(origineel bericht op be-more.nl)
Wat doen we met de kinderen?
Elke ochtend om kwart over zeven haal ik baby “Een van velen” uit het huis van Don en Linda en breng hem naar ons huis. Dan loop ik met zo’n hummeltje naar honderd meter verderop, leg hem op zijn plekje op de bank en wacht tot hij wakker wordt om hem zijn medicijnen te geven.
Zijn moeder zal nooit goed voor hem kunnen zorgen, zoveel is nu wel duidelijk. Gelukkig kan hij terecht op de farm, waar altijd mensen zijn die naar hem omkijken.
Anderen vergaat het een stuk minder goed. We waren vandaag op bezoek bij verschillende projecten van Be More. Een van die projecten is Umthombo, waarvan de jongens gister nog bij ons te gast waren om te voetballen.
Deze jongens hebben op straat geleefd en lijm gesnoven. Dankzij Umthombo komen ze weer een beetje in het normale leven terecht.
Een ander project is dat van Bobbi Bear. De verhalen van daar zijn echt schokkend. Kinderen die het slachtoffer zijn van verkrachting worden er opgevangen.
Ik heb vandaag een nieuw woord geleerd: rape-bag. Het is een tas die ze standaard meenemen naar elke melding van een verkracht kind. Er zit altijd een schone onderbroek in voor het kind en schoonmaakdoekjes. Maar ook een kleurboek en kleurtjes omdat er in het ziekenhuis vaak lang gewacht moet worden.
Wat naast de rape-bag altijd meegaat is de Bobbi-bear. Een beer waar de kinderen met stift op kunnen aangeven waar hen pijn gedaan is.
En dan zie je zo’n mooie beer waar een kind tranen in de ogen heeft getekend en woorden van pijn op de rest van het lichaam.
Dit is land waar kinderen aan de kant van de snelweg worden neer gelegd in de hoop dat ze dood gaan. Dit is een land waar kinderen verkracht en verminkt worden. Dit is een land waar kinderen minder waard worden geacht dan een goed glas bier.
Hoe is dat in godsnaam mogelijk?