(origineel bericht op be-more.nl)
Week 3
Dag blanken!
Nog eens bedankt voor de reacties!
Fara, ik slaap in een huisje met mijn 3 medevrijwilligers en overdag hebben we een mama die voor ons kookt en heel lief is. Ik ben vooral aan het zorgen dat er een geitenstal komt, een hek en wat geiten. Die geiten geven melk die kan verkocht worden en als er kleine geiten zijn, kunnen die ook verkocht worden. Met dat geld kunnen de juffen en meesters eten kopen voor de kinderen. Velen van hen hebben, op die school, geen mama of papa meer die voor hen kan koken. De juffen en meesters hier kunnen heel lief zijn en zingen heel veel met de leerlingen, maar ze roepen ook vaak tegen de kinderen en zijn gemakkelijk boos. Dat zit natuurlijk in hun cultuur, maar ik denk toch dat je blij mag zijn met je Oostendse juf.
Elke, leuk dat jij een eigen blog op mijn blog hebt! Student en mobiliteit zijn mijn grootste vriend en vijand, je leert ze wel kennen. Goed dat mijn kot al is opgewarmd! Je mag mijn cactus eens water geven al je tijd hebt.
En proficiat aan alle zangers voor het klimaat!
Mulanje mountain was prachtig, leuk dat ook dat een deel van Afrika is! De temperatuur maakte de klim behoorlijk zwaar, maar we hadden in de supermarkt een voorraad smakelijke beloningen ingeslaan, die het bereiken van de top nog aangenamer maakten. 
Nadat we bekomen waren, zijn we gaan zwemmen in een bergstroompje dat plots dieper en breder werd. Na Noorwegen en Zweden was de temperatuur van dat stroompje heel aangenaam. De ‘primitieve’ hut waar we sliepen, kon zo uit de Ardennen zijn geplukt. We warmden water voor soep en noedels op vuur en er werd met kaarslicht verlicht. Gezellig, ik had even niet het gevoel dat ik in Afrika was. De afdaling was lang en mijn laatste druppel water was al lang op voor we aan de aankomst waren. Ik heb echt als een gek gedronken daar beneden, weer niet zo Afrikaans, gelukkig in een heel blank restaurantje. Alhoewel de Malawianen eens goed zouden lachen met die uitgedorste, zwetende, letterlijk vuile blanken die de zon niet gewoon zijn.
Na deze week verdien ik echt een diploma ‘blanke Malawiaan’! Ik heb nsima gegeten, (dat eet men hier elke dag, ze hebben ook niet anders, maar het is zo mooi om te zien dat ze er ook echt fier op zijn. Je wordt er sterk van! ), ik heb een hoop hooi voor het dak van ons geitenhuis op mijn hoofd gedragen, dat was heel zwaar en kon echt niet goed voor mijn nek zijn, ik heb de grond geveegd, dat lijkt zo nutteloos, maar ze doen het hier elke dag en ik heb gemetst, qua afwerking krijgt ons geitenhuis een dikke nul denk ik.
Dinsdag mochten we bij de directeur thuis gaan eten. We kwamen in een bescheiden huisje waar een zetel stond, een salontafel, 3 afgedekte borden en 3 glazen. Er stond een tv die veel te luid stond en waarop een albino de pannen van het dak zong. De directeur zelf moest weg en zijn vrouw ging teug naar buiten. Daar zaten we dan. Na een tijdje kwam ze toch even naar binnen en zei dat we mochten beginnen eten, dat moesten we trouwens al gedaan hebben… Waarop ze weer naar buiten ging. Ze had frietjes gemaakt met ei, heel lekker en niet iets dat ze hier elke dag eten. Na het eten kwamen zij en haar dochter ons weer vergezellen. Best raar als je niet weet wat de gewoontes zijn in een land en alles wat je doet een soort gok is!
Woensdag was het vrijwilligersdag en zijn we de andere projecten gaan bezoeken, velen leken wel al iets verder te staan en beter te draaien dan Chayof, dat is een klein beetje frustrerend. Nadien zijn we met een groep vrijwilligers gaan zwemmen in een buitenzwembad in Zomba, vakantiegevoel!
Donderdag ben ik met de lokale en nederlandse vrijwilligers van Hope for Life op uitstap geweest naar het Zombaplateau. (Omdat ik hier maar een maand ben, moest ik kiezen tussen Mulanje of Zombaplateau, maar dat heb ik zo opgelost.) Daar is het heel groen, weer een total andere wereld dan in de stad en in lager gelegen delen.
Gisteren zou mijn veelbelovend weekend in Cape Maclear begonnen zijn, maar het heeft niet mogen zijn. Of het nu een virus is of een voedselvergiftiging, we voelden ons alle vier niet echt prima, om niet te zeggen ellendig, die ochtend. Rianne en Anouk zijn wel naar Cape vetrokken, maar vier uur in een mimi-busje leek mij echt hels. Dan maar een weekend in Pakachere, waar er zachte bedden, fris water, douches en echte WC’s zijn. Lake Malawi is wel een must als je in Malawi bent, maar ik kan het gemakkelijk relativeren. En misschien is dat een mooie reden om ooit terug te keren… Een maand Malawi zonder een dagje ziek zijn is trouwens redelijk uitzonderlijk. Vandaag ben ik echt al stukken beter! Deze ochtend vers fruit gegeten, naar een botanische tuin geweest om apen te spotten, nu wat rondstruinen (mooi word, hier geleerd) in Zomba, souvenirs! Morgen zou ik graag eens een misviering bijwonen, da’s naar het schijnt ook eens de moeite waard.
En dan de laatste week, ik ga nog eens extra hard genieten en er zal gefeest worden om mijn afscheid!
Veeeeele groetjes!