(origineel bericht op be-more.nl)
Uitgave 1: De Soup Kitchen
In mijn vorige bericht vertelde ik jullie over de training hygiëne bij kleine kinderen. De afspraken voor de voorlichtingen zijn ondertussen gemaakt: we mogen 5 crèches gaan bezoeken die onze hulp allemaal hard kunnen gebruiken. Eventueel kunnen we na deze voorlichtingen beslissen of we ze nog ergens anders mee kunnen helpen, zoals in de organisatie of bijvoorbeeld opfleuring van een ruimte. Er zijn een paar crèches die er erg slecht bij staan op dit moment. Sommigen hebben meer dan 50 kinderen in een kleine ruimte, anderen werken vanuit huis en hebben slechts een klein hokje in een flatgebouw op de tweede etage beschikbaar voor de opvang van 7 kinderen. Ze kunnen er niet eens even naar buiten om te spelen en de kamer staat volgepropt met spullen. Zin om er een paar dagen aan de slag te gaan want zo wordt er ook eens resultaat op de korte termijn geboekt! Op het project waar ik vrijwilligerswerk doe is er vaak pas een verschil zichtbaar op de lange termijn. Soms best lastig, omdat het vaak minder dankbaar werk is. Er wordt niet even een huis gebouwd en weer verder gegaan. Gelukkig ben ik er nog een hele tijd en hoop ik bij mijn vertrek in juli terug te kijken met het gevoel ook echt iets bereikt te hebben.
Ik heb trouwens goed nieuws: het Resource Centre is ondertussen in gebruik! Het gebouw is waanzinnig mooi, het heeft twee verdiepingen en verschillende ruimtes die gebruikt kunnen worden voor counseling, begeleiding, voorlichtingen etc. Het stond al maanden dicht wegens redenen die wij georganiseerde Nederlanders toch niet snappen… Ondertussen worden er dagelijks tientallen kinderen opgevangen na school en begeleid met hun huiswerk. Leuk om af en toe eens langs te lopen en te helpen, het gebouw zit schuin tegenover de Trauma Room. Daarnaast heb ik er laatst een vrouw ontmoet die eenmaal per week drugsverslaafde jongeren begeleid in dit centre. Ze is een social worker en werkt bij Sanca. Een organisatie voor drugspreventie en –verslaving. Erg interessant voor mijn onderzoek van school. Ik heb een interview met haar gepland zodat ze me informatie kan geven over hoe het hier allemaal te werk gaat en wat de problemen en behoeften zijn in de community met betrekking tot drugs- en alcoholgebruik en -misbruik. Hier kan ik me dan weer op aanpassen met mijn voorlichting. Binnenkort misschien ook nog een afspraak met haar werkgever om nog meer connecties te leggen en zo hopelijk ook meer te bereiken! Verder weer een aantal interessante cases tegengekomen. Een meisje van midden 20 ontmoet in de cellen van Wentworth. Ze heeft een relatie met een drugsdealer en is zelf verslaafd aan sugars. Ze is aangeklaagd en opgepakt wegens diefstal en andere illegale dingen. Ik mag haar samen met een medevrijwilligster gaan begeleiden, ze heeft de counseling hard nodig. Het is alleen wel nog de vraag of ze ooit zal komen. De volgende dag ook meteen haar rechtszaak bijgewoond, maar deze wordt verplaatst naar Durban Town. Hier worden alle grote rechtszaken gedaan, dat zegt dus wel genoeg over hoeveel problemen ze heeft. Waarschijnlijk weer ongelofelijk heftig voor jullie om te lezen, maar ik moet zeggen dat ik er wel een beetje aan gewend ben ondertussen. Dit klinkt misschien vreemd, want wie went er nu weer aan meiden van 15 met een dikke buik, ouders die recht in je gezicht hun kinderen slaan en meisjes die tijdens counseling tussendoor even vertellen dat ze laatst zelfmoord hebben geprobeerd te plegen… Je komt hier in een geheel andere cultuur terecht die een lange geschiedenis kent, bij elke case stilstaan gaat me veel te zwaar worden na 5 maanden. Het is dus veel omschakelen en aanpassen, wat flexibiliteit vereist. Zuid-Afrika is een land van grote tegenstellingen waarmee je dagelijks geconfronteerd wordt. Eenmaal terug in Nederland zal de shock pas echt komen denk ik…
Ook ben ik er ondertussen aan gewend dat de huisbaas meerdere malen per week even langs komt om een biertje te drinken op de veranda, of om (als we plots toch thuis blijken te zijn) maar even de tuin te vegen… Volgens mij vind ie het wel gezellig, al die meiden in zijn huis. Daarnaast woont er tegenwoordig een man in ons tuinhuis. Een super klein huisje, maar je kunt hier blij zijn dat je überhaupt een onderkomen hebt dus we vinden het allemaal wel oké. We geven hem af en toe wat avondeten als er iets over is. Het is eigenlijk ook wel fijn, iemand die af en toe je huis komt controleren en veel beweging in de tuin. Er is hier namelijk veel criminaliteit in Durban en de wijk waar ik woon heeft ook geen hele goede geschiedenis. Er is in de tussentijd gelukkig het een en ander veranderd, dus ik denk dat ik mijn bezorgdheid langzaamaan toch echt een beetje los moet gaan laten… Je hebt vooraf toch bepaalde verwachtingen en vooroordelen van het land. Voorzichtig worden deze bijgesteld naarmate je hier langer woont. Woensdag trouwens voor het eerst naar een rechtszaak in Durban town geweest, de rechtbank waar alle grote zaken worden behandeld. De zaak waar wij voor kwamen was een verkrachting en moord van een 15 jarig meisje. De hele familie inclusief aanhangers waren aanwezig in de overvolle zaal en droegen T-shirts met foto’s en teksten van het meisje. Na ongeveer 2 uur van andere, kleinere zaken was de case dan eindelijk aan de beurt. Alleen zoals dat hier wel vaker gaat, werd er pas op het moment zelf doorgegeven dat de aangeklaagde niet aanwezig kon zijn omdat hij ‘ziek’ was. Voor niets was iedereen (voor de tweede keer al!) helemaal naar Durban gekomen. De zaak is uitgesteld tot volgende week woensdag, maar helaas kunnen wij er dan niet bij zijn. Ik ben super benieuwd hoe het gaat aflopen. Gisteren hoorde ik nog dat een moordenaar er met een boete van 1000 Rand vanaf kwam! Dit is nog geen 90 euro…
Mijn eerste uitgave van het sponsorgeld is ondertussen gedaan! De Trauma Room heeft ongeveer 6 jaar terug met behulp van de politie een Soup Kitchen opgezet. Er werd eerst vanuit de keuken in de Trauma Room eten klaargemaakt, maar ondertussen hebben ze een kleine bunker tegenover het project beschikbaar. Hierin wordt een aantal keer per maand op donderdag gekookt door de aunties. Dit eten (soep met groenten, aardappelen etc. en brood) wordt dan uitgedeeld aan de armste bevolking van Wentworth. Ouders komen een kleine voorraad in een bakje halen zodat ze hun kinderen weer te eten kunnen geven en daklozen krijgen eindelijk weer wat vitaminen. Iedereen is welkom, er worden per keer meer dan 100 mensen geholpen!! De Soup Kitchen stond helaas al een paar weken dicht omdat ook de Trauma Room vaak geen geld heeft voor het eten. Ik heb besloten om al het eten van deze donderdag en meteen voor volgende week te kopen van het sponsorgeld. Daarnaast heb ik twee dagen mee in de keuken gestaan en voedsel uitgedeeld. Dankbaar werk (“god bless you”) en ik ben blij dat ik er samen met jullie voor heb gezorgd dat de mensen in ieder geval deze twee weken niet zonder eten zitten! Dank jullie wel daarvoor! Hieronder staan een aantal foto’s van de Soup Kitchen.
Over een paar weken weer een update van mijn belevingen hier in Zuid-Afrika. Ik ben benieuwd wat ik in de tussentijd weer allemaal mee ga maken, ik hoop jullie ook! Vrijdagochtend vertrek ik in ieder geval voor drie dagen naar Lesotho (een landje midden in Zuid-Afrika wat alleen maar uit bergen bestaat) en ga ik naar Drakensbergen. Daarna weer hoog tijd voor nieuwe foto’s en nieuwe verhalen!
Liefs, Jamie