(origineel bericht op be-more.nl)
Week 10
Ik zal het van tevoren maar alvast zeggen: sorry voor de lange blog, het kan helaas niet anders nu we doordeweeks niets meer kunnen plaatsen…
Afgelopen weekend hebben we niet zo’n hele geweldige terugreis gehad; het plan was eerst dat we in twee groepen terug zouden gaan vanuit Blantyre naar Zomba, maar uiteindelijk wilde toch heel de groep mee om een uur of 2. We zaten met 18 mensen in het busje terwijl er maar 3 driepersoonsbanken in zaten – niet echt comfortabel. En dan vooral vervelend als je een paar dagen daarvoor nog in een wc opgesloten hebt gezeten (zie blog van Hendrik) en het dus niet zo hebt op kleine ruimtes waar je niet uit kan. Maar ja, we zijn veilig aangekomen.
Maandagochtend hadden we vrij, omdat het een nationale feestdag was. Wel hadden we om 10 uur een meeting met Lewis over de besteding van ons donatiegeld. Hij heeft wat suggesties gedaan: er is een keuken bij het project die nog afgebouwd moet worden, er moet nog een vloer komen. Verder willen ze graag een klimrek gaan bouwen bij het project (net zo een als ze bij YODEP hadden, maar dan van metaal omdat hier veel termieten zitten die het hout anders gaan aanvreten). Ook was er een voetbal nodig voor het voetbalteam of zo, dat vonden we niet echt nodig, maar dat wilden ze heel graag. Waarschijnlijk is er daarna ook nog genoeg geld over om wat materiaal te kopen om uit te delen bij de huisbezoeken, zoals zeep, suiker, maïs en porridge.
’s Middags hadden we een afspraak met de Youth Club van Mawa Otisamala. Lewis had tegen ons gezegd dat we met hen het programma voor de komende maand zouden maken (de jeugdclub bezoekt allerlei dorpen en voert daar drama’s uit). Maar toen we daar kwamen, bleken ze van ons te verwachten dat wij ze zouden gaan lesgeven. Wij hadden daar totaal niet op gerekend en hadden ook geen idee wat voor les we aan hen zouden kunnen geven, maar dat is dus wel de bedoeling voor de volgende keer.
Toen bleek dat we geen les hadden voorbereid, zeiden ze tegen ons dat we de discussie maar moesten starten. We hadden weer geen idee waar ze het over hadden. Uiteindelijk hebben we maar een beetje gediscussieerd over verschillen tussen Malawi en Nederland, een onderwerp dat ze altijd erg interessant vinden hier. Ze zijn er ook allemaal van overtuigd dat Nederland het beste land ter wereld is en dat je vanzelf rijk wordt als je daar terecht komt.
’s Nachts kreeg ik weer eens heel veel last van buikkrampen. Het was alweer een week of 3 geleden, dus dat werd wel weer eens tijd. Dinsdag ben ik de hele dag ziek geweest; weer de gebruikelijke ellende en ook hoge koorts dit keer. Ik heb dus maar de hele dag op bed gelegen. De rest is ’s ochtends naar de nursery school bij het project geweest, en heeft daar wat materialen (puzzels, kleurboeken, stickers, enz.) uitgedeeld die Kim en Johanna vanuit Nederland hadden meegenomen. ’s Middags hebben ze bij het project maïs uitgedeeld aan arme families, een donatie van de vorige vrijwilligers.
’
Woensdag stond de lange wandeling naar de gehandicapte mensen op het programma. Ik was ’s ochtends gelukkig weer helemaal beter, dus ik kon ook mee. We waren van tevoren allemaal erg benieuwd, maar ook wel een klein beetje bang omdat zelfs al die Malawianen zeiden dat het zo ver lopen was.
Het was wel een mooie wandeling, maar we liepen met een man mee die nergens de weg wist, en dat was wat verontrustend af en toe. We hadden al zo’n zere benen en we bleven maar door maïsvelden dwalen. Hij vroeg aan iedereen die hij tegen kwam welke kant we op moesten, maar hij bleef maar ontkennen dat we verdwaald waren. Op de terugweg liep er nog iemand anders mee, en toen hebben we door geen enkel maïs- of rietveld hoeven lopen en ook geen rivieren over hoeven te steken, maar we waren er toch een stuk sneller. In totaal hebben we over de heen- en terugweg zo’n 5 uur gedaan, dus dat is niet eens zo heel veel meer dan wat onze gids had verteld (2 uur heen en 2 uur terug).
Toen we uiteindelijk aankwamen bij het huis waar we moesten zijn, werden we met gezang verwelkomd door een grote groep mensen. Er waren een paar gehandicapte mensen uit de omgeving bij elkaar gekomen bij dit huis, zodat we maar één adres hoefden te bezoeken.
We moesten onszelf eerst allemaal even voorstellen, daarna mochten we even uitrusten. Toen zei er ineens iemand ‘Now it is time to dance!’ We hoopten al dat het een grapje zou zijn, maar dat was het dus niet. Dansen is niet echt iets waar je zin in hebt als je meer dan 2,5 uur hebt gelopen, maar vooruit.
Verder hebben we eigenlijk niet veel gedaan daar; een beetje gezongen, gedanst en gekletst. De mensen vonden het wel allemaal heel leuk dat we langs waren gekomen, ze vroegen ook of we nog een keer kwamen. Ik moet zeggen dat ik het een heel leuke ervaring vond, zo’n eind lopen en dan zo’n warm welkom, maar ik geloof niet dat ik het snel nog een keer zou doen.
We waren rond half 2 terug bij het vrijwilligershuis. ’s Middags stond er gelukkig niets op het programma, omdat Lewis al had gedacht dat we wel moe zouden zijn na zo’n wandeling. Ik geloof dat we die middag allemaal als een blok hebben geslapen.
Donderdagochtend voelden we ook allemaal onze spieren nog goed. Kim voelde zich niet lekker, dus zij is thuis gebleven en heeft de hele dag geslapen. Hendrik, Johanna en ik zijn met de Youth van Mawa naar de rivier ergens achter het vrijwilligershuis gelopen (daar moeten we ook heen lopen als we onze was moeten doen), om hier zand uit te scheppen. Dat zand wordt gebruikt om cement van te maken, voor de vloer van de keuken bij het project. Het was wel heel grappig om te zien hoe ze dat met zijn allen deden. Ik had eigenlijk een beetje verwacht dat ze gewoon vanaf de kant van de rivier wat zand uit het water zouden scheppen, maar ze sprongen er allemaal met kleren en al in. Hendrik heeft ook nog even mee geholpen, jammer genoeg hadden we geen camera bij ons. Ik heb zelfs nog even meegeholpen met het zand op de kant verplaatsen – verder konden we weinig anders doen dan toekijken, want er waren toch maar 3 scheppen en zo’n 10 mensen.
’s Middags gingen we met de HIV/AIDS support group naar een dorpje waar ze voorlichtingen gaven over dit onderwerp. Ze hebben wat liederen gezongen met elkaar en een paar toneelstukken opgevoerd. Tijdens en tussen de toneelstukken door werd steeds heel kort wat informatie gegeven over HIV/AIDS. De drama’s waren wel erg leuk om te zien; het publiek bestond vooral uit kinderen, en die worden veel meer geraakt door zoiets als een toneelstuk dan door een saaie lezing. Er was ook een vrouw verkleed als man die zich nogal gek gedroeg in haar rol, daar moesten ze vooral allemaal heel hard om lachen.
Vrijdag zijn Johanna en Kim met de taxi naar Pakachere gegaan, want zij gingen dit weekend het Zomba Plateau beklimmen. Hendrik en ik bleven op het project, om weer wat geld te kunnen besparen.
Ik heb de hele dag met de kinderen rond het huis gespeeld en verder niet zo veel bijzonders gedaan. Gisteren zijn we naar een ‘winkeltje’ in de buurt van ons vrijwilligershuis gelopen om o.a. wat koekjes te kopen (er zit altijd zo veel tijd tussen de maaltijden hier als je geen tussendoortjes eet). We hebben de verkoper wel erg blij gemaakt (ze verkopen hier altijd hooguit een paar stukjes zeep op een dag), maar de koekjes waren niet zo lekker meer: er zat namelijk een heel mierennest in de verpakking. We hebben ze toch maar opgegeten, ons afweersysteem kan dat inmiddels wel aan.
Vandaag zijn we lopend richting Zomba gegaan, scheelt weer een hoop taxigeld. Lewis wilde per se met ons meelopen, hij vond dat dat zijn plicht was omdat wij onder zijn verantwoording vielen. Hij zei dat we anders misschien wel lastig gevallen konden worden door dronken mensen die geld van ons wilden hebben. Dat vonden wij een beetje onwaarschijnlijk, aangezien we ook al zo vaak vanaf YODEP naar het centrum hadden gelopen, maar hij stond erop. Het eerste stuk (de zandweg) hebben we samen met hem gelopen, daarna hebben we vanaf het van de ‘grote weg’ een minibus naar het centrum genomen.
We hebben vanmiddag eindelijk weer kunnen eten bij Tasty Bites, dat was wel weer heel lekker na dat eenzijdige doordeweekse eten. Het is best lekker allemaal, maar elke dag ongeveer hetzelfde (vooral ei). Gisterenavond waren Hendrik en ik dolgelukkig toen we droge rijst met bruine bonen kregen.
Verder hebben we vandaag nog kwacha’s gewisseld voor dollars bij de bank, voor ons visum voor Zambia volgende maand (moet je per se in dollars betalen). We lazen in een foldertje dat je als buitenlander helemaal geen vreemde valuta mag kopen hier, omdat ze er zo weinig van hebben. Maar we hebben het toch mee gekregen, al stellen ze wel een limiet van 140 dollar. We moeten dus proberen om ergens anders nog wat meer dollars te krijgen, misschien op de zwarte markt. Ze willen hier ook allemaal heel graag euro’s hebben, dus dat kunnen we waarschijnlijk wisselen.
Verder vermaken we ons nog steeds prima op het project. Ik verveel me eigenlijk (bijna) nooit tijdens de lange pauzes tussen de ochtend en de middag, er valt altijd wel wat te doen. Ik ben druk bezig met leren voor de toelatingstoetsen van Geneeskunde, en er zijn ook altijd kinderen rond het huis die je bezig houden. Ik heb al allerlei soorten spelletjes met ze gespeeld: 4 op een rij, Mastermind, Yahtzee, Mens erger je niet, Boter-kaas-en-eieren en kwartet. Ze begrijpen er meestal helemaal niets van, maar ze vinden het allemaal prachtig. Samen kunnen twee kinderen ook urenlang 4 op een rij spelen zonder dat ze de spelregels weten, het blijft bijzonder.
Donderdag hebben we een paar kinderen een blaadje en een pen gegeven, en na een tijdje kregen we het blaadje terug met allemaal tekeningen van Hendrik en mij erop. Ook eentje waarin ik in een bruidsjurk tegenover Hendrik sta, en ze knikten allemaal instemmend toen ik vroeg of ze bedoelden dat we gingen trouwen.
Ik heb het grootste deel van dit stuk trouwens doordeweeks geschreven om half 8 ’s avonds, en iedereen lag al op bed. Het is ’s avonds zo donker dat je eigenlijk nergens zin meer in hebt; met een zaklampje schijnen gaat allemaal zo moeilijk, dus dan ga je maar naar bed na het avondeten.