(origineel bericht op be-more.nl)
Week 8, gemengde week
<strong>14-10-2013</strong>
Vandaag weer lekker fris naar het project gegaan. De start van onze laatste week, we hadden er veel zin in. Al was het gevoel ook wel erg dubbel, het is wel de laatste week tenslotte.
Toen we aan kwamen zijn we lekker met de kinderen naar buiten gegaan. Alle kinderen waren zo lief, het was net alsof ze het aanvoelde dat we bijna weg gaan.
Onze draakjes waren ook erg lief vandaag. Ik hem met één van de draakjes bijna heel de dag kunnen spelen en hij wilde graag om mijn rug rond gedragen worden. Normaal heb ik dat liever niet, omdat dat gewoon niet de bedoeling is, vind ik. Maar hij was nu zo lief en wilde graag even aandacht van mij hebben. Ik kon heel erg van dit moment geniet. Meestal heeft hij de neiging om te slaan of te schoppen, maar nu helemaal niet. Hij vond alles leuk en moest veel lachen. Heerlijk!!!
De slecht horende jongen op het project had vandaag een lekker gekke bui. Hij zat met mij gekke bekken te trekken, prachtig! Hij moest er zelf nog wel het harst om lachen.
Daarna kwam ik later nog even bij hem zitten en toen pakte hij mij helemaal vast en kroop op mijn schoot. Hij heeft toen wel een kwartier om mijn nek gehangen om te knuffelen.
Ik zat echt met de tranen in mijn ogen, hij hielt me zo stevig vast. Ik kon niet los komen al zou ik willen. Toen hij me uiteindelijk losliet kreeg ik een kus van hem op me wang en legde hij zijn handje op mijn wang. Toen moest ik echt even slikken, was zo bijzonder dit moment voor mij.
We hebben de rest van de dag heerlijk met alle kinderen kunnen spelen. Ze vonden alles leuk en speelde super lief samen.
Ons meisje was vandaag erg moe en wilde dan ook lekker hangen bij ons. Ze heeft heel lang op mijn schoot gelegen. Ze was vandaag ook behoorlijk stil en dat wil heel wat zeggen. Anders horen we heel de dag het Jeepney geluid uit haar mondje komen.
Het is echt een heerlijk kindje, ze is zo knap en zo lief.
Ik ga ze allemaal stuk voor stuk missen! Ik heb echt een super dag gehad met heel veel geniet momenten. Ik besefte me vandaag hoe gelukkig ik ben dat ik dit hier doe.
Deze kinderen zijn echt speciaal en ik hoop echt dat ze een super tijd hebben met ons, net zoals wij met hen.
Nu al super veel zin in morgen!!
<strong>15-10-2013</strong>
Vandaag waren we op tijd op. We waren iets over acht beneden en hadden net ons ontbijt besteld. Nog voor we gingen zitten begon alles te trillen hier. Het personeel riep dat het een aardbeving was. Ik ben met Iris gelijk onder de deurpost gaan zitten en we hebben ons hoofd bedekt. Al snel duwde iemand van het personeel ons onder een tafel, de eigenaar riep ons dat ze het in geen jaren zo erg hadden gehad.
Gelukkig wist ik gelijk te handelen en kon ik ondertussen Iris bijpraten met wat er gezegd werd. Het was enorme paniek. De eigenaard praten ons er erg goed door heen, gelukkig! Toen we dachten dat het over was moesten we van hem blijven zitten, er zou een na schok komen. Die kwam er ook, erg heftig ook weer. Ondertussen waren andere vrijwilligers naar beneden gerent en zaten verderop onder een tafel. Zo dra de ergste schokken over waren moesten we naar buiten.
Toen ik iedereen weer zag kwam ik pas tot het besef wat er gebeurt was, maar eigenlijk ook weer niet. Iedereen was bang, zelfs de locals. Je voelde de angst van iedereen over je heen. Omdat Iris en ik als enige helemaal aangekleed waren zijn wij richting Renske gelopen. Zij woont alleen in een flad gebouw, 14 hoog. Annemiek had al gebeld, maar we zijn haar gaan halen. Ook voor haar was het erg heftig, ze moest in het pikken donker 14 verdiepingen naar beneden rennen. Alle stroom in de stad lag er uit, alle telefoon netwerken en internet verbindingen. Iedereen probeerde te bellen, maar het was zo moeilijk iemand te bereiken.
Renske is met ons mee naar het hotel gegaan om ook te bekomen van alles.
Iedereen moest buiten blijven. Er werden tafels buiten gezet en daar moest iedereen aan zitten. Na dat heel het gebouw ontruimt was kregen we wat informatie van het personeel.
We hadden een aardbeving gehad op de schaal van Richter 7.2 en de eerste naschok was 5.4. zo heftig is het in geen jaren geweest.
Er waren twee epicentrums in Cebu, we zaten er precies tussen in. De aardbeving zelf bleek uiteindelijk maar 30 seconden geduurd te hebben, maar er leek geen einde aan te komen.
Uiteindelijk moesten we onder begeleiding naar onze kamer op de 4th floor. We hebben hier al onze spullen moeten pakken en naar beneden moeten halen. Ik heb nog nooit zo snel mijn spullen bij elkaar kunnen rapen, gelukkig hadden we al een deed gepakt i.v.m ons vertrek vrijdag. We hebben onze spullen beneden in een kamer gelegd en zijn weer snel naar buiten gegaan.
Toen ik het gebouw weer binnen moest kreeg ik overal kippenvel en het koud, al zweten ik me rot.
We hebben nog lang voor het hotel gezeten omdat er veel naschokken kwamen. De schrik zat er bij iedereen goed in, dus we durfden ook niet weg.
Na een tijd zijn we ergens naar toe gegaan waar we wat konden gaan eten en misschien internet konden krijgen of beltegoed.
Ik heb toen na twee uur van de aardbeving mijn ouders gebeld om te vertellen wat er was gebeurt en dat ik en iedereen van onze vrijwilligers oké waren.
We hebben toen daar nog een tijd gezeten om wat te drinken. Nadat iedereen het thuisfront op de hoogte had kunnen stellen zijn we gaan eten, er was niks open, alleen de Mac Donalds. Dus dan daar maar wat gaan eten. Het was ondertussen ongeveer 12.00u.
Na het eten zijn we terug naar het hotel gegaan om te kijken hoe het er voor stond en of het mogelijk was om hier te kunnen slapen.
Er werd toen gezegd dat iedereen beneden moest slapen en alleen voor het hoognodige naar hun kamer kon om iets te pakken. Er was verder ook geen stroom, dus je wilde daar anders ook niet heen.
In het gebouw waren waterleidingen geklapt, dus ze maakte gebruik van de reservetank.
We zijn later in de middag maar een stukje gaan wandelen om de tijd uit te zingen.
Ondertussen voelde we steeds de na schokken, deze waren nu gelukkig niet zo erg meer.
Eind van de middag was er weer stroom in het hotel en konden we om beurten op de wifi voor contact met thuis. Rond 04.00PM kwam er weer een grote na schok en nar 15 minuten weer een. Deze waren weer zo heftig dat iedereen buiten moest blijven.
Alle plaatsen om te eten waren gesloten, gelukkig heeft het hotel voor eten kunnen zorgen. Ze hebben dit bereid onder zaklamp ligt.
In de avond zijn we weer naar binnen gegaan en zijn we even wat gaan hangen. Ondertussen kon bijna iedereen wel weer een grapje maken en was de schrik al wat gezakt.
We hebben de nacht in de lobby door gebracht op houten bankjes, maar dat vond ik prima!
Om 11.30PM kwam er nog een erg zware na schok en om 01.30AM en 03.00AM ook nog twee erg hevige na schokken.
Deze nacht twee á drie uur geslapen, maar erg blij dat ik in de lobby lag!
<strong>16-10-2013</strong>
Vanmorgen zaten we om 07.00AM al aan het ontbijt. Het hotel had ook voor ontbijt gezorgd dat we gratis konden nemen. Heel de nacht heeft er personeel in het rond gelopen om alles in de gaten te houden. Iedereen was erg moe, bijna niemand had meer dan drie uurtjes kunnen slapen van wegen de hevige schokken.
Een aantal van de andere vrijwilligers zijn nog even op hun kamer gaan slapen omdat het voor nu al even een paar uurtjes rustig was.
Zelf ben ik even onder de douch gaan staan om alles van me af te spoelen. Daarna ben ik weer in de lobby gaan zitten, daar hadden we wat aanspraak en konden wat internetten om wat nieuws te kunnen lezen. Er waren afgelopen nacht tal van na schokken geweest en dus drie die ons hadden bereikt.
Rond een uurtje of 09.00AM was er vanuit het hotel personeel een kringgesprek geregeld. Iedereen uit het hotel moest erbij komen zitten, zelfs het personeel. We moesten onze ervaringen delen en vertellen wat er in onze ogen was gebeurt. Later konden we nog wat vragen stellen over hoe en wat. Het vervelende is dat er geen duidelijkheid gegeven kan worden over dit soort dingen, we moeten maar afwachten. De na schokken houden twee tot drie dagen aan en kunnen wel meer als een week aan houden. nar het kring gesprek hebben we besloten even naar buiten te gaan en een stukje te gaan wandelen. Een aantal van de meiden waren in een winkel en ik en een aantal stonden nog buiten. Om 10.30AM kwam er weer een grote schok. Achteraf bleek dit een tweede aardbeving te zijn hier op Cebu. Al snel kregen we ook weer een grote na schok. We schrokken even, maar het ging ook snel weer beter. We zijn daarna nog even wat gaan eten.
Onder de locals is zo goed te merken dat ze bang zijn, als er maar een schok komt sluiten ze hun winkels en zorgen dat ze weg zijn.
Het is niet echt geruststellend voor ons, want hun zouden moeten weten wat dit is. Alleen ze zijn het zo heftig ook niet gewent.
We hebben na de heftige na schokken nog erg veel kleinere na schokken gehad. Deze beginnen nu wel te wennen, maar je blijft op je hoede.
Voor nu is het verder afwachten hoe het verder gaat lopen en hoe erg het gaat worden.
Een paar uurtjes geleden zagen we op het nieuws dat er al meer dan 800 na schokken waren gemeten, dus we hebben nog wel een tijdje te gaan denken wij.
Wij maken het allemaal prima in orde, we zijn met momenten bang, vooral als er hevige schokken komen en we houden elkaar allemaal inde gaten. Op het moment ben ik in het hotel vaak te bereiken via internet, dat is voor mijzelf erg fijn.
Het is voor mij op het moment allemaal heel goed te doen, al heb ik denk ik eigenlijk geen idee wat er aan de hand is. Ik ben als het rustig is gewoon lekker mezelf, maar de schokken zetten me vaak schrap. Ik sta steeds op scherp en overal waar ik ben, ben ik opzoek naar een plek waar ik veilig heen kan als er weer iets komt.
Ik hoop dat het niet allemaal te dramatisch klinkt, want we maken ons goed na alles wat er is gebeurt. Niemand gewond en de emotionele schade zit bij iedereen er in, maar dit heeft gewoon zijn tijd nodig.
Mijn vakantie van vrijdag naar Palawan heb ik geskipt. Op het moment voel ik mijzelf niet prettig om alleen op pad te gaan in de Filipijnen, als iemand met mij mee had gekund had ik het wel willen doen. Voor nu houd het op en daar voel ik me het beste bij nu. Ik wil het hier graag ook met een leuk en goed gevoel afsluiten. Ik ga de komende week als het weer rustig is nog wel wat tripjes binnen Cebu maken.
Ik ben dan ook nog bij bekende en als er echt wat gebeurt als ik alleen ben ken ik hier wel de weg. Cebu is bekent voor mij en ik weet alles te zitten.
Morgen willen we bij het project gaan kijken. We weten wel dat de kinderen het goed maken en dat niemand wat heeft. Ook de huismoeder en haar gezin zijn in orde. Wel is een gebouw dicht naast het project voor de helft ingestort, dus we zien wel een beetje op tegen wat we gaan zien daar.
Renske heeft ons al deze dagen super bijgestaan terwijl ze zelf het ook echt niet makkelijk heeft. Zij zit met de zelfde gevoelens als ons. Gelukkig kan ik nog wel met haar lachen en staat ze er ook behoorlijk rustig is. Als er weer iets komt is het voor haar ook erg spannend, maar ze laat het ook snel los. Renske is de topper van de Filipijnen, een topper van een Regio-coördinator!!
Ik zal voor nu wat vaker wat proberen te uploaden op mijn weblog om iedereen op de hoogte te houden. ik ben ook bijna altijd te bereiken via internet, als ik in het hotel ben.
Ik hoop dat jullie je er iets bij voor kunnen stellen wat dit met mij en ons allemaal hier doet. Hij is voor nu geen drama meer, maar we zijn erg geschrokken. Het is niet makkelijk voor jullie op echt te begrijpen wat het is en gelukkig maar. Ik weet zelf niet eens of ik het wel begrijp!
Bedankt voor het lezen, ik hoop dat iedereen wel gerust gesteld is zo, ook al is het zo ver weg. Ik ga hier nog op Cebu lekker genieten en ik zie iedereen weer als ik thuis ben.
Tot over een paar daagjes in mijn volgende weblog!