(origineel bericht op be-more.nl)
Wanneer je denkt dat je redelijk gewend bent…
Ok, dit klusje heb ik vaker geklaard, bedenk ik me wanneer ik naar de administratie van Let Us Work kijk. Wanneer ik de vraag stel of we wellicht met de administratie kunnen helpen, vraagt Let Us Work om een opzet te maken. We krijgen enkele instructies en gaan een paar dagen aan de slag. We vullen de database aan, coderen de informatie en proberen daarna alle data in te voeren. Ondanks dat het work in progress is, zijn ze er blij mee. Daarna brainstormen we nog verder over de te verzamelen informatie zodat we de ontwikkeling van de start-ups kunnen monitoren. Ik voel me als een vis in het water. Beetje Excellen, Powerpointen… done that before! En ik ben blij dat we naast de training ook op die manier een steentje kunnen bijdragen. De afgelopen 2 weken waren veelal administratiedagen en vakantiedagen. Een goede tijd om alles even te laten bezinken en te overdenken. Ken je het gevoel dat je even moet wennen voordat je gesettled bent? Zoals bij een nieuwe baan waar je nog amper weet waar het toilet is? Of in je nieuwe huis waar alles ineens gespiegeld staat opgesteld? Net toen ik dat punt over was…
Ik houd aan de ene kant de hand van mijn mede-vrijwilliger vast en aan de andere kant een knappe Zulu-vrouw. Stiekem werp ik een blik op de 20 mensen die ieder voor zich aan het bidden zijn. Vervolgens bidden ze luidkeels voor de vrouw van de politieke partij waar de bijeenkomst om draait. We zijn op een kort werkbezoek in deze community aangezien de pastoor een Bed & Breakfast wil opstarten. We vergezellen hem tijdens een politieke vergadering. Het onderwerp is homosexualiteit, al wisten we dat uiteraard niet voorafgaand aan de vergadering. De aanwezige politiek leider heeft publiekelijk uitgesproken dat homosexualiteit een zonde is en is daarvoor aangeklaagd bij de South African Human Rights Commission. Tijdens de bijeenkomst die we bijwonen roept ze de hulp op van de aanwezige partijgenoten. Ze vraagt de pastoor hoe hij omgaat met homosexuelen in de kerk. Hij antwoord dat het wordt gezien als een zonde en daarom niet geaccepteerd. Deze mensen mogen nog wel naar de kerk komen wanneer ze hun geaardheid niet ‘tonen’. En daarmee wil Zuid-Afrika niet het beleid voeren zoals in andere Afrikaanse landen waar homo’s worden opgepakt en opgesloten. Ook refereert de politiek leider aan seks voor het huwelijk. Het wordt niet geaccepteerd, maar de man en vrouw in kwestie worden door de pastoor op het ‘rechte pad’ gezet, oftewel ze gaan zo snel mogelijk trouwen. Ongeveer hetzelfde uitgangspunt dus. Ik zit tijdens de bijeenkomst ongemakkelijk op mijn stoel en doe mijn uiterste best om mijn gezicht in de plooi te houden en niet te veel te fronsen. Het is dan ook een opluchting wanneer de politiek leider op een zeer tactvolle wijze de aanwezigen duidelijk maakt dat we uit Nederland komen en waarschijnlijk met verbazing naar het hele verhaal zullen luisteren. Want: “<em>in the liberal Netherlands, gays are allowed to marry each other and they smoke grass and all that kind of stuff…”.</em>Ok, nu voel ik me bijna een hippie, maar de aanwezigen lachen ons vrolijk toe. Na de bijeenkomst legt de politiek leider me uit dat er in dit rurale gebied nog veel problemen heersen rondom de overtuigingen die de lokale bevolking heeft. Zo worden homosexuelen in sommige gebieden verkracht, omdat sommige mensen ze willen bekeren. Daarom vindt de politiek leider het zo belangrijk dat, ondanks de zonde, ze geen geweld worden aangedaan. Ondanks dat seks voor het huwelijk niet is toegestaan in deze regio, ligt het HIV-percentage op 40% (statistisch in dat geval redelijk onmogelijk te benaderen mijn inziens…). Ook geloven sommige communities nog dat ze genezen van aids wanneer ze seks met een kind hebben. Ik sta versteld van deze verhalen, te meer omdat je op het 1ste gezicht niets doorhebt van deze problemen. Alle mensen die we ontmoeten zijn vriendelijk, aardig en respectvol. Ik kan bijna niet geloven dat de problemen in sommige gebieden zo groot zijn. Terug in de auto flitst het prachtige landschap aan me voorbij en vraag ik me af in hoeverre het programma van Let Us Work ook aan deze sociologische problemen bijdraagt. Betere economische omstandigheden dragen immers ook bij aan betere voorzieningen, infrastructuur, kennis en informatie, et cetera. Ik mijmer over hoe het over 5 jaar eruit zal zien… Enfin, ik heb een wijze les geleerd. Net wanneer je denkt dat je gewend bent ontmoet je weer bijzondere mensen en hoor je verhalen die je totaal niet kan rijmen met je eigen leefomgeving en heb je dus even tijd nodig om dat te laten bezinken… en juist daarom blijf ik nog twee weken langer 