Ook op reis heb je ups en downs. Wat is het naarste / engste wat je ooit is overkomen terwijl je op reis was?
(het naarste)
Toen ik s’morgens wakker werd om 9:40am plaatselijke tijd in Bangkok.
Ik stelde vast dat mijn peperdure mobieltje en mijn 2 flappen van 500 euro verdwenen was,alsook thais geld.
Gelukkig had ik mijn bankkaart verstopt,anders waren ze daar ook mee ribber de bie!(weg)
Vroeger tijdens mijn jungletochten in het noorden van Chiangmai,had ik gewone sandalen aan om te stappen.
Gelukkig leef ik op zware voet,had deze exemplaar niet gezien.Gelukkig was ik niet gebeten door deze slang anders had ik het niet na kunnen vertellen.
De Two-step slang is erg giftig,voordat je het weet ben je eraan voor de moeite.
Dus mensen als je de Thaise Jungle intrekt,gelieve het juiste schoeisel te dragen.
http://www.sportofboxing.com/wp-content/uploads/2012/05/Chapter-6-Two-step-viper.jpg
Ook in Thailand. Weet niet meer waar precies. Onderweg zijn we gestopt bij een waterval,ik had het warm dus wilde even met mijn voeten in het water… Dit was een stroomversnelling, maar had niet verwacht dat er zoveel kracht zou zijn… Ik gleed uit, werd direct meegesleurd en kon niet meer overeind komen… Dacht echt dat ik er geweest zou zijn… Uiteindelijk ben ik door het water richting rotsen geduwd en heb ik me daar aan vast weten te houden en ben ik door een andere nederlander eruit geholpen… Het leek wel uren te duren, maar heb maar iets van 1 minuut in het water gelegen… Terwijl je leven voorbij flitst.
Op wat schrammen, blauwe plekken, nat geld, een kapotte telefoon en een vermiste ipod na was ik gelukkig ok… Ben blij dat ik het nog kan navertellen… Weet níet wat er was gebeurd als ik niet naar de rotsen geduwd was, maar echt naar de waterval zelf…
Sindsdien enorme angsten voor stroomversnellingen en watervallen…
Huuuu wat eng! Gelukkig heb je het overleefd.
Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt. We gingen in Laos met grote tractorbanden een grot in, waar ongeveer een meter water in stond (dus een soort riviertje door een grot). Op een gegeven moment werd ik opeens gegrepen door een supersterke stroming die me ergens het pikkedonker in sleurde, helemaal weg van de groep en de route die we gekomen waren. Ik dacht echt: nu ben ik er geweest. Maar ik zwom voor mijn leven en toen kon iemand mijn hand grijpen, diegene werd ook om gesleurd maar de volgende hield weer die persoon vast. Toen ik weer bij de groep was, was daar ook geen stroming meer.
Ik weet nog steeds niet waar die stroming heen ging… een dood punt ergens in de grot waar je dan nooit meer weg komt? Een gat in de rotsen kleiner dan een mens?.. een waterval??? Of gewoon via een bochtje weer bij het riviertje zonder sterke stroming? Ik zal het nooit weten, maar ik ben nu nóg meer onder de indruk van de kracht van water als ik daarvoor al was.
Maar een andere nare belevenis die me wel nog meer bij staat, is dat ik in Indonesië in een ‘luxe’ minibusje zat tijdens de verkiezingen in 1997. Er waren in het hele land al meer dan 100 doden gevallen door rellen en verkiezingsgedoe.
Wij namen expres voor de verandering een duurder luxer busje om wat veiliger te zijn. Nou, veiliger my ass.
Die chauffeer ging slingerend en toeterend naast vrachtwagens vol verkiezingscampagnejeugd rijden, en al rijdens sigaretten uitdelen, en verder ook veel te hard rijden en inhalen terwijl er tegenliggers waren.
Op een gegeven moment was er een opstopping, en stonden allemaal mensen naar iets te kijken. Mijn vriendin zei nog: “niet kijken” maar ik keek toch en zag voor het eerst in mijn leven twee dode mannen, vol bloed. Van een scooterongeluk, bleek. Onze chauffeur ging even grappen staan maken met wat omstanders, stapte toen weer in, en ging gewoon weer als een gestoorde gek verder rijden!
Wat een doodsangsten heb ik in Indonesië ook vaak uitgestaan in het openbaar vervoer… al dat inhalen terwijl het eigenlijk niet kan… en je ziet ook zoveel gecrashte bussen langs de kant van de weg dus het gaat ook vaak mis.
Mijn naarste (en overigens enige nare) gebeurtenis op reis was een overval in Nairobi (‘Nairobbery’). Ik liep samen met een medereiziger door de straten van Nairobi. We werden aangesproken door een vriendelijke man, die ons meelokte naar een cafe. Toen wij goed en wel aan de koffie zaten, kwam een andere man bij ons zitten. Hij gaf zich uit voor politieagent. Hij zei op scherpe toon dat de ‘vriendelijke’ man een of andere gezochte misdadiger was en dat hij het verdacht vond dat wij met hem omgingen (de ‘vriendelijke’ man was in tussentijd weggelopen). Onzin natuurlijk, maar ondertussen stonden nog meer mannen om ons heen. Uiteindelijk hebben wij ons geld afgegeven en toen waren wij weer ‘vrij’. Ik ben blij dat het daarbij gebleven was.
Het was, achteraf gezien, weer een lesje van ‘wees niet te naief’.
Ben jaren geleden het slachtoffer geworden van een roofoverval in Pattaya, liep lekker te wandelen toen twee katois ineens opdoken en probeerden mijn geld af te pakken, gelukkig kwam er een taxi aan die meteen stopte.
De katois renden weg nadat ze eerst mij met een mes mijn arm opengehaald hadden, omstanders kenden blijkbaar die twee en gaven hun namen door aan de politie die ze later opgepakt heeft.
Ik heb nog steeds een mooi litteken wat mij nog steeds herinnerd aan deze gebeurtenis.
Wij waren op Dong Khong eiland, in Cambodja.
Bij het hotel stonden een paar fietsen, die wij konden lenen om een eindje rond te fietsen. Ik vroeg aan de eigenaar van het hotel of hij een kaart van het eiland had. Nee, die had hij niet, maar in samenspraak met onze reisbegeleider beweerde hij, dat je op dit eiland niet kon verdwalen.
Dus gingen wij op pad. Als je op een klein eiland gaat rondrijden, dacht ik, dan houd je gewoon de rivier, de Mekong, aan je rechterhand en dan kom je na verloop van tijd weer op het begin uit. Makkelijk zat.
Onderweg liep de ketting van mijn fiets er telkens af en mij handen werden hoe langer hoe zwarter. Aardige mensen daar. Iedereen groette ons vriendelijk. Ook nog, toen het al wat donker begon te worden. En steeds liep de ketting er af. “Weet je zeker, dat het goed zal komen?”, vroeg mijn vrouw. En als man moet je vooral dán zelfverzekerd overkomen, dus zei ik nog maar eens, dat ik zeker wist, dat we straks weer bij het hotel zouden aankomen. Onderweg in een hooiberg slapen was geen optie, want de groep waarin wij reisden, zou de volgende morgen al om 7 uur vertrekken.
Toen het echt helemaal donker was, hielden we toch maar eens iemand aan om te vragen. Maar de man die wij aanhielden sprak geen woord over de grens. Zelfs geen Duits. Na twee vergeefse pogingen om iemand de weg te vragen troffen wij iemand, die ons de raad gaf om bij een huis even verderop maar eens aan te kloppen. Daar woonde een taxichauffeur. En dat klopte. De taxi was een busje, waar ook onze fietsen in konden. Aan de hand van een foto, die mijn vrouw van het hotel had gemaakt, wist de chauffeur, waar wij naar toe wilden. De terugreis in het busje duurde 45 minuten en hij nam de kortste weg. Dat was helemaal terug langs de weg, die wij al hadden afgelegd. Achteraf bleken wij op het grootste eiland te zitten, een eiland zo groot als de provincie Utrecht.
Wat naar dat je dit hebt meegemaakt!
Dit is PRECIES hoe twee Zweedse vrienden van mij zijn overvallen in Nairobi, die toch ook al aardig wat reiservaring hadden, onder andere in Afrika.
Ik zelf werd op straat in Nairobi (en andere Afrikaanse steden) ook om de haverklap aangesproken door dat soort mannetjes. “Waar kom je vandaan? Oh, Nederland? Wat toevaaaaliiiiig! Daar ga ik volgend jaar studeren? Wil je koffie met me drinken? Want ik wil alles over je land horen.” Gelukkig ben ik er niet ingetrapt. Maar ze proberen allerlei trucjes, verhaaltjes, smeren iets op je kleren… Vervelend om achterdochtig te moeten zijn, maar beter toch doen. Of in ieder geval goed onder de andere mensen blijven.
Dit is ook een eng verhaal zeg! Wat een nachtmerrie.
Wat een heftige verhalen!
Bij ons valt het eigenlijk heel erg mee. Geen berovingen, oplichtingen, etc. Wel werd ik laatst op het knetterdrukke station van New Delhi betast door een man op de plek waar het écht niet hoort. Ik merkte achteraf dat dit er toch flink inhakte bij mij.
In Marokko (Fez) zijn we een keer achtervolgd door een groep mannen, maar gelukkig konden we ze, door keihard te rennen door de smalle straatjes van de medina, toch van ons afschudden.
De Vloek van Cyrus haha! Opgepast…ONSMAKELIJK VERHAAL!
Heel Teheran aan de shijterij. Alls toiletten in elk hotel vol ermee.De stads-bus stopt midden in het verkeer en iedereen rent naar de kant en shijt zich leeg. Politie-Agent die het verkeer regelt springt van de rodonte en broek naar beneden en…iedereen kijkt dan weg natuurlijk maar het is ook gewoon echt grote shit. Het heeft dagen geduurt. Dat was in 1976. De grote shijt noemd men in Addis Ababa, Ethiopia de vloek van Menelik, in Iran dus vloek van Kurosh (Cyrus zijn naam in Farsi) en hier waar ik nu woon? De Kathmandu Quick-Step.:mad: