(origineel bericht op be-more.nl)
twee dagen LIYO, het laatste project!
Bo bo!! that means: hallo!!)
Gisteren (woensdag 25 juli) vertrokken we naar ons derde en laatste project: LIYO. Van te voren hoorden we al dat LIYO ongeveer hetzelfde zou worden als vorige week in YODEP, waar we ook een nachtje sliepen, dus toen we aankwamen bij LIYO en het huisje waar we zouden slapen stroom bleek te hebben, waren we stomverbaasd. De radio stond loeihard aan, ze hadden een koelkast en vriezer en er stond een (heel erg oude) televisie op het dressoir. Na het bezichtigen van onze verblijfsplaats gingen we met William (de projectleider) en Felix naar de chief –de burgemeester- en op wat huisbezoekjes. ’s Middags aten we bij ‘ons’ huisje terwijl de tv en radio aanstonden (dit houdt in: tv geeft beeld, radio geeft geluid. Dit levert de meest bizarre situaties omdat je dus vaak een vrouw ziet en een mannenstem hoort).
Na het eten gingen weer op een aantal huisbezoeken bij mensen met HIV+ of die heel oud en chronisch ziek zijn. Bij de laatste mevrouw, een mevrouw met HIV+, gingen we ballonnen uitdelen omdat er aardig wat kindjes stonden. Binnen no-time kwamen er twee moeders aanrennen die ook ballonnen wilden. Hier raakte ik aardig gepikeerd door, maar goed, hier zijn ze natuurlijk overal als de kippen bij als ze iets gratis kunnen halen. (maar even serieus: wat moet een baby van drie maanden met een ballon?)
Na de huisbezoekjes gingen we naar de kidscorner waar we spelletjes deden met de kinderen. We zijn er achter gekomen dat het heel erg leuk is om van ‘papagaaitje leef je nog?’ een klapspelletje te maken en als je het vaak genoeg herhaalt kunnen de kindjes ‘iejadeeja’ meezingen. (het lijkt meer op ibaaveejaa als hun het zeggen maar desalniettemin vinden ze het geweldig). Vooral het “POEF” gedeelte vinden ze leuk als je in hun buik wil prikken.
’s Avonds bleken er maar vier bedden te zijn dus gingen Manon en ik in één bed. Geen van beiden is vannacht uit het bed gevallen en we hadden het in ieder geval niet koud. Vanochtend moesten we er vroeg uit omdat we een huis gingen bouwen. En ik heb ook meerdere steentjes bijgedragen door op de stijger (dat was best een eng en gammel geval) te gaan staan en met het cement (modder) de stenen (hard geworden modder) vast te plakken. Ik ben er vandaag dus maar weer eens heel goed achtergekomen dat ik maar beter iets kan gaan studeren en géén bouwvakker moet worden. Ik vond het twee erg leuke dagen, zo midden tussen de community. Vannacht slapen we nog een nachtje in de pakachere en morgen vertrekken we voor een aantal dagen naar Lake Malawi! Hierna gaan we door naar het vliegveld. Maar tot die tijd dus nog maar even genieten, maar dat lukt zeker wel. We zouden het erg leuk vinden als jullie op onze verhalen reageren!! 
veel liefs, Eveline
Hallo Allemaal,
De afgelopen 2 dagen hebben we weer doorgebracht in de community. Dit keer in LIYO. Ook een organisatie die is opgezet door jongeren uit de community, omdat ze onvrede hadden met de situatie in de community. Ze zijn begonnen met het opzetten van jeugdprogramma’s: sport en spel, zodat kinderen geen “vervelende” dingen gaan doen omdat ze zich vervelen. Ook hebben ze nursery schools opgezet voor kinderen van 2-5 jaar, zodat ze beter voorbereid naar school gaan. In Malawi gaat 90 % van de kinderen naar de primary school (onze basisschool), deze is gratis. Naar de secundary school (middelbare school) gaat 50-60%, hier moet voor betaald worden. De universiteit wordt door veel minder dan 50 % bezocht. Dit is nl. voor weinig mensen betaalbaar. Naast deze activiteiten doet Liyo veel voor oudere mensen, wezen en mensen met HIV+.
Het is bewonderingswaardig wat deze jongeren allemaal doen. We hebben gisteren een aantal huisbezoeken afgelegd bij ouderen en mensen met HIV+.
Het blijft opvallend hoe blij mensen zijn met ons bezoek, terwijl wij eigenlijk niets doen. Maar het feit dat blanken de moeite nemen om op bezoek te komen, betekent veel voor deze mensen. We hebben de hele dag het gevoel dat we de koningin zijn, want als we ergens lopen hoor je steeds: Azungu, Azungu (dat betekent blanke) en dan wordt er gezwaaid of een duim opgestoken. Vaak lopen we door het land, in geen velden of wegen een mens te bekennen (denken wij) en dan horen we opeens uit het niets: “Azungu, Azungu” en dan komen er weer een aantal kinderen aangerend. Foto’s maken is ook hilarisch. Vooral als ze de foto’s terug mogen zien. Dat vinden ze helemaal geweldig. Een high five of een “boks” van een Azungu is helemaal het einde! Dan glunderen ze van oor tot oor!
We kunnen deze manier van (Eerlijk) reizen echt aanbevelen, vooral als je in contact wil komen met de plaatselijke bevolking. De toeristische activiteiten zijn erg leuk en maken er een echte vakantie van, maar de projecten zijn het meest waardevol, m.b.t. de contacten en ik denk dat deze dagen ons het meeste bij zullen blijven.
Vanochtend gingen we mee met een groep jongeren om een huis te bouwen. Leuk, dachten we, actief bezig zijn! In de praktijk ging het echt op zijn Afrikaans. Twee of drie mensen zijn aan het werk en de rest kijkt toe. Voor ons Hollanders moeilijk te begrijpen, wij willen dat alles efficiënt gebeurt en deze werkwijze is niet efficiënt. Maar als je nagaat dat alles door vrijwilligers gebeurt, die er eigenlijk niet voor opgeleid zijn, dat alle stappen door hen zelf gedaan worden, dan leg je je neer bij het feit dat je enkel een steen aangeeft (of alleen maar foto’s maakt). De meiden hebben alle drie op de steiger (nou ja, drie lange boomstammen) gestaan en een stukje gemetseld met modder en klei! Uiteindelijk was aan het einde van de ochtend één hele muur af en was er toch wel opgeschoten.
Na een lunch met nsima en kip, zijn we naar het land gegaan wat bijgehouden wordt door mensen uit de community en waarvan de opbrengst ( na verkoop van de gewassen) gebruik wordt om wezen te voeden. De meiden hebben met een gieter het land besproeid. Daarna hebben we nog gesproken met een moeder van 5 kinderen, waarvan de vader is overleden (dat noemen ze hier ook wezen). Zij was bezig met zakjes te vullen met popcorn voor de verkoop. We mochten proeven en hebben vervolgens meteen 10 zakjes gekocht. Ze kostten 10 kwacha per stuk, dat is 3 cent!
Daarna moesten we ons klaarmaken voor vertrek. Afscheid nemen van de mensen die de afgelopen dagen met ons meegelopen zijn, zoals Felix en de moeder die ons in haar huis heeft opgenomen en voor ons gekookt heeft! De meiden zongen nog een laatste keer: “papagaatje leef je nog” met de kinderen van het huis en Felix, die ze het geleerd hebben!
Daarna gingen we terug naar de Packachere, de laatste avond. Loes (regiocoördinator) en Femke (medewerker van Be More) kwamen nog even kletsen en afscheid nemen, omdat we hun niet meer zien als we naar Cape Mclear gaan morgen. We hebben ze bedankt voor de goede zorgen. Met name Loes heeft alles heel goed geregeld voor ons, zodat wij lekker konden genieten van alles! Heel erg fijn! Ben benieuwd hoe Cape Mclear eruit ziet. Het ligt aan lake Malawi. Het meer dat een derde deel van Malawi in beslag neemt. En dan komt het einde van onze vakantie heel erg in zicht…
Maar eerst genieten van zon en strand!
Heel veel liefs, Esther