(origineel bericht op be-more.nl)
tripjes en Lwengo
Hello Mzungu´s
Zojuist mijn laatste stootkuur malaria medicaties ingenomen en ik voel me gelukkig ook al een heel stuk beter. Het grieperige gevoel is weg. Heb nu alleen nog last van hoofdpijn en misselijkheid maar met paracetamol en kleinere maaltijden is dat goed te verdragen. Vanavond en morgen nog even rust nemen en dan vertrek ik dinsdag op een driedaagse outreach! Dit betekend dat ik dinsdag morgen vertrek met lokale medewerkers op de bodaboda (zo´n brommertje waarmee me door het omgeving rijden) dat we het binnenland ingaan naar de vissersdorpjes, waar we mensen testen op HIV. Dit doen we door middel van bloedafname via vingerprik en dan meteen op teststrookjes testen of ze positief of negatief zijn. En waar we indien nodig voorlichting geven, condooms uitdelen en uitleg geven over de noodzaak van medicatie die weer gratis wordt verstrekt door de overheid. Aangezien we veel dorpjes willen bereiken blijven we drie dagen weg om zo elke dag steeds verder het binnenland in te gaan. Er is een kans dat ik deze dagen dan ook niet mobiel bereikbaar ben. Hoe ik dit allemaal ga ervaren lezen of horen jullie volgende week wel weer. Nu nog maar eens tijd om weer bij te praten over mijn ervaringen de afgelopen week.
Safari bij de murchinson falls…
Om 5uur ´s ochtends zat ik al in de bus onderweg naar de andere kant van Uganda op naar de mooie (zo was me verteld) murchinson falls National park. Op een rammelende stoel die over een weg gaat eerst nog asfalt, dan verhard met gaten en uiteindelijk eindigend in rood zand, dat ervoor zorgt dat niet alleen de bomen buiten maar ook ik en mijn spullen inmiddels rood zien van het opwaaiend stof in deze droge tijd. Zie ik langzaam de omgeving ook veranderen. In het zuiden was het mooi tropisch veel matoke bomen (bananenbomen) en groen en hoe hoger we komen hoe meer steppe we zien. Maar waar we ook rijden overal is het zelfde beeld te zien van klei huisjes en vrouwen die met matoke of takken op hun hoofd lopen en kinderen die met zware gele vaten lopen naar de dichtstbijzijnde waterput. Om 13u bereiken we het begin van het Nationale park, een uur later komen we aan bij ons “resort”. Ook al is het maar voor twee dagen het voelt als een vakantie en even is het ook lekker om de toerist te kunnen zijn. Eigenlijk vind ik dit ook al erg klinken, ik zit net twee weken in Uganda en ben nu al blij om een avond een warme douche te kunnen nemen, de kinderen hier moeten een uur heen en een uur terug lopen met een vat vies koud regenwater om zich dan vervolgens met bakjes wat op te frissen en weer hun kapotte tweedehands kleding van ons aan te kunnen trekken, en zij doen dit hun hele leven lang elke dag. Voor hun is er geen dagje tussenuit niet even een keertje naar de sauna of lekker je haren laten doen. Ja mensen… wat hebben wij het toch erg goed! Ook al beseffen we dat maar veel te weining.
Eenmaal gesetteld en mijn zomerse kleding aangetrokken beginnen we aan onze eerste game drive. Met de jeep de natuur in en opzoek naar wilde dieren. Ik had zoiets nog nooit gedaan en tot een dag eerder had ik ook nooit verwacht dat ik zoiets ging doen in Uganda, ik vond het helemaal fantastisch! Je bent met je jeep in een ongerepte wereld. Planten en dieren leven daar zoals het zelf is ontstaan zonder dat wij mensen daar iets aan veranderd hebben. En ik vond het zo bijzonder om daar doorheen te mogen rijden en dat te beleven. Na de eerste game drive hebben we allerlei herten, reeën, bokken, pumba’s (ik weet de naam van het beest niet maar het waren de beesten die pumba heette in de leeuwenkoning, dan weten jullie het wel toch), aapjes, giraffen en waterbuffels gezien. Tegen de schemer zijn we terug gegaan naar onze hutjes waar ik dus genoot van mijn warme douche (ook al waren het maar drie straaltjes) en toen vroeg in slaap gevallen, in mijn bed onder de klamboe in een hutje met gekko’s, spinnen en vleermuizen.
De volgende dag weer vroeg opgestaan voor weer een nieuwe game drive, dit maal hebben we vlak voor onze jeep een olifant de weg over zien steken, hebben we nog meer olifanten gezien, nijlpaarden, krokodillen, antilopen, de Ugandese kraanvogel (die ook op de vlag staat) en zijn we naar een oude ruïne gegaan waar ooit het vakantie resort van Idi Amin heeft gestaan. In de middag een boottocht gemaakt naar de murchinson falls, een paar hele mooie watervallen. Vlak voor de watervallen de boot aan de kant gebracht alwaar we een wandeltocht van ongeveer een uur hebben gemaakt tot we bovenaan de waterval waren. Deze wandeltocht was echt schitterend en heeft ook mooie foto’s opgeleverd, die jullie ook nog wel zullen zien.
In de namiddag nog wat gezwommen, lekker gegeten en toen weer vroeg naar bed. Aangezien het hier altijd om 19u donker is er vaak geen stroom is, is er ook niet veel meer te doen dus ga je ook maar vroeg slapen, tenslotte is er altijd wel een kind, haan, bouwvakker of zonnetje dat je de volgende dag weer vroeg genoeg wekt.
Lwengo…
Aangezien er de afgelopen week niet heel veel te doen was op mijn huidige project, ben ik een week gaan kijken en meehelpen op een ander project bij lwengo. Lwengo is een kleine community ongeveer twee uur rijden van mijn huidige project af. Hier woonde ik bij de projectleider en zijn gezin in een stenen huis met golfplaten dak. Het huis heeft geen plafond dus regelmatig tref je vleermuizen poep op je klamboe aan omdat de vleermuizen dus ook gewoon door de kamer vliegen ’s nachts. Er zijn wel muren gemaakt die slaapkamers afschermen, maar doordat er geen plafond is en de muren niet tot aan de golfplaten doorlopen, heb je dus altijd het idee dat er anderen aanwezig zijn, of te wel er is nooit privacy. Het huis is ook een stuk primitiever en zo leerde ik dus ook echt het leven kennen zoals de Ugandezen zelf wonen. In het huis was een slaapkamer, een woonkamer en een voorraadkamertje. Vervolgens ging je via een soort achterdeur naar buiten naar de grote tuin vol met matoke bomen. Links in de tuin en achterin stonden grote watertanks waar regenwater wordt opgevangen. Rechts in de tuin is een stenen gebouw waar andere vrijwilligers slapen en een gebouw waar op houtvuur wordt gekookt. Loop je nog verder door de tuin kom je aan bij een stenen muurtje waarachter de laterine zich bevindt, dit is een diep gat in de grond waar je je behoefte in kan doen. Het lijkt op een Frans toilet, alleen deze kan je niet doortrekken. Als je klaar bent zet je een deksel op het gat en ondanks die deksel, elke keer weer als je moet en je tilt de deksel op komen de vliegen je tegemoet. In het begin erg slikken maar ach… het went. Achter dezelfde muur als de laterine is ook een kleine ruimte gemaakt voor onze bushdouche. Of te wel we hangen hier een zak regenwater een een haak doe de zak een beetje open en dan kunnen we toch douchen zonder bakjes J met uitzicht over de matoke bomen en de mooie natuur die erachter ligt. Voordeel van deze douche is ook dat het een warme douche is, tenminste als je de zak overdag vult en in de zon laat opwarmen.
Lwengo zelf is een klein dorp waar op een school en een voetbalveld en een klein houten winkeltje waar je wat frisdrank, koekjes en zeep kan kopen niet heel veel meer te doen is. Doordat je als blanke (mzungu) dus enorm opvalt kent iedereen je ook na een paar uur al en iedereen is ook heel aardig, altijd een grote glimlach en de kindjes die achter je aan rennen en zwaaien alsof ze hun grote idool zien. De dag van aankomst ben ik naar de nieuwe school gaan kijken die net gebouwd is en na de vakantie dus in februari in gebruik genomen wordt. ’s Middags ben ik mee gegaan op huisbezoeken eerst bij een tweeling met aids waarvan het jongentje longontsteking had en erg ziek was, we zijn naar een kleine kliniek gegaan om medicijnen te halen en te zorgen dat er ook iemand kwam om ze te geven aan de jongen. Vervolgens zijn we naar een huis gegaan waar ook een tweeling was die zwaar ondervoed waren. De kindjes waren vier maanden oud hadden geen kleding aan en wogen elk maar 2kg. We hebben de moeder ingelicht dat ze hulp moet zoeken en we hebben kleding en eten achtergelaten voor de kindjes. Heel erg om te zien dat er ook al is er nog zoveel eten aanwezig in het land, toch is het niet eerlijk verdeeld en zijn er nog zoveel kindjes hier die niets hebben. Al met al een hoop indrukken deze eerste dag.
Dinsdag ben ik naar een plaatselijke kliniek gegaan waar ik kinderen heb gevaccineerd, en malaria testen heb uitgevoerd. De kliniek was een stuk kleiner dan die in Kyotera maar de werkwijze was hetzelfde veel mensen die buiten op houten bankjes hun beurt afwachten even een prik of test krijgen, betalen en weer naar huis gaan. Soms wel kilometers ver.
woensdag ben ik ’s ochtends een huis gaan bouwen met takken en hout wordt een constructie gemaakt voor een huis, er komt een golfplaten dak op en vervolgens mengen we aarde met water, dit wordt een soort klei dat we in de takkenconstructie duwen, dit laten we drogen in de zon en dan heeft een gezin weer een beschutte plaatst om te wonen, het klinkt niet erg veel en niet heel comfortabel maar het alternatief is wat het gezin daarvoor deed en dat is slapen onder een boom…
in de middag kwamen er verstandelijk beperkte kinderen naar ons huis. Omdat hier geen goede opvang en omgang is voor deze kinderen worden ze vaak vergeten en krijgen ze minder aandacht, elke woensdag middag komen ze naar het projecthuis waar de vrijwilligers een hele middag met ze spelen zodat die kinderen dan ook even de middag van hun leven hebben. Ik moet zeggen dit vond ik ook erg leuk, na alle ellende die je zo overdag ziet, is het heel leuk om een keer bezig te zijn en ook echt iemand te zien genieten, iemand die niet doorheeft hoe oneerlijk de wereld is maar gewoon geniet van het moment.
Donderdag ochtend gingen we met een ziek kind uit onze community naar het ziekenhuis (dit was een uur rijden) aangezien ik sinds de avond ervoor misselijk was en had gebraakt, leek het me een goed idee om mezelf te testen. Uit de test bleek malaria… balen maar ach ik voelde me niet heel slecht ik ben er op tijd bij en het komt vanzelf wel weer goed met medicijnen. Met het meisje was het minder goed, ze was zo zwaar ondervoed, (10jaar en 13kg) dat haar huis al losliet, ze kon niet meer zitten en de dokter wilde dat we haar meteen lieten opnemen omdat ze anders zou sterven. Aangezien de oma die voor het meisje zorgde niet veel geld had, moest het meisje in een overheidsziekenhuis worden opgenomen, dit was wel even slikken, ook voor mij. We kwamen op de kinderafdeling, 1grote zaal met wel 40 bedden en in sommige bedden lagen zelfs vier kindjes en alle ziektes door mekaar van longontsteking, tbc, aids en malaria. Het liefst hadden we het meisje meegenomen naar een privé ziekenhuis en haar zorg betaald, maar helaas ging dat niet en het is niet alleen dat meisje die je dat gunt, je wil eigenlijk niemand zo achterlaten. Al met al duurde het de hele dag voor het meisje opgenomen was en behandeld werd. Tegen de avond kwamen we weer terug aan in lwengo waar ik meteen met inmiddels behoorlijke griepverschijnselen mijn bed in dook.
Lake buyonyi…
Afgelopen weekend vertrokken naar het zuidwesten van Uganda bij de grens van Rwanda. Hier is het klimaat een stuk hoger en veel meer gebergte. Aangezien ik erg van bergen houd vond ik het ook helemaal fantastisch hier. De plaats waar we uiteindelijk aankwamen is een groot meer waarin ruim 20 eilanden liggen en omringt door bergen slechts 5km van de rwandese grens. Het doel van het weekend was om te relaxen en te genieten van de omgeving. Aangezien ik met mijn malaria ook niet teveel mocht doen heb ik me dus ook maar aan het doel gehouden en lekker genoten van weinig gedaan. Vrijdag heb ik mijn tent ingericht. Jaja jullie lezen het goed ik sliep in een tent super mooi! Met als je wakker werd uitzicht over het meer. En verder heb ik vrijdag een beetje gelegen en wat gekletst en ’s avonds genoten van de heldere sterrenhemel. Zaterdag ben ik (want echt lang niets doen is ook weer niet mijn hobby, zeker niet als er bergen in de buurt zijn) met een kano naar een ander eiland gevaren en heb ik daar een berg bewandeld/beklommen die boven aan uitzicht gaf over het meer, de eilanden en rwanda. Erg mooi en ik heb hier dan ook erg van genoten. ’s Middags kwam ik er echter achter dat ik toch iets te actief was geweest met de malaria in mijn lichaam en heb ik de rest van de middag liggen slapen in de zon op de pier (en ja heb nu dus eindelijk een kleurtje te pakken, ook al is het wel rood…)
Vandaag weer aangekomen in massaka, waar ik lekker in de hangmat een rustig dagje heb gehad.
nou voor nu weer een heleboel verhalen en indrukken. Komende week nog een uitdaging aangaan, namelijk de outreach en dan is het alweer tijd voor het afscheidsfeest en de voorbereidingen voor de terugreis…
Allemaal een fijne werkweek en tot het volgende contact!
isa