(origineel bericht op be-more.nl)
Tweede week bij I Care
Nou hier komt dus poging twee om de afgelopen week op mijn weblog te zetten. Afgelopen vrijdag ben ik in het internetcafe een uur bezig geweest om de hele week te beschrijven. Toen ik het op mijn weblog wilde zetten was het weg, grrrrrrrrr. Hoe frustrerend!!!
Maandag:
Gelukkig was de jongen er weer waar we vrijdag mee naar het ziekenhuis zijn geweest. We zijn ‘s morgens opnieuw met hem naar het ziekenhuis geweest. We zijn natuurlijk eerst naar de clinic gegaan die gespecialiseerd zou zijn in geslachtsziektes ect. Dit was de clinic waar we afgelopen vrijdag ook al zijn geweest. Omdat we er ‘s morgens al heen gingen dachten we dat we een goede kans zouden maken. Helaas was de clinic gesloten voor nieuwe patienten. Er waren er meer dan genoeg binnen en er was nog steeds een personeelstekort. De jongen zelf gaf aan dat hij een verpleegkundige kende in het ziekenhuis waar hij eerder geweest was (in een township). We besloten de gok te wagen. Met connecties hier kom je immers veel sneller aan de beurt. Op naar de township. Het ziekehuis zag er best mooi en groot uit. Om naar binnen te komen moesten we wel onze tassen laten controleren bij de ingang (voor mij nieuw als ik naar een ziekenhuis wil). Toen we het ziekenhuis in liepen zaten er wel 200 mensen in de hal te wachten. Wij liepen door op zoek naar degene die de jongen kende. Helaas bleek die persoon nergens te bekennen. Ook wilde niemand ons voorrang geven o.i.d. Om geholpen te worden zouden we aan moeten sluiten bij die 200 mensen in de hal. In het hele ziekenhuis waren trouwens alleen maar donkere mensen. Ook al zouden we in de hal gaan zitten wachten dan zouden we waarschijnlijk toch niet meer geholpen worden. We hadden dan ‘s morgens vroeg al in de rij moeten gaan zitten. We zijn dus zonder resultaat vertrokken. Na overleg besloten we het nog in 1 clinic in de stad te proberen. Gelukkig was het daar niet zo druk. Wel een heleboel vage mensen daar trouwens. Na een promo praatje van onze kant en een smeekbede of ze alstublieft de jongen konden helpen hadden we dan eindelijk beet. De jongen kreeg twee injecties en een flinke pot pillen mee. Toen we weer terug gingen naar het Hopecentre konden we ‘s middags nog mee naar het zwembad met de jongens. Leuk om te zien dat ze daar zoveel plezier hebben. Sommige jongens kunnen niet zo goed zwemmen trouwens. Je kunt goed zien dat ze het zichzelf hebben aangeleerd.
‘s Avonds stond een Durban by night tour op het programma. Met een politieagent zijn Eline, ik en twee andere vrijwilligsters van Be More in zijn kleine witte autootje op pad geweest. Het was vreselijk slecht weer die avond en het regende behoorlijk. Hij heeft ons de plekken laten zien die door touristen gemeden worden. We zijn naar Umlazi geweest (grootste Township van Durban). Ook heeft hij ons de shags en temporary houses laten zien. Dit zijn een soort van krottenwijken op bijzonder afgelegen plekken. De politieagent vertelde bijvoorbeeld dat er veel ellende is veroorzaakt door het WK in 2010. Sommige krottenwijken moesten verplaatst worden omdat daar grote tv schermen moesten komen te staan waar supporters dan tv op konden kijken. De mensen zijn verhuisd naar temporary houses die de overheid heeft neergezet op een afgelegen industrieterrein. De mensen zijn er nog slechter af dan in hun oude huisjes en er is tot nu nog geen hond geweest die van het grote tv scherm gebruik heeft gemaakt. De straatkinderen warden voor en tijdens het WK opgepakt en soms wel 50 kilometer verderop weer uit de auto gezet. Ze moesten het hele stuk dan terug lopen. Zo leek het alsof Durban geen straatkinderen had. De politieagent liet ons verder nog straten in Durban zien waar gedeald wordt, waar prostituees op straat hun werk doen en plekken waar nigeriaanse bendes actief zijn. Dit was dus vlakbij Umthombo, de plek waar ik in januari vrijwilligerswerk heb gedaan. We zijn ook nog door Fisherstreet gereden. Overdag ziet het hier al [/size]niet fijn uit maar ‘s avonds wil je hier helemaal niet doorheen lopen, brrr. Het was erg interessant om niet alleen de leuke en toeristische plekken te zien, maar ook de plekken waar veel criminaliteit is en mensen het niet zo goed hebben. Ik denk dat wij in Nederland het in vergelijking met deze mensen ontzettend goed hebben.
Dinsdag:
Vandaag stond de graduation bij I Care op het programma. De jongens van de rehab hebben hun programma goed afgerond en krijgen hiervoor een soort van diploma. De uitreiking zou plaats vinden op het terrein van de rehab en wij mochten er ook heen. Ik had afgesproken dat we er echt om 8 uur zouden zijn omdat we zouden helpen met koken. Omdat het vreselijk hard regende ‘s morgens warden we door een medewerker opgehaald J. Zoals wel vaker hier liepen dingen anders dan gepland. De medewerkster die altijd kookt op het Hopecentre vertrok al vroeg naar de Rehab om daar te koken. Het was de bedoeling dat wij ook mee zouden gaan, maar er was geen plek meer in de auto. We moesten toen van 8.00-10.30 uur wachten tot de volgende auto of bus zou vertrekken. Ondertussen hoefde alleen het ontbijt maar klaargemaakt te worden, verder was er weinig te doen. Om 10.30 uur zijn we samen met de jongens in een bus van I Care vertrokken. De sfeer zat er goed in en de jongens zongen allerlei liedjes mee. Aangekomen bij de Rehab kon je goed zien wie vandaag hun diploma allemaal zouden krijgen. Ze waren leuk aangekleed en hadden allemaal een petje op. Om 11.30 uur begon het. De jongens hadden een openingsdans ingestudeerd, dit ging erg goed. Daarna werd er gebeden, gezongen, was er nog een preek en kregen de jongens hun diploma uitgereikt. Na het officiele gedeelte was er natuurlijk het eten. Dit was heel erg lekker, de medewerkers hadden goed hun best gedaan op het eten. Je kon goed het verschil zien tussen de jongens van het Hopecentre die nu nog op straat leven en vaak mager zijn en plekken op hun gezicht of lichaam hebben. De jongens van de Rehab zijn al een fase verder en zien er beter uit. Ze hebben al een tijd geen alcohol / drugs meer gebruikt en zien er gezonder uit.
Na de graduation heeft een medewerker van I Care ons bij de Galleria afgezet (een winkelcentrum). We hebben daar nog even wat gedronken en rondgekeken en speciaal op verzoek van Suzanne wat bij de Mac gegeten (die is er niet aan Floridaroad J).
Woensdag:
Na de dagelijkse devotion was er een staff meeting. Hierin werd besproken wie er tijdens de kerstvakantie op het Hopecentre zouden zijn en wie er vakantie heeft. Tijdens de week van kerst blijkt echt bijna iedereen afwezig te zijn. Daarna hadden Eline en ik een gesprek met Wilma (regiocoordinator Be More) over hoe het ging op het project. Mocht je problemen of vragen hebben dan kun je dit altijd met haar bespreken. Daarna heb ik nog even wat kleding gesorteerd voor het winkeltje van I Care. Na een lunch in het winkelcentrum zijn we op zoek gegaan naar knutselspullen. We vonden dit in de Shoprite (winkel). De bedoeling was dat we een soort van posters zouden gaan maken met teksten erop die op I Care van toepassing zouden zijn. We zijn hier ‘s middags bij de b&b mee aan de slag gegaan. Teksten als bijvoorbeeld: it can be your child tomorrow. Dit was nog een hele klus. Ik ben er tot ‘s avonds laat mee bezig geweest.
Donderdag:
De dag van de awareness opdracht. Na de devotion hebben we natuurlijk eerst even meegeholpen met het maken van het ontbijt en de lunch voor de jongens. Dit is bijna elke dag vaste prik. Daarna hebben we de posters nog wat afgemaakt en zijn we met I Care auto’s vertrokken. We hadden allemaal ons I Care shirt aan en sommigen hadden petten van I Care op en ander promotiemateriaal bij zich. Het idee was: Hoot (toeteren) if you support I Care. Dit was om begrip te kweken bij de locale bevolking en ook voor naamsbekendheid. We zijn in het centrum gaan staan en hebben geprobeerd om mensen over te halen om te toeteren voor I Care. Dit werd met een groot enthousiasme door de staff en ons gedaanJ. Al gauw waren er heel veel automobilisten aan het toeteren. Als mensen naar ons toe kwamen dan werd er uitgelegd wat I Care inhoudt en wat de doelstellingen zijn. We hebben op twee verschillende plekken gestaan. Sommige mensen keken raar op, maar de meesten konden de actie wel waarderen. Na twee uurtjes zijn we moegeschreeuwd weer naar het Hopecentre vertrokken. De jongens waren wel nieuwsgierig wat we gedaan hadden. Ik heb ze de filmpjes en foto’s laten zien. Ze vroegen zich af waarom we aan de kant van de straat mensen probeerden te benaderen. Wilden we soms eten van die mensen hebbenJ? Ik heb ze uitgelegd dat we daarmee naamsbekendheid proberen te krijgen en begrip proberen te kweken. Dit vonden ze maar vaag.
Vrijdag:
Vrijdag was een rustige dag. ‘s Morgens helpen met het ontbijt en de lunch voorbereiden en daarna heb ik eigenlijk bijna de hele dag het winkeltje gedraaid. Ik heb nieuwe spullen voor de winkel uitgezocht en samen met een medewerker van I Care klanten geholpen in de winkel.
Zaterdag / Zondag:
Ik was het hele weekend alleen in onze B&B omdat de anderen er niet waren. Zaterdagmorgen was het heel mooi weer en scheen de zon. Ik heb heerlijk in het zwembad gelegenJ en een boek gelezen die de vorige vrijwilligers achter hebben gelaten, bedankt nog trouwens!!!
Zondag was het een feestdag in Zuid Afrika, welke feestdag geen flauw idee eigenlijk. Ik weet wel dat we daardoor maandag ook vrij zijn van het project. Ik besloot naar het strand van Ushaka te gaan. Daar was ik immers deze keer nog niet geweest. Wat een vreselijke drukte om er te komen zeg. Sommige wegen zijn expres al afgesloten om nog meer drukte te vermijden. Het leek op sommige plekken wel Nederland met Koninginnedag. De taxichauffeur vertelde dat de mensen met de feestdagen van heinde en verre komen om dit op het strand te vieren. Er wordt veel alcohol gedronken, kinderen raken kwijt in de drukte, mensen gaan ‘s avonds de zee in en verdrinken. Dit schijnt elk jaar weer zo te zijn vooral met de kerstdagen en met oud en nieuw. Nou lekker is dat zeg. Er zijn kerken die mensen ‘s avonds of ‘s nachts willen laten dopen (zionisten) en die mensen verdrinken dan vervolgens ook omdat ze niet kunnen zwemmen. De politie en lifeguards doen wat ze kunnen maar het is gewoon te druk. Dit schijnt voor vandaag op een strand naast Ushaka te zijn (bij New Pear) en met de feestdagen vooral bij Ushaka. Het was inderdaad druk op het strand en in de zee, maar het was nog wel te doen. Het was lekker weer en ik heb lekker even op het strand gezeten en gewinkeld bij Ushaka. En natuurlijk een milkshake mango gehad bij Java. Dit was ik van mijn vorige bezoek aan Durban nog niet vergeten.