Dit is een verslagje van onze reis naar Madagascar. Foto’s van deze reis staan op http://picasaweb.google.nl/fransmeulenbroeks/MadagascarApril2010#
Deel 0: De voorbereiding
Deze thread geeft een verslagje van onze rondreis in Madagascar in April 2010.
In nov 2009 hebben we besloten om naar Madagascar te gaan. Het idee was eerst een groepsreis maar omdat er niet zoveel groepsreizen waren en we redelijk vast zaten aan de periode pasen t/m 5 mei zijn we op een gegeven moment naar individuele reizen gaan kijken.
Een van de plekken om info in te winnen is natuurlijk ook wereldwijzer (virtualtourist heeft ook veel nuttige info). Wat me opviel was de antwoorden van WendyT, en toen ik er achter kwam dat ze met haar man ook een reisburo heeft, was dat een reden om daar ook info aan te vragen. We kregen vrijblijvend een prima uitgewerkt voorstel, en na wat verduidelijnde emails en een paar nachtjes slapen hebben we half dec
besloten om onze maatwerk reis bij Ramartour te boeken. (was wel een beetje spannend want ten eerste ben ik toch een beetje een control freak die alles graag zelf in de hand heeft, en ten tweede als je iets lokaal boekt dan bestaat ANVR garantie of zo natuurlijk niet).
Inmiddels is de reis geweest. We hebben gigantisch genoten, en graag wil ik jullie deelgenoot maken van onze ervaringen.
Nog wat achtergrondinfo: we hebben dus met twee personen (m 52, v 47) een 23 (25 incl vluchten) daagse
maatwerk rondreis gemaakt in Madagascar. Daarbij hadden we een auto 4x4 met chauffeur en een (engelstalige) gids ter beschikking. Voor verblijf hadden we gekozen voor middenklasse hotels. (ik beschrijf de hotels hier niet, zie daarvoor http://www.wereldwijzer.nl/showthread.php?t=92067).
Wat betreft de reis naar Madagascar hebben we gebruik gemaakt van Air France die een directe verbinding hebben van Parijs naar Madagascar. Omdat we in het zuiden wonen zijn we vanaf Brussel met de TGV naar Parijs gegaan (kan ook via Air France geboekt worden en soms is Brussel-Parijs-bestemming zelfs goedkoper dan Parijs-bestemming). Overigens kun je ook via Schiphol naar Parijs en dan vandaar verder. Alternatief is om van Schiphol naar Nairobi te vliegen en daar met een vervolgvlucht naar Madagascar.
Overigens: kostentechnisch viel e.e.a. alleszins mee. Het ligt er natuurlijk aan wat je precies wilt, maar zo’n individuele rondreis is niet of nauwelijks duurder als een georganiseerde groepsrondreis (waar de nederlandse organisatie ook wat wil verdienen en waarbij de nederlandse reisleider ook betaald moet worden (en een stuk meer dan de lokale gids die wij hadden).
Deel 1: Naar het oosten.
Nadat we aankwamen hebben we de eerste dag een citytour in Antananarivo gedaan. Dit geeft een goede indruk van het leven in de stad, en van de belangrijkste gebouwen. We hebben ook een lokale markt bezocht en het paleis van de koning bezocht. In de 19e eeuw (voordat het een Franse kolonie werd) was Madagascar namelijk een koninkrijk.Het is overigens geen paleis zoals je ze misschien van Europa kent, maar allemaal wat kleiner en eenvoudiger. Hier bewees zich al meteen de meerwaarde van een gids. Ik denk dat ik als we daar alleen rondgelopen hadden ik het wel binnen een half uur of zo gezien had, maar een gids kan je ook de verhalen achter de verschillende dingen die je ziet vertellen (waardoor we iets van 5 kwartier aanwezig geweest zijn).
De volgende dagen zijn we naar het oosten gegaan. Op de eerste dag zin we via Peyreras reserve naar Andasibe gegaan. In Peyreras reserve zagen we de eerste lemuren in het wild. Ook is er een soort dierentuin met krokodillen, kameleons, kikkers etc etc.
Op dag 2 hoorden we bij het ontbijt in de verte al de roep van de Indri Indri. Dit is de grootste lemursoort met een kreet die op een paar kilometer afstand al te horen is.
In de ochtend bezochten we het Andasibe National Park en maakten daar een mooie tocht. Onze gids slaagde erin een aantal verschillende lemurs te spotten (waaronder ook de Indri Indri). Erg indrukwekkend.
In de middag gingen we naar het prive reservaat van de Vakona forest lodge. Hier leven een aantal lemurs op een eiland. Ze zijn gewend aan de aanwezigheid van mensen en absoluut niet schuw. Ze komen zelfs op je schouder of hoofd zitten. Dit levert erg leuke foto’s op, hoewel het natuurlijk wel een beetje gemaakt is.
Verder is er nog een krokodillen park, waar naast krokodillen ook nog wat andere dieren te bekijken zijn (waaronder de fossa, het grooste roofdier in Madagascar (ca. een halve meter lang).
En daarna 's avonds nog een tocht met gids om lemuren te spotten die in de nacht actief zijn. We hebben(vooral door de scherpe ogen van de gids) een groot aantal lemuren gezien (vooral mouse lemur).
Dit was ook een leuke ervaring.
De volgende dag gingen we verder naar het oosten, naar het plaatsje Brickaville. Dit is het beginpunt van een 3daagse trekking die we gaan maken. Echter voordat we in Brickaville zijn maken we nog een paar stops, en genieten we van het landschap. Over het algemeen is men hier wat armer dan in Antanarivo. De huisjes waar de mensen wonen zijn klein en gemaakt van natuurlijke materialen zoals bamboe en palmbladeren (of waren het bananenbladeren). De eerste stop is bij een willekeurig groepje huizen. Onze gids maakt een babbeltje met de bewoners, en al snel worden we uitgenodigd om hun huisje te komen bekijken, en voeren we (met behulp van de gids) een gesprekje met ze. Erg interessant om te zien hoe de mensen daar leven.
Dit gaf voor ons duidelijk de meerwaarde van een individuele reis met gids aan. Met een groepsreis zie ik zo’n bezoekje nog niet gebeuren, en om het te regelen is een lokale gids onontbeerlijk, want de mensen spraken alleen Malagasy en geen Engels of Frans, dus om dat zelf voor elkaar te krijgen lijkt me vrijwel onmogelijk.
De tweede stop is voor de lunch. Dit keer in een hotely. Dit zijn kleine restaurantjes waar de locale bevolking ook naar toe gaat (als ze dat kunnen betalen en als ze niet iets eten bij een kraampje aan de straat).
Daarna ging het weer verder, en stoppen we nog een keer voor een wandelingetje in een klein dorpje.
Tot slot hebben we nog een wandeling door Brickaville gemaakt, waar we onder andere zien hoe over de rivier de bananen aangevoerd worden op een vlot gemaakt van bamboestammen.
Na de overnachting in Brickaville (in het beste hotel van de stad, wat overigens niet echt geweldig was), vertrekken we voor een trektocht naar Fetraomby, een dorpje in het binnenland.
Daarvoor gaan we eerst een stukje met de boot. Het begint ermee dat niet alle spullen die de boot mee moet nemen er zijn, dus de boot vertrekt een uurtje later dan gepland. Maar een van de woorden Malagasy die we al geleerd hebben is “Mura Mura”, wat zoiets betekent als rustig aan.
De tocht op de Rianila is in een stalen pirogue (met motor) en duurt zo’n drie uur. De locals zitten gewoon op de vloer of de rand van de boot, maar de vazaha (iets van vreemdelingen, buitenlanders of blanken) mogen op een matras zitten wat toevallig ook mee moet en wat bovenop een aantal zakken rijst ligt. Ook is er om de blanke huidjes te beschrermen met bamboe en een zeiltje een dakje gemaakt. Verder moeten we een zwemvest aan (wat voor de lokale bevolking niet nodig is ?!
Na die drie uur varen stopten we bij een klein dorpje en gingen van daar uit te voet verder door het regenwoud via smalle paadjes. In totaal was het ongeveer 5 uur lopen. (en een kwartiertje pauze en een uur lunchpauze in een dorpje waar de kinderen van het dorp ook nog een aantal iedjes/dansjes voor ons deden).
Omdat het de dag ervoor flink geregend had, moesten we ook nog tot ons middel door een rivier waden (waar normaal het water maar enkel-hoog stond).
Het eindpunt van de toch was Fetraomby, een klein dorpje nabij de rivier. We kregen er een huisje om in te slapen (wel met bed) en een diner.
De volgende dag kregen we eerst een demo over hoe de locals sap uit suikerriet haalden. Dit gebruikten ze als zoetmiddel als ze geen geld hadden voor suiker. Smaakt prima. Mensen die ver moesten lopen namen ook ooit suikerriet mee om op te kauwen om energie op te doen.
Daarna moesten we ons nog even melden bij de locale politiepost.
Vervolgens gingen we naar het schooltje.
Toevallig was er net een engelse les aan de gang, waar we bij betrokken werden. Vervolgens een uur of drie een tocht naar een ander dorpje bij een waterval.
Eerst kregen we daar weer een paar dansen te zien.
Daarna ging het voor een picknick naar de nabij gelegen waterval (waarbij eerst het pad nog gedeeltelijk uitgehakt moest worden. Na een ceremonie om de goden gunstig te stemmen kregen we daar een lunch (onder het toeziend oog van het halve dorp). Na nog een dansje ging het weer terug naar Fetraomby en ons tijdelijk onderkomen. (zo’n 2.5 uur lopen als ik me niet vergis). We hadden nog geluk, want gedurende de tocht kwamen we langs een plek waar ze (met de hand!) planken aan het zagen waren. Iets wat ze niet iedere dag deden en wat bijzonder zwaar werk was.
's avonds heeft onze gids eerst de lokale jeugd geamuseerd door wat van de foto’s te laten zien die hij gemaakt had. Wat later op de avond was er een muziekavond gepland waar malagasy muziek gedraaid werd.
Dit was ook een event voor het dorp want het hele binnenplaatsje bij ons huisje stond vol. Helaas zorgde de regen voor een voortijdig einde van de avond (alles was buiten).
De volgende dag, na een malagasy ontbijt (soort natte rijst met wat vis erdoor; wel lekker) kregen we een demonstratie koffie maken. Het begon met bonen die eerst op een houtskoolvuurtje gebrand werden, daarna met een vijzel vermalen en tenslotte werd er koffie van gemaakt. Verser kun je het nauwelijks hebben.
Na deze demo gingen we naar de rivier en terug richting Brickaville. Weer met dezelfde boot, en weer met afdakje en reddingsvesten voor de gasten.
Deze keer kwamen we ook langs een paar stroomversnellingen in de rivier. Het lokale bijgeloof zei dat mensen met kippen dan de boot uit moesten (en dus een stukje te voet moesten doen). Ook mensen die niet zoveel vertrouwen in de boot of schipper hadden gingen te voet.
Een stukje voor Brickaville eindige de bootreis en gingen we per auto terug naar Brickaville.
Dat het verkeer niet ongevaarlijk is merkten we onderweg. Er was een vrachtauto van de weg geraakt en gekanteld. Gelukkig waren er geen gewonden, en ook fijn voor ons: we konden er nog langs.
De rest van de dag hebben we nog wat geluierd bij ons hotel in Brickaville, en de opgedane ervaringen verwerkt. De volgende dag ging het (met een paar korte stops onderweg) terug naar Antananarivo voor de start van het tweede deel van onze reis.
Deel 2: Go west
Het tweede deel van onze reis bracht ons naar het oosten. We vlogen naar Morondava. Hier geen regenwoud maar zon en warmte.
De volgende dag staat er een 4x4 met chauffeur klaar om ons noordwaards te brengen. Doel is de Tsingy de Behamara. Dit is een gebied wat op de wereld erfgoed lijst staat van UNESCO. De reis er naar toe is een dagvullende trip, inclusief twee oversteken van rivieren via een ferry. Onderweg kwamen we langs de beroemde baobab alley waar we natuurlijk de nodige foto’s geschoten hebben. Flink door elkaar geschud arriveren we 's avonds in ons hotel.
Na een lekker nachtje slapen vertrekken we naar de Tsingy. Eerst een stukje met de auto, waarna ons een fikse wandeling wacht. De hoogteverschillen en de warmte maken het een zware tocht, maar de beloning is navenant. Het uitzicht is werkelijk adembenemend.
De volgende dag reisden we weer terug naar Morondava. Als highlights stonden voor vandaag de sacred baobab, de lovers baobab en de zonsondergang bij de baobab alley op het programma. Helaas leek het er halverwege op dat er roet in het programma gestrooid zou worden. De weg naar de ferry was geblokkeerd door een vrachtwagen die vast zat. Na een paar uur was er eindelijk een oplossing. We konden op een andere plek met onze auto op de ferry. Echter we hadden inmiddels zoveel tijd verloren dat het erg moeilijk zou zijn om de zonsondergang nog te halen. Gelukkig hadden we een prima chauffeur die in een rap tempo (op sommige stukken 80 km/h uur, terwijl het allemaal onverharde wegen zijn), maar wel op een veilige manier, de afstand ferry -> baobab alley in een record tijd overbrugde (2 uur en een kwartier voor meer dan 80 km over zandpad met kuilen), waardoor we toch nog een aantal prachtige foto’s konden maken. Daarna nog even snel naar de lovers baobab. Het was al wel vrij donker maar ook daar konden we nog een paar plaatjes schieten.
Na deze belevenissen werd het ondertussen tijd voor een dagje rust, dus de volgende dag was een luierdagje aan het strand van Morondava. Dat is een zandstrand van fijn wit zand. De zee was er erg rustig en wordt maar langzaam dieper. Nadeel is wel dat, omdat er weinig toeristen komen, er geen voorzieningen zijn (en wat vooral lastig is, geen schaduw van bomen of parasols). We hebben dus maar een beetje voorzichtig aan gedaan om te voorkomen dat we er de rest van de vakantie als een kreeft uit zouden zien.
Deel 3: N7: terug naar Tana
Het derde deel van onze reis begint met een vlucht naar Tulear. Dit stuk brengt ons (met een zij-uitstapje) terug naar Tana via national road 7.
Na de vlucht vertrekken we meteen richting Isalo. Het is duidelijk te zien dat dit gebied erg droog is en ook een stuk armer als sommige andere delen van Madagascar. Onderweg stoppen we bij Zombitse national park. In dit park zien we een paar lemur en wat andere dieren. Een leuke tussenstop maar niet veel meer dan dat. Van de parken die we bezocht hebben was dit toch wel de minst interessante. Verderop stopten we ook nog even bij een rivier waar gezocht werd naar saffieren. Hier was ook veel handel in stenen (maar we hebben er niets gekocht, want meestal zijn het ongeslepen stenen, en ik heb geen idee van prijzen en kwaliteit).
Na een overnaching bij Isalo trekken we de volgende dag het park in. Isalo is een park van canyons, rotsen, zandsteen etc. Onze eerste tocht is door een canyon des makis (als ik me de naam nog goed herinner). Dit is een canyon met een rviertje. Door de vele bomen en struiken is het er goed toeven en niet zo heet als in het open veld. Het alternatief was dat we een tocht van 17 km maakten met in het begin een forse klim. Gezien de hoge temperatuur leek ons dit een beter optie.
Na de lunch maakten we een tweede tocht naar de black en blue pool. Dit was ook een heel mooie wandeling.
Wederom in een canyon met rivier en veel begroeiing, en een paradijsje voor fotografen.
Als overnachting bleven we deze nacht kamperen in het park. Dat was een mooie ervaring, mede ook door het geweldig lekkere eten wat door de koks voor ons klaargemaakt was. Wat ook opvallend was dat het flink waaide en dat het 's nachts flink afkoelt (mede vanwege de hoogte). Gelukkig hadden we een trui bij.
De volgende dag vertrokken we vanaf de kampeerplaats naar de Natural Pool. Dit is een klein meertje wat met warm water gevoedt wordt en wat gedeeltelijk omgeven wordt door bomen. Een erg mooie plek om even te zwemmen. Hier gebruikten we ook een heerlijke lunch die ons nog meegegeven was door onze koks. Na de pool liepen we terug naar de auto, en gingen we terug naar het hotel waar we nog een tijdje aan de echte pool vertoefden. Isalo is beslist een van de hoogtepunten van onze vakantie.
Na Isalo gaat het richting Fianarantsoa. Een van de grootste plaatsen van Madagascar. Onderweg stoppen we nog bij Anja reserve, waar we een tocht maken van 2 uur. We zien er tientallen ringstaart lemuren, en maken een klimtochtje over de rotsen. Erg mooi.
Een tweede stop maken we op een plaats waar op traditionele wijze handgeschept papier wordt gemaakt, wat daarna gedecoreerd wordt met gedroogde bloemen. Ook interessant om te zien.
De volgende dag is het plan om vanaf Fianarantsoa met de trein naar Manakara te gaan. Helaas kon dit plannetje niet doorgaan omdat er een paar weken van te voren een cycloon geweest was. Door de regen die daarbij gevallen was, is er een modderlawine geweest waardoor het spoor gedeeltelijk onbruikbaar is.
Wel kunnen we nog een korter tripje maken tot het tweede station. We hebben eerste klas kaartjes, maar de wagon waar we inzitten lijkt meer op een ouderwetse tweede klasse wagon van de NS. Verder is treinen in Madagascar vooral ook een kwestie van geduld. De trein zou om 7 uur vertrekken, maar het was 8 uur voordat we weg waren. En op tussenstations wordt royaal de tijd genomen om dingen in en uit te laden. Om 9.15 waren we bij het tweede station, terwijl we volgens de dienstregeling er al om 7.45 hadden moeten zijn.
Als we inderdaad mee gekund hadden tot Manakara was het vast een zeker een lange zit geworden.
Wel is zo’n treinreis leuk om te zien hoe het er op de stations aan toe gaat. Zo’n trein is natuurlijk een goede gelegenheid om te proberen iets te verkopen aan de reizigers.
Vanwege de modderlawine moesten we verder met de auto. Dat bleek echter een geluk bij een ongeluk te zijn.
Eerst bezochten we een theeplantage waar we zagen hoe van theeblaadjes, thee gemaakt wordt (en dat is toch wat meer dan de naieve veronderstelling van blaadjes fijnhakken). Verderop liet onze gids de chauffeur ineens stoppen in een klein dorpje. Hij dacht dat hij iets gezien had van een bruiloft en vroeg of wij daar even wilden kijken. Uiteraard waren wij geinteresseerd en we liepen naar de huisjes waar een grote groep mensen was.
Nadat de gids wat gepraat had met de mensen daar vertelde hij ons dat de bruidegom nog niet gearriveerd was maar onderweg was, en stelde hij voor om even te wachten. Ondertussen maakte ik een paar foto’tjes, ook toen de bruidegom arriveerde. De familie was wel vereerd met het bezoek en mijn gefotografeer, dus even later kreeg ik de vraag of ik ook binnen (waar de familie en de dorpsoudsten zich inmiddels verzameld hadden) ook een paar foto’s wilde maken. Dat kon natuurlijk. Nadat ik dat gedaan had ging ik weer naar buiten, maar even later werden we weer binnengevraagd. De familie zou zeer vereerd zijn als we te gast wilden zijn op het feest. Binnengekomen werd er een matje uitgerold en kregen we een bord rijst met een stukje varkensvlees. Volgens onze gids was dat een teken dat we hoge gasten waren want varkensvlees dat aten ze daar alleen bij bijzondere gelegenheden. Na nog wat gepraat te hebben met de mensen en na een kort toespraakje mijnerzijds (met bijbehorend presentje voor het bruidspaar, als teken van respect de andere kant op), moesten we weer afscheid nemen. Maar niet na beloofd te hebben dat ze (via onze gids) een afdrukje kregen van de foto’s.
We voelen ons nog steeds zeer vereerd dat we dit bij hebben mogen wonen en zien dit als een heel bijzondere ervaring. Onze gids zei ook dat in zijn 13-jarige loopbaan als gids het pas de tweede keer was dat hij dit meegemaakt had. Ofwel we waren bijzonder gelukkig dat we niet de hele reis per trein hadden kunnen maken, en dat onze gids zo attent was om te zien dat er iets speciaals aan de hand is.
Hier bleek weer duidelijk de toegevoegde waarde van de gids. Zonder gids, of met een groepsreis waren we hier never nooit terechtgekomen!
De rest van de dag was nodig om Manakara aan de oostkust te bereiken. Daarbij kregen we onderweg nog een regenbui over ons heeft. Het heet natuurlijk niet voor niets regenwoud waar we doorheen reden.
In Manakara hadden we een luierdag (hoewel het ook mogelijk was om een kanotocht te maken). 's Ochtends gingen we eerst kijken hoe de vissers terugkwamen. Die gingen met een uit een boomstam gehakte kano de open zee op, door een stevige branding (veroorzaakt door wat rotsen vooran in de zee). Het was redelijk spectaculair om te zien hoe ze de branding trotseerden. Na de magnifieke lunch met een verse langoustine deden we nog een stadswandeling door Manakara.
De volgende dag gingen we terug. Doel is Ranomafana (“warm water”). Onderweg stoppen we bij een paar dorpjes en bij een paar goudzoekers. Omdat we iets verkeerd gegeten of gedronken hadden hebben we het wat rustig gehouden.
In Ranomafana is een park waar ook verschillende lemuren zitten (zoals de roodbuiklemur en de ringstaartmaki). De gidsen doen erg veel moeite om ons de lemuren te laten zien. Dit levert weer een aantal fraaie foto’s op. Daarna nog even naar de bron waar Ranomafana zijn naam dankt (het is inderdaad warm water, ongeveer 37 graden). En 's avonds nog een speurtocht naar muis lemuren en allerlei kameleons.
Ik had verwacht dat ze te ver weg zouden zitten om foto’s te maken (in Andasibe was dat het geval) dus ik had mijn kamera niet meegenomen. Achteraf warer er toch wel mogelijkheden om (met flits) een paar mooie foto’s te maken. Een reden om misschien in de toekomst nog een keer terug te gaan.
De volgende dag gaat het weer verder in de richting van Tana. Einddoel vandaag is Antsirabe. Maar natuurlijk maken we onderweg een paar stops. De eerste is bij een smederij. Hier wordt op voor ons ouderwetse wijze gereedschap gesmeed. Erg interessant. Een andere stop is in Ambositra. Deze plaats staat bekend om zijn houtbewerking. We bekijken er een atelier waar ze de mooiste beelden maken. Alles is handwerk en gemaakt met het fijnste hout (palisander, rosewood en ebony). We ontkwamen er natuurlijk niet aan om er een mooi beeld op de kop te tikken.
Daarna door een glooiend landschap naar Antsirabe. Daar zien we nog een atelier waar van afval miniatuur fietsjes en autootjes gemaakt worden (en zo’n fietsje kun je dan voor ongeveer een euro kopen), en een atelier waar van zebu horens allerlei dingen gemaakt worden (onder andere bestek). Ook zien we nog borduren en een slijperij voor stenen (maar die was niet in bedrijf, was wat minder interessant).
Op de laatste dag rijden we terug naar Antananarivo, waar we nog een laatste interesante ervaring hebben;
Onderweg is door een ongelukje het LCD scherm van mijn mobieltje gesneuveld en misschien is er wel iemand die dat kan maken. Iemand in een auto sloopt met een klein schroevendraaier mijn hele mobieltje uit elkaar, ziet dat ie dat type scherm niet heeft, en zet hem weer even vrolijk in elkaar. Niks werkbank of zo, gewoon uit de hand, schroefjes even op het dashbord leggen en vooruit. In Antananarivo wacht ons nog een hotelkamer waar we even kunnen uitrusten, douchen en eten, en dan is helaas een prachtige vakantie ten einde.
Deel 4: een terugblik.
We kunnen terugkijken op een geweldige vakantie. De natuur van Madagascar is overweldigend en we hebben veel gezien over hoe de bevolking leeft. Wat ons ook opgevallen is, is dat Malagasy erg aardige en vriendelijke mensen zijn. Ik kan eigenlijk niet aangeven wat het hoogtepunt was van de reis. Zowel de trekking naar Fetraomby, de tocht naar Tsingy, de tochten en het kamperen in Isalo waren (zonder de andere parken en activiteiten te kort te doen) toppers.
De reis was door Ramartour perfect georganiseerd en we zijn Wendy dankbaar voor het advies om een gids mee te nemen. Dit had duidelijk toegevoegde waarde, want daardoor hebben we veel informatie gekregen over het land en de omgeving, informatie die we anders gemist zouden hebben (evenals het bezoek aan de bruiloft, ook een van de bijzondere dingen aan deze vakantie).
We zijn Wendy, Jona, Hery, Jean-Charles, Roland, Sami, Nirina en alle andere die betrokken geweest zijn bij onze vakantie dan ook zeer erkentelijk voor het mogelijk maken van deze fantastische vakantie.
Dit ondanks het feit dat ze me wel met een groot (luxe) probleem opgezadeld hebben. Ik heb geen idee op welke manier ik deze vakantie nog moet overtreffen. Suggesties zijn van harte welkom 