Ik was (ben?) anderhalf jaar samen met mijn turks (koerdische) vriend.
We spraken vorige week af in istanbul om te spreken over onze toekomst.
Nu ben ik gisteren terug van istanbul en we hebben elkaar vaarwel gezegd. Nu niet helemaal we kwamen tot de “conclusie” dat we erg verschillend zijn. Hierdoor zei hij dat het beter is om elkaar nu los te laten, voor het “te laat” is. Ik heb zoveel tranen gelaten, ook bij de luchthaven wetende dat het de laatste keer was dat ik hem zag. Hij houdt van mij en ik ook nog steeds van hem. Het doet zoveel pijn, heel de dag probeer ik uit te schijnen thuis dat alles ok is (ouders zijn nog niet op de hoogte …) maar als ik alleen ben stort ik in elkaar.
Ik zie hem graag en zou voor hem alles opgeven. Maar liefde is niet genoeg, ik weet het wel. De laatste keer dat ik naar mijn hart luisterde bij mijn vorige relatie ( meer dan 3 jaar geleden) is dat niet goed gekomen : mijn hart werd gewoon verscheurd en ik had naar mijn hersens moeten luisteren. Nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik hou van hem en het gedacht dat ik hem nooit meer zal zien maakt me kapot. Hij is erg verdrietig maar wilt me niet meer kwetsen dan hij al heeft gedaan (zegt hij). Iedereen die ik ken zegt dat het beter zo is misschien. We hebben zoveel meegemaakt (ziek zijn, vlucht gecancelled, hotel kwijt geraakt, …) en we waren nog steeds samen en nu, nu dat er eigelijk niets is misgelopen gaan we uit elkaar.
Wat moet ik nu doen, heeft iemand zo’n zulke situatie voor gehad bij zo’n lange afstand relatie? Hij is nu 3700 km van mij … Ik kan niet even zeggen dat ik de bus neem of de trein. Ik heb nu ook school dus een vlucht zal er niet direct inzitten.
Ik weet niet wat ik moet ik weet het echt niet.
Radeloos