Hallo allemaal,
ik volg nu al een tijdje dit forum en ik vind het echt super hoe iedereen elkaar zo goed probeert te helpen en/of te steunen. Meestal zoek ik mijn toevlucht niet op forums en ga ik gewoon naar vrienden en/of familie toe, maar deze keer ligt het net iets anders. Mijn vrienden hebben het namelijk niet zo met vreemdelingen en daarom kon ik onmogelijk met hen bespreken wat er de afgelopen weken is gebeurd. Ik hoop dan ook dat jullie me kunnen helpen.
Een aantal weken geleden ben ik samen met mijn ouders en nog enkele andere familieleden naar Turkije geweest. Het was niet de eerste keer dat ik naar Turkije ging, wel naar Alanya. Omdat ik enkele jaren geleden een langeafstandsrelatie heb gehad en die mis is gelopen, had ik mezelf beloofd om me niet weer aan dat soort exotische liefde over te geven. Dat is echter wel gebeurd, want ja, zo een dingen beslis je nou eenmaal niet zelf.
Het gebeurde toen we op excursie gingen. In die excursie zat een boottochtje die ons het schiereiland zou tonen en daar heb ik hem ontmoet. Bij het binnenkomen had ik hem vrijwel meteen gezien. Hij stond namelijk achter de bar, wat dingetjes in orde te brengen en oh god wat was hij knap! Ik bedacht me er echter niet zoveel bij en ging gewoon het dek op om te genieten van de boottocht. Toen we plotseling ophielden met varen vertelden de luidsprekers ons dat we moesten kijken naar de rotsen en daar stond hij opeens, tientallen meters hoog in de zogenaamde liefdesgrot. De jongen had meteen mijn volledige aandacht, vooral toen hij ook nog eens naar beneden sprong, zomaar het diepe, wilde water in. Toen hij weer op de boot was liep hij verschillende keren heen en weer en ik zag hem meermaals naar me kijken. Ik dacht: wat een lekkerding, daar wil ik toch wel eens mee op de foto. Zo gezegd, zo gedaan. De jongen wilde meteen met me op de foto. Hij nam me stevig vast en zijn houding was zo trots! Jammer genoeg was de boottocht daarna al snel ten einde. Toen we van het dek afgingen besloot ik om zijn facebook te vragen, want ik wist dat ik hem na de boottocht niet meer zou zien. Hij was alleen nergens meer te bekennen. Ik dacht: ja, dat was het dan. Maar hij stond gelukkig buiten de boot om iedereen nog een hand te geven. Ik dacht dus ook een hand van hem te krijgen, maar in plaats daarvan kuste hij mijn hand en noemde hij me “My beautiful!”. Ik dacht: het is nu of nooit. En ik vroeg hem naar zijn facebook. Hij haalde gelijk zijn telefoon tevoorschijn en de mensen die nog achter ons aankwamen kregen al helemaal geen hand meer, want blijkbaar was ik op dat moment veel belangrijker dan hen. Om één of andere reden vond zijn facebook mijn profiel niet. Hij bleef het echter proberen en daardoor ging er heel wat tijd voorbij. Alle mensen zaten ondertussen al op de bus en ik moest echt opschieten. Uiteindelijk liet ik hem zijn naam in mijn notitieblok, op mijn mobiel schrijven zodat ik hem later in alle rust kon opzoeken. Toen dat was gebeurd zijn we samen snel naar mijn bus gelopen en toen ik opstapte riep hij mijn naam en dat hij me ging missen. Hij heeft me uiteindelijk ook nog staan uitzwaaien.
In het hotel had ik hem meermaals proberen op te zoeken. Ik vond hem jammer genoeg niet en ik begon al te denken dat hij me misschien een foutieve naam had gegeven. Twee weken later, toen ik opnieuw thuis was, kwam ik er uiteindelijk achter dat hij zijn achternaam had verkeerd geschreven en hij de “a” had vervangen door de “q”. Doordat we die dag zo moesten opschieten en die twee letters ook nog eens naast elkaar staan op mijn mobiel toetsenbord had hij ze waarschijnlijk verkeerd aangedrukt. Maar goed. Toen ik hem eindelijk had gevonden was ik zoooo blij! Ik stuurde hem gelijk een vriendenverzoek en een uurtje later had hij me al geaccepteerd. Ik stuurde hem één van onze fotos en we hadden gelijk een gesprek. Hij vertelde me dat hij enorm blij was om me te zien en dat hij er alles had aangedaan om me te vinden, want ook hij vond me niet terug op facebook. Hij bedankte me daarna ook nog voor het feit dat ik hem WEL had gevonden. Kortom, hij was gewoon enorm blij om me te zien en te horen. Het is echter wel bij dat ene gesprek gebleven. Wat hij wel doet is steeds mijn fotos liken en zelf ook fotos op facebook posten met daarbij steeds een tekstje over een bepaald meisje. Eentje daarvan ging over een meisje waarvan hij haar hand had vastgehouden en waarvan hij haar graag zou terugzien om terug in haar ogen te kunnen kijken. Dat scenario klinkt natuurlijk bekend in de oren, maar gaat dat wel degelijk over mij? En als het daadwerkelijk over mij zou gaan, zou hij me dan niet gewoon een berichtje sturen? Ik weet niet precies waarom, maar volgens mij is hij een verlegen persoon. Hij zit momenteel ook niet zo goed in zijn vel, denk ik, want onlangs postte hij nog een status met daarin dat mensen niet te vertrouwen waren. Ook heeft hij helemaal geen buitenlandse mensen in zijn vriendenlijst, behalve mij. Alle andere zijn Turkse jongens en meiden.
Ik wil heel graag met hem praten en hem beter leren kennen, maar ik wil mezelf ook niet aan hem opdringen. Misschien wil hij ook wel helemaal niet met me praten, ook al zou dat vreemd zijn na alles wat er is gebeurd. Ik weet dat met hem praten de enige oplossing is om het te achterhalen, maar soms ben ik gewoon een beetje onzeker. Wat denken jullie?
Liefs