Vietnam van Noord naar Zuid, November 2010. Een onvergetelijke reis.
Wandelen, fietsen, cultuur, natuur, duiken, treinen en nog veel meer.
05.10.2010 Vertrek van Schiphol met China Airlines voor een lange vlucht naar Bangkok in Thailand. Het vliegtuig zat behoorlijk vol. Ik zat voorin in de business class, waar het ook helemaal vol met passagiers was. De stewardessen deden hun enorme best om het de passagiers naar de zin te maken. Na enige uren vliegen, gaat het licht al uit. We vliegen de korte nacht tegemoet. Ik sluit mijn ogen, zoals vele passagiers dat doen. Helaas zijn er twee mannen , die achter me zitten, nog enige uurtjes luid aan het kletsen en dat is niet prettig om bij te gaan slapen. We komen met een vertraging van circa een ½ uur later aan, maar wat geeft dat voor mij. Niets, ik moet nog heel lang wachten voor dat mijn volgende vlucht gaat vertrekken. In totaal iets meer dan 6 uurtjes wachten op de aansluitende vlucht met Vietnamese Airlines naar Hanoi. Gelukkig dat ik business class vlieg, zodat ik gebruik kan maken van de luxe suite op het vliegveld waar ik nu mijn mailtjes kan controleren en dit verslag kan schrijven. Er is genoeg te eten in de business wachtruimte en daaraan doe ik met tegoed. Het is inmiddels 1 dag verder en 5 uren later dan in Nederland. Ook de temperatuur is anders dan in Nederland. In Bangkok is het 24 graden Celcius.
06.10.2010 Met weer een ½ uur vertraging vertrekken we naar Vietnam naar Hanoi. Ik wordt opgehaald door de directeur van de reisorganisatie www.footprint.vn de heer Son, die me vraagt om nog niet direct naar het hotel te gaan. Zijn personeel staat namelijk op het werk nog op me te wachten. Wat een verrassing. Na een half uurtje, het loopt tegen sluitingstijd, gaan we weg naar Mister Son zijn huis, althans dat ligt in de planning. Het is zo rond de 26 graden en dat is best warm voor mij met in het achterhoofd de Nederlandse temperaturen van eergisteren. De drukke weg gaat van het vliegveld naar het centrum van de miljoenenstad Hanoi. Duizenden scooters , motoren en bromfietsen rijden dwars door elkaar heen. Probeer er maar eens met je auto doorheen te komen. Je moet als chauffeur wel duizenden ogen hebben. Plotseling gebeurd het onvermijdelijke. Een bromfiets tracht Son zijn auto in te halen en knalt tegen zijn auto aan. De bromfiets heeft de meeste schade, Son zijn auto heeft een deukje. Son en de bromfietsrijder staan met elkaar te bakkelijen en zijn het uiteindelijk eens over de schadevergoeding. Hier komt geen politie of verzekering aan te pas. Het is berendruk op de wegen. Het is zaterdag tegen de avond en er moet gefeest worden en dat doen de Vietnamezen dan ook. Uiteindelijk komen we bij Son zijn nieuwe appartement aan. Netjes verzorgd, modern ingericht. Son zijn vrouw, zijn schoonmoeder staan uitgebreid te koken voor ons. Vietnamezen eten in verhouding met wat ik eet, erg veel en blijven maar opscheppen en blijven slank. Ik laat steeds horen dat ik genoeg heb. Om 20.15 uur ben ik echt heel moe en wil naar het hotel toe. Deze is in het centrum van de oude stad gelegen. Ik kreeg eerst een heel klein kamertje waar je nauwelijks je kont keren kon. Nu heb ik een zeer ruime kamer in hetzelfde hotel APT EZ Holiday. Ik herschik mijn bagage, ga douchen en kort daarna naar bed. Ik heb internet verbinding, ook wel heel gemakkelijk op mijn kamer.
07.10.2010 Om 10.00 uur komt Miss Hien van footprint.vn me halen.Hien heeft een taxi besteld en we gaan eerst naar een buiten deze grote stad gelegen plaatsje, gelegen op circa 35 kilometer afstand waar practisch het hele dorp bestaat uit het fabriceren, decoreren en verkopen ( tot ver in ook Europa) van allerlei typen van aardewerk. Wat direct opvalt zijn de bijna 2 meter hoge vazen, gekleurd in een soort van Delft blauw. In verschillende fabriekjes worden de vazen met de hand beschilderd. Maar er zijn meer dan vazen zoals ; bloempotten, figuren, noem het maar op, bijna alles wordt hier gemaakt. De meeste artikelen worden gemaakt door middel van spuitgietmallen. Wat heel veel verkocht wordt tegen lage prijzen zijn borden die door middel van schablonen worden gedecoreerd. We wandelen door de smalle straatjes van dit dorpje, de zon schijnt uitbundig. Iets verder in het dorp is er een permanente markt. De stands staan afgeladen met aardewerk producten. Ook worden er schilderslessen (op gipsen modellen) gegeven. Na enige uren in Bat Taeng (aardewerk dorpje) geweest te zijn, rijden we terug de enorme drukte van Hanoi in. We hebben tot 18.00 uur de tijd want dan worden we naar het centraal station gebracht. We wandelen rond het meer en ontdekken dat het vandaag de belangrijkste dag voor trouwerijen is. Tientallen bruidjes en mannen staan langs het meer op verschillende plaatsen om bezien en gefotografeerd te worden. De ene bruid is nog mooier dan de andere. We drinken koffie op een dakterrass en overkijken de hele stad. Dat moet gedurende de avond een prachtig gezicht opleveren. We eten in een typisch Vietnamese restaurant en even later wandelen we door naar het hotel waar ik de laatste nacht geslapen heb. Mijn begeleidster Hien, ook werkzaam bij footprint.vn heeft voor de nachttrein naar Hue geboekt en deze vertrekt om 19.00 uur. Het is een drukte van belang op het station. Allerlei eettentjes verdienen goed aan de vele reizigers. Wij hebben met totaal 4 personen een gezamelijke slaapcabine. Wij hebben de beneden plaatsen, dus boven is het afwachten wie daar gaat slapen. Als we onze cabine binnenkomen dan zien we een oude Boedhitische monnik op mijn bed zitten en hij is zijn kleine hondje warme worstjes aan het voeren. Hij heeft heel veel bagage bij zich. Hij laat eerst even de hond eten en deze wordt dan op het bed boven mij geplaatst. Wij plaatsen onze bagage onder de bedbanken voor de nacht. We zien dat 1 bovenbed niet bezet is en hopen dat dit zo zal blijven. De trein lijkt volledig uitverkocht te zijn. Er zijn veel toeristen in deze populaire trein. We horen van de conducteur dat de bovenste slaapplaats op het volgende station bezet wordt. Om stipt 19.00 uur vertrekt de extra lange trein richting Hue en verder.Hien en ik worden uitgezwaaid door Thieu, een vriend van Hien. Na een paar uurtjes rijden, ik lag wat te doezelen, want echt slapen kan je niet in deze trein, komt de trein op het volgende station aan.Het bovenste bed wordt kort daarna bezet door de dame die een enorme hoop bagage met zich meebrengt. Het wordt duwen voordat al haar bagage, in de toch al drukke cabine van ons wordt ondergebracht. Het wordt nu moeilijk om uit bed te komen, indien dat nodig is. Gedurende de nacht moet ik even naar het toilet. Het toilet is een zogenaamd Frans toilet. In een schuddende trein is het heel moeilijk voor mij om daarvan gebruik te maken, laat staan voor de dames. De trein hobbelt verder de nacht in. De Oude Monnik die boven mij met zijn mini hondje ligt, ligt te gorgelen en te snurken. De dame die het laatste in de cabine is gekomen, laat ook horen hoe hard geluid ze kan publiceren. Alhoewel het een sneltrein is rijdt de trein op verschillende stukken stapvoets. De nacht gaat verder, deze dag verstrijkt.
08.10.2010** **De verwachte aankomsttijd te Hue is rond 09.00 in de morgen. De werkelijkheid is, dat de sneltrein over een afstand van iets meer dan 600 kilometer bijna even lang doet als vanaf Amsterdam via Bangkok naar Hanoi per vliegtuig. Vanuit het station rijden we naar de oude stad Hue. We krijgen de mogelijkheid, door de goede contacten van footprint.vn om in het 3 sterren hotel Asia te mogen douchen en ons te verfrissen. Een prachtig internationaal hotel met een fijne service. Het regent dat het giet, het water komt met bakken uit de hemel vallen. Er is een fietstocht gepland voor ons. Eerst wilde ik deze afzeggen in verband met de regen. Even later werd het droger en werden de prima mountainbikes voorgereden. De fietsen zijn op maat gesteld en klaar voor vertrek. We hebben een poncho gekocht in Hanoi en deze komt ons heel goed te pas. Deze poncho’s zijn gemaakt voor Vietnamezen en niet voor ons grote formaat van Europeanen. Maar wat geeft dat, dan kan de regen toch niet over al komen en wordt je niet helemaal nat. We starten en fietsen door smalle straatjes en gedragen ons als Vietnemezen op hun voertuig en rijden ook overal links en rechts voorbij. Overigens de fietsers dragen hier allemaal een fietshelm. Even later, al zigzaggend om kuilen in de weg te vermijden, rijden we het platte land in. Links en rechts van ons zijn rijstvelden. Ook in deze omgeving zoals de rest van Vietnam, is het heerlijk wandelen.Van tijd tot tijd steken er kippen, eenden of andere dieren over. Mijn remmen zijn in puike conditie. Op een gegeven moment gaan we terrein fietsen. De wegen zijn heel erg slecht, grote plassen liggen in diepe kuilen, dit komt omdat het nu regenseizoen is. De aarde kleurt licht rood. Met de fietsen proberen we er door te komen. Niet alleen de fietsen beginnen licht rood te kleuren, ook mijn kleding. Gelukkig krijgen we een regenbroek aangemeten, maar toch zijn mijn gympen ook lichtrood geworden en mijn sokken zijn nu kletsnat. Nu we toch zo nat zijn, blijven we door fietsen. In een heel klein dorpje, gelegen aan een riviertje, bestellen we onder de overkapping van de antieke – maar mooie brug onze middagmaaltijd. Hier worden Vietnamese trouwerijen als feest gegeven voor de toeristen. Beslist een aanrader om daar dan ook heen te gaan. Het is droog geworden, we rijden heuveltje op en heuveltje af en hebben prachtige vergezichten. Op de top van een heuvel nemen we rust en daar hoort natuurlijk koffie bij. We eten volop fruit en daarna zakken we verder af naar de stad. We hebben 42 kilometers gefietst.We waren zijknat maar heel tevreden over de fietstocht.
We rijden naar het dorpje Kim Long, gelegen op 15 minuten van de stad Hue. We verblijven daar in een zogenaamde home stay. Met andere woorden een prive pension. Dit pension wordt gerund door een andere Miss Hien met de hele familie. De kamers zijn zoals in bijna elk pension.
De douche en toilet zijn gemeenschappelijk en dat is geen probleem. Er zijn slechts 2 kamers. De keuken is in onze ogen primitief, er wordt gekookt op hout zoals takken, maar het diner is meer dan uitmuntend te noemen. Practisch na het diner gaan alle pension medewerksters naar hun bedden, dus dat doen we ook. Het bed is snoeihard, het matras is een dun laagje rubber. Ik ben snel in slaap gevallen.
09.10.2010 Om 8.00 uur hebben we al ontbeten. Zoete aardappel pannenkoekjes die voortreffelijk smaakten. Gisteren hebben nog melk gehaald en die drinken we er bij op. De man waar we gisteren meegefietst hebben (ook zijn naam is Mister Hien) brengt me op zijn scooter naar de drakenboten welke gelegen zijn aan de Parfum rivier.Met een reisleidster stap ik in de drakenboot en varen een tijdje over de circa 60 kilometer lange rivier. We doen slechts een paar kilometer en ze verteld allerlei dingen die met de rivier te maken hebben. Ons einddoel is voor vandaag de Verboden Stad, waar tot aan de Franse tijd de keizer met zijn manderijen, zijn 1000 vrouwen en concubines woonden en leefden. Niet alles is na de Franse en Amerikaanse tijd heel gebleven. Volgens mijn reisleidster is er veel gestolen en / of weggebomberdeerd. Nu is men druk bezig, zover geld is voorhanden, om het een en ander terug te brengen in de bijna oorsponkelijke staat. Toch is deze Verboden Stad meer dan de moeite waard om gezien te worden en dat doen duizenden toeristen per dag. Er is vandaag een UNO camerateam hier bezig om unieke opnamen van de Verboden Stad te maken voor diverse TV programma’s. Iets verderop is een Boedhitisch klooster waar ook duizenden toeristen uit vele westerse landen op afkomen. De originele auto van de monnik die zich gedurende de Amerikaanse tijd, jaren 60, zichzelf in de brand stak van de benzine uit deze Austin auto, trekt veel belangstelling. De tuinen rondom de Pagode zijn een verrukking. Er is zojuist een dienst aangevangen, helaas hebben we te weinig tijd om dit mee te maken. Om 13.30 uur vertrekt onze bus naar Hoi An, maar eerst krijg ik nog even de mogelijkheid om in het Asia hotel me te gaan douchen. Asia hotel bedankt voor jullie goede en vriendelijke service. We gaan in een achteraf straatje Vietnamees eten, werkelijk apart en smakelijk, al die verschillende kleine schaaltjes met kleine gerechtjes. Na nog koffie te hebben gedronken bij in chick restaurant met uitzicht op de Parfum rivier, komen we op tijd aan bij de bus die ons naar Hoian zal brengen. Een tocht van enkele uren, maar wel de moeite waard. Zo krijg ik nog meer te zien van Vietnam. Het grappige van deze bus is dat alle stoelen en soort van luxe lig /en slaapstoelen zijn. Aan boord is er een toilet en voor water wordt er gezorgd. Deze busmaatschappij rijdt van Noord Vietnam helemaal naar Zuid Vietnam. De besturing gebeurt door 3 chauffeurs, maar dan wel ieder om de beurt. Tegen dat het donker wordt komen we in het Hoi An **** hotel aan waar we twee nachten verblijven. Na deze drukke dag is het lekker douchen en heerlijk dineren.
10.10.2010 - 11.10.2010. Hoi An zijn we gaan bekijken. Het regent weer helaas, maar het is regenseizoen en dat betekend van tijd tot tijd regen.Het is niet koud, het is 22 graden en voor menig Vietnamees schijnt dat koud te zijn. Het hotel waar we verblijven ligt niet ver van het centrum af, op loop afstand. Er zijn duizenden toeristen uit heel veel verschillende landen zoals: USA. Canada, New Zeeland, Australie, Frankrijk, Denemerken, Engeland en ook verschillende Nederlanders kom ik tegen. Bijna allemaal in zomerkleding en korte broek, lopend op slippers, die waarschijnlijk hier gekocht zijn. Duizenden winkeltjes die de toeristen lokken om hier hun slag te slaan. Wat voor winkeltjes zou je me kunnen vragen: honderden winkeltjes met T shirts, veel meer met schoenen, sandalen, (namaak) parels, vele waar je (zijden) maatkleding kan kopen en de volgende dag kan laten afleveren. Natuurlijk is er een grote verscheidenheid aan alle soorten van Vietnamese restaurants. Van kleine eenvoudig, waar je ook een piza of patat met kan kopen, tot meer gespecialiseerde Vietnamese restaurants. Het eten is heerlijk in die gespecialiseerde restaurants. Als je iets echt lekkers wilt eten, ga dan per boot of bus iets buiten Hoi An en bezoek het Red Bridge Restaurant. Super eten en drinken. Ze geven ook kooklessen. In hun vila kan je overnachten, als je dat wenst. We hebben deze twee dagen heel veel hotels gezien, van eenvoudige home stays , 2 ,3 en 4 sterren hotels. Wil je weten welke passend is voor je als je Vietnam gaat bezoek, neem dan contact op met footprint.vn . Natuurlijk zijn er overal taxies te vinden. Scooters en brommers rijden af en aan. Fietsen en scooters zijn er in overvloed en overal te huur. Vele, bijna altijd dezelfde, excursie worden aangeboden. Motor tours, trekking tours, maar ook duiken (met of zonder Padi) is op slecht 15 kilometer afstand van Hoi An te doen. Als ik de plaatjes zie van wat je allemaal onderwater kunt beleven en zien, is dat voor menig duiker (in spe) minstens een reden om naar Vietnam te komen. Maak je om je vuile was geen zorgen, op vele plaatsen kan de was worden gedaan voor je. We hebben afgelopen dagen heel wat afgewandeld en heel bizondere hotels gezien, van goedkoop tot duur. Nu zit ik in mijn kamer met uitzicht op het binnenzwembad en met WiFi internet verbinding. Overigens vele hotel in Vietnam hebben Wifi verbinding en wanneer je geen laptop meeneemt, geen probleem, de meeste hotel bieden gratis internet service aan.
12.10.2010 Vandaag hebben we een scootertocht gemaakt, en wat voor eentje. Met zijn drietjes trokken we er op uit. We gingen in plaats van 1 fietstocht van circa 27 kilometer zelf te fietsen, reden we met 2 scooters deze 3 fietstochten na en dat weerden vele kilometers. We vertroken naar een van de haventjes die Hoi An heeft, welke we bereikten via de markt, waar het erg druk is. In de haven liggen de grote houten boten klaar. De scooters worden op deze boot gereden tesamen met vele andere scooters en fietsen. We vertrekken en de eerste rit brengt ons, eerst nadat we het water zijn overgestoken, naar een kunstenaarsdorpje. Dit houtbewerkersdorpje heeft een lang verleden. Grote – en kleine houtsnij – en beitelwerken worden hier geduldig en kunstig met de hand gemaakt. Je kan hier, als je dat wenst, leren hout bewerken. De wegen zijn hier wel smal maar heel redelijk, gewoon betonnen platen waarover het verkeer zich verplaatst. Links en rechts zijn er rijstvelden met daar in mooie witte vogels en grote karbouwen. Omdat deze rit de naam heeft – terug naar het verleden – gaan we het betonnen pad af en rijden we met de scooters de nat geregende rode klei weg op. Het is u wel heel rustig, kleine huisjes, vele vissersmensen zijn bezig hun vangst. Gewoon met een hengel of met netten. Schoolkinderen roepen ons Hello toe en wij zeggen hello terug. Ik had wat Mentos bij me en die heb ik uitgedeeld. Verder rijden en glibberen we over de gladde rode klei wegen. Na een tijdje geglibberd te hebben stoppen we en komen bij een huisje aan, waar in een donkere schuur een Oma van 74 jaar met haar kleindochter bezig is om gekleurde rieten matten te maken. Wat een hoop werk hebben ze daar aan en hoe eenvoudig worden deze gemaakt en: wat levert dat nu op deze noeste arbeid. We glibberen van tijd tot tijd verder en komen op een soort van lange brug aan waar alleen plaats is voor 1 persoon, dus passeren is niet mogelijk. Het (vervallen) bouwwerk lijkt meer op een van hout gemaakte stellage met horizontaal daarop liggende vaak niet vastgezette planken. Je moet er of heel snel over heen, of wanneer je gaat lopen, kijk dan goed uit voor losliggende planken. Een mannetjes varken (waarschijnlijk erg zeldzaam een varken hier) staat ons al op te wachten. We rijden verder en rijden weer langs velden en wegen. Wel een hele spannende ervaring. We verlaten deze route en gaan op weg een een boerengemeenschap die biedt aan om aan toeristen wat gezond boerenleven is en hoe er wordt gewerkt en geoogst op het land. We krijgen een Vietnamees jack aan en een dito hoed op. We harken, planten en schoffelen wat af. Hierna krijgen we voet -, nek -, en schouder massage als een compleete verrassing aangeboden. Wat heerlijk is dat! Daarna krijgen we kookles. Stukjes vlees en garnalen bakken we in een klein koekenpan in de vorm van een pannenkoek. Het beslag en de verdere toebehoren staan al klaar. Na wat geoefen lukt het maken van het eten ons en het smaakt ook nog heel lekker. Iets verder is een fabriekje waar allerlei gekleurde lampions met de hand worden gefabriceerd. Vanuit huis had ik gisteren nog de vraag gehad om een lampion mee te nemen. Dat komt uit, je krijgt les in het maken van je eigen lampion. Ik koos voor een roze lampion en samen met het meisje van de fabriek hebben we deze lampion gemaakt. Ook iets voor U, je eigen lampion maken. Voor de prijs hoef je het niet te laten, voor de lol die je erom hebt, een zeer leuke en interessant dagvulling en een leuk soevenier. Op een andere fietsroute komen we in eenaardewerk dorpje. Oude vrouwtjes komen direct aanrennen om met hun gevuld dienblad waarop miniaturen van allerlei vormen en maten staan, proberen je het een en ander te verkopen. Ook hier bestaat het dorpje helemaal van aarderwerk productie en de verkoop hiervan. Natuurlijk kopen we een kleinigheid.Het is bijna donker en we rijden terug naar ons hotel. Een geweldige dag.
13.10.2010 Hoi An vertrek bezoek aan Danang. We hebben niet te veel tijd om het een en ander te gaan bezoeken. We hebben een vlucht van Danang naar Saigon en die moeten we halen. De taxi staat om 08.30 uur precies op tijd bij ons hotel in Hoi An gereed. We rijden richting bergen en vlak voordat we de stad verlaten rijden we een in tegengestelde richting komende rouwbus tegen. In een soort van minibusachtige auto staat de grote bruine doodskist, met er om een heleboel bloemen gedrapeerd. Voor deze bus staat een veel kleurige man, uitgedost in een kleurrijk rouwkostuum en met een wit gekleurd gezicht op een trom te slaan en schijnt te bidden. De bus staat daarvoor stil en al het achterop komende verkeer staat ook stil, uit respect voor de dode persoon in deze rouwbus. We kunnen gewoon doorrijden en al snel rijden we richting Danang. Vlak voor de stad ligt links van de weg de – marmer – rotsen. Uit deze rotsen wordt uit grote stukken – marmer ddiverse stukken gehouwen en het hele dorp maakt prachtige kunststukken hieruit. Van zeer grote Boedha’s tot hele kleine, van schalen tot leeuwen, van tijgers naar ect. Je kunt het niet allemaal opschrijven want ze niet allemaal maken hieruit. Je wordt onder de voet gelopen door verkoopsters. Als je iets koopt moet je wel stevig afdingen. Ik heb niets gekocht, ook al zou ik het willen, want ik moet op overbagage letten. Zo’n beeld weegt hel wat. Na circa ¾ uur daar geweest te zijn vertrekken we verder en bezoeken het Danang museum van de Cham beelden tijd. Gedurende de Franse tijd zijn er allerlei opgravingen gedaan en vele van deze oude kunststukken staan hier voor het publiek te kijk. We hebben niet veel tijd meer om naar het vliegveld te gaan. Nadat we zijn ingechekt gaan de we door de security en wachten rustig af tot onze vlucht naar Saigon gaat vertrekken. Met slechts tien minuten vertraging vliegen we met 1 uurtje van Danang naar Saigon. Bij landing is het plotseling 32 graden en dat is best warm. Na het ontvangen van onze bagage op het vliegveld nemen we de taxi. Wist u dat de goedkopere taxis (Mai Linh & Vina sun) iets verder van de aankomsthal staan? Hanoi is ook een moderne stad en er wonen circa 7 miljoen mensen. Het is geordend druk in de straten en op de wegen. Natuurlijk ook veel scooters rijden er rond. Ik verblijf in het Sagion *** hotel, gelegen tegenover het Sheronton hotel. Ik ga naar mijn kamer, pak wat uit en het is nu tijd om te gaan lunchen. Het is inmiddels half drie. In Saigon zijn er vele winkels en winkeltjes en ook heel veel restaurantjes. We eten voortreffelijk, natuurlijk in de buitenlucht en drinken er een Saigon biert bij (met ijsklontjes). Hierna gaan we een stadswandeling maken in het oude centrum. We komen zelfs een Katholieke Notre Dam kerk tegen en van verre hoort men het gezang van het koor in deze kerk. Er staat een hek voor de kerk en om de dienst te willen bijwonen, al is het maar voor even, dan ga je via een kordon nonnen heen. We zijn nog geen tien minuten in deze grote kathedraal achtige kerk geweest. We vervolgen onze weg. Links van de kerk is het statige postkantoor die dateert uit de Franse tijd. We vervolgen onze route en komen nog op tijd aan bij wat nu heeft – unification gebouw – en wat vroeger de Amerikaanse ambassade was in de tijd van de USA oorlog tegen de Vietcong. Twee tanks, die toen (voor de ouderen onder ons weten nog uit journaal beelden hoe tanks de tuin van de USA ambassade toen inreden waar vele mensen probeerden te ontvluchten door de kapot gereden hekken) gebruikt waren in deze strijd staan nu als kopie (een Chinese en een Russisch model van deze tanks) op het grasveld opgesteld ter herinnering wat er toen gebeurt is. Binnenin is er een rondleiding bezig, die waarschijnlijk voor Vietnamezen meer betekend dan voor mij. Wel indrukwekkend is een USA helikopter uit die tijd en in die tijd gebruikt te zien om mensen die samengestroomd waren in de toen tuin van de USA ambassade om het land per helikopter te kunnen ontvluchten. Voor niet iedereen kwam die redding. Na het bezoek van deze memorabele plek gaan we verder wandelen. Het is zaterdagavond en overal druk in de straten. We gaan het standbeeld van Ho Shi Mihn, de toen vader des vaderland, bekijken. De skyline is indrukwekkend en in het bijzonder het fel verlichte gemeentehuis is mooi om te zien. We lopen verder naar het hotel en gaan straks dineren.
14. 10. 2010. Om 07.40 begint mijn excursie. De minibus met een chauffeur en reisleider staan precies op tijd voor mijn hotel met de naam Saigon hotel. Nog 4 andere passagiers hebben dezelfde excursie geboekt. We gaan een redelijk lange dag tegemoet. Eerst door Saigon, en dat is niet makkelijk, zelfs niet op zondag. Heel veel scooters op de weg die over de hele breedte van de wegen uitwaaieren en overal tussendoor dringen. Vele winkels zijn ook op zondag (zoals op iedere dag) gewoon geopend. Na circa 1,5 uur rijden, veelal langs rubberbomen, komen we uiteindelijk daar waar we nu de eerste excursie zullen hebben. Het Ben Dinh tunnelsysteem in het Cu Chi district, die in de oorlog door de vrijheidsstrijders van Vietnam gebruikt werden om, wanneer noodzakelijk, ondergronds te gaan om zich te beschermen tegen de vijand. We krijgen een verklaring over het hoe en waarom. De tunnels zijn met de hand gegraven, maar de vijand mocht er niets van weten. De tunnels( 3 etages diep) hebben verschillende verblijven om onder de grond te kunnen leven en plannen voor een aanval te maken. De tunnels liepen ook onder de USA compound waar van tijd tot tijd USA soldaten plotseling toen gedood werden en de legerleiding zocht zich naar, hoe het mogelijk was, dat op eigen grond toch USA soldaten gewond en gedood werden. De Vietnamezen in Cu Chi waren overdag gewoon boeren en gedurende de avond en nacht waren het vrijheidsstrijders, die wanneer nodig, plotseling konden verdwijnen in ondergrondse gangenstelsels waarvan de ingangen verstopt waren, waarvan de ingang zou klein was dat alleen Vietnamezen er in konden komen. De vijand toen was te groot, te dik en te vet om in die tunnels binnen te komen.De ingangen van de tunnels waren niet groter dan 30 x 30 centimeter. In de tunnels en daarbuiten werden diverse soorten van wapens gemaakt door middel van niet afgegane munitie van de vijand. Waar geen munite nodig was, werden uit staaldraad en beton, van hout en staaldraad, dodelijk wapens gemaakt. Voor toeristen is er 1 gangenstelsel te bewandelen, moet je geen engtevrees hebben en zeker niet te dik zijn. De lengte is 100 meter en men komt op slechts 30 meter afstand verder weer boven de grond vanaf het vertrekpunt. Er wordt je een kleine maaltijd aangeboden zoals de Vietnamese vrijheidsstrijders kregen wanneer er onder de grond niet gekookt kon worden. Zeer eenvoudig maar calorierijk. Men kan bomkraters zien, zelf met oude wapens schieten (tegen betaling), de vergaderkamers bezoeken , het eenvoudige hospitaal zien. Wanneer een gewonde in dit practisch ondergrondse hospitaal terecht kwam en men kon de gewonde niet behandelen, dan werd hij op transport gezet naar het naburige Cambodja voor verdere behandelingen. De tunnels en het verhaal er om heen, zijn indrukwekkend. Een aanrader wanneer u een bezoek brengt aan Vietnam.
De reis gaat verder, we gaan naar het Tay Ninh complex. Het is lekker warm buiten (circa 32 graden) de bus van de reisorganisatie is met airco, dus lekker voor zo’n reis. Na circa weer 1,5 uur rijden komen we bij een heel aparte kerkengemeenschap. Men noemt het hier, het Vatikaan van Vietnam. De geloofsgemeenschapppen, gekleed geheel in het wit, bestaan uit 4 religies en vieren op een geheel aparte manier, voorzien van monotone muziek en gebeden, hun diensten met elkaar. Hoe dat precies gaat, ik weet het niet. Ik ben wel in dit enorme , van zachte kleuren voorziene , godsdiensthuis geweest en de dienst mogen aanschouwen. In het kerkgebouw zijn de biddende geheel in het wit gekleed en de (hoge) priesters zijn geheel in het hemelsblauw gekleed. Als niet gelovige mag je niet de hoofdingang in. Je moet eerst geheel om de kerk heenlopen, bij de ingang voor de toeristen gekomen, trek je je schoenen uit en zet die buiten op de grond. Je pet / hoed moet ook af en wordt binnen in het kerkgebouw in een aparte kast geplaatst. Nonnen wijzen je de weg waar je foto’s mag nemen en , indien je pech hebt, ben je binnen 5 minuten weer buiten. Er komen grote groepen toeristen naar deze plek toe. 1 x per jaar is er een groot feest met defile alwaar meer dan 100.000 Vietnamezen naar toekomen. Het loopt tegen 1 uur en het wordt tijd om te gaan eten. Na circa 20 minuten rijden komen we bij een groot restaurant complex aan, waar vele (ook Nederlandse) reisorganisaties komen tafelen. Ik krijg een VIP behandeling en krijg vele schaaltjes met eten voorgeschoteld. Iets wat op uitgebakken spek lijkt en ook zo smaakt blijkt later gefrituurde varkenshuid te zijn. Het was best lekker en ik ging er echt van uit dat het uitgebakken spek was.
We rijden in circa 2,5 uur tijd terug naar Saigon. Eenmaal terug bij het hotel, nabij het Hoh Chi Mihn monument worden door Vietnamzen foto’s gemaak. Ik wordt diverse malen door jonge meisjes gevraagd om tezamen met hen op de foto te staan. De dames zijn klein en ik ben (voor hen) een groot iemand, met grote voeten en natuurlijke een grote neus en blauwe ogen. Wel apart voor hen om dat op de foto te hebben.
Ik ben weer terug in het hotel en in de planning staat om 20.00 uur te gaan dineren in een overdruk Vietnamees restaurant, alwaar we gisteren middag en gisterenavond ook hebben gegeten.
15.10.2010 Vandaag rijden we met een busje, met daarin 3 mountainbiken weg uit Saigon. We rijden naar de Mekong Delta, gelegen op zo’n uur rijden van de stad. Daar aangekomen worden de 3 fietsen in elkaar gezet en rijden we achter onze host van de firma Sinhbalo aan. Het weer is uitstekend. Circa 32 graden en de omgeving is geweldig. Hier treffen we ook wandelaars aan.We fietsen in een rustig tempo over goede betonnen smalle wegen. Langs de kanten van de weg zijn er rijstvelden afgewisseld met allerlei tropische vruchtenbomen zoals bananen,kokosnoten en dergelijke bomen. De huisjes aan de kanten van de weg zijn eenvoudig, maar zeer vriendelijke mensen zwaaien ons toe en menigmaal wordt er door de kinderen – hello – naar ons geroepen. In 1 van de huisjes is er een bruiloftsfeest bezig, overal hangen slingers en bloemen en gezellig muziek speelt uitbunding. We zijn pas aan het begin van onze fietstocht en moeten nog veel kilometers wegtrappen. We stoppen bij een zogenaamde – monky bridge -. Zo’n brug is eigenlijk niet meer dan een paar rechtopstaande takken in het water, waarover de lengte een heel lange tak is gelegen. Over deze horizontaal geplaatste tak steek je dan gewoon het water over. Gelukkig is er wel een leuning waar je je aanvast kunt houden. We fietsen verder over goede maar smalle wegen. Veel scooters komen we tegen en hun getoeter is soms oorverdovend te noemen. We rijden nu op een eilandje die de bijnaam heeft van paradijseiland. Op dit eiland groeien heel veel vruchten en naar zeggen worden de mensen hier heel oud, maar wat is heel oud in Vietnam? Na een tijdje gefietst te hebben komen we in een mini dorpje aan waar we de overtocht door middel van een smalle houten boot over het brede water gaan maken. Met zijn grote dieselmotor klieft de boot door het brede water op weg naar een smalle ingang van de brede Mekong Delta. We varen al tuffend door een soort van mangrove bossen, die later afgewisseld worden door fruitbomen. Zo links en rechts wonen mensen die ons toezwaaien. Ik krijg het idee dat ik door een onmetelijk groot Giethoorn vaar, maar dan met hele andere huizen, mensen en entourage. Er zijn heel veel eilandjes in de Mekong Delta. Op een gegeven moment maken we de grote oversteek over de Mekong rivier. Aan de andere kant van de Mekong is een eenvoudige – home stay – gelegen, maar daar komen we nog niet voor. Het is middag en dus moet er geluncht worden. De fietsen worden van de boot gehaald en via het restaurant worden ze gestald tegen een leuning. Het een is geweldig, een speciale Mekong baars, varkensvlees, veel gezond groen, soep en daarna een lekker potje Saigon bier die we nuttigen. We zijn net klaar met het eten en willen weer gaan fietsen, valt er een enorme tropische regenbui naar beneden. Wanneer de bui is overgetrokken schijnt de zon weer uitbundig. We fietsen kilometers over dit kleine eiland om daarna bij een grote fietspont uit te komen. Honderden scooters en slechts enkele fietsen staan te dringen om met de ferrie mee te gaan naar de overkant. Het is een drukte van belang wanneer we aan de overzijde zijn. We fietsen nu op een asfaltweg en hebben nog heel wat kilometers voor de boeg voordat we aankomen bij onze overnachtingsplaats van deze avond. Het is inmiddels donker geworden en de volgauto met daarin onze bagage kan niet tot de deur van de overnachting komen. Een jongeman, op een scooter, staat op ons te wachten. Of we spullen voor komende nacht in onze rugzakken willen doen, vraagt hij. Dat doen we en hij rijdt ons voor op smalle paadjes in het donker wij op de fietsen zonder licht er achter aan. Op ongeveer 4 kilometer van onze volgbus is de home stay. Heel netjes, kamers zijn eenvoudig, de bedden schoon en goed, de tussenwandjes zijn dun, het toilet is een gewoon toilet en de douche op verzoek warm. We krijgen een zeer uitgebreid diner, natuurlijk voor mij veel te veel. De bezitters van deze home stay met de naam My Thuan, staan met haan gekraai op en gaan met de kippen op stok. Dus wij gaan om half negen, tegelijkertijd met de bewoners maar naar bed. Vandaag hebben we uiteindelijk 40 kilometers gefietst.
16.10.2010 Het hanen gekraai begint al om 04.30 uur in de morgen, daarna volgen de 4 honden die de familie heeft te blaffen en vervolgens beginnen de ganzen te kwaken. Ik had al niet zo lekker geslapen en nu dit ook nog. Ik heb het gevoel om de hanen een kopje kleiner te maken zodat ik verder weer kan gaan slapen. Ik zie rond half zes, dat de home stay eigenaars ook al uit de veren zijn, iemand is de tuin aan het vegen. De home stay is zeer landelijk gelegen en normaal zeer rustig gelegen aan de rivier. De omgeving is geweldig te noemen, bijna paradijselijk. Maar toch die kraaiende hanen, ik ben dus wakker, ga douchen met koud water en kleed me aan . Om 6 uur zijn de twee andere fietsers ook op. Iets later is er een zeer uitgebreid vorstelijk ontbijt met alles wat de tropen ons bieden er bij. Op de rivier ligt een smalle boot op ons te wachten. De 3 fietsen worden aan boord gehesen en kort daarna kiezen we het ruime sop. We zijn op weg naar de drijvende markt op de Mekong rivier. Dat is op circa ¾ uur varen van de home stay. Het water is kalm, de zon laat zich nu al voelen. We smeren ons in met zonnebrandmiddel. Op de drijvende markt liggen honderden boten en bootjes die hun verkoopwaren aanbieden. Op de boeg van elke boot is een verticale stok geplaatst met daarop de goederen die men verkoopt. Het is een drukte van belang en er schijnt goed verkocht te worden. Overal zie je goederen en fruit van de ene in de andere boot worden geladen. We krijgen een verse-, geschilde ananas aangeboden. Smaakt heel lekker. Vele toeristenboten varen af en aan. Na een tijdje op de drijvende markt geweest te zijn, varen we door de mangroven bossen, langs kleine eilandjes en huisjes verder naar onze volgende fietsplaats. Via zeer smalle weggetjes rijden we een route van 22 kilometers. Veel natuur, lekker zonnig en warm weer. Na ongeveer 1 uur gefietst te hebben bezoeken we een lokale familie. De man is 75 en zijn vrouw 76 jaar. De man zijn hobbie is drank (wijn?) maken van in sterk water gezette verschillende soorten slangen. Hij zegt dat hij er heel sterk van geworden is om dagelijks zo’n glaasje slangenwijn te drinken en is de laatse 35 jaar niet meer bij de dokter is geweest omdat hij deze slangen wijn elke dag drinkt. Hij waarschuwt ons om niet meer dan 1 borrelglaasje te drinken, want dan is het niet goed. Hij schenkt voor ons ook zo’n ½ glaasje in en drinken het met hem op. Het is niet te pruimen. Trots laat hij zijn in sterk water zijnde slangen zien, waarvan hij zijn slangenwijn maakt. De vrouw des huizes heeft van gedroogde reepjes bananen een soort van pannenkoeken gemaakt en dat smaakt opperbest. Na een tijdje zijn we weer verder gaan fietsen. Bij het eindpunt van deze rit staat de volgbus met koude natte handdoekjes op ons te wachten. De fietsen worden gedemonteerd en in de auto geplaats. We rijden in de zeer drukke avondspits terug naar Saigon en we overnachten in het Sapphire hotel aldaar.
17.10.2010* Vandaag gaan we naar het oorlogsmuseum in Saigon. Buiten op de binnenplaats van het museum staan de USA gevechtsvliegtuigen, tanks, geschut en veel mensen van over de hele wereld komen hier kijken en sommigen komen die oorlog herbeleven. Miss Hien is 28 jaar en behoorlijk geschokt door de beelden van de oorlog die op haar afkomen. Ze kan het niet aan en traantjes plengen uit haar bruine ogen. Het martelwerktuig is afschuwelijk om aan te zien. Zo zie je de quillotine met de daarbij behorende mand waar de hoofden van de slachtoffers invielen. De tijgerkooien waar 3 personen op een zand/teerbed werden neergelegen in de brandende zon. Vele foto’s van martelingen over en weer. Veel wapentuig die in deze oorlog gebruikt werden. Foto’s met namen, ook van Amerikaanse soldaten die er heen moesten. Ook afschuwelijke foto’s. We zeggen altijd na het zien van oorlogfoto’s, dit nooit meer. Maar het gebeurd weer en nog steeds en overal in alle delen van de wereld. De zon schijnt weer heerliijk. Het wordt een warme dag. We nemen weer de taxi en gaan nu naar de markt van Saigon. De markt is in een groot gebouw alwaar, netjes op product, de goederen, in zeer nauwe straatjes worden verkocht, Vis, vlees, groenten, kleding, sommige souveniers, horloges en nog veel meer. Vaak zijn de horloges echt namaak en je kunt, dat is mijn ervaring net zo goed een goed horloge in Nederland kopen. De Vietnamese namaak horloges lijken mooi maar zijn beslist niet echt goed (er zijn uitzonderingen) en niet echt goedkoop als bijvoorbeeld 2 en 5 jaar geleden toen ik ook in Vietnam was. Ik ben opzoek naarr een lampion / lantaarn in de kleur lila. De enige die ik tegenkwam is kapot, dus die hoef ik niet te hebben, ook niet met korting. Iets verder, in een drukke winkelstraat, zien we enkele anders gekleurde lampionen hangen. Ik heb beloofd een lampion mee te nemen en dus koop ik er een in een andere kleur. Ik heb nu in totaal aan lampions: 1 die ik zelf gemaakt heb in Hoi An in de kleur roze, 1 kleine roze lampion en nu een anders gekleurde lampion uit Saigon. Ben benieuwd wat men er van thuis denkt. Miss Hien koopt voor mijn thuisblijvers kleine kadootjes en heeft, helemaal van Hanoi af voor ons thuis nog diverse geschenken meegenomen. Wat een vriendschap en gastvrijheid krijg je van de Vietnamezen zeker wanneer je hun cultuur respecteert. We zijn al vroeg klaar met onze tocht door Saigon. Ik vind het fijn om nog even te genieten van de omgeving van het hotel en ontspannen een boek te lezen en te internetten vanaf mijn kamer. Ik heb wat te eten meegekregen en wat te drinken. Op mijn kamer is gratis koffie dus ik heb genoeg tot vanavond voor het dinerrond 19.00 uur. Het is de laatste nacht in Saigon.
18.10.2010 Vandaag check ik uit, uit het hotel in Saigon.Ook Hien vliegt vanavond terug naar haar huis in Hanoi. Ik ga met de Internationale vlucht met vertrek om 20.55 uur vanuit Saigon via Bangkok (deze keer) terug naar koud Amsterdam, van 32 graden in Saigon naar 7 graden in Nederland. Wat een verschil. Ik heb een geweldig tijd met footprint.vn gehad, veel beleefd, veel gezien, zoals je uit dit reisverslag lezen kan.
Fred Vorstenbosch 19.10.2010.