Hoi dames,
ik ben sylphia en lees al een tijdje mee met jullie mooie en soms emotionele verhalen…Goed om te lezen en elk verhaal is anders
Ik heb een dilemma, ook ik heb iemand ontmoet in Turkije, niet in het hotel of aan de bar, nee dit ontstond in een onschuldig soevenier winkeltje :s
Kort samengevat, ik liep met mijn dochtertje binnen hij was druk met een klant mijn dochter wurmde zich ertussen en ik hollands dat ik ben verontschuldigde me voor mijn dochter…hij keek me aan zegt iets terug en er sloeg een vonk over, wat het was en waar het vandaan kwam?? Geen idee ik ben al 6 jaar vrijwillig singel en liet geen man dichtbij komen, het was ik en mijn dochter tegen de rest van de wereld…klinkt triest misschien, maar ik verkoos de safe side, learnd the hard way zeg maar, noem het zelfbescherming en stond zeker niet open voor wie dan ook! Toen we de winkel uit wilden gaan nadat mijn dochter iets had gekocht stopte hij mij een klien beeldje in mijn hand en bleef aan hem denken en dacht ach doet hij vast bij elke leuke vrouw die binnen komt, maar hij liet me niet los en ben 2 dagen later teruggegaan om zogenaamd nog iets te kopen. Hij lachte toen hij me zag was wel druk maar een blijk van herkenning in zijn ogen deed me wederom smelten, toen deed hij een krans om mijn hals en wist ik dat wat ik had gevoeld hij ook had gevoeld…oke verhaal word langer dan ik dacht
Nou jullie begrijpen vast dat dit het begin was van een mooie en veel te korte tijd samen, toen de dag van vertrek zegt hij dat de afstand groot is en moeilijk word, we need touch, feel, see, eyes, lips, smile…we dont need words! En dat is waar, we hebben niet veel gepraat, genoeg maar geen diepe gesprekken ofzo. Ik dacht ook na die woorden niets meer van hem te horen, maar dezelfde dag dat ik thuiskwam belde hij, woorden was toen het enige wat we nog hadden, dus regelde hij internet…
Nu komt mijn dilemma, ik wil terug, hij wil dat ik wacht, je moet weten hij woond en werkt in die winkel heeft nooit vrij als de winkel dicht is komen vrienden en of buurtbewoners langs voor sit and talk zoals hij dat zegt, nooit 5 min voor zichzelf. Wel is hij op zoek naar een woning maar dat schiet niet op want wanneer moet hij zoeken??? Hij is moe komt minder online en snap dat wel maar mis het ook, ik wil erheen om hem te helpen, is dat raar?? Ik werk zelf in een winkel en heb zelf een winkel gehad weet heel goed hoe het moet, maar…Ook zegt hij gisteren dat hij de winkel wil verkopen hij is gevangene van zijn eigen wereld, maar ook verkopen is niet makkelijk
Tijd is iets wat hij niet heeft hoe kan ik hem overtuigen dat ik wil komen om te helpen, niet zozeer voor gezellig samenzijn, want ik weet dat, dat alleen snachts zal zijn
Natuurlijk voind ik het fantastisch om hem te zien maar hij wil dan tijd hebben en ik wil hem helpen, we praten langs elkaar heen
Als ik zeg kom hier naartoe voor vakantie, dan zegt hij Hoe??? de winkel
Als ik zeg ik kom daar zegt hij wait, you most learn wait
Wat moet ik doen???
Is hij te trots? ik mocht daar ook niet helpen de spullen binnen te zetten, dan zei hij, no, sit and relax
Lief echt, maar ik wil hem helpen
er zijn toch genoeg turkse mannen en vrouwen die graag werken en best een goed lopend winkeltje willen overnemen, alleen hoe vind je die?
HELP! Ik weet niet wat te doen, hij is zo moe en ik heb het zo met hem te doen, ik bel wel maar hij neemt niet altijd op, komt wel online als ik heb gebeld of belt terug…ik zie de vermoeidheid met de dag toenemen, ik gaf hem energie, nu voel ik me als blok aan zijn been, omdat ik wel wat aandacht wil natuurlijk en dat kan pas rond 1uur snachts…
Begrijpen jullie de wanhoop, of stel ik me aan?
Moet ik minder bellen of niet elke keer online zijn zodat hij ruimte heeft?
of moet ik hem overtuigen dat hij tijd nodig heeft om zijn zaken te regelen en dat ik kan helpen daarmee?
Weten jullie iets van de huurmarkt in turkije voor de turkse gemeenschap? Ik heb me suff gegoogled,maar dan krijg ik steeds vakantiewoningen??
Of hoe breng je een winkeltje op de markt, werkt dat net zo als in nederland?
Met makelaar, winst/verliesberekening enz?
En als ik me aanstel mogen jullie dat ook zeggen…ik word langzaam gek van mezelf en van het wachten, ben slecht in wachten en wil dit gevoel voor hem niet kwijt en hoop dat hij het ook kan vasthouden tot we elkaar weer zien…
Ben zo verdrietig elke keer als ik aan hem denk, wat kan ik doen…
Bedankt voor het lezen, het was al fijn om op te schrijfen {zucht}
Groetjes Sylphia