(origineel bericht op be-more.nl)
Tunalabagana (tot ziens)!
(Hm, ik had veel foto’s bijgevoegd, maar dat is niet doorgekomen, hoop dat ik er snel wat op facebook kan zetten)
Leuke weetjes:
- Als het hier 1 uur is zeggen ze in het Engels 7 uur, altijd de tijd die aan de andere kant van de klok staat, heel vreemd. Ik heb mijn best gedaan om te ontdekken waarom ze dit doen, maar ben er niet achter gekomen. De Ugandesen menen dat Engelsen dit ook zo doen…
- Als ze hier tanken doen ze dat vaak maar voor 1000 shilling (30 cent), en de kans is dus groot dat je een keer zonder benzine langs de weg staat. Dit los je op door de boda op zijn kant te leggen en vervolgens een keer goed in de benzinetank te blazen.
- Een ijscokar is hier een fiets met een koelbox achterop en een soort van ringtone erbij.
- Laat je telefoon niet in een latrine vallen, dat overleeft hij niet, zowel niet door de 17 meter lange val, als door de inhoud van de latrine (tip voor Hanna…:P).
Neeeeeee, ik ben weer thuis…het is veel te snel gegaan! Op dit moment verkeer ik in een soort ontkenningsfase, muziek van de ambiance kei hard aan, foto’s terugkijken, weblogs van andere vrijwilligers lezen…alles doen om nog maar even het Uganda-gevoel vast te houden!
Het rare is dat het aan de andere kant voelt alsof ik helemaal niet weg ben geweest, alsof het een grote droom was, echt een vreemd gevoel.
Ik heb nog een fantastische laatste week gehad, die begon met een heerlijk weekendje lake Bunyonyi. Bij aankomst zijn we meteen een kleine hike gaan maken naar een hoger gelegen restaurantje, waar we een fantastisch uitzicht hadden over het meer met haar vele eilandjes, echt heel mooi! En inmiddels waren de danskriebels ook weer opgekomen, dus regelden we een auto die ons naar een club in de buurt zou brengen. Na een beetje overredingskracht gingen we met de hele groep op stap, inclusief Marijke die jarig was en 63 werd, tijd voor een goed feestje dus! En dat werd het zeker, in de vroege uurtjes kwamen we terug bij onze slaapplek, waar we sliepen in een tent aan het meer.
De volgende dag vermaken we ons met een mooie boottocht, een poging tot kanovaren, zwemmen. zonnen, grote foto-uitwisseling, genieten van lekker eten, een warme douche en weerwolven…heerlijk dagje!
Zondag een lange terugreis, nog even aan het zwembad gelegen en ’s avonds voor de tweede keer naar een lokale avond geweest, waar een optreden was. Inmiddels kenden we de jongens die het optreden gaven goed(het is een combi van playbackshow/cabaret/zingen/dansen) en dat maakte het extra leuk. Schijnbaar heb ik ook nog de krant gehaald, op een gegeven moment werd ik namelijk het podium opgetrokken en moest ik meedansen. Heel de zaal lag plat van het lachen en dit was zelfs zo bijzonder dat het in de krant stond volgens de dansers. Na het optreden op naar de Ambiance, was even vergeten hoe leuk het daar was, weer een super avond gehad.
Op het project hebben we een rommelige, maar leuke laatste week gehad. Maandag hebben we eigenlijk niks kunnen doen, omdat de opa van een van de lokale vrijwilligsters werd begraven (opvallend feitje: hij had 104 kleinkinderen). Wij waren natuurlijk ook erg moe van ons Ambiance-avontuur, dus vonden het geen straf ’s middags aan het zwembad te liggen. Dinsdag ging Tessa terug naar Nederland en Hanna had malaria, dus gingen Judith en ik alleen naar het project.
Het had hard geregend, waardoor er weinig gedaan kon worden, de wegen worden dan slecht begaanbaar. Dit bracht echter wel een voordeel, we konden het even goed met Mukasa hebben over het donatiegeld. Dit hadden we een week eerder ook geprobeerd, maar was toen een zeer moeizaam gesprek waar eigenlijk niks concreets uit was gekomen. Nu hadden Judith en ik een lijstje gemaakt en opeens was het een heel goed gesprek en waren we er snel uit waar we het geld aan uit wilden geven. Vorige maand is het geld gegaan naar een groot project voor de straatkinderen, zodat zij geld kunnen gaan verdienen in de toekomst met het maken van stalen deuren en frames voor bedden. Hierdoor was er nu ruimte om wat kleinere, losstaande dingen met het sponsorgeld van deze maand te doen, en we konden dus meteen aan de slag. We hebben/gaan het geld aan het volgende uitgegeven:
- Eerste hulpset; deze was er nog geen, terwijl de straatkinderen vaak vervelende wondjes hebben
- Matras + hoes voor Junior (hij lag altijd op een stenen vloer en had ook doorligplekken daarvan)
- Matras voor de jjaja waar we ook het huis voor hebben gebouwd
- Jerrycans en bassins voor de straatkinderen, zodat ze zich kunnen wassen
- 10% van het geld wordt gespaard voor straatkinderen die terug naar huis willen en de daarbij komende kosten
- Kapotte breimachines van FOHO maken (deze worden gebruikt door jonge meisjes die niet naar school kunnen, en zo toch geld kunnen verdienen)
- Radio (voor de gehandicapte jongen die alleen op muziek reageert)
- Volleybal + volleybalnet
- Voetbal
Het leuke was dat deze dingen opeens opvallend snel allemaal geregeld waren, en dit heeft ook een groot deel van onze tijd in de laatste week in beslag genomen. Zo zijn we het matras aan Junior gaan brengen, fijn hem nog even gezien te hebben! Ook het matras van de jjaja + een aantal foto’s van de ontwikkelingen bij zijn huis zijn we wezen brengen, en terplekke werd ook meteen een bed in elkaar getimmerd, dus hij heeft nu echt een mooi bed! Bij de jjaja hebben we ook nog gewerkt aan een latrine, waar nu al een gat van zeker meer dan 10 meter voor is gegraven, dus hij kan nog een hoop poepen de rest van zijn leven. De radio hebben we gebracht bij de gehandicapte jongen, eerst was hij even verlegen, maar op een gegeven moment ging hij helemaal meebewegen met zijn hoofd op de muziek, was heel blij dat we dit nog voor hem hadden kunnen regelen!
En op de laatste dag hebben we een volleybalwedstrijd gehouden, de mannen tegen de vrouwen, waarbij de vrouwen natuurlijk stukken beter waren!
De avonden in de laatste week waren ook erg leuk. We hebben een avondje voor de lokale vrijwilligers gekookt, ze vonden het heerlijk en hebben zo veel gelachen, wat kunnen die mensen in Uganda toch hard lachen! De laatste nachten was er weinig tijd om te slapen, maar ze waren het waard. We hebben een nacht op onze veranda buiten geslapen, wat onze overburen weer eens deed denken dat wij mzungu’s echt gek zijn. De laatste nacht in Masaka zijn we uiteraard naar de Ambiance gegaan, waar ook nog een deel van de lokale vrijwilligers mee naar toe ging, en we om 6 uur ’s nachts thuiskwamen en een grote troep aantroffen thuis. Om 8 uur moesten de koffers gepakt zijn, dus na een uurtje uitgeput op de bank hangen zijn we toch maar gaan pakken (dat verklaart hoe mijn koffer eruit zag toen ik thuiskwam). Onderweg naar de backpackers nog een leuk laatste Ugandees avontuurtje, de auto begon ineens te slingeren en schokken, bleek de benzine op te zijn. Gelukkig waren we in de buurt van een tankstation, werd er even voor 60 cent getankt en konden we weer door. Wat mis ik dit nu al!!
Het afscheid nemen was echt niet leuk, het begon dinsdag al met Tessa, toen met Jesse en Anouk, om vrijdag afscheid te moeten nemen van de straatkinderen. In korte tijd heb je zo’n band opgebouwd, en opeens is dat over en je laat ze achter in een situatie waarin je ze niet wilt achterlaten. Afscheid van de lokale vrijwilligers en zaterdagochtend van de Be more vrijwilligers die nog niet naar huis gaan, mijn projectmaatjes Hanna en Judith (ik ben jaloers op jullie!). Ik voelde gewoon dat ik nog niet klaar was in Uganda, maar helaas was het niet anders, ach ja, dan moet ik maar een keer terugkomen!
En toen was het eigenlijk wachten totdat onze vlucht terugging, wat weer een afscheid met zich meebracht, want de meeste vrijwilligers vlogen al om 12 uur ’s nachts. Om 6 uur ’s nachts vloog ons vliegtuig dan eindelijk, met heel veel moeite heb ik mijn ogen opengehouden, totdat we los waren van Uganda, ik moest en zou de laatste seconde Uganda nog even meemaken. Vervolgens heb ik na 4 nachten bijna geen slaap, als een blok geslapen in het vliegtuig, zelfs voor een heerlijk ontbijtje kregen ze me niet wakker. En voordat je het weet ben je dan gewoon alweer terug in Nederland, heel heel raar en ook heel normaal…
Het was een heel mooi avontuur, beter dan ik van te voren had durven hopen! Dit dankzij de mooie natuur van Uganda, de mooie vriendelijke mensen in Uganda, dankzij de lokale vrijwilligers en de Be more vrijwilligers en dankzij de straatkinderen, maar heel belangrijk waren toch ook wel mijn maatjes op het project Hanna, Tessa en Judith. Allemaal heel erg bedankt voor de fijne tijd!!
Ik zeg en hoop: Tunalabagana (tot ziens)!