(origineel bericht op be-more.nl)
Tweede week
Lieve allemaal,
Mijn tweede week zit er al weer bijna op. En het was een vrij bewogen week, met ups en downs.
Vorige week vrijdag zijn we vanuit ons project in Kyotera naar Masak gegaan. Hier zagen we ook weer alle vrijwilligers van de andere projecten. We kregen een heerlijk welkomstdiner en we hebben de rest van de avond bij het kampvuur gechilled en lekker gedanst.
Helaas…de volgende dag was het raak. Ik was zo ziek als een hond!!! Ik dacht dat ik eerst de enige was, maar later bleken er vijf van de tien ziek te zijn. Het is waarschijnlijk het eten geweest. Tja, het viel te verwachten dat ik dit zou meemaken in Oeganda!! Hihi. Maar ja, ik kon dus ook niet meedoen aan de lessen lugandees (de taal die hier gesproken wordt) en de oegandese kooklessen. Gelukkig voelde ik me 's avonds alweer iets beter en ben ik wezen kijken toen er een traditionele dansgroep kwam. En wat die vrouwen allemaal kunnen met hun heupen!!! WAUW! Haha.
De volgende dag hebben we een beetje gechilled bij een heerlijk tentje genaamd Plot 99. Het is daar echt een klein paradijsje waar je heerlijk europees voedsel kunt eten en even helemaal tot rust kunt komen.
's Avonds zijn we weer terug gegaan naar ons project in Kyotera.
De volgende ochtend hebben we meegelopen met de rounds van dokter Ambrose. Op de Male Ward was het drukst. Op kamer 1 lag een 43 jarige man met HIV en TBC. Hij was er erg slecht aan toe. Hij was net met zijn ARV’s begonnen (medicatie om het HIV virus onder de duim te houden), waardoor hij een open TBC kreeg. Op kamer 2 lag een wat oudere man +/- 70 jaar. Hij had een gebroken heup. Helaas kon hij de operatie en de onderdelen voor een nieuwe heup niet betalen, waardoor hij nu verder door het leven zou moeten met een heel pijnlije gebroken heup. Op kamer 3 lag een jongeman van 24 jaar. Hij was broodmager, had urineretentie (geen urineaanmaak meer), gaf oud bloed over, en had een opgezette buik. De arts wilde een echo laten maken en de man zou waarschijnlijk geopereerd moeten worden. We hebben geprobeerd zijn bloeddruk te meten, maar deze was niet te meten. Zijn pols was ook al erg zwak. De arts dacht aan een ileus (darmobstructie), maar wist het niet zeker. De jongeman was al sinds langere tijd ziek, maar ze hadden nog geen geld om naar het ziekenhuis te gaan. Met het hele dorpje hebben ze gespaard om hem naar het ziekenhuis te kunnen sturen.
Toen we naar de volgende patient wilde gaan, greep hij mij vast en vroeg of ik hem alsjeblieft kon helpen. Ze geloven hier dat je als blanke iedereen kan beter maken. Daarna ging de vader mijn handen vasthouden en mij bedanken. Ik voelde me zo rot, omdat ik wist dat ik vrijwel niks voor hem kon doen…
Op kamer 4 lag een bodadriver (chauffeur met eigen brommer) die een ongeluk had gehad. Er gebeuren hier veel ongelukken met Boda’s en vooral 's avonds. De wegen zijn niet verlicht, ze rijden vaak onder invloed van alcohol en qad (oppeppende drugs) en vaak ook veel te hard. Hij had wonden over zijn gehele lichaam. Daarnaast moest hij spugen en was hij erg afwezig. Ik vroeg aan de arts of er wel goed gekeken/gelet werd op een eventuele hersenschudding/kneuzing. Waarop de arts doodleuk zei: Hij was na het ongeluk bij bewust zijn, dus is alles in orde…Tja, ieder bekijkt het op zijn eigen manier…Ik ben toen de wonden van de boda driver gaan verzorgen, terwijl mijn collega’s bij de jongeman op kamer 3 bleven. Het was nog een hele uitdaging, want ze hebben hier alleen maar droge gazen,tape en jodium. De verpleegkundige veegde met de gazen heel ruw heen en weer over de wonden. Heb haar toen proberen uit te leggen dat je dan juist het vuil in de wonden veegt. Heb het ook nog voorgedaan en laten zien dat je met een pincet al het vuil er moet zien proberen uit te halen. Echter kwam het niet helemaal aan volgens mij.
s’ Middags heb ik samen met Tamara meegeholpen in het lab. Bloedprikken voor onder andere HIV-, Malaria- en Tyfustesten. Erg leuk om te doen. Gek om te zien dat niemand een kik geeft als je prikt. De mensen hier laten pijn echt niet zien. Ik kan daar maar niet aan wennen.
Later zijn we ook nog naar de kinderafdeling gegaan om daar ballonnen op te blazen en gewichtjes op te tekenen. Heerlijk om die koppies even te zien lachen! Ze waren zo blij! Even waren ze niet meer ziek.
Woensdagochtend werden we gebeld dat de jongeman op kamer 3 was overleden. Hij heeft de hele dag op de echo gewacht. Deze was kapot en dat duurt hier dan wel een tijdje, voordat het gemaakt wordt. Dit hakte er best hard bij ons in. Wetende dat als deze jongean van pas 24 jaar oud in Nederland had gewoond, misschien nog geleefd had.
We zijn vrij vroeg naar het ziekenhuis gegaan, omdat er immunisation was (Vaccinatieochtend voor kinderen van 0-1 jaar oud) Daar aangekomen was er nog niemand. Iedereen leeft hier volgens de Africa time. 9:00 uur wordt al gauw 11:00. Haha. Dus zijn we een beetje met de zieke kinderen gaan spelen. Toen werd er opeens een vrouw binnen gebracht met gebroken vliezen. Wij snel naar de maternity, waarbij we mochten assisteren bij de bevalling. Echt een prachtige ervaring. Gedurende de hele bevalling was de vrouw echter stil. Geen enkele kreun, snik of wat dan ook. Hier geld: Je hebt je pleziertje gehad en dan moet je nu ook maar de consequenties ervan onder ogen komen. Bizar… Ze knippen de vrouwen hier ook niet in, maar laten ze uitscheuren. Het kindje is gelukkig goed geboren. We moesten de vrouw schoonmqken, ze werd gehecht en toen moest ze opstaan om zelf naar de zaal te lopen. Ik vroeg of ze geen rolstoel nodig had of pijnmedicatie, maar dat was niet nodig volgens de Midwife (verloskundige) Ook keek de ,oeder nauwelijks naar haar kindje. Ze hechten zich hier nog niet aan hun pasgeboren kinderen, omdat er zoveel baby sterfte is. Vaak krijgen baby’s ook pas heel laat een naam.
Toen we klaar waren stond er al een half dorp op ons te wachten voor de vaccinaties Vrouwen en knderen zaten op de grond, in het gras en op bankjes en stoeltjes. Twee vrijlligers zijn de administratie gaan doen en Tamara en ik heb aan de lopende band DTP,mazelen en BCG injecties gegeven en tevens poliodruppels. Ik had nog niet eerder baby’s gevaccineerd, dus dat was wel even wennen. En de moeders hier hebben een heel handige oplossing voor huilende kinderen, namelijk: hup de borst erin! Haha!!!
Later op de middag was er nog een bevalling en ditmaal van een tweeling. Heb toen de navelstreng mogen afbinden (met de rubber van een handschoen) en mogen afknippen. Ook hebben we de baby’s gewogen en schoongemaakt.
Donderdag heeft het de hele dag geregend. En als het regent in Afrika, dan stopt het leven hier. Mensen komen niet meer naar het ziekenhuis en het werk ligt stil. Twee van mijn medevrijwilligers op het project bleken ook nog eens malaria te hebben. Ondanks de gei,pregneerde klamboe, de Deet en de anti-malariatabletten.
Die avond werd ik blij verrast door mijn huisgenootjes met een super lekkere verjaardagstaart!!! Super lief!!! Mijn projectmanager was er ook bij en die wilde nog helemaal een speech geven. Haha, het is ook zo’n schatje en ik voelde me helemaal jarig!!! 
's avond zijn we weer naar Masaka gegaan, naar alle andere vrijwilligers.
Vandaag hebben we lekker de hele dag gechilled bij het zwembad. Heerlijk!!!
Morgen vertrek ik samen met een paar andere meiden naar de grens met Rwanda en Congo voor een gorillatracking!! Een cadeautje van Inge voor mijzelf 
Ik heb er super veel zin in!
Hoop dat het allemaal goed gaat met jullie in Nederland! Op Facebook heb ik nog wat fotos gezet
Liefs uit het heerlijk warme Oeganda!