindelijk goed begint te wennen aan het Afrikaanse leven, moeten we het vliegtuig op en terug naar ons leventje in België.
Over de activiteiten van deze week kunnen wij redelijk kort zijn. Kerstmis heeft er een korte werkweek van gemaakt waarin we ons vooral bezig hielden met afscheid nemen van dorpgenoten, papierwerk op het office en de bouw van een kast (vooral de dames dan).
Kerstmis zelf werd heel sober gevierd. Er was een 4 uur durende misviering en daarna zijn we iets gaan drinken. Er werd, in tegenstelling van wat we hadden verwacht, geen groot feest gehouden. We kregen te horen dat alleen de mensen met geld Kerstmis uitbundig konden vieren. Het werd dus een rustige maar gezellige avond en rond 01u00 (het late uur was vooral te danken aan de lange misviering) kropen wij terug ons bed in.
Woensdag zijn alle vrijwilligers van Be-More op bezoek gekomen in ons huisje. Wat begon als een grapje om een chocoladefondue te doen, ging rond als een lopend vuurtje en ’s avonds zaten we met 18 man in een klein kamertje te genieten van een geïmproviseerd chocoladefondue. Na twee maanden sober te hebben geleefd kan een beetje chocolade wonderen doen.
De overige dagen werd er gewerkt op het office en vooral afscheid genomen. Zo hebben wij donderdagavond als afscheid gekookt voor de lokale members en werd de avond gevuld met de nodige afscheidsrituelen. Er werd gezongen, gedronken, geknuffeld, cadeautjes uitgewisseld en uitgebreid afscheid genomen.
In verband met de kast, moet ik eerlijk zijn. De dames hebben mij verbaasd. De laatste dagen zijn ze er echt tegenaan gegaan en hebben ze al iets in elkaar geknutseld dat ook nog op een kast begint te lijken. Inmiddels hebben de dames al van hun luxeontbijtje mogen genieten. Maar na twee maanden jam en pindakaas als ontbijt te hebben gehad, was het dan ook niet zo heel moeilijk om een beter ontbijt voor te schotelen.
Wat twee maanden geleden begon als een uitdaging, loopt nu op zijn einde. We gaan naar huis met mooie verhalen en een ervaring rijker. Terug naar een luxeleventje in België. Maar het zal toch raar doen. Tijd en geld is hier allemaal maar relatief, terwijl bij ons die twee zaken bij veel mensen op de eerste plaats komt. Als je hier over straat loopt, krijg je bijna alleen maar lachende gezichten te zien en groet iedereen elkaar uitgebreid, terwijl het bij ons al een heel prestatie is als je al je buren bij naam kunt noemen. Maar om de twee landen met elkaar te vergelijken is onbegonnen werk. Beide landen kunnen iets van elkaar leren, en beide landen zijn rijk op hun manier.
Na deze twee maanden zullen we dit dorpje en deze mensen ook niet snel vergeten. Ook al zitten we diep in Afrika, toch voel je je hier snel thuis. We hebben ons hier ook geen enkel moment onveilig gevoeld en aan de gewoontes hier wen je snel.
Wij zijn blij dat we deze reis hebben mogen meemaken, en dat we dit samen hebben mogen doen, maakt het nog mooier.
Over 3 dagen zitten we terug in België. Terug naar het werk en de dagdagelijkse bezigheden, maar misschien ook al dromen van een volgende reis. Wie weet….
Tot binnenkort.
Lynn en Kristof
Uitleg foto’s:
-
Straatkind -
Afscheid dorpsgenoot -
De werkzaamheden voor de kast -
Straatkinderen -
Nieuwe office (voor de vorige vrijwilligers: Harry volgt de bouw goed op en metser Mike is een prima kerel, dus alles komt in orde) -
Spelende kinderen -
Verlovingsfeest van een buurtbewoner -
Verlovingsfeest -
Het luxeontbijt (ei, cornflakes, fruitsalade, pannenkoeken, chocolade) -
Omgevingsfoto -
De afgewerkte kast van de dames -
Afscheidsfeest met op de foto Tony -
Onze projectleider (zijn lievelingskleur is roos, en het zal jullie misschien verbazen, maar hij vond het hemd prachtig)