(origineel bericht op be-more.nl)
Another beautiful week - Week 3
Lieve allemaal,
Onwijs bedankt weer voor de leuke reacties op mijn weblog! Ik heb het nog steeds heerlijk naar mijn zin hier in Malawi! Het is hier aardig warm en prachtig weer:) Ik vind het ook super dat je mensen in de community steeds weer ziet en dat je op die manier ‘bekende’ tegenkomt en een praatje met hen maakt; heerlijk! Mensen begroeten je hier standaard met ‘Muli Bwandji?’ (=hoe gaat het). Inmiddels kan ik ook al aardig wat woordjes Chichewa! Super leuk om op die manier de mensen te kunnen begroeten.
Zoals je kunt lezen, schrijf ik mijn blog nu al op woensdag. Vandaag is de vrijwilligersdag en we zijn dus in Zoma.
Ik begin bij afgelopen weekend: de weekendtrip naar het Zomba Plateau.
<strong>Weekendtrip 2: Zomba Plateau
</strong>Zoals ik de vorige keer al schreef, zijn Anne en ik vorige week vrijdag naar Zomba gegaan.
Na een tijdje in Packachere geweest te zijn, kwamen ook Hillie, Linda, Karin, Marjan en Jennifer aan. Zij stelden voor om, voor het donker werd, nog naar de Botanische tuinen te gaan. Dit was in de buurt. Het was een prachtige tuin met mooie bomen (palmbomen:)) en…apen! Ze liepen gewoon voor je voeten langs! Een man had ons de ingang gewezen: een smal paadje tussen struiken door…Op een gegeven moment kwamen twee mensen op ons af met de vraag of we een bewijsje hadden dat we betaald hadden…wisten wij veel!
De man wilde dat we ieder 100kwacha (=0,30 cent) betaalden omdat ze eigenlijk al gesloten waren maar wij vertrouwden het niet helemaal. Nu is 30 cent niks maar het ging even om het principe. We moesten vervolgens meelopen. Toch besloten om maar te betalen om een hoop gehannes te voorkomen. We hebben genoten van de mooie tuin! We waren denk ik een kwartiertje binnen toen een tweede man op ons afgelopen kwam. Hij vertelde eveneens dat de tuin eigenlijk gesloten was en dat ze ons helemaal niet binnen hadden mogen laten. De plek waar hij vandaan gelopen kwam, was niet veilig meer na sluitingstijd. Er zouden mannen met nare bedoelingen kunnen zitten. Hij adviseerde ons dus om terug te gaan omdat alle bewakers zoals hij naar huis gingen. We mochten doorlopen als we goed konden vechten…juist… Toch maar besloten om terug te lopen;) Dat was een kort bezoek aan de Botanische Tuin.
Het was echt heerlijk om onder een douche te staan in Packachere! 's Avonds zijn we met z’n allen een hapje wezen eten bij Dominos; een lokaal tentje ongeveer een 20 minuutjes lopen. We liepen door de biesboes: wat hebben we gelachen en wat waren we blij met de zaklampen!
Aangekomen bij Dominos (een gezellig tentje met muziek en een barretje) hebben we bijna allemaal een pizza besteld:)
Daarna zijn we weer (over de inmiddels bekende golfbaan) teruggelopen naar Packachere. 's Nachts slecht geslapen door een aantal andere (a-sociale) Nederlanders die na het uitgaan om 03.00 's nachts een hoop lawaai maakten en luidruchtig gingen douchen…tsja…
's Ochtends hebben we ons opgemaakt om met z’n allen richting Zomba Plateau te gaan: gaaf! Om 9.00 werden we met twee taxi’s opgehaald om naar boven te gaan. Onderweg heb ik al genoten van het prachtige uitzicht en de mooie omgeving!! ik moet ook iedere keer weer lachen om de taxi’s die hier rijden: een enorme barst in de voorruit, buitenspiegels die gebroken zijn (pap, hier had je jouw spiegel echt niet hoeven maken:P), de bodem die af en toe heerlijk de grond raakt en de claxons die veelvuldig worden gebruikt haha!! Echt heerlijk dit:)
Boven aangekomen hebben Karin, Marjan en Jennifer paardgereden. Ik heb toen toch maar besloten om het niet te doen gezien de zeer weinige ervaring;)
Hillie, Linda, Anne en ik zijn langs het stuwmeer gelopen en hadden een prachtig uitzicht op (in de verte) een waterval. We hebben daar een potje Yathzee gespeeld:) en genoten van de mooie omgeving. Al snel was het tijd om naar de manege terug te gaan. Anne en ik hadden de dag ervoor brood gekocht bij de lokale supermarkt en ik had dit meegenomen zodat we het als lunch konden gebruiken. Langs de kant van de weg stonden mannen met aardbeien en frambozen dus we hebben op z’n Hollands, in de het gras geluncht met brood, frambozen en aardbeiden! Heerlijk:)
Rond 12.00 kwam de gids die ons mee zou nemen voor een prachtige hike om vervolgens weer naar beneden, naar Packachere, af te dalen. Ik zeg niks teveel als ik zeg dat het een prachtige wandeling was, dwars door de natuur!! Ik heb hier erg van genoten. We kwamen langs watervallen, moesten over stenen en boomstronken klimmen om naar de overkant te komen, stapten over hoopjes rode mieren (mochten we niet op gaan staan want die bijten;)), hebben door de gids geplukte bramen op en ga zo nog maar even door. Het was af en toe net alsof je door de jungle liep.
Ik was ook geraakt door het verhaal van de (jonge) gids. Zijn vader werd ziek toen hij op de middelbare school zat. Hij is toen gestopt, is gaan werken als gids om het schoolgeld voor zijn broertjes te kunnen betalen. Op een gegeven moment ging hij verder en is hij door gaan leren voor ‘gids’. Nu spaart hij hard om het laatste stukje van zijn opleiding af te kunnen maken: hij heeft een doel voor ogen en gaat hiervoor!! Echt super:)
Onderweg kwamen we langs zijn souvenir standje en hier heb ik twee souvenirs gekocht:)
Na een prachtige wandeling op het plateau, begon de afdaling: best een heavy stukje. Niet zozeer kwam steilte als wel qua duur. Maar wat was het mooi!
De gids vertelde dat hij graag Nederlanders begeleidt omdat zij zo vriendelijk zijn en niet snel opgeven: dit in tegenstelling tot Amerikanen volgens hem…
O ja! Men heeft hier ook een ‘hekel’ aan Chinezen vertelde hij. Kinderen rennen weg voor ze omdat verhalen de ronde doen dat Chinezen alles eten…dus ook mensen…haha!
Aangekomen bij Packachere heb ik Rodney gebeld om te vragen of hij ons op kon pikken en naar Songolo (= waar het project is) te brengen. We moesten nog even om Sobo (=limonade) voor de spelletjesmiddag. Hij stopte voor ons bij de supermarkt en vervolgens konden we weer verder. Wat heb ik gelachen tijdens de rit naar ‘huis’. We hadden wederom een gesprek over geloof en hij kon ook echt niet geloven dat er mensen zijn die niets geloven: hoe kan dat nou!
Ook vertelde ik dat ik ook mijn rijbewijs heb waarop hij verrast reageerde: ik mocht gelijk achter het stuur plaatsnemen! Dit heb ik nog maar even afgehouden, maar de volgende keer mocht ik het proberen van hem! Haha! Ook moest hij hard lachen toen ik vertelde dat we in Nederland rechts rijden en dat het stuur aan de andere kant zit! Wie had dat verzonnen??
Ik geniet zo van dat soort gesprekken en van deze gezellige en ‘warme’ mensen.
<strong>Zondag
</strong>Vanmorgen zou ik met Anne naar de kerk gaan, maar ik had het even gehad en was niet lekker. Ik ben thuis gebleven, heb geslapen en voelde me later weer een stuk beter:)
Het was een rare dag waarin ik niet veel gedaan heb. Aan het eind van de dag kwamen de andere meiden weer terug, hebben we Lizzie geholpen en lagen we allemaal vroeg op bed. Niet nadat we eerst de weekendverhalen gedeeld hadden natuurlijk:)
Als je hier op bed ligt, hoor je ook regelmatig groepjes jongens/meiden langskomen met prachtige gezangen, trom geroffel en gedans: wow…
<strong>Maandag
</strong>Wat een fantastisch begin van de week en wat voelde ik me goed!! 's Ochtends overleg gehad met de leden van de Project group over de business plans. We hadden de groep in twee groepen verdeeld en samen hebben we voor ieder persoon een ‘plan’ gemaakt. We hebben opgeschreven wat ze wilden beginnen, wat ze nodig hebben, wat het gaat kosten en hoe ze denken winst te behalen. Dit laatste vinden we belangrijk om te voorkomen dat het geld zomaar besteed wordt. Ik had zo’n goed gevoel! Deze mensen willen er echt voor gaan, willen nog harder werken dan ze al doen om dit te laten slagen: geweldig! We besloten dan ook met zn vieren dat we zelf nog geld willen bijleggen om dit te kunnen doen slagen: deze mensen verdienen het!
Thuis hebben we alles op een rijtje gezet en donderdag gaan we ook met Joy (program manager) overleggen. Ik ben benieuwd!!
Ik vind het wel ontzettend jammer dat ik het vervolg niet meer ga meemaken…de meiden houden ons wel op de hoogte maar toch…ik had ze graag het geld gegeven en ze de spullen zien kopen. Maar…het moet een langetermijn investering zijn, dus snelsnel heeft geen zin.
Maandagmiddag zijn we met de Youth group mee geweest. Zij bezoeken dorpen binnen de community en geven door middel van dans, drama, zang en gedichten voorlichting over HIV/Aids. Super gaaf om te zien dat jonge mensen zich hier met zoveel enthousiasme voor inzetten!! Diep respect hiervoor.
Het was overigens wel heeel lang wachten voor de leden gearriveerd waren…dat is wel een dingetje hier in Malawi…mensen komen of heel laat opdagen of niet. Ik geloof dat we bij de kruising een uur hebben staan wachten en eenmaal bij het dorp aangekomen nog een hele tijd. Maar goed: zo gaat het hier!
De jongens deden veel aan drama en met zoveel enthousiasme: onvoorstelbaar!
Daarna volgde weer een prachtige weg door het land terug.
<strong>Dinsdag</strong>
Dinsdagochtend begin anders dan verwacht. Yvette en ik zouden om 07.00 opgehaald worden door John, een lid van de Youth group. We zouden met de Youth group op het land van de ‘Aged’ (ouderen) gaan werken. Judith en Anne bleven thuis om een en ander op papier te zetten.
Wachten, wachten, wachten en…wachten, maar geen John. Op een gegeven moment kwam er een oude vrouw met haar kleinzoon langs. Beide hadden ze een schoffel in de hand en een bakje. Ze kwamen recht op ons afgelopen en begroetten ons vriendelijk. Wij dachten: o, met deze mensen moeten we dan vast meegaan! Ze zijn wellicht door John gestuurd die nog steeds nergens te bekennen was (hihi). Toen we op weg gingen bleek al heel snel dat noch de oudere vrouw, noch de kleinzoon een woord Engels spreekt…
Heel leuk: we liepen langs een stukje land toen ik ergens in de verte hoorde: Ellen! : Briss kwam aangerend! Super leuk:) Hij liep een stukje met ons mee en vertelde dat dit zijn oma was. Yvette en ik begonnen ons steeds meer af te vragen of dit de bedoeling was…Maar goed, we liepen braaf mee maar toen bleek dat er maar twee schoffels waren en ze eigenlijk ook niet goed wisten wat ze met ons aanmoesten en steeds lachten, besloot ik toch maar aan Briss te vragen of hij aan de oude vrouw wilde vragen of zij door John gestuurd was.
Het duurde even voor we dit duidelijk gemaakt hadden, maar uiteindelijk bleek dat zij John wel kende maar dat ze niet door hem gestuurd was…Okay…
We hebben Briss gevraagd om te vertalen (lekker handig allemaal, hihi!) dat wij terug gingen lopen omdat John ons dan waarschijnlijk nu wel op stond te wachten. Ook dit duurde weer even voor het duidelijk was. Wij naar het huisje terug maar…geen John. Ook de meiden thuis en Lizzie hadden hem nog niet gezien.
We besloten thuis te blijven en te wachten. Hij kwam alleen niet en dus zijn we gaan wassen. Heerlijk alles weer schoon!
's Avonds kwam Briss de foto’s nog ophalen die ik voor ze geprint had: leuk!
Dinsdagmiddag was de spelletjesmiddag. We hebben met ballonnen gespeeld, touwtje gesprongen, met de bal gespeeld, en nog veel meer Malawiaanse spelletjes gedaan: super!!
Aan het eind kreeg iedereen een sticker (van jouw boekje Britt! Namens alle kids die vervolgens trots met hun sticker op hun voorhoofd liepen: bedankt!) een een doosje potloden.
<strong>Woensdag
</strong>Vandaag was de vrijwilligersdag. We hebben alle projecten bezocht. Erg leuk om te zien waar iedereen zoal verblijft:) Ook de busritjes waren weer heerlijk en gezellig.
We hebben gezamenlijk lasagna bij Packachere gegeten en nu zit ik in het internetcafe. Zometeen gaan we nog even naar de bank en langs een marktje voor souvenirs lopen.
Morgen nog een dagje en aan het eind van de dag weer richting Zomba: vrijdagochtend vroeg vertrekken we naar Cape Mclear!!
Ik besef me meer en meer hoe ontzettend bijzonder het is om zo temidden van deze mensen te leven en deel uit te mogen maken van de community. Heel, heel bijzonder!
De weken vliegen ook voorbij: nog maar 4 dagen op het project en volgende week vrijdag vertrekken we alweer richting Lilongwe.
We gaan dan trouwens een hapje eten met George: gezellig en leuk om bij te kletsen!
Lieve mensen, ik ga afsluiten want ik ben weer de laatste die zit te typen.
Heel veel liefs vanuit een prachtig Malawi!
Ellen