(origineel bericht op be-more.nl)
Hier word ik blij van!
Afscheid nemen, wat heb ik daar een hekel aan… De bedoeling is altijd weer om niet te huilen, om te genieten van wat komen gaat. Maar wanneer de eerste knuffel wordt gegeven, gaan daarbij ook de sluizen open en stromen de tranen over mijn wangen. Zo ook deze keer, waarom ook niet? 4 weken Cambodja, de tijd van mijn leven! Maar dat moment op Schiphol, wanneer je de eerste stappen richting jouw grote droom zet en je nog lange tijd wordt nageroepen en gezwaaid, is en blijft altijd het vervelendste van de hele reis.
Maar wat een droomvlucht heb ik vervolgens gehad, had het me niet beter kunnen bedenken. Op de heenweg zat er een hele lieve man naast me die me door de vlucht van Amsterdam naar Parijs heeft gesleept met al zijn reisverhalen. Ook heeft hij me geholpen bij mijn eerste overstap, wat toch de nodige spanning met zich meebracht. En de helse vlucht van 11 uur van Parijs naar Bangkok zat ik alleen; drie stoelen speciaal voor mij. Dus ik heb heerlijk geslapen, de 11 uur zijn voorbij ‘gevlogen’. En toen kon het feest pas echt beginnen, want ik mocht overstappen op Bangkok en dit liep zegmaar niet helemaal zoals gepland… De vlucht naar Bangkok toe had een halfuur vertraging, dus ik had nog driekwartier om in te checken en te boarden. Bleek dat ik van west naar east moest op het vliegveld: RENNEN!! Allemaal op het nippertje gered, gelukkig!
Eenmaal aangekomen op Phnom Penh gisteren heb ik nog lekker bijgeslapen van de vlucht. ’s Avonds lekker een hapje gegeten met twee medevrijwilligers die ook al waren aangekomen en daarna maar weer naar bed. Want, vanochtend zijn we naar Kampot gereden, de plek waar mijn project; les Maison des Jeunes et de la Culture, zich ook bevindt. Het was een lange, maar hele indrukwekkende weg wat eigenlijk haast niet te beschrijven is. Om de paar seconden werd er getoeterd, ook wanneer er geen gevaar dreigde, mensen snijden elkaar af en alles en iedereen rijdt door elkaar heen, heel bizar. Er zijn wel verkeersregels, maar niemand weet welke precies. Wat je langs de weg tegenkomt is nog het meest bijzonder van alles. Het platteland wat zich naast je uitstrekt, de mensen die aan het werk zijn, tempels voor de monniken en de leuke kraampjes langs de weg, waar de mensen vrolijk met elkaar aan het onderhandelen en aan het kletsen zijn. Je komt van alles tegen!
Eenmaal in Kampot hebben ik me samen met mijn medevrijwilliger Alinde en nog een vrijwilliger op een ander project gesetteld in onze kamer in het guesthouse. De klamboe hangt en de inhoud van mijn koffer ligt bezaaid over de hele kamer. Zorgt voor wat huiselijkheid dacht ik zo:) Vanuit het guesthouse zijn we met onze regiocoördinator en alle andere vrijwilligers Kampot in gegaan om het stadje even te verkennen. En dat is bijzonder; je loopt midden in de armoede, maar de mensen zijn zo positief en optimistisch. Ze willen je overal mee helpen, zijn vrolijk en ze doen alles zo heerlijk relaxt (kunnen wij Nederlanders nog wat van leren haha). Vervolgens hebben we allerlei informatie over Kampot, Cambodja en de projecten gekregen van onze regiocoördinator, Rianne. En daarna was het spare time; do what you want to do, enjoy! Dus zijn we langs het project gegaan, waar alle kinderen van de school op het plein stonden te dansen op ‘waka waka’ en ‘ai se eu te pego’. Daarna zijn we met z’n vijfjes wat gaan eten bij een gezellig tentje verderop in de straat.
En nu ben ik alweer lekker onder mijn klamboe gekropen! Straks even een douche nemen, boekje lezen en dan ga ik heeeerlijk dromen over mijn eerste dag op het project morgen! Zin in!!