dat was toen ik met mijn huurautootje al na 100 meter pech kreeg in Griekenland. helaas wel op een bergweggetje met een akelige valei naast me. al snel stopten verschillende grieken om me te helpen de band te verwisselen. ben een vrouw, nooit te beroerd om te klussen maar dit had ik nog nooit eerder gedaan! er stopte ook een fruitboertje met zijn kar met fruit naast me die meteen handig aan de slag ging. terwijl we met zijn vieren bezig waren schoof langzaam het fruitkarretje van de fruitboer naar opzij en opeens rolden al zijn meloenen van de weg! wel via de weg naar beneden dus we zijn als een gek gaan rennen achter de meloenen aan. helaas was niet veel meer te redden… ik vond het zo sneu. maar het mooiste was dat ik nadat mijn band verwisseld was 1 van zijn spaarzame meloenen meekreeg omdat hij vond dat ik toch meer pech had… geweldig zulke gastvrijheid die je onderweg tegenkomt!
Hai, Hier een berichtje van Ozziejohn,
IK was twee jaar geleden op vakantie in Spanje, Alicante, Santa Pola, en daar is een kleine dierentuin Rio Safari genaamd.
Ik kocht voor de apen bij de ingang een zak doppinda’s, bij de chimps aangekomen zag ik dat ze achter dik glas zaten maar dat de bovenzijde van hun verblijven open was, afgedekt met dik gaas of betonijzer.
Ik gooide wat pinda’s op het dak en deze vielen er dus doorheen en de apen pakten ze grif op en vroegen om meer.
op een gegeven moment stond ik dicht bij het glas en hield mijn hand open ( vragend om een nootje tegen het glas ) een van de chimps kwam naar me toe al pellend en wilde de helft van de doppinda met mij delen terwijl hij de andere helft op zijn lip hield.
Hij probeerde echt de pinda aan mij te geven maar het dikke glas zat er tussen en ik kon de teleurstelling in zijn ogen zien.
Ik hield mijn hand plat op het glas om hem te bedanken en deze chimp deed exact hetzelfde en onze handen raakten elkaar natuurlijk niet door het glas maar het was een te gekke ervaring waarvan ik nu weer kippevel krijg als ik het opschrijf voor jullie.
Wauw wat een ervaring zo begrijpend en gevoelig, dit moet je meegemaakt hebben om te ervaren wat ik voelde, en heb daarna nooit meer zoits dergelijks meegemaakt.
Hoewel vele malen ik het verhaal vertel en wederom met warme gevoelens terugdenk aan dit mooie moment.
Mijn ontroerendste vakantiemoment speelt zich af in Ecuador in 2006. Gedurende mijn eerste grote reis alleen door Zuid-Amerika had ik het plan opgevat vrijwilligerswerk te gaan doen. Op weg hiernaar toe stap ik vanaf Quito de bus in, ik let niet goed op en gedurende de busreis wordt mijn day-pack volledig leeg gehaald. Geen geld of paspoort kwijt, wel diverse andere spullen waaronder mijn fototoestel met foto’s van de eerste maand in Quito.
In mijn pas geleerde Spaans en met behulp van een woordenboekje leg ik aan de politie uit dat ik een verklaring wil voor m’n verzekering. Met handen en voeten zet ik samen met twee aardige jonge agenten (m) een verklaring op papier. Een beetje beduust van alle gebeurtenissen van de laatste uren vraag ik de agenten vervolgens waar ik het beste een nieuw foto-toestel kan kopen. De twee agenten willen mij de winkel wel laten zien, maar in plaats van de auto te pakken, lopen ze naar de scooter die voor staat. Daar gaan we dan, met z’n drieen op één schamele scooter racen we het dorp door. Ik in het midden, de twee jonge agenten voor en achter me.
Wat een belevenis, het verdriet om de verloren foto’s verdwijnt direct naar de achtergrond. Wat een land!
We waren in the Yorkshire Dales deze zomer. Ik had migraine en er was geen b&b te vinden dat nog plek had. No vacanties overal. Er was nl een festival ergens en daardoor was alles vol. Op een gegeven moment zagen we een luxe hotel. Het was ondertussen al tegen 10en en het werd al donker. Pfff, ik had het helemaal gehad en stelde nog een keer voor om gewoon in de auto te slapen. Mijn lief vond dat geen goed idee, ik ziek en een goed bed had hij bedacht. Maar het maakte mij niet meer uit, als we maar niet meer hoefde te rijden. En heel veel geld neerleggen om alleen maar mijn bed in te rollen? Ik had mijn eigen kussen bij me. Dat was genoeg. Dus gingen we links en nog een links 300 meter van dat hotel. En daar hadden we het mooiste uitzicht, vast precies hetzelfde als uit een dure kamer. Het was helder, we zagen de sterrenhemel heel goed, uitzicht op RobinHoodBay en de zee. En stil! Daar kon geen b&b tegenop! Het enige wat we hoorden was de wind. En als ik niet kon slapen kon ik staren naar de zee. We zagen zelfs nog het vuurwerk van het festival! We hadden elkaar en zo’n uitzicht en rust. Ik kwam helemaal bij. De volgende dag vroegen we bij een b&b of we een Engels ontbijt konden krijgen. Dat kon nog net, de stove was nog warm. Daar zaten we in RobinHoodBay, uitzicht op het strand en die mensen waren zo aardig dat we er wel 2 uur bleven praten. Het was goed bevallen en nu gaan we op zoek naar een verbeterde versie van onze slaapplaats. Niet meer op een blik koffie slapen, onvoorbereid zonder extra dekens. Ons opeltje is net iets te klein voor zoiets. 
In 1978 mijn vakantie naar Ried in Oostenrijk. Eigenlijk was die vakantie niets eens zo erg leuk, al hebben we ons met 9 jongens uit een opleidingsgroep prima vermaakt. Ik had echter in de maanden daarvoor een schitterende vrouw ontmoet; ik had haar alleen nog niet verteld dat ik haar leuk vond, omdat ik dat eigenlijk niet echt goed wist. In die vakantie begon het echter te kriebelen. Zij is nu al 30 jaar mijn vrouw.
Beste,
Jullie vragen mij om mijn meest ontroerende vakantiemoment te beschrijven, wel… enkele weken geleden ben ik met mijn vriendin naar Marokko geweest. We bezochten Marrakech (3 dagen), trektocht in de High Atlas met beklimmen van de Toubkal (3 dagen) en een woestijntocht (3 dagen). Ik heb een mooi voorbeeld van wat reizen met een mens kunnen doen, hoe reizen je leven voor goed kunnen verrijken.
Ik ben een persoon zoals er wel meerdere zijn, met een pijnlijk verleden en een familie waarin ik in een pijnlijke jeugd ben opgegroeid. Ik voel al van kinds-af een onrust in mij, een pijn en verdriet. In het dagelijks leven maak ik me mentaal zo sterk dat ik het meest van de tijd niets meer voel (studeren, sporten, werken, andere mensen helpen). Maar een moment dat ik er echt bij durf stilstaan voel ik in mijn hart nog steeds die pijn van toen. Wat je ook doet in het dagelijks leven, eigenlijk zit die er altijd, je kan er hooguit even van gaan lopen, maar altijd komt die terug.
In het Atlas-gebergte gebeurde er iets vreemds, hoe hoger we gaan hoe ijler de lucht werd en hoe meer alles van je afvalt. Wanneer we een hoogte bereiken van +/- 3000 a 3500 meter kreeg ik gewoon rillingen over heel mijn lichaam van het kippenvel dat ik kreeg. Een rustgevoel dat ik zelden ervaren had. Op dat moment zie je enkel de schoonheid van de onvergetelijke zichten in de bergen en mijn vriendin op de voorgrond. Daar op die berg waren er geen zorgen meer enkel de schoonheid van het leven. Dat waar ik al zolang naar verlang, het rustgevoel dat me al is het maar heel even van de pijn in mijn hart verlost. Een ontroerend moment, een ontlading van stress en pijn, een zaligheid die mij voor de rest van mijn leven zal bijblijven.
Reizen doet leven!
Hoi allemaal,
Dit topic is vanaf nu gesloten.
We hebben een winnaar gekozen en dat was best wel lastig… Wat een mooie en ontroerende verhalen hebben jullie geschreven zeg.
Maar er kan er maar één de winnaar zijn… en dat is KenHeylen. Gefeliciteerd! Reizen is leven, dat klopt helemaal.
Iedereen bedankt voor zijn of haar reactie.
Groetjes,
Fleur
Ken, van harte met het winnen van de prijs. Terecht verdient met je mooie verhaal, als ik me ogen dicht deed tijdend het 2e keer lezen zag ik je op de berg zitten. Dat gevoel van gelukzaligheid, ik kan dat gevoel ook lees mijn ervaring maar even, is zo moeilijk te omschrijven maar in jouw geval goed herkenbaar verwoord, proficiat, groeten van OZZIEJOHN