Uit het Keniaanse straatleven!

Kenia
1

Op het moment regent het weer, maar vandaag was een stralende dag, net lente. Je merkt dat er veel muggen zijn, waaronder de malaria mug. Die komen na de regen als de zon weer schijnt. De gelddruk is wat me op dit moment ook van de straat af houd. Meer dan andere jaren bedelt men weer veel, maar het is me even niet duidelijk waarom, behalve het laagseizoen, dat het op dit moment weer schijnbaar zo slecht gaat.

Vanmiddag was ik even aan het eten, een hotdog (Kes 65) en komt er een man naar me toe die doet alsof hij me kent. Al snel is duidelijk dat de man flink dronken is en geld wil. Van Kes 200 zakt hij naar Kes 40. Ondertussen, op 500 meter loopafstand was ik al drie anderen tegengekomen, waarvan een vrouw met jong kind op haar rug die vertelde dat ze geen werk had voor vandaag. Die heb ik een pakje ugali (maismeel) suiker en melk gegeven. Dan denk ik aan wat eens een over religieuze man hier ooit tegen me zei:

“A begger came to your door, asking for water and bread. You ignored him, you thought he is just a begger, but in fact, it was not a begger, it was our Lord Jesus, whom you refused to invite for a meal. Today I say thank you for the bread and tea you gave to me, my stomach was empty, and now I can continue the day looking for a job, may God bless you!”

De dronken man wil zijn been laten zien waar hij schijnbaar een verwonding aan heeft. Hij was dronken, en ik aan het eten. Ik negeer hem omdat ik geen zin heb om onder eten naar zijn been te kijken. Wat me het meest frustreert is dat de man dronken is. Alcohol is een groot probleem hier, vooral bij de mannen. Werklosheid is de grootste boosdoener, niet de onwil om te werken. De man geeft niet op en wil me naar huis volgen, slecht plan, bovendien komt het stoom me ondertussen uit de oren van onbegrip, denkend aan de vrouw met haar kindje, gekleed in 1 simpele kapotte kanka, en deze dronken man met dure merkschoenen. Bij sommigen hier is het bedelen een sport geworden.

Het geld zou bedoeld zijn voor medicatie voor zijn been, maar ik weet zeker dat zelfs al koop ik de medicatie in een van de vele apotheekjes hier, dat de man z’n medicatie terug zal inleveren voor geld, om alsnog levensgevaarlijke lokale mnazi (sterke drank) te kopen.

Ik breek de stilte na een kwartiertje dooremmeren en vraag of hij gedronken heeft, eerlijk genoeg zegt hij ja. Mijn antwoord was: dan had je die alcohol beter op je wond kunnen smeren, dan had het in ieder geval nog een functie gehad als ontsmettingsmiddel, want ik help je nu echt niet aan meer drank. Een paar vrouwen en de bediende van de hotdog kraam liggen dubbel van het lachen, eentje steekt haar duim naar me op, goed gedaan.

De dronken man laat me achter met een onvoorstelbaar rotgevoel, maar soms kun je mensen niet helpen…

2

Hi, my friend…

Helaas kan ik niet veel zeggen om je op te beuren. Ik ken het gevoel.

'k heb m’n koffer volgeladen, sportshoe’s voor op het strand in Kilifi uit te delen…(i want to be a football palyer like Mariga)

Je kan je wel voorstellen soms dat er ook mensen zijn die nooit meer terug willen naar Kanya, als wat jou overkomen is vandaag hun een paar keer overkomt in 10 of 14 dagen…

Groeten !!!
Mwende

3

En Kenya, zijn dat dan vooral Swahilimensen (ik bedoel eigenlijk mensen van de kust, moslims) of zijn dan mensen uit het binnenland? Ik bedoel die alcoholisten en bedelaars?

4

Anders dan in de rest van de wereld, is de Christelijke bevolking hier het armst. Ik denk dat je met Swahili bedoeld, de mensen die van oorspronkelijk aan de kust wonen en voor 90% in meer en mindere mate de moslim religie aanhangen. Die zijn over het algemeen iets beter af dan de mensen die hier met grote verwachtingen later naartoe gemigreerd zijn.

Van een trots Moslim persoon kun je inderdaad niet snel verwachten dat ze gaan bedelen, ook zorgt hun gemeenschap beter voor elkaar dan de Christelijke, met banen en steun voor bvb weduwen.

Het mooiste aan Kenia vind ik wel dat Moslims en Christenen weinig spreken over de verschillen in hun religie, ze bidden zelfs met bepaalde gelegenheden samen, ieder op hun eigen wijze, met 1 persoon die het gebed doet die of Christelijk of Moslim is, daar kunnen wij iets leren, denk je niet?

5

Kenya, het is jaren geleden dat ik aan de kust van Kenya woonde, maar toen was het ook zo dat de Swahilibevolking (en dat is een “stam” net als Luo, Kikuyu en Kamba’s ed, als vinden deze stammen dat de Swahili geen “echte” stam zijn omdat ze van gemixte afkomst zijn) niet de alcoholisten en prostituees waren (uitzonderingen daargelaten). Ik was nieuwsgierig hoe dat nu is…
Ik ga het over een paar weken zelf bekijken…dank je voor je beschrijving.

6

Ok, bedankt voor je uitleg over dat de Swahili een stam zijn, daar had ik niet echt een goed beeld van.
De stamafkomst is hier na de post election violence (verkiezingsgeweld 2007) niet een taboe, maar wel een zaak waar men voorzichtiger mee omspringt.
Niet iedereen vind het meer een goed onderwerp van discussie na de schade die het geweld heeft toegebracht.
Kenianen vereenzelvigen zich meer met elkaar als Keniaan, ipv dat de stammen issue (of religie) de belangrijkste vorm van persoonlijke identiteit is.

Uit eigen ervaring kan ik een aantal mensen die zich Moslim noemen, maar hun religie niet mee beleiden zoals dat ooit was, er zitten prostituees en alcohlisten tussen. Op Lamu staat de tijd stil, dus daar zal je dat veel minder of zelfs helemaal niet aantreffen.

Officieel mogen en Christenen en Moslims hier niet drinken en niet roken, en bij de groepen vind je mensen die zeggen religieus te zijn, maar hun geloof niet actief meer beleiden.

7

Vroeger (toen ik er was :-)) was je stamafkomst het allerbelangrijkst. Ik begrijp dat dat nu niet mee zo is? Wel beter.

8

Het veranderen van die mentaliteit wordt mede bevorderd door campagnes via krant en tv vanuit de overheid.
Ook grote bedrijven zoals Safaricom en Nakumat nemen hun verantwoording hierin.
Stamafkomst is nog steeds belangrijk, maar het verschuift langzaam naar een beter gevoel van eenheid, gelukkig is er ook veel waar Kenianen samen trots op kunnen zijn.

Nog even over je vraag.
De meeste “probleemgevallen” zijn individuen die geen familie in de buurt hebben wonen.
Jonge mensen komen vanuit het binnenland naar de kust voor werk, wat er meestal niet of weinig is.
Er is geen sociale controle op wat ze werkelijk doen in het dagelijks leven.
De familie in het binnenland denken dat hun zoon of dochter een goede baan hebben aan de kust omdat ze hen geld sturen.
In wekelijkheid zijn belanden deze jonge vrouwen EN mannen in de prostitutie en / of worden “huslers”, aan soort oplichters zonder de wet te overtreden…

9

Daar zit iets in MWENDE!
Een vrolijker verhaaltje dan?

Gister kwam een vrouw die kleding verkoopt aan of ik een briefje van 10 euro wou wisselen. Ze had een poos terug een nieuwe voorraad kleding op de markt gekocht, om dit op straat aan de man te brengen. De markt ligt momenteel vol met een laag drek, dus wast ze de kleding eerst voordat ze verkoopt.
In een van de zakken van een boxershort trof ze blijverast de 10 euro aan. Er was een enorme opluchting op haar gezicht, toen ze er achter kwam dat het maar liefst om Kes 1100 ging.

“Morgen ga ik direct terug naar de markt voor nieuwe voorraad” Ze danste van geluk.

Ze kan vaak niet weigeren om kleding onbetaald af te geven, dan raakt ze haar vaste klantenkring kwijt. Sommige dagen gaat ze alleen maar de deuren langs om te vragen hoe het met haar betaling staat, maar niemand heeft werk, en niemand geld.

Ik besloot daarop haar dag compleet te maken door nog drie broeken en een shirt van haar te kopen, kosten: Kes 1100, dus had ze daar ook nog een winst aan van laat zeggen, Kes 300.
Zelden heb ik iemand hier zo blij rond zien lopen met zo iets kleins als 13 euro!

Meestal ga ik alleen met handbagage naar Kenia, ik heb m’n kleding die hier draag. Dat scheelt een hoop gezeul met koffers, wachten bij de bagageband op het vliegveld in Mombasa, dan nog de controle bij de douane. Ik koop de spullen die ik hier gebruik hier, soms geef ik die weg en komt een volle koffer van hier naar Nederland.

Noem het idealisme, maar ook de glimlach op iemands gezicht en dankbaarheid als je enkel iets eerlijk koopt, is mij veel meer waard dan een chagrijnige kledingverkoopster op zaterdagmiddag die alleen naar de klok staat te staren in Nederland, wachtend tot het eindelijk 5 uur is en ze naar huis mag (sorry, is weer negatief?).

Sommige Mzungus (blanken) gaan nog een stapje verder en kopen traditionele Afrikaanse kleding hier, en dragen dat ook. Voor mij gaat me dat nog net een streepje te ver…

Het contrast tussen rijk en arm is groot, ook het verschil in karakter van individuen is veel groter dan in Nederland. De bron hiervan is de armoede. Veel mensen hebben weinig andere keus dan bedelen omdat ze aan lagerwal zijn geraakt.
Als westerling, hoe bekend je ook met de bevolking bent, je zult altijd weer versteld staan over bepaalde zaken die anders zijn dan bij ons…

10

Hoe kom je erachter of je met een oprecht mens te maken hebt? Gewoon je gevoel volgen? Een tijdje met iemand omgaan en dan je conclusie trekken?
Het lijkt me nog moeilijker om in die omstandigheden goede welwillende mensen te onderscheiden van mensen die je naar de mond praten omdat ze het geld wat in jouw zak zit, zo snel mogelijk naar die van henzelf willen halen.

Je geeft door deze twee verhalen weer stof tot nadenken en ik denk dat het goed is. We kunnen onze ogen niet sluiten voor de ellende van andere mensen. Dat is te makkelijk. Maar ja, wat is de beste aanpak?

Ik denk toch dat het weer belangrijk is om mensen weer trots op zichzelf te laten zijn door hun eigen geld te verdienen met een beetje hulp van ons.
Steeds minder afhankelijkheid.

Je gaf in een ander bericht aan dat het een goed toeristenseizoen gaat worden voor de Kenianen. Ik hoop het echt.

Groetjes en veel succes met de mooie dingen die je doet.

cheercheercheercheercheercheer

11

Wie wel en wie oprecht is en blijft is lastig te beoordelen.
In Europa weten we dat we individualistisch zijn ingesteld, maar in het dagelijks leven is dat onze vaste norm, we weten niet echt beter meer.
Als je met mensen hier omgaat voel en merk je pas wat het begrip individualisme inhoud, omdat men hier in een gemeenschap opgegroeid, en er een andere, veel belangrijke verhoudingen tussen mensen bestaat.

Dat heeft voor en nadelen.
Als individu ben je hier niet zo veel, hoewel het langzaam aan het verschuiven is naar net als bij ons, zijn stamafkomst, familie en de gemeenschap waarin je leeft nog steeds erg belangrijk.

Voorbeelden:
Na je opvoeding en school worden jonge mensen geacht hun ouders financieel te steunen, dat is de eer van het kind, en de trots van de ouders.
Als een vrouw eten kookt, kookt ze genoeg voor haar eigen gezin, en een flinke portie extra voor mensen die eventueel op bezoek kunnen komen. Na een vriendelijk welkom wordt de bezoeker geacht te eten, anders kan de vrouw het zelfs als een belediging opvatten.
Blijft er eten over, dan breng je dit naar de buren waarvan je weet dat ze het niet breed hebben.
Hoeveel hekel je ook hebt aan je buren, het is een schande om dit te laten merken aan je andere buren.
Een familiebezoek gaat meestal samen met een gift in de vorm van een geldbedrag of een cadeau, meestal een geit of ander voedselpakket.

Nadelen:
Anders dan bij ons, bestaat een grootste deel van de bevolking hier uit jongeren, veel kinderen maken is een soort trots, en bovendien, het is je oude dag voorziening.
Als werkloze jongere kan het zijn dat je jarenlang je ouders niet ziet. Omdat je jou ouders niet financieel kan ondersteunen en iets kunt meenemen als je terug naar je geboorteplaats gaat, laat staan transportkosten betalen. Je raakt ontheemd en doet alles om aan geld te komen,. Je blijft met een schuldgevoel zitten dat jarenlang je ouders wel school en opvoeding voor je hebben bekostigd, maar je kunt niets terug doen. De kans om aan lagerwal te raken is veel groter hierdoor.

Er is een situatie waarin je krap bij kas zit en er is een belangrijk persoon of een familielid overleden.
De gewoonte is dat iedereen naar vermogen bijlapt om de begrafenis, transportkosten en het mortuarium te bekostigen. Helaas heb je op dit moment niets om bij te dragen, een schande, omdat anderen binnen je gemeenschap dat wel doen.

Zo kan ik nog urenlang door gaan, maar je begrijpt, echte armoede is meer dan alleen geen geld hebben.

Waar bij ons het rechtssysteem en politie redelijk goed werken, is dat hier totaal niet het geval, voornamelijk door de corruptie.
Stel, iemand heeft van je gestolen.
Je doet aangifte en de dief wordt naar het politiekantoor gehaald, maar, hij schuift de agenten een flinke som geld toe.
De politie is slecht, ze nemen het geld aan, en de volgende dag zit je zelf in het beklaagdenbankje in de rechtszaal omdat nu jij als slachtoffer een verzonnen misdaad hebt begaan. Echt, ik heb het zien gebeuren.
Mensen nemen het recht in eigen hand, een dief wordt leven verbrand, als waarschuwing voor anderen.

Gevolg is dat zaken zoals deze, maar ook huwelijksproblemen, mishandeling, erfrecht en andere zaken onderling worden geregeld binnen een gemeenschap. Dat kunnen buren zijn, de kerkgemeenschap, een vereniging, bedrijf, of binnen een familie.
Zonder deze mensen om je heen kom je niet ver, want probeer maar eens als individu je recht te halen in een land waar het rechtssysteem zo corrupt is als hier, als individu sta je zwak.

Terug komend op je vraag:
Hoe kom je er achter dat iemand oprecht is, wetende dat veel mensen vaak in sociaal loyaliteitsproblemen komen, is door deel te nemen aan een gemeenschap waar zij al bij horen, sociale controle werkt hier het beste, en soms beter dan het rechtssysteem bij ons.

Vandaar ook, dat ontwikkelingshulp vanuit kerken naar kerkgemeenschappen in Afrika, of vanuit een Moslimgemeenschap naar een Moslimgemeenschap in Afrika, vaak meer succes boeken dan individuele initiatieven.
Ook hulporganisaties zonder religieuze achtergrond, gebruiken de sociale structuren die hier al zijn.
Hier loop ik momenteel op vast.
Ik kan geen eenheid tussen mensen creëren die samen eenzelfde probleem hebben, namelijk de pleegouders en weeskinderen, om samen hun problemen grotendeels zelf aan te pakken.

12

Is het niet mogelijk om een organisatie op te zetten voor die pleegouders?
Dat er wekelijks overleg is met elkaar zodat ze zich verbonden voelen met elkaar? Activiteiten organiseren voor die pleegkinderen en hun pleeggezinnen en daar een maaltijd bij aanknopen?

Zodat ze redenen te over hebben om hun familie-weeskind op te nemen? Een soort van beloning als ze goed hun best doen? Dus eerst van hun kant uit zich bewijzen en dan een beloning? Hier zul je vast al wel aan gedacht hebben en ik denk vast te simpel maar ik probeer mee te denken.

Dat ze na zo’n bijeenkomst misschien een voedselpakket meekrijgen?

denk denk denk…

De neuzen moeten dezelfde kant op…

Of toch een weeshuis beginnen en dan die familieleden werk in dat weeshuis aanbieden? Contact…

Ik weet het niet…

Heb je toevallig al contact gezocht met Yvonne van Dianichildrensvillage? Zij kan je misschien aan bepaalde organisaties helpen.

Heel veel succes.