(origineel bericht op be-more.nl)
Week 2
Nou, ik zie dat het alweer een tijdje geleden is dat ik een update heb geplaatst. Ik geloof dat ik bij dinsdagmiddag was gebleven.
Die middag hebben Hendrik, Chiara en ik de kinderen bij YODEP Engelse les gegeven. We wisten van tevoren niet hoe oud de kinderen zouden zijn en hoe goed hun Engels al was, dus we konden de les niet voorbereiden.
Een lokale vrijwilliger (Chikonde) begon de les. Eerst moesten de kinderen zich allemaal in het Engels voorstellen, zeggen hoe oud ze waren en waar ze vandaan kwamen. Daarna behandelde ze nog beroepen en kleuren.
Toen moesten wij de les ineens overnemen. Dat was nog best moeilijk zonder iets voorbereid te hebben, maar we hebben er toch nog iets van kunnen maken. Nu weten we in ieder geval voor de volgende keer wat we kunnen verwachten.
Woensdag was een warme, vermoeiende dag. We hebben de hele dag met z’n allen bakstenen gesjouwd in de hitte. Er wordt momenteel een ICT-centrum gebouwd en daaromheen lagen bergen met bakstenen, waarvan de helft helemaal verbrokkeld was.
’s Ochtends moesten we de hele stenen eruit zoeken en opstapelen, want die moesten gebruikt worden voor de muren van het ICT-centrum. Dat is nog best zwaar met dit hitte, en je wordt er ook nogal duizelig van omdat je steeds aan het bukken bent.
Toen we daarmee eindelijk klaar waren, heb ik samen met Janieke nog even geholpen in de nursery met Engelse les geven. We hebben de lichaamsdelen behandeld en steeds iemand naar voren laten komen om iets aan te wijzen. Als afsluiting hebben we met zijn allen ‘head, shoulders, knee and toes’ gezongen (die kenden ze nog niet).
’s Middags zouden we weer verder moeten gaan met die stenen, maar we wisten eigenlijk niet wat er nog te doen viel.
Toen we bij YODEP aan kwamen, kregen we de opdracht om alle stenen die nog maar voor driekwart heel waren, uit te zoeken en te stapelen. Die konden ze voor de vloer gebruiken. De halve stenen zouden we dan volgende week wel gaan uitzoeken, ook voor diezelfde vloer. Apart, die Afrikaanse logica…
Donderdag was ik jarig!
Toch apart om je verjaardag te vieren zo ver van huis. Maar, we hebben het wel goed gevierd. Ze hadden een ballonnenslinger opgehangen, en ’s ochtends hebben ze met z’n allen voor me gezongen. Joy heeft ook nog een Chichewa verjaardagsliedje gezongen. Ik kreeg namens iedereen een kaart en een Afrikaanse ketting, dat was ook wel erg leuk. Ik had me al zo had ingesteld op mijn eerste verjaardag zonder cadeautjes, maar dat zat er weer niet in.
’s Middags hebben Janieke en Chiara hier in de buurt een paar flesjes frisdrank gehaald, en Marc is naar Zomba gelopen om daar allerlei lekkere dingen in te slaan voor ’s avonds: toetjes, ananas, chocola en chips. Het is ons niet gelukt om dat allemaal in één avond op te krijgen, dus de dag erna konden we nog steeds een beetje m’n verjaardag vieren.
En dan over het project:
Donderdagochtend hebben Chiara, Hendrik en ik geholpen in de nursery met de Engelse les. Maar die kinderen maken echt zo veel herrie, daar kom je zonder Afrikaanse stem (Afrikaanse mensen kunnen héél hard schreeuwen) echt niet bovenuit. De kinderen vinden het ook heel moeilijk om geconcentreerd te blijven, omdat er voor hun leeftijd veel te veel echt wordt lesgegeven. We zouden meer gebruik moeten maken van liedjes en spelletjes bij het lesgeven, anders kunnen de kinderen hun aandacht er niet bij houden. (Dus: wie weet er nog leuke, leerzame Engelse kinderliedjes?)
’s Middags was het Special Needs programma voor verstandelijk beperkte kinderen weer. Er waren maar 3 kinderen, waar we wat spelletjes mee hebben gedaan. Omdat er zo weinig kinderen waren, was er ook nog Sports for Health. Janieke en ik hebben een balspel met de kinderen gedaan.
’s Avonds kwam Chikonde nog langs om deze week te evalueren en een planning te maken voor volgende week.
En toen was het alweer weekend. Vrijdag hebben we de hele dag niks gedaan, het was zo warm de hele dag. En toen was er ook ineens geen water meer, zodat we niet konden ‘douchen’.
’s Avonds hebben we een film gekeken op de laptop van Joy. Ik had gedacht dat ik vijf maanden geen films zou kunnen kijken, maar dat valt ook weer erg mee (al was het niet echt topkwaliteit).
Zaterdag zijn we met z’n allen naar Pakachere gelopen, dat was nog een heel eind. Marc wist nog wel een weggetje tussendoor waarmee we een stuk af konden snijden, dus we hebben een wandeltocht gemaakt langs moerassen, over rivieren en door een arm dorpje met vervallen hutjes. Korter was het in ieder geval niet, maar het was wel erg mooi (zie foto’s op Hendrik’s blog).
Bij Pakachere hebben we weer heerlijk kunnen douchen. ’s Avonds zijn Hendrik en ik weer terug gegaan naar Joy met de taxi (het regende heel hard en we zouden na meer dan een uur wandelen weer helemaal bezweet zijn, en dat zou toch zonde zijn van de douche). De rest bleef bij Pakachere tot zondag.
Zondagochtend zijn Hendrik en ik met Joy mee gegaan naar de kerk, dat wilden we graag een keer zien. Hij vond het erg leuk dat we geïnteresseerd waren.
De dienst was in het Chichewa, Joy vertaalde steeds tussendoor wat er werd gezegd of wat er ging gebeuren.
De verschillende onderdelen in de dienst waren eigenlijk wel een beetje hetzelfde als in Nederlandse protestantse kerken (gebed, zingen, preek, zegen). De manier waarop de dienst ging was wel heel anders: het ging allemaal veel spontaner en interactiever. Er komt steeds iemand naar voren lopen om wat te zeggen, en het lijkt er vaak op dat het niet van tevoren is afgesproken wie wat zegt. Ook veel liederen zijn niet van tevoren gepland: als er even een stilte valt, staat er iemand op die begint te zingen, en de rest zingt hem allemaal na.
De liederen waren allemaal erg mooi, er is steeds een solist die wordt nagezongen door de gemeente en alles gaat in canon.
Ook werden we verwelkomd door de gemeente en moesten we op gaan staan om onszelf voor te stellen (dat was best eng). Daarna hebben ze voor ons een welkomstlied gezongen. Ze zijn wel erg van het zingen: voor de preek moesten er ook eerst een paar liederen worden gezongen om ‘open te staan’ voor de preek ofzo, terwijl die preek na hooguit 3 minuten alweer afgelopen was.
’s Middags wilden Hendrik en ik gaan wandelen naar de berg waarop we vanuit dit huisje uitzicht hebben, en deze misschien een stukje beklimmen. Toen we net wilden vertrekken, begon het te stortregenen. We hebben nog een paar uur moeten wachten totdat het helemaal droog was.
We snapten niet echt hoe we bij die berg konden komen zonder door iemands tuin te lopen, en het was ook te glad door de regen. Van die berg beklimmen kwam het dus niet meer, maar we hebben wel een eind gelopen. Steeds hield het pad ineens op, dus moesten we een eind tussen de planten door lopen tot we weer een ander pad gevonden hadden. Maar we zijn gelukkig niet eens verdwaald geraakt (meer dankzij Hendrik dan dankzij mij misschien).
Die berg beklimmen komt nog wel een keer, want Joy wilde ook graag een keer mee. Die weet de weg vast wel.
Nou, dit lijkt me wel weer genoeg voor een paar dagen. Volgende week weer een update!