Wereldwijzer en Nomadgeven een lichtgewicht, zelfopblazende slaapmat weg. Ideaal voor de avontuurlijk ingestelde kampeerder en voor tochten waarbij een lichte bagage noodzaak is. De adviesprijs van deze SI Lite 2.5 slaapmat is 59,95 euro, maar exclusief op Wereldwijzer kun je 'm gratis winnen!
Meedoen is erg eenvoudig: het enige wat je hoeft te doen is hieronder vermelden wat jouw meest ontroerende vakantiemoment is. Uit de inzendingen trekken we een winnaar.
Wil jij deze slaapmat winnen? Reageer dan nu!
Deze slanke zelfopblazende mat weegt slechts 690 gram en kan worden opgerold tot een uiterst compact pakketje; ideaal dus voor de avontuurlijk ingestelde kampeerder en voor tochten waarbij een lichte bagage, klein pakvolume en laag gewicht doorslaggevend zijn. Het schuimrubber in verticale banen, met een hoge dichtheid, spaart gewicht uit en is beter samen te persen. Dankzij het Air Saver-ventiel kun je gemakkelijk lucht toevoegen met het oog op een betere isolatie.
Een paar jaar geleden toen ik bij mijn vriendin(diep in de isaan-country)bij haar familie thuis was,werd ik van de straatzijde aangesproken door een oude thaise dame.
Ze vroeg aan mij ofdat ik geen intresse had om haar kind van 6 jaar te kopen,ze had geen enkele middelen(geld om haar dochter te onderhouden)en kon geen kant op.
Ze vertelde mij dat de oogst was verloren door het slechte weer en dat ze geen geld had om zaad te kopen alsook de kinderen te eten geven!
Ik vond het erg triest en had medelijden met deze vrouw,zal het nooit vergeten(staat in mijn geheugen gegrift,dit vergeet je niet na een handomdraai)
Na navraag bij mijn toekomstige familie(klopte het verhaal van de oude dame)ben ik naar haar farm geweest en ik heb de grote middelen bovengehaald(het bedrag zal ik niet meedelen)
Maar de glimlach van de vrouw en het kind,geeft me eerlijk gezegd meer voldoening dan papieren geld!!
Dit was mij het meest bijgebleven Fleur,de “glimlach” van het oud vrouwtje!!
gegroet:georgessiam.
Een van mijn beste vriendinnen studeerde een half jaar in Engeland. Met 2 andere vriendinnen zijn een lang weekend bij haar geweest toen ze er een paar maanden zat. Ze kwam ons halen op het vliegveld. Ze is een ontzettend stoere en keiharde meid, maar toen ze ons zag stonden de tranen in haar ogen en we kregen allemaal een dikke knuffel. Daarna was het ook helemaal niet meer emotioneel en gewoon hartstikke leuk en gezellig, maar dat zij zo reageerd vond ik erg mooi. Vriendschap :wub: kan zo belangrijk zijn en dat werd bij deze citytrip erg duidelijk!
Mijn meest ontroerende vakantiemoment heb ik 2 jaar geleden ervaren. Na een langdurig ziekbed overleed mijn moeder op veel te jonge leeftijd aan kanker. Na het overlijden ben ik samen met mijn vriend en jongste zusje 8 dagen naar Portugal geweest om er even uit te zijn.
Mijn moeder was helemaal gek op dolfijnen. De laatste dag gingen we met een boot de zee op en op het moment dat ik aan mijn moeder dacht kwamen er allemaal dolfijnen rond onze boot zwemmen!!! Ze voelde toen even weer heel dichtbij
Drie jaar geleden ben ik voor 5 maanden naar India verhuist om daar af te studeren. Ik ben erg druk geweest met het in elkaar draaien van een preventieprogramma voor de ziekenhuizen in de regio. In mijn laatste week had ik veel kleding en slaapspullen (dekens, etc) over die ik graag wilde schenken aan een goed doel en heb de dokter waar ik mee heb samengewerkt om advies gevraagd. Hij heeft me meegenomen naar een tehuis voor verstandelijk beperkte mensen en bejaarden. Wat ik daar aantrof was hartverscheurend en vergeet ik nooit meer. De bovengenoemde personen worden vanwege de ongemakken die de familie met hen heeft (de gezondheidsproblemen, de kosten, etc) op straat gezet, zonder enige vorm van hulp met alleen de kleding die ze aan hebben. De stichting waar ik op bezoek kwam pikte deze mensen op van de straat en probeerde hen met alles wat binnen hun mogelijkheden lag te helpen. Eenmaal op de bejaarden afdeling gekomen zat daar een vrouwtje van ca 85 jaar te huilen. Gekleed in een dun en kapot nachtjaponnetje, letterlijk alles was te zien (ook de intieme delen) alwaar ze een kankergezwel had. Het personeel vertelde dat ze geprobeerd had een einde aan haar leven te maken toen haar man overleed, want dan stel je als weduwe niets meer voor. Haar gezicht en intense verdriet heeft zoveel impact gehad dat ik alle mensen thuis heb gevraagd spullen op te sturen die ze kunnen missen aan kleding, dekens, hoeslakens, badlakens, etc. Ik zal het echt nooit meer vergeten hoe goed we het hier hebben!
Een jaar of 6 geleden ben ik in Jordanië geweest. Dat was mijn eerste “verre” reis. Ik ben op slag diep gefascineerd geraakt door de cultuur, het land, de bedoeïenen. Na 8 dagen wandelen in de woestijn kwam het moment van afscheid. Normaal ben ik niet zo emotioneel, maar ik moest verschrikkelijk huilen. Tranen met tuiten. Een open kraan.
Ik wou niet meer weg en was in staat alles op te geven om in eenvoud van de woestijn te kunnen blijven. Het heeft me maanden geduurd om mijn normale leven weer op te pikken in Nederland. Vervolgens heb ik een paar jaar woestijnreizen begeleid in de Sinaï, Egypte. Ook verschrikkelijk mooi en lieve mensen daar. En iedere keer tranen bij het afscheid en maanden re-adaptatie hier.
Die ontmoeting met de woestijn heeft me dusdanig ontroerd dat ik over twee weken met een one-way ticket naar de Sinaï vertrek. Daar ga ik reizen opzetten om op een kleine schaal werk en inkomsten voor de bedoeïenen te creëren. Ik vertrek op 21 a.s. met een tas kleren en mijn laptop.
Op mijn 41st laat ik dus toch nog alles achter me (vrienden, familie, eigen zaak) om gehoor te geven aan mijn hart en mijn emoties.
Erg spannend!!!
Dat slaapmatje zou dan goed van pas komen, daar slaap je gewoon op de grond.
Dat was de reis ervaring die mij het meest heeft ontroerd en mijn hele leven op zijn kop heeft gezet!
Hartelijke groet van Angie www.feel-the-desert.com
Een paar jaar gelden zouden we met ons gezin met 2 kleine meiden - van toen 2 en 3 - naar Andalusië gaan. Van te voren al wat boekjes uit de bibliotheek gehaald en ze waren helemaal onder de indruk van de mooie kerktoren in Sevilla.
De vakantie was een rondreis, we zouden pas op het laatst naar Sevilla gaan en de hele vakantie vroegen de meiden, wanneer komen we nou bij de kerk?
Uiteindelijk in Sevilla aangekomen, ging er van alles mis. Verdwaald, geen parkeerplaats, te lang rondgereden met moeie hongerige en daardoor vervelende meisjes in een warme auto.
Uiteindelijk het hotelletje gevonden en maar een stukje gaan lopen, geen idee waarheen.
We draaien met de dubbele kinderwagen een hoekje om en staan meteen oog in oog met “dé kerk”. En precies op dat moment beginnen de klokken nog te luiden ook. De meisjes zaten met open mond omhoog te kijken, en ik . . . moest huilen. :crybaby: Van vermoeidheid en van ontroering. (en nu weer)
wakker worden midden in de woestijn van Marokko, Erg chebbi. Heerlijk onder de sterren geslapen en ontwaken ten midden van kamelen en nomaden met een mooie rode ronde zon die op de rode zandduinen scheen.
Voor het eerst liep ik de vierdaagse van Nijmegen.
Wat een happening, wat een feest en allemaal voor het zelfde bezig.
Natuurlijk ook heel vermoeiend 4 dagen 50km lopen met een behoorlijke temperatuur.
De vierde dag liep ik dan eindelijk op de Via Gladiola, ik was er bijna.
Al die mensen langs de kant al die enthousiaste aanmoedigingen.
Snoepjes, drop, water, het ontbrak ons aan niets en zelfs baby’s hadden een plakje komkommer in hun knuistje om weg te geven.
En toen zag ik een groep ernstig zieke mensen.
Ze mochten maar een half uur naar buiten, goed ingepakt, kwetsbaar, maar ze zwaaiden naar al die mensen die gezond en wel aan hun voorbij trokken.
Ik kreeg er kippenvel van en was erg ontroerd.
Dank jullie wel alle lieve mensen ik heb grote bewondering voor jullie en veel respect.
een paar jaar geleden maakten wij een rondreis door Marokko,waren in de omgeving van Gülmin + 60km naar de kust kwamen we op een prachtige c.p.kijken,genieten,v\d schoonheid,je bevoorrecht voelen, dat jij met de camper dit kunt doen.Kwam er zomaar, weet niet waar vandaan,een jongetje;kamelendrijver zegmaar naar ons toe,misschien 8-9 jaar.nadat we kontakt hadden gemaakt,gingen hij en wij een broodje eten.nu lust ik graag ;venz hagelslag, wat ik dus ook bij mij had,puur.we gingen een beetje bij elkaar in de buurt zitten,hij had mij laten zien, wat HIJ bij zich had, met wat er tussen;water en stokbrood dat was het voor deze dag.zeg nou zelf, daar word je niet jaloers en vrolijk van.toch?toen liet ik hem chocolade hagelslag proeven,dat vertrouwde hij niet.bruin, korrels,zoet.zo in de hand, dat kon nooit goed zijn.met elkaar praten ging natuurlijk niet.hij gingniet naar school!! begreep ik.wat je dan ziet; blijverrast; die blik in zijn ogen,lekker; vreemde mensen en toch:aandacht voor mij.toen probeerde ik, of hij wel kon praten,schuw; ogen teneergeslagen;en jawel, er kwam geluid uit.totdat ik hem zover kon bereiken, en eerst heel zachtjes; jes[harder] jesss[harder; jesssssss riep.toen gaf ik hem een paar euro’s,wat dacht je wat,stopte hij heeeel ver weg in zijn zakken,toen gingen wij uit elkaar,ONVERGETELIJK als we er overpraten worden we weer een beetje emotioneel.daar kan toch geen film of vidio of wat dan ook maar tegenop!!! ONVERGETELIJK.m vr gr. henk en nell bouwman email;zibobi@kpnplanet .nl tel 06-20207604
Op vakantie in Spanje kwam ik op het idee de vrouw van mijn Oom (die ik maar twee keer gezien heb) op te zoeken.
We zaten in Lloret del Mar en we moesten naar Sta. Catharina de Aro dat is een dorp daar in de buurt. We moesten twee bussen nemen om daar aan te komen.
Het was een onvergetelijke ontmoeting, ze was al op leeftijd en de nodige kwalen maar de spraak was nog springlevend en uitnodigend wat ze ook bevestigde door ons (het hele gezin) uit te nodigen voor de volgende keer dat we in Spanje zouden zijn.
Ze was erg geinteresseerd hoe het op Curacao was, waar ze gewerkt heeft in vervlogen tijden, ze is Surinaamse van Indonesische afkomst.
In juli 2007 heb ik een maand vrijwilligers werk gedaan in Indonesië. Toen die maand voorbij was was het natuurlijk weer tijd om naar huis te gaan. Erg jammer want ik had het er erg naar mijn zin gekregen! Erg aardige dorpsbewoners en medevrijwilligers uit Indonesie, Zuid Korea en China. Het was erg lastig en emotioneel om die mensen te verlaten en vooral mijn gast gezin waar ik die maand had geslapen en die mij eten gaf etc. Erg ontroerend en ik zou er zo weer heen gaan!
Ik heb er eigenlijk twee van die ontroerende momenten, al zijn ze dan niet zo exotisch als sommige andere. Maar daar ik niet kon kiezen vertel ik ze maar beide. De eerste kwam voor in 2001, op reis in de Franse Alpen. Voor mijn kinderen was dit de eerste maal in de bergen en ze waren overweldigd. Mijn zoon was toen 10 en mijn dochtertjes 7. Het “kippevelmoment” voor mij kwam na een lange tocht naar een berghut waar we zouden slapen. Eens aangekomen straalde mijn dochtertje als een zon van trots dat ze het gehaald had!:zon02: Dat beeld van haar gezichtje blijft mij eeuwig bij. Het tweede moment mocht ik afgelopen juli ervaren toen ik na anderhalf jaar van internet verkering mijn Mexicaanse vriendin ten huwelijk mocht vragen in bijzijn van mijn kinderen tijdens een diner met life muziek. Ook nu straalde diezelfde dochter weer net zoals mijn andere kinderen én mijn kersverse verloofde. :biggrin::cheer:
Eind 2007 stonden wij voor het Potala paleis het verschrikkelijke contrast te filmen. Tegenover het paleis ligt namelijk een enorm plein met daarop een monument met een wapperende Chinese vlag die het onafhankelijkheidsgevoel en de vrijheid van de Tibetanen nog een extra trap na geven.
Op het moment van het filmen komt een oud vrouwtje naar ons toe en begint onverstaanbaar en met handen en voeten duidelijk te maken hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is. Met tranen in haar ogen haalt ze een klein medaillon onder haar jas vandaan met de foto van de Dalai Lama, wat voor haar nog de enige hoop is op vrijheid. Heel puur en erg ontroerend allemaal.
Afgelopen januari ben ik vertrokken naar Curaçao om hier een half jaar stage te lopen. Vanaf hier heb ik een beetje rondgerezen. Ik besloot om in me eentje naar Sint Maarten te gaan, vanaf hier ben ik een dag naar Anguilla geweest. Als ik de verhalen en foto’s moest geloven moest het hier een echt pareltje zijn. En dat was het! Op dit eiland heb ik verschillende locaties bezocht. Op een gegeven moment kwam ik aan op een strand, van ongeveer 3 kilometer lang. Dit strand was zo adembenemend mooi, dat ik er gewoon emotioneel van werd. Er was geen mens te bekennen op het parelwitte strand, om me heen wuifde groene palmen en planten en de zee had de perfecte blauwe kleur. Ik heb hier uren gezeten, verbluft van de schoonheid, totaal afgesloten van de buitenwereld. Ik wou mijn moeder nog bellen, maar zoals op een locatie als deze hoort, had ik geen bereik…
dat onze 10 jaar oude dochter zo verliefd is op thailand dat ze al 1,5 jaar prive les heeft om thais tespreken en schrijven en met thaise kids haar eerste gespekjes had ,en haar thaisse liedjes zingt zo leuk om te zien en te horen! allen daarom gaan we weer terug ze geniet met volle teugen en de thai ook!ze vinden het prachtig! anita
Wow, wat een mooie verhalen van alle anderen.
ja, zo wordt iedereen emotioneel en/of verliefd op bepaalde delen in de wereld of op personen.
Ik kwam in mei 2005 voor het eerst naar Madagascar en werd verliefd. Op het land, maar meer op een persoon, namelijk onze gids tijdens onze reis.
Na een aantal dagen hebben we samen een baobab omarmd, want we waren beide te verlegen om toe te geven dat we elkaar wel leuk vonden.
Het is natuurlijk ook STOM om verliefd te worden op een persoon aan de andere kant van de wereld, want dat gaat nooit wat worden.
Nou, het werd wel wat en we zijn nu getrouwd en hebben twee prachtige zonen.
Wij zijn een paar jaar terug op trektocht geweest in Nepal. Op een avond toen we onze tent wilden opzetten kregen we bezoek van de maoïsten. Ze wilden geld, om daarmee geweren te kopen. Verschrikkellijk. Als we het niet zouden geven dan zouden ze ons vermoorden. met heel veel schrik en wat onderhandelen hebben we hen het gevraagde geld gegeven. Het voelde heel erg slecht aan. 's Anderen daags kregen we te horen dat het dichtsbijzijnde dorpje uitgemoord was omdat ze niks hadden willen afgegeven aan de maoïsten. Waren wij blij dat we het geld afgegeven hadden. Het is een belevenis die ik liever niet meer meemaak, maar die wel in mijn geheugen gegrift staat.
Dat was dit jaar op Madeira toen mijn echtgenote Anja een doosje op het toetje zag staan en het open maakte. :wereld:Er zat een ring in met drie steentjes, eentje voor iedere 10 jaar die we op 12 september jl. getrouwd waren…
André :cheer:
vriendin ten huwelijk mocht vragen in bijzijn van mijn kinderen tijdens een diner met life muziek. Ook nu straalde diezelfde dochter weer net zoals mijn andere kinderen én mijn kersverse verloofde. :biggrin::cheer: