Merhaba iedereen,
Afgelopen juni ben ik op vakantie geweest in turkije met mijn dochtertje.
Om een lang verhaal kort te maken zal ik meteen to the point komen…
Op de 2de dag zag ik een turkse jongen. Ik val niet eens op turken! Dacht ik. Toen ik hem zag, kon ik alleen maar denken ‘oh my god, dit is het knapste jongen die ik ooit heb gezien’! Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden terwijl ik nooit mannen nakijk of denk van 'zoooo die is knap! Op een gegeven moment zag ik hem naar mij kijken en ik dacht: 'ja hij kijkt natuurlijk van ‘wat zit je nou naar me te kijken’, dus ik keek iedere keer dat ik keek gauw weer weg voordat hij zag dat ik weer keek. Volgen jullie het nog haha? Na een paar uurtjes heen en weer gekijk, kwam ik er achter dat hij uit zichzelf naar mij bleef kijken en dat zijn ogen mij volgde. Ook merkte ik aan alles dat hij in mijn buurt probeerde te komen en als hij dat deed stond mijn hart stil. Ik vergat zelfs om adem te halen. Dit heb ik nooit gehad!! Ik geloooof niet eens in liefde op het eerste gezicht!! Dacht ik altijd. Als hij naar me keek, dan keek hij iedere keer serieus, zonder te glimlachen, waardoor ik twijfelde aan zijn intensies. Ook stond ik even later ergens in de weg en moest hij er langs en zei hij heel serieus zonder te lachen en op een formele manier: ‘pardon!’, dus ik ging maar beduusd opzij en was gelijk weer nuchter. Ik zag dus spoken, want het leek er nu niet op dat hij geinterseerd of aardig was ofzo. Ik keek daarna ook niet meer zoveel, maar zag hem wel later nog steeds kijken. Ik zag dat hij zijn collega’s iets vertelde die daarna gelijk naar mij keken. Ik vroeg me af wat hij gezegt kon hebben. Toen ik naar de wc ging, kwam ik hem ook ineens bij de wc tegen. Hij stond daar en keek me alleen maar serieus aan zonder te lachen. ik schrok me wild en raakte in paniek en stormde gauw de wc in. In de wc gierde de spanning in mn buik, maar ook de spijt dat ik zo wegvluchte, maar waarom zei hij niks en stond hij daar? Toen ik uit de wc kwam stond hij daar nog, maar was nu in gesprek met een collega. Ik deed net alsof er niks aan de hand was, maar keek stiekum wel wat er aan den hand was. Ik zag dat zijn collega iets tegen hem zei om hem aan te moedigen en zag hem glimlachen en twijfelen kijkend naar de zee. Toe ik voorbij was gelopen keek nog eventje stiekum om en zag hem teleurgesteld en nee-schuddend naar beneden kijken alsof hij faalde in zijn doel. Toen wist ik dat hij hoogstwaarschijnlijk iets wilde zeggen, maar niet durfde. Ik was een en al brok zenuwen dus ik durfde al helemaal niks. Ik ging weg en dat was het dan. Ik probeerde het, maar kon hem niet uit mijn hoofd zetten, omdat ik op slag verliefd op hem was geworden voor zo ver dat kon als je alleen maar iemand gezien heb. Ik besloot een paar dagen later weer daarheen te gaan waar hij werkte en besloot zo onverschillig mogelijk te doen. Toen ik daar zat voelde ik ogen in mijn rug. Ik draaide me zo zodat heet leek alsof ik hem niet zag maar kon ik mijn oogzoeken zie dat hij achter me naar me stond te kijken. Wat voelde dat heerlijk. Oh god, dit word alsnog een lang verhaal, maar zal het korter samen vatten. De hele dag ging het heen en weer kijken weer door en ik voelde me als een verliefde puber van binnen. Voordat ik weg ging keek ik hem wat langer aan, omdat ik hem nooit meer zal zien dus nu durfde ik wat langer te kijken. Hij keek ook niet weg. Hij deed zelfs zn hand open om mij te laten zien dat er een briefje in zat. Ohhhh yessssssssss, dacht ik, maar reageerde alleen met een klein glimlachje. Ik liep naar mijn tas en pakte een blaadje en een kleurpotloot van mijn dochtertje en schreef mijn naam en telefoonnummer op. Toen ik wegging liepen we langs elkaar en overhandigde vluchtig onze briefjes aan elkaar.
Diezelfde dag smste we elkaar en vertelde hij dat hij blij was om mij vandaag weer te zien en dat toen hij mij voor het eerst zag wist dat ik de vrouw was waarmee hij wilt trouwen.
We appen nu weken met elkaar met behulp van de gare google translate, maar op zich lukt dat wel. We hebben het over wat we toen voelde en dachten en voor de rest hebben we niet zo suuuper veel contact, omdat hij heeele dagen werkt en dat 7 dagen in de week. Hij heeft het dus erg druk en ondanks ik dat jammer vind begrijp ik het wel. zo gaat dat nou eenmaal daar. Ik vertelde hoe raar het was wat hij met mij deed zonder dat we ook maar 1 woord uitgewisseld hadden en hij zei dat wij eigenlijk heel veel hebben gesproken, maar dan via onze ogen. Dat was zooo waar! Voor derest appen we bijna dagelijks een goeden morgen en een weltrusten en soms een ‘wat ben je aan het doen’. 2 weken terug appte ik waarom hij 3 dagen niks van zich liet horen en vertelde hem dat ik het gevoel had dat hij met mij speelde. Hij zei dat dat helemaal niet zo is en dat die idee alleen al hem verdrietig maakte en dat zijn telefoon kapot was en de woorden ‘ik hou van je’. Daar schrok ik van. Ik was ergens over the moon natuurlijk van die woorden, maar noem het hollandse nuchterheid, maar ik ben niet gewend dat iemand dat zo snel zegt.
Om het verhaal even af te ronden… Ik ga over 12 dagen weer naar Turkije. Ik vertel me zelf dat ik gewoon lekker op vakantie ga, maar normaal gesproken ga je niet een paar weken later weer op vakantie naar dezelfde plek, dus hij is wel de hoofdreden als ik eerlijk ben.
Nu vroeg ik me een paar dingen af en wilde heel graag serieuze meningen van anderen horen…
Ik ben een halfbloed nederlands/indo, wat is de kans dat een turkse jongen een relatie als serieus zal zien, aangezien ik geen turkse ben
Ook ben ik 31 en hij 23, waar ik erg van schrok, maar hij zegt dat het maar een getal is. Hoeveel kans heeft dit?
ook heb ik een dochtertje en ben ik dus geen maagd meer, waarvan ik dacht dat turkse mannen dit heel belangrijk vinden. Dus hoeveel kans geeft dit het?
Ik vroeg me ook af waarom hij alleen maar serieus keek zonder te glimlachen, wat betekend dit.
En hoe komt het dat hij zo snel ‘ik hou van je’ appte? Halen trukse mannen ‘ik vind je leuk’ en ‘ik hou van je’ soms door elkaar of?
Hoe moet ik deze situatie zien? Ik heb er gemengde gevoelens over, omdat we verschillenen en de afstand nu ook wat uit maakt denk ik. Ik ben 31 en dus geen jong naief meisje. Hij is een hardwerkende verlegen jonge jongen. Maar ondanks dat spatte ‘de liefde’ (of hoe je het ook noemen wilt) er van af zoals ik het nooit heb meegemaakt.
Ik ben benieuwd naar jullie gedachtes en bevindingen hier over.
