(origineel bericht op be-more.nl)
Daar zijn we dan!
Een tweede poging om mijn eerste bericht te plaatsen, toen ik net op plaatsen drukte was mijn verhaaltje namelijk nergens meer te vinden. Even snel want moet eigenlijk al wel gaan slapen.
Ik zit nu nog maar 2 dagen in Cebu maar ik heb voor mijn gevoel toch al wel heel wat meegemaakt! Vrijdag brachten papa en mama me weg naar Schiphol. Gelukkig erg weinig tranen bij het afscheidmoment. Toch wel heel er fijn als je samen met iemand vleigt! Fieke en ik vlogen om 19.40u met wat vertraging naar de eerste tussenstop Londen. Om ons vliegtuig naar Seoul te halen moesten we nog even een sprintje trekken, maar gelukkig waren we nog fris en fruitig en ging dat helemaal goed. Wel voelde we al aan dat ze al niet helemaal zeker wisten hoe het nou met onze koffers zat… Met heul veel honger kregen we uiteindelijk om half 11 ons avondeten, met natuurlijk en lekker biertje erbij om te proosten op onze reis!! Een heerlijk begin; biertje drinken, filmpje erbij en daarna lekker geslapen. Toen we ’s ochtends wakker werden gemaakt stond na een kwartiertje ons eerste echte Aziatische ontbijt voor onze neus, even slikken; rijst met kip en bonen. Niet te veel bij nadenken en na een paar happen smaakte het best wel prima. Onze tussenstop in Seoul was erg relaxed maar daar werd de twijfel over de koffers nog een keer bevestigd, ze stonden niet meer in het systeem. Toen we dan ook om half twaalf lokale tijd op Cebu aankwamen zaten onze koffers er dus ook niet bij. Even balen, maar bij het aangifte doen bij de douane konden we er meteen ook wel om lachen. Ze vonden ons wel erg interessant en ons zelfvertrouwen kreeg meten een boost. Blij dat iemand ons nog mooi vond na een reis van 22 uur.
Buiten stond Renske, onze coördinator, al op ons te wachten. Samen met haar hebben we een taxi genomen naar ons hotel. Onderweg konden we nog niet erg veel zien van de aardbeving, deze heeft vooral veel schade aangericht in het oude centrum. Toen Renske ons vertelde wat er was gebeurd maakte dit wel erg veel indruk, er heerste ontzettend veel angst en de vrijwilligers waren ongedeerd maar wel ontdaan. Er waren toen alweer twee dagen geen nabevingen meer geweest, dus iedereen werd weer wat rustiger. Jammer genoeg was het die nacht weer best heftig; om half vier zat ik rechtop in mijn bed door een beving van 4,9. Alles trilt en je kunt niks doen, heel erg heftig om dit zo voor de eerste keer mee te maken! Vervolgens dus ook niet meer echt geslapen want om zes en negen uur volgende alweer de volgende die ook rond de 5 waren. ’s Ochtends bij het ontbijt zag je vooral hoe moeilijk het de vrijwilligers het ermee hadden die bij de ‘echte’ aardbeving van 7,2 waren geweest vorige week dinsdag, je zag echt de angst in hun ogen. Een hele vreemde en heftige manier van een stad en groep binnenkomen. Ook smiddags toen we beneden zaten, was er weer een heftige van 5,2 en zaten we met zijn allen al snel onder de tafel. Vannacht heb ik daarom bij Anja op de kamer geslapen, omdat ik het niet fijn vond om alleen te liggen. Ze denken dat het nog zo’n twee tot drie weken zo zal zijn, ik hoop vooral voor de vrijwilligers die hier al zaten dat ze op gegeven moment hun rust een beetje terug kunnen vinden. Een meisje heeft besloten om eerder naar huis te gaan, ze vliegt morgen, wat ik wel een hele verstandige keuze vind als ik zie hoe angstig ze is.
Maar nu ook even wat leuk nieuws, wat het is hier echt heeel vet hoor!!! De stad bruist, het is chaotisch, de mensen zijn vriendelijk en overal is iets te beleven. Vooral de jeepneys zijn heel vet; beschilderde busjes waar ze iedereen in vervoeren. Voor zeven peso (13 eurocent) stap je en word je lekker knus op elkaar naar de bestemming gebracht. Een hele vette ervaring om zo tussen de locals te zitten in een busje die bijna uit elkaar vast. Vandaag ben ik samen met Anja en Fieke naar de top van een berg geweest. Eerst de jeepney gepakt en daarna gingen we verder achterop de scooter. Mijn scooter trok de stijle bergen nog maar net wat me wel een beetje bang maakte, maar toen ik me er eenmaal aan overgaf was het echt fantastisch!! Super mooie natuur en heel bijzonder om alle huisjes zo langs de kant van de weg te zien. Mijn scooter-chauffeur wees me ook nog zijn huis aan, “a very small house” zoals hij zelf zei, ja het is wel erg bijzonder om zo de verhalen van de lokale mensen te horen.
En nog meer goed nieuws, ik heb net mijn backpack op kunnen halen van het vliegveld! Jammer genoeg was de koffer van Fieke er nog niet, maar de kans is groot dat hij deze week nog wel aankomt, dus laten we dat maar hopen!
Gister en vandaag lekker gegeten met de hele groep. Het is echt een hele gezellige groep mensen waar je je meteen thuis voelt. Iedereen is open en Fieke en ik mochten ook meteen in alle koffers duiken om wat kleren voor de eerste paar dagen uit te zoeken. Wat dat betreft een hele fijne start dus!
Ik ga nu lekker slapen want morgen ga ik beginnen met mijn eerste dag project. We worden meteen de bergen mee ingenomen om ons de werkgebieden van ons project te laten zien. Ik ben erg benieuwd en heb er heel veel zin in!! Hopen dat de bevingen vannacht een beetje mee zullen vallen ( ik ben ook weer op mijn eigen kamertje gaan liggen) en dat we uitgerust kunnen beginnen, ik heb er in ieder geval echt veel zin in! Weltrusten!