(origineel bericht op be-more.nl)
Week 7 en 8
Hoi lieve mensen!
Als het goed is, is dit een weblog over week 8 en week 7, want afgelopen week had ik geen zin om te schrijven… Maar nu (zondag) hebben we een dagje niets, dus heb ik mooi tijd om wat te typen. Hoe gaat het daar met iedereen? Heb ik nog spannende roddels gemist?
Hier gaat alles goed! We zijn super druk geweest de laatste tijd, met klussen en onze dagelijkse zaken. Verder hadden we ook bijna alle avonden vol gepland met leuke dingen, en alle weekenden tot ons (Pia, Iris en mijn) vertrek zitten ook al vol! Weekendtripjes ga ik niet meer doen, ik blijf liever hier met de kinderen! Het zijn ook nog maar drie weekenden…
Afgelopen weekend zijn we naar Hluhluwe geweest, op safari! Echt heel leuk, vroeg opstaan om alle dieren die van hun jacht terugkomen te spotten, en overdag op zoek naar andere dieren. We hebben vier van de big five gezien; alleen de leeuw niet… Maar ach, die had ik het weekend daarvoor ook nog gezien! We hebben dus wel het luipaard gezien, hij stak snel de weg over, maar toch heel gaaf. Verder hebben we een hele kudde met olifanten gezien (ook met baby’s, vet schattig), neushoorns, en ook veel buffels!
Hier op het project zijn we met verschillende dingen bezig geweest. Zo hebben we alle kasten van de kinderen leeggemaakt, en geïnventariseerd hoeveel kleren iedereen heeft, en waar eventueel nog dingen nodig zijn. We kwamen tot de conclusie dat het nogal scheef verdeeld is met de kleding; de één heeft veel, en de ander weer bijna niets. Het idee is nu dat we dit wat eerlijker gaan verdelen. Ook lag er veel in de kasten wat kapot was, maar nog wel te repareren. Dit alles hebben we meegenomen naar ons eigen huis, en nu zitten we steeds als we even tijd hebben (wat niet vaak is op het moment) met de naald en draad in de hand. Verder gaat het nu echt hard met het nieuwe toiletgebouw, er zijn al tegels gezet, en wij hebben alles gevoegd. We worden nog eens echte klusmannen! Kasten makers, kinderopvang, docent Engels, voegers, naaisters… Alles in één! We hadden al bedacht dat we in Nederland een bedrijf met al die dingen in een konden beginnen… 
Oh ja, we hebben ook alvast alle muren in de grondverf gezet, en hopelijk kunnen we deze week verder met de echte verf. Hopelijk, je weet het maar nooit hier…
Met de meiden hebben we op een avond weer wat opdrachten gedaan van het Girls Empowerment programma, dit keer gecombineerd met maskertjes voor het gezicht, was ook erg grappig! Poeh, twee weken beschrijven is toch lastiger dan verwacht… Even denken… Oh, voor de tweede huiswerkklas, waar we grammatica geven, hebben een toets gemaakt. Het resultaat vond ik eigenlijk wat tegenvallen… Maar goed, misschien wil ik teveel van ze, en lijkt het niet zo’n moeilijke theorie, maar is dat voor hun wel zo. Na deze test hebben we de groep verdeeld in twee groepen. Één groep die de test redelijk had gemaakt, en de andere groep waar we nu ook maar woordjes mee gaan leren. Pia heeft Engelse lesboeken opgestuurd gekregen, waarin het echte basis Engels staat, dus met de anderen gaan we nu meer bij het begin beginnen, in plaats van alleen maar woordjes.
We hebben op een andere avond een talentenshow gehouden, waar we zelf uiteraard ook in hebben opgetreden. We hadden een bijzonder fraai dansje in elkaar gezet op muziek van Britney Spears, heel mooi dus… Een serieuze act zat er voor ons ook niet in, al die kinderen kunnen zo goed dansen en zingen dat we alleen maar voor gek staan wanneer we het echt proberen!
Iets wat ik nog heel graag een keer wilde doen, was alle aunties een keer bij ons in huis uitnodigen voor een Nederlands diner. Dat hebben we afgelopen woensdag gedaan, en we hadden hete bliksem gemaakt met gehaktballen en jus. Het leek of ze het nog lekker vonden ook, en de dames hadden zich allemaal mooi aangekleed voor de gelegenheid, en het was ook echt gezellig. Sommigen spreken beter Engels dan anderen, maar het ging goed met vertalen.
Afgelopen maandag zijn Lilian en ik mee geweest met één van de meiden die een resterend deel van haar hersentumor zou laten verwijderen. Ziekenhuizen in Zuid Afrika zijn op zich al een heel avontuur, dus we waren goed voorbereid en dachten dat klusje we even te klaren… Dit ziekenhuis zag er heel redelijk uit, er liepen niet eens kippen rond hier! Nee, het was best prima, wel schoon in ieder geval. Bij binnenkomst moet je eerst een nummer trekken en dan maar wachten tot je aan de beurt bent, wat bij ons al twee uur duurde, terwijl we er toch om rond 7 uur ´s ochtends waren. Vanaf die balie werd je dan naar de juiste afdeling gestuurd, waar we weer zo´n twee uur gewacht hebben. Wanneer je een afspraak maakt in dit ziekenhuis krijg je alleen een datum, geen speciale dokter, en ook geen tijd. Maar uiteindelijk mochten we dan naar binnen. De dokter leek best vriendelijk, en ging even overleggen met een andere dokter, toen hij terugkwam was het meisje waarmee we mee waren gaan huilen. Toen ging ineens de operatie niet door, omdat “we toch wel konden zien dat ze het niet wilde?!” Het vervelende was dat ze twee dagen ervoor 18 geworden was, en dus zelf mocht beslissen of het wel of niet gebeurde, en omdat ze bang was ging het niet door. Maar ze heeft ons dat nooit rechtstreeks gezegd, en waarschijnlijk had die dokter na zijn ‘overleg’ gezien dat er geen plaats was, en haar aangepraat dat ze niet meer wilde! Wij zijn nogal boos geworden daar, maar dat had natuurlijk ook geen zin… Wanneer we even weg zouden gaan, en met haar zouden praten dat het echt beter was wilde hij het ook niet doen, want dan zouden wij haar gepusht hebben. Ook zijn standpunt snapten we wel, maar het was gewoon een ei. We waren nogal bang om naar huis te gaan met de slechte nieuws, want het voelde toch wel als falen, maar gelukkig was er niemand boos op ons.
Gisteren zijn we met veel kinderen, behalve de allerkleinsten, maar een voetbalwedstrijd van Maritzburg United geweest, een van de clubs uit de eredivisie van Zuid Afrika. De tegenpartij had kans om kampioen te worden, maar werd dat uiteindelijk niet. Het was dan ook de laatste wedstrijd van het seizoen! Heel leuk, en verhalen over dat het gevaarlijk zou zijn, kwamen totaal niet uit! Het was juist heel gemoedelijk, en mensen deden niet raar of vervelend. De wedstrijd zelf was niet heel spannend, er werd maar één keer gescoord, en dan ook nog door de tegenpartij, maar de sfeer in het stadion was weer top! ’s Avonds hebben we afscheid van Lilian en haar vriend (die vanaf de dag ervoor bij ons was) genomen, en hebben we de Champions League finale gekeken, een echte voetbaldag dus. En vandaag dus lekker chillen… en schoonmaken… en wandelen! En dinsdag komt er alweer een nieuwe vrijwilliger bij, en begint mijn laatste maand hier, een heel gek gevoel, want dat gaat zo snel, poeh, niet normaal! Vannacht heb ik er ook echt slecht van geslapen, dat je al die mensen hier dan nooit meer ziet… Nou ja, het afscheid duurt nog even gelukkig, en tot die tijd gaan we nog zoveel mogelijk genieten!
Haha, misschien nog een grappige aanvulling… Terwijl ik zat te typen kwam er ineens een politieauto aan! En hij stopte bij ons! Maar hij kwam alleen even kletsen, waarom we niet getrouwd waren, en waarom we niet hier kwamen wonen… Nouja, die neemt zijn beroep in ieder geval erg serieus!
Dat was het dan wel weer geloof ik!
Veel groetjes en kusjes, Afra