(origineel bericht op be-more.nl)
Genieten zonder woorden…
Week 6 is inmiddels weer van start gegaan. Op de 1 of andere manier stel je je er toch op in dat ik 1 december weer naar huis ga, wil er nog niet echt aan denken, maar onbewust ben ik er toch wel wat mee bezig. Maar goed.
Donderdagochtend waren we vrij doordat er een overleg was met het ziekenhuis wat over het algemeen in het lugandees plaats zou vinden. Dan ga ik het niet redden met me oli otya? En gyendi. Dat gaat hem dus niet worden om er wat van te begrijpen. Dus we hebben een heerlijk ochtend thuis gezeten, tijd voor het huishouden, ondergoed wassen, het ondergoed moeten we hier namelijk met de hand wassen. Had ik 2 maand geleden niet kunnen bedenken dat dit ooit zou gebeuren.
Wanneer de bespreking afgelopen zou zijn zouden we gebeld worden. Om 14u hadden we nog niks gehoord, dus we dachten dit wordt hem vandaag niet meer. Dus we zijn maar naar frikandelle gegaan om wat te drinken etc. Overigens was het een erg warme dag, dus heel vervelend was het ook niet.
Vrijdag was het de bedoeling om een stapel van 400 papieren te verwerken in tabellen. Helaas wilde de computer niet erg meewerken. Het programma wat we ervoor nodig hadden konden we niet downloaden of kopiëren. Dus we hebben weer zo goed als de hele dag zitten wachten. Ondertussen heb ik de kids nog even voor gelezen, dit vonden ze toch wel bijzonder, zaten echt heel aandachtig te luisteren. Heel mooi.
Aan het einde van de middag zijn we vertrokken naar backpackers, waar we vaak in de weekeinden zijn en de andere vrijwilligers weer zien. Vrijdagavond was er een welkomsdiner voor de nieuwkomers, maar mochten wij toch ook aan meedoen.
Zaterdag stond er een dagje dovenschool gepland. Een aantal andere vrijwilligers zijn meegegaan om te zien hoe het daar is. Tsja ik vertel er wel veel over, maar dan hebben ze er geen beeld bij, nu dus wel. Het was weer een hele bijzondere dag.
De kinderen zijn helemaal blij als ze ons zien aankomen inmiddels kan ik ook al wel redelijk met ze communiceren. De leraar waar ik alles mee afspreek en de lessen doe was even vergeten dat wij zouden komen, dus die kwam 3 kwartier later. Eerst zijn we weer begonnen met een rondleiding voor degene die er nog niet geweest zijn. Daarna zijn we bij de kinderen gaan zitten en moesten Yana, Tim en Klaasje hun voorstellen, waarna ze een signname kregen.
Er is 1 meisje die allemaal littekens in het gezicht heeft. Ook merk je dat dit meisje snel gefrustreerd is. Op een gegeven moment zat ik even met stephen de leraar waar ik de lessen altijd mee doe te praten en vroeg ik over dat meisje.
Stephen vertelde dat de meeste kinderen door hun beperking worden verstoten door de familie en de meeste van de straat komen. Ook werden de kinderen door niemand begrepen waardoor ze in zichzelf keerden en zichzelf zijn gaan verwonden, waarna een ander meisje de littekens en blauwe plekken op haar arm liet zien. Een moment waarop ik even heel stil werd, erg confronterend.
Ouders zien het hier als een straf van God wanneer hun kind een beperking heeft, zowel lichamelijk als verstandelijk. Dit zijn van die dingen die mij behoorlijk raken. In Nederland doen we ons best dat ze een zo goed mogelijk leven kunnen leiden, dit roept bij mij toch wel gemengde gevoelens op. Bij de kinderen op de dovenschool merk je heel erg hoe belangrijk de liefde voor deze kinderen is. 1 bij je op schoot die dicht tegen je aankruipt en een grijns op haar gezicht heeft waar je u tegen zegt en links en rechts een ander kind die helemaal gelukkig worden als je je arm om hen heen doet. Ook bij de leraren spat het eraf hoeveel plezier zij hebben in hun werk. Bij het weggaan was er 1 meisje dat me signname deed en een kruis over haar borst maakte wat iets in de zin van ik hou van je betekend, nou dat is toch lief!!!
Zaterdagavond had Joseph van de backpackers een dans- en muziekband geregeld. Echt die lui shaken, was echt heel leuk. Op het eind hebben wij ons ook aan de dans gewaagd. En kregen we dingen om onze heupen geknoopt, waardoor het leek of je behoorlijk aan het shaken was. Zo zeg, respect voor de mensen, wij waren na 5 minuten shaken al bekaf, laat staan dat zij het de hele avond doen. Maar ooh wat hebben we een plezier gehad.
Zondag zijn we naar de kerk gegaan, ook dit wilde ik gewoon hebben meegemaakt hier. Het eerste uur was een preek, de preker schreeuwde echt door de microfoon. Daarna dachten we dat het afgelopen was. Bij het naar buiten lopen werden we opgevangen en moesten we mee komen naar het visitorskamertje. Hier moesten we ons voorstellen, in een boek schrijven en kregen we thee en een japati (soort pannenkoek). Ondertussen hoorden we gezang, dus hier zijn we later weer heen gegaan. Heel bijzonder, de mensen raakten allemaal in zichzelf gekeerd. De 1 stond met de handen in de lucht, de ander stond heel hard mee te zingen. Ook wij waren er allemaal stil van en ieder ervaarde het op z’n eigen manier.
Daarna zijn we naar plot 99 gegaan. We dachten even een uurtje lekker te gaan zumba-en, dit bleek dus van een groot scherm te zijn met allemaal korte stukjes dansen, dat was toch wel een tegenvaller. Voor de rest hebben we allemaal lekker gerelaxt.
Vandaag zijn we weer naar de community gegaan voor het bouwen van een composthoop, stove, rack en een groentetuin aangelegd. Dus nu zitten we met een voldaan gevoel thuis J. Ook wel weer heel bijzonder, dat vrouwtje waarbij we waren had eigenlijk niet veel. Maar toch kookt ze een eitje voor ons en kregen we een hele bord vol met matoki en bonen. We voelden ons dus ook echt verplicht om het leeg te eten.
Durf hier ook amper wat weg te gooien, terwijl je gewoon weet dat er om ons heen allemaal mensen wonen die erg honger hebben, maar als we er aan gaan beginnen om wat te geven, dan verwacht men hier altijd wat. Je geeft 1 vinger en ze nemen je hele hand, daar moet je hier wel echt alert op zijn.