Nikita: aaaah wat lief! Maar meis… niet huilen… je ziet hem morgen/maandag weer! :wub:
Jaaaaaa:D
Dat moet ik nou ook altijd tegen askim zeggen, dan zit ie achter de cam, moet ie huilen, en dat wwas gister, en ik maar weer zeggen je moet niet huilen je moet blij zijn, want zondag nacht zie ik je weer,hihihihi:beef:
De dag na moederdag, askim en ik hadden nog niet eens een relatie, alleen maar mail contact. Staat er een man voor mijn deur, met een grote bos bloemen. Een echt grote en echt mooie. En het was voor mij. Ik was zo verbaasd dat ik nog een keer vroeg of de man het wel zeker wist. Ja zegt hij, er zit ook een kaartje bij. Daar stond op groeten uit Turkije (ja in het nederlands). Ik heb echt een half uur naar die bloemen zitten staren zo verbaasd was ik en ik wist ook helemaal niet wat ik moest zeggen. Maar zo ontzettend lief!
Een ander moment was in het hotel met mijn dochter erbij. We zaten samen te eten en de kleine liep wat rond, komt er een vriendje van haar aan. Op de een of andere manier was mijn askim net iets te aardig tegen het jongetje. Mijn dochter begon te gillen, hij mocht hem niet aanraken, niet aardig zijn, helemaal niks. Ze was jaloers.
Askim vond dat zelf dus ook heel lief en ging vervolgens aardig doen tegen elk ander kindje in de hoop dat ze weer zo jaloers zou worden. En maar haar aandacht trekken zodat ze het zou zien. Werkte niet, dus hij ging alleen maar harder zijn best doen.
Van beide momenten heb ik echt tranen in mijn ogen gehad.
Wat me laatst ontzettend ontroerde, was zijn reactie toen ik vertelde dat we na (5 maand wachten) een ja hadden gekregen op ons visum…
Toen hij zn verleden gister vertelde over zn ex. Dat het 3 jaar geduurd heeft en zij vreemd is gegaan en hij haar betrapt heeft. Op het moment dat hij dat zei zag je echt dat hij het moeilijk had, het ontroerde me zo erg dat hij dat helemaal aan mij ging vertellen. Maar dat hij haar nu echt een slecht meisje vind omdat ze dus vreemd is gegaan en dat hij bang is mij ook kwijt te raken. Je zag de oprecht in zijn ogen en de tranen bijna ook, dat ontroerde mij echt.
Dat mijn askim een dagboek heeft bij gehouden van een maand van zijn legertijd en nu aan mij vraagt daar verder in te schrijven tot september waarna hij het stokje weer over kan nemen, zodat het een waar boek wordt van leven op dit moment gescheiden van elkaar, de 1 in het leger in Turkije en de ander alleen met kind in Nederland