(origineel bericht op be-more.nl)
Verven!
De laatste keer dat ik schreef was het alweer de laatste week van mijn tweede maand. De tijd gaat ook veel te snel! We begonnen de maandag zoals altijd weer met een executive meeting om een leuk programma om te zetten. ’s Middags begon ik daarom met een youth meeting. Eigenlijk zou ik naar childrens corner gaan, alleen vanwege een ziekenboeg in het azungu huis, waren we met niet heel veel vrijwilligers. Maar we hebben een youth meeting over Soa’s gehad. Dit was wel wat lastiger, want eigenlijk de enige soa die ze hier kennen is HIV/AIDS. Dus het was meer een soort les dan een discussie.
Dinsdag begonnen we de ochtend met Home based Care. Ik mocht samen met Lindie en Puck naar Kairu. Dat is een van de verre liggende dorpjes. Daar zijn we langs twee vrouwen geweest en hebben suiker, zout en zeep uitgedeeld. De suiker en zout wordt hier gebruikt als ontbijt. Ze drinken dan water met suiker en zout en dat moet dan genoeg zijn voor de rest van de dag. Een vrouwtje heeft last van slokdarmkanker. Ze kan alleen nog maar vloeibare dingen eten. Dus eigenlijk eet ze bijna niks, want ze heeft geen geld om pap of iets te kopen. De andere vrouw is HIV positief. Ze heeft medicijnen, maar door gebrek aan eten werken de medicijnen niet goed. Dus dat is wel een probleem. Ook heeft ze geen geld om eten te kopen, omdat ze geen geld heeft om iets van een bedrijfje of iets op te starten. Dat houdt dan in dat ze dus geen ingrediënten kan kopen om african cake te bakken en die te verkopen. Dus eigenlijk kan ze bijna geen kant op.
’s middag hadden we weer een office meeting. Deze keer hebben we de emoties besproken. Vooral hebben we gepraat over verdriet. Het is hier namelijk absoluut niet normaal om te huilen. Dat was dus ook wel duidelijk tijdens deze meeting. Zo werd er bijvoorbeeld ook gezegd dat als ze verdriet hadden dat ze het dan maar even gingen wegdrinken. Ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten. Vooral erover praten kennen ze hier niet.
Woensdag ochtend zijn we dan eindelijk begonnen met het verfen van de Nursery in Hendreson. We hadden alleen tot nu toe alleen nog blauw, bruin, roze en paars. Maar daar waren we de hele ochtend wel zoet mee. Het was vooral het uitdenken van ideeen wat we op de muur zouden doen. Wat ook wel leuk is, is dat ze hier niet heel erg moeilijk doen. Ze zouden hier zo zonder te schetsen iets op de muur kunnen schilderen zonder dat ze weten of het mooi zou worden. Soms tot ergernis van ons. We hebben de hele ochtend hard gewerkt en toen hadden we eigenlijk alleen nog maar wat bloemen op de buitenkant geschilderd. Niet zo veel dus.
’s middags hadden we een youth meeting in Kairu. Op woensdag oefenen ze meestal de traditionele dans en gaan ze drama’s opvoeren. Toen wij aankwamen waren er nog maar een paar mensen. Waardoor ik helemaal het gevoel kreeg dat ze het voor ons gingen doen ( en dat terwijl we het nog geen eens konden verstaan). De traditionele dans waren twee jongens helemaal verkleed in soort vogelverschrikkers pakjes en de ene stond zelfs op stelten. De vrouwen zijn meestal aan het zingen of aan het joelen.
Donderdagochtend hebben we kleding uitgezocht en zijn de kinderkleding gaan rondbrengen bij de nursery’s. We hadden genoeg voor 3 nursery’s. Dat zijn ongeveer 50 kinderen per nursery en ieder kind krijgt dan een kledingstuk. Ze zijn vaak niet erg moeilijk met de kledingstukken. Het maakt niet uit of het veel te groot was, het is weer een extra kledingstuk. ’s Middags gingen Eva, Christien en Lindie inkopen doen voor het afscheidsfeestje van vanavond. Ik en Daniel gingen verder met verven. Nou hadden we een extra kleur erbij; groen. Ook zat de deur en de ramen van de nursery erin. Hele verbetering dus. Donderdag avond hadden we het afscheidsfeestje van Daniel, Eva, Christien en Lindie en omdat Liyo ook een jaar samen met Be more werkte vierde we dat ook maar vanavond. Dus het was allemaal mooi versierd en er waren ook wat meer mensen. Maar uiteindelijk ging het toch om het afscheid. Ook hadden we wat Nederlandse muziek op gezet. De kabouterdans was helemaal een hit (nog steeds trouwens, ze hebben hem zelfs op hun mobiel)
Vrijdag was het moment van afscheid nemen. Dat was best wel moeilijk. Ook de locale mensen waren best wel emotioneel. Er gingen vier mensen weg, dus alleen ik en Puck bleven over. Toen ze eenmaal weg waren zijn wij weer teruggegaan naar het project en zijn we samen met Felix naar een moskee gegaan. Eerst waren we naar zijn huis gegaan. Hij woont met zijn hele familie in een grote kring. Met al zijn broers en zussen en ouders. Echt een grote happy family zeg maar. Maar bij Felix thuis kregen we les hoe we onze chichengi als hoofddoek moesten omknopen. Zagen er echt prachtig uit. Net echte moslima’s. Wij dachten dat we dus bij een mooie moskee zouden komen… niet dus. Gewoon een oud gebouw met een afscheiding voor mannen en vrouwen en een altaar vooraan. Maar gelukkig waren we dit keer niet de enige die het niet konden verstaan (de dienst was in het Arabisch). Nog zowat in slaap gevallen door het Arabische gezang, maar het was heel interessant. De rest van de middag hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. Het regent hier namelijk toch nog best vaak. Dus middag programma was niet doorgegaan, helaas. [/size]
Zaterdag zijn ik en puck naar Mulanje mountain gegaan. Mulanje mountain is de hoogste berg van Malawi. We waren niet van plan om hem te gaan beklimmen, maar we wilden hem wel even zien. Dus met openbaar vervoer, opgekropt in een busje, 5 uur rijden naar Mulanje. Op zo’n bus station zijn er dus een aantal mensen die mensen soort van werven voor een busje, daar krijgen ze dan geld voor. Dus zodra wij een busstation oplopen komen er meteen een stuk of 20 mensen op je af. Wel handig, want je zit binnen de kortste keren in de goede bus. Scheelt heel wat zoeken.
in Mulanje regende het eigenlijk ook de hele tijd. Dat was wel heel jammer, maar ons hostel had gelukkig wel een prachtig uitzicht en een hele fijne douche. Dat maakte al wel ontzettend veel goed. Zondag was het eigenlijk nog steeds alleen maar aan het regenen, dus zijn we maar gewoon terug naar huis gegaan.
Maandag zouden de nieuwe mensen alweer komen. Dus ’s middags hebben we deze 3 nieuwe dames opgewacht. Manon, Anne-Kim en Leyla. Dus een huis met alleen maar dames.
Dinsdagochtend was het toen weer leuk chichengi’s shoppen en Zomba een beetje laten zien. ’s Middags hadden we een office meeting die ik en Puck hadden voorbereid. We hebben het gehad over arm en rijk. Hoe groot het verschil hier in Malawi is en of je mensen anders moest behandelen als je rijk was. Zo zijn er namelijk heel veel mensen die hier de azungu’s een duurdere prijs geven. Wij hebben namelijk toch veel meer geld. We hebben discussie gehouden of dit eerlijk was. Wat de meeste toch niet vonden, omdat we toch allemaal hetzelfde blijven. Ook vertelde ze dat je hier eigenlijk bijna niks kan als je arm bent. Want al ben je niet getalenteerd, maar heb je wel geld, zouden ze zich zo een bedrijf in kunnen kopen. De armere krijgen niet eens een kans. Alles, maar dan ook alles, draait hier om geld. Niet best dus. En dit is ook bijna niet meer op te lossen.
Woensdag ochtend zijn we naar een man geweest die bezig was met een eigen huis bouwen, alleen is hij zelf erg ziek. Hij moest naar het ziekenhuis, alleen kon de man niet daar komen. Hij kon niet lopen en de auto kon er ook niet komen. Dus is het wachten tot hij iets beter wordt. Dus gingen wij hem daarbij helpen. We waren hier 2 weken eerder ook al geweest, maar nu stonden de palen er ook al. De palen zijn dan omgehakte bomen. Zag er al wel indrukwekkend uit. Wij hebben nog wat palen gebracht en zijn aarde op een heuvel gaan gooien. Dat was namelijk nodig voor de muren. Twee dagen later is de man overleden. Dat was dus wel even slikken.
’s Middags zijn ik en Peggie (van Yodep) even naar de stad gegaan omdat we even naar de bank moesten, stond er een enorme rij voor de supermarkt. Blijkbaar is er een suikercrisis… De mensen konden 4 uur in de rij staan om dan vervolgens 5 zakken suiker te komen voor 3 /4 euro per stuk. Voor Nederlandse begrippen is dit al duur, laat staan voor hier in Malawi.
Donderdag ochtend hadden we weer een computerles en was er home based care in Jali Perusi. Ik ging samen met Manon, Leyla, Felix, Angela en Darlington naar 3 mensen. Dit was vooral om data te verzamelen. De eerste vrouw waar we naar toe waren was een beetje dement. Een hele oude dame (ongeveer rond de 90) die in haar eentje leeft en eigenlijk bijna niemand heeft die voor haar zorgt. Haar huis zag er niet uit en ze vertelde ook dat er spullen van der werden gestolen. Dat kan je toch niet voorstellen! Ze kon geen stukken meer lopen en had het financieel niet goed genoeg om nog rond te komen met eten. Hoe ze het allemaal nog overleeft is mij nog een raadsel.
De tweede vrouw waar we waren had het wat beter, alleen is ze ziek. Ze wist alleen niet wat. Ze woonde gelukkig iets minder afgelegen dan de vorige vrouw en ze had ook nog wel wat familie. Gelukkig maar. De derde man waar we naar toe waren gegaan was een alleenstaande man waarvan de kinderen allemaal ver weg woonde en die eigenlijk ook helemaal niemand in de buurt had die voor hem kon zorgen. Zijn huis is niet in goede staat en pas geleden was zijn emmer en kleren gestolen. Hij heeft dus eigenlijk helemaal niets en dan ook echt helemaal niets. Hij moest zich wassen uit een pannetje water en had verder ook geen zeep. Hij vroeg ons nog om wat te zeggen zodat hij het leven nog een beetje vol kon houden, maar we wisten allemaal niet zo goed wat we moesten zeggen. Wat moet je zo iemand nou voor steun geven? Donderdag middag zijn we verdergegaan met de nursery. Die er nu wel echt steeds beter uit gaat zien. De kamer waar de kinderen een beetje in kunnen slapen is nu wel klaar. Met mooie girafjes en een mooie regenboog. In de andere kamer was een beetje eng geworden, de olifantjes leken net of ze aan het bloeden waren ofso. Zag er in ieder geval niet zo best uit. Maar intussen is dat alweer helemaal hersteld.
Vrijdagochtend zijn we vroeg opgestaan, jawel , om 3 uur ’s ochtends moesten we verzamelen. We gingen namelijk mais oogsten. Eerst een uur lopen naar de verre garden, waar we vervolgens nog een half uur moesten wachten totdat het licht genoeg was om te oogsten. Het oogsten ging als volgt: je zoekt een plant, plukt de maiskolf van de plant af, pelt het vel ervan af, en gooit hem in een zak. En dat een heel veld lang. Het was wel echt zwaar werk. Het hielp wel heel erg dat het niet zo warm was anders hadden we het echt niet lang uitgehouden. Toen we eindelijk rond een uur of 7 klaar waren met dit maisveld bleek dat we naar de volgende moesten. Dus weer half uur lopen en daar mochten we weer overnieuw beginnen. Leyla, Manon en Anne-Kim moesten naar het weekend dus die gingen naar huis. Dus bleven we met een groep van 13 nog over. Chrispine ging ondertussen warm water voor ons klaar maken, zodat we daar midden op het veld konden ontbijten. En met ons bedoel ik dus alleen Puck, chrispine en ik. De rest nog niet. Ik snap niet goed hoe die het de hele ochtend hebben uitgehouden en dan ook nog vrolijk waren. Wij waren ondertussen helemaal kapot.
Maar we ontdekten wel een betere methode; zingen. Dus begonnen Puck en ik maar de Lion King en kinderen voor Kinderen te zingen. En serieus het werkte nog echt ook! In een mum van tijd was het werk gedaan. Toen ging eindelijk de rest ook eten en was het wachten op een truc, waar we vervolgens weer in konden gooien (maiskolf voor maiskolf). Bij ons huis terug gekomen moesten we al het mais weer uit de truc halen en in de store opbergen. Wat een werk. We waren pas kwart voor 2 ’s middags klaar. En we waren helemaal kapot! Gelukkig mochten we uitrusten ’s middags, waardoor we lekker een filmpje hebben kunnen kijken en op bed hebben kunnen liggen. ’s Avonds zijn we nog wel naar club g geweest, al waren we helemaal gesloopt.
Zaterdagochtend moesten we ook weer op tijd uit ons bed, want ik zou met andere vrijwilligers naar zomba plateau gaan. Dat is een berg vlakbij Zomba. Daar beetje rondgelopen en op een terrasje wat gedronken (jawel die had je daar). We zaten tussen de apen! Wat wel weer heel leuk was. Ook nog heel bijzonder was dat we een brandweeroefening hebben meegemaakt van dat hotel. Jaja ook dat hebben ze hier.
’s avonds zijn puck, ik en chrispine nog naar een disco vlak bij ons in de buurt geweest. Dit was wel echt een locale disco waar alle jongeren van de villages op af kwamen. Vooral heel veel jongens die vervolgens allemaal met je willen dansen. Het was net of we op een soort podium stonden in het begin. Iedereen keek toch wel naar ons… heeel fijn. Maar gelukkig kwam hier later de avond wel verandering in en hebben we alsnog lekker kunnen dansen.
De rest van het weekend hebben we eigenlijk helemaal niks meer gedaan. Lekker uitgerust en een beetje geslapen! Heerlijk! Dat hadden we wel verdiend naar deze week.
Ondertussen is er allang weer een nieuwe week begonnen. De tweede van mijn derde maand! Maar dat laat ik anders wel over aan mijn volgende verslag, want dit verslag begint al veel te lang te worden. [/size]We hebben in ieder geval een nieuwe office gekregen. Dit keer ben ik assistent officer van Home based Care. Ik ga me dus vooral bezig houden met oude mensen. Naja meer lezen jullie de volgende keer wel weer!
Heel veel liefs