(origineel bericht op be-more.nl)
De tijd vliegt!!
Zaterdag 14 en zondag 15 januari. Weekendje zonder geboekte excursies. ‘de meiden’ kwamen allemaal bij mij in Tekweni backpakkers logeren. Zaterdag zijn we naar een dorpje gegaan wat een zulu gemeenschap is. We werden hartelijk ontvangen door een hoop kinderen, beetje het dorpje bekeken, een vrouw vertelde over hun leven daar, en maakte een warme ‘zulu’ maaltijd voor ons. Hierna gingen de kinderen zingen en dansen, heel leuk, maar wat een herrie, haha. Natuurlijk ontkwamen we er niet aan om ook mee te dansen. We sloten af met de kabouter plop dans, wat de kinderen nogal hilarisch vonden. Het leven is er niet te vergelijken met ons Hollandse leventje. Het is er eenvoudig, maar er is water, electriciteit en een huisje van steen, dus een stuk mooier dan de echte townships waar ze in kartonnen bouwvalletjes wonen zonder electra, water, enz. 's avonds zijn we uit eten geweest, naar een cocktailbar op floridaroad, wat heel dichtbij de backpakkers is. Hierna nog naar een tent gegaan waar we de enige blanken waren en dus wel bekeken werden. Geslaagde avond! We hoorden de volgende dag dat, nadat wij weg waren, een politieagent zijn ex door haar hoofd had geschoten voor de tent waar we waren, hoe bizar! Een taxichauffeur kreeg nog een kogel rakelings langs zijn hoofd, dwars door de taxi! De volgende dag naar een markt gegaan, victoria street market en hierna lekker naar t strand, geprobeerd te surfen, erg leuk (en moeilijk). Wil ik zeker nog eens doen. Na de braai in de backpakkers gingen de meiden weer naar hun eigen plekkie en was t weekend weer voorbij. Maandag 16 januari. Met lucia en de social worker Op after care gegaan. De hele dag vooral veel gereden. We hebben een jongen opgehaald die alle fases doorlopen heeft en nu bij de houses van I care woont. Er is al onderzocht dat hij bij een tante kan wonen, alleen school is een groot probleem. Hij heeft zoveel gemist door de jaren dat hij op straat leefde, dat hij eigenlijk qua niveau in een klas met tienjarigen moet zitten, terwijl hij inmiddels 18 is. Verder heeft hij totaal geen idee wat hij wil voor de toekomst. Iets van kunstenaar lijkt hem wel leuk, maar ja, daar verdien je in nederland al je brood niet mee, laat staan hier. En dan de vraag of school hem nog wil, een kind van de straat plaats je niet zo makkelijk tussen andere kinderen zonder zo’n verleden. Zijn leraar bij de houses vindt het een slecht plan om hem terug te laten gaan, het hele plaatje is te zwak om het risico te nemen, grote kans dat hij weer op straat belandt. Maar hij wil erg graag naar huis, dus wordt het plan toch doorgezet. Na uren rijden aangekomen bij de school (hij moet echt weken gelopen hebben, toen hij wegliep van huis!) en goed nieuws. De school geeft hem graag de kans en is toevallig net met een klas voor kinderen met achterstand begonnen. Super! De jongen zelf was minder blij. Hij wil gewoon tussen de 18 jarigen. Ben heel benieuwd hoe dit af gaat lopen. Op de weg terug kochten de dames bij een township kraampje gekookte kippenvoetjes, IEUWWW. Ik heb gepast 
Dinsdag vroegen de dames weer of ik mee ging op after care, nou graag!! Deze dag was een stuk efficienter doordat alles wat dichter bij huis was. We hebben een 18 jarige dove jongen opgehaald die ook bij de houses woont, hij heeft dus als dove op straat geleefd, wat ingewikkeld lijkt me dat. In de rehab en de houses kunnen de medewerkers geen gebarentaal dus communiceren was heel lastig. Ik kan het een klein beetje en merkte dat gebarentaal hier dus hetzelfde is als bij ons, dus kon af en toe wat vertalen voor hem tussen lucia en de jongen. We gingen ook voor zijn broertje van 5 jaar, die ook doof was. Ik had meteen al mn twijfels of zijn doofheid wel t grootste probleem was. De jongen zag er uit als 3 jarig, sprak geen woord, liep constant weg, wilde liever niet aangeraakt worden, likte aan alles wat hij tegen kwam en maakte gekke geluiden, ook bleek hij later nog niet zindelijk te zijn. Volgens moeder kwam dit allemaal door de doofheid. Voorzichtig tegen Lucia gezegd dat ik denk dat hij een verstandelijke beperking heeft en misschien ook autistisch. Bij de school voor doven aangekomen was het de school binnen 5 minuten duidelijk dat de jongen niet op deze school past en dat hij getest moet worden om te kijken waar hij wel hoort. De 18 jarige jongen kon wel komen, maar ook hier weer t probleem dat hij een te grote achterstand had door de jaren op straat om bij leeftijdsgenoten te komen. Hij zou in een speciale klas komen, waar vooral gewerkt kan worden aan sociale vaardigheden ed. Dus goed nieuws! Wat minder goed nieuws was, was dat de jongen niet naar het internaat kon, wat bij de school hoort, omdat hij te oud was en ze dit te kwetsbaar vinden voor de jongere kinderen. Maar hij had zn spullen al bij zich!! Grote teleurstelling. De school is veel te ver weg bij de houses vandaan, dus moet hij weer thuis gaan wonen. De moeder kan dit totaal niet aan, neemt geen verantwoordelijkheid voor de kinderen en als de jongen zelf niet gaat, doet de moeder hier niks mee. Maar hij is erg gemotiveert om naar school te gaan, dus de gok wordt toch genomen, er is geen andere optie. Op de weg terug was duidelijk te merken dat Lucia en de social worker Erg teleurgesteld waren en de toekomst voor de jongen somber in zien. De jongens en moeder afgezet bij hun huisje, vlak naast een drukke weg en daar was ook goed te zien dat de moeder niet ziet wat nodig is. De jongste rende de straat op en ik kon hem nog net vastgrijpen, omdat moeder hem losliet. Ik was er wel even stil van hierna. Wat een enorme berg werk verzetten de mensen van I care en hoe frigiel is de situatie hierna nog voor de jongens. We zijn hierna naar de lokale social worker gegaan om de situatie te bespreken en hulp voor ze aan te vragen. Duidelijk is dat de jongste zo snel mogelijk weg moet hier en professionele hulp krijgt. En dat er voor de oudste snel ook een woonsituatie gevonden kan worden. Wat erg lastig gaat worden gezien zijn leeftijd. Hierna nog een school bezocht waar 2 kinderen zitten die in december het I care programma hadden doorlopen en weer op school zitten. Met 1 van de 2 ging het gelukkig heel goed. De ander heeft wat aanpassingsproblemen. Het lijkt me ook heel lastig om na jaren van leven op de straat en eigen baas zijn, weer in een structuur te moeten leven en weer te moeten delen enzo. Beide leraren werd nogmaals door Lucia verteld dat I care de kinderen niet wil dumpen en de school met mogelijke problemen wil opzadelen, maar de kinderen intensief wil blijven begeleiden en dat de school hen altijd mag helpen. Er wordt hier (ook door social workers) erg verbaasd op gereageert, dus ik denk dat dit bijzonder is voor een organisatie. Woensdag:Bij alle vrijwilligersprojecten wezen kijken. Wat een verschillende projecten zeg! Zoals iedereen erg onder de indruk van het project bobbi bear, wat de acute opvang en begeleiding regelt van misbruikte kinderen. Het hele traject vanaf vlak na het moment dat het misbruik plaats vindt en alles wat in de uren hierna nodig is. Heftig! Waar ik positief van onder de indruk was, was palm tree. Waar kinderen opgevangen worden in een gezinssituatie. Sinds deze week gestart met een day-care. Dit is een dagopvang voor kinderen in het naastgelegen township. Voor een kleine bijdrage kunne de moeders hun kinderen hier brengen, zodat zij kunnen werken. Goed voor de ontwikkeling van kinderen, die zo al heel vroeg Engels leren en sociale vaardigheden en goed voor de moeders, die hun eigen inkomen kunnen verdienen en onafhankelijk worden. Echt een top idee! Donderdag op pad met Donation, op outreach. Nog een beetje onveilig gevoeld in een park met honderden straatkinderen die te oud zijn voor hulp (18+) bizar om te zien, zoveel mensen. Hing een gek sfeertje. Omdat de meesten Donation kennen doen ze niks, maar een groepje was onbekend, dus toen moesten we even een sprintje trekken. Op zoek gegaan naar een lijstje kinderen. Een van hen was sinds 3 weken vermist. Moeder had I Care gebeld dat ze erg ongerust was. Met foto langs allerlei plekken, veel behulpzame mensen. De meesten hadden hem wel gezien, was erg afgegleden, enorm verslaafd, crimineel en dat in 3 weken tijd! Helaas hebben we hem niet gevonden. Wel een paar anderen van het lijstje. Voor 1 jongen bij wie het I care programma niet werkte op zoek geweest naar een andere opvang, maar helaas, niemand wilde hem opnemen, triest voor hem. Op de terug weg liep er een jongen te bedelen bij de auto’s, hij was kreupel en een soort spastisch. Toen Donation uit t raam zn naam riep en lachend zei: doe is normaal joh, lachte de jongen terug en rende weg, niet kreupel en niet spastisch Nog een grappig moment. Wanda, een jongen op hope centre, vertelde dat Zulu mensen de toekomst kunnen voorspellen via schelpen. Hij zou t bij mij ook wel even doen. Met veel theater en blazen in de schelpen en zweverig praten voorspelde hij dat ik een hele knappe man zou vinden en 10 kinderen zou krijgen. Toen ik verbaasd reageerde op de hoeveelheid kinderen zei hij, niet allemaal,van jezelf hoor, ook een paar straatkinderen, haha. Dat was t weekje weer volgende blog vertel ik over t weekend wild coast! Bedankt voor al jullie reacties. Het is leuk om te zien dat je verhaal gelezen wordt en jullie beetje indrukken krijgen van t leven hier