(origineel bericht op be-more.nl)
Ubani igamalokho?
Had ik dat zinnetje ‘s ochtends maar al volledig gekend. Ja ja, nu vraag je je natuurlijk af wat het betekend? Samen met een van de meiden, naar het ziekenhuis. Daar hebben we heel lang moeten wachten op het dossier. Zelfs alle mensen die na ons binnenkwamen, gingen ‘met’ dossier allemaal eerder weg. Had ik dan toch, dat kaartje niet bij de ingang moeten afgeven?!? Ik snap niets van het systeem hier. Na vragen werd ik terug gestuurd, we moesten wachten.
Toen kwam gelukkig Sandra en toen zij het aan een ander iemand had gevraagd, bleek dat we zaten te wachten voor niets, want we hadden de naam niet goed gehoord. Had ik nou dat zinnetje gekend, dan had ik kunnen vragen wat haar naam was, want andere keren reageerde ze zelf op haar naam. Maarja, pech gehad. Uiteindelijk waren we toch niet sneller geweest. Want nummer 82, blijft 82, en dan ben je pas bij de dokter aan de beurt.
Toen we om 14:30 bijna klaar te zijn, had de dokter daar een andere mening over en mochten we nog meer ziekenhuis avonturen beleven.
Omdat zowel de dokter als ik geen Zulu spreken, (maar wel Zuid-Afrikaans) moest er een tolk bij komen. Waarna er vele tranen getroost moesten worden en de voogden gebeld moesten worden. Waar we met 4 meiden naar het ziekenhuis gingen, kwamen er maar 2 mee terug. De een moest geopereerd worden en de ander bleef bij haar. Hoe dat stuk verliep … ik bespaar jullie de details … maar de tranen stonden in mijn ogen en ik wist me echt geen raad. Verschrikkelijk.
Ubani igamalokho betekend, “What is your name?” en ngiyaphile, “I’m fime.” Jebo, dat was onze eerste Zulules. Omdat sommige kinderen denken, dat we engels en rekenen geven om hun te pesten, hadden we de rollen eens om gedraaid. Met een groot aantal kwamen ze ons een op een Zulu leren. Ze lagen compleet dubbel om de uitspraak. Die vast en zeker ook nergers naar geklonken heeft. Want het is veels te moeilijk. Vooral het tellen. 8 en 9 bestaan uit een 15 letterig woord, waarbij echt niet uit het woord is af te leiden, hoe je het uitspreekt. Gelukkig waren er nog maar weinig woorden met van die rare klikklanken erin. Want dan hadden ze volgens mij lachend van hun stoel gevallen. Maar het was wel super leuk en zeker voor herhaling vatbaar. Hopelijk, zeg ik dat volgende week ook nog, want dan gaan ze ons een toets geven.
De rest van de week is er vanalles gebeurt. Nieuwe vrijwilligers, kampvuur, daycare met een nieuw thema ‘hygiene’, Happy Hippo in Durban, zon, zee en zand. En dan ben je een beetje verbrand.
Maar we hebben wel eindelijk zon. Dus we kunnen schilderen. Zondags zijn we met z’n alle hard aan de slag gegaan en zijn verder gegaan aan het huis van de kinderen, omdat van een nieuwe laag verf te voorzien. Dat gaat lastiger als je denkt, als de verf er net zo hard af komt als je hem erop smeerd. Uiteindelijk levert het wel een mooi resultaat op. Al zijn we nog lang niet klaar. Voor je het weet is het na 5en en beginnen je armen moe te worden. Hopelijk blijft het dit weer. Maar ik zal ook wat straaltjes naar nederland sturen, als jullie dat wensen.
Liefs uit zuid-afrika,
Miriam