(origineel bericht op be-more.nl)
Trichy en Thanjavur
Ja ik weet het we gaan erg snel, en jullie hebben mijn verhaal nog niet gelezen of er staat alweer een nieuw verhaal op jullie te wachten. Afgelopen Dinsdag hebben we activiteiten gedaan in de klas waar we geobserveerd hadden. Het begingesprek met Kayel (sorry zo schrijf je het dus) was erg lastig, we een gesprek over ons plan en hoe we het die dag in de klas gingen uitvoeren. Tijdens het gesprek voelde ik me erg ongemakkelijk. We hadden zoveel gedaan om rekening te houden met de cultuur en nog had ik het gevoel dat ze zich aangevallen voelen hoe duidelijk we ook gemaakt hadden dat het tips zijn en dat ze zelf moeten kijken en beslissen wat ze ermee wilden gaan doen.
De docenten gingen wel met ons in gesprek over hoe het was en ze wilde ook wel ons plan uitvoeren, nadat we er zeker van waren dat ze het ook echt wilde. Ik heb wel gemerkt dat er een groot cultuurverschil is en dat het soms door de taalbarrière lastig is om duidelijk te maken wat je graag wilde. Het is ooit moeilijk aangeven wat je precies bedoelt, zonder dat je de ander daarmee kwetst.
Na de uitvoering van de opdrachten/de training hebben we samen met K. en de leerkrachten nog gesproken over de opdrachten en hoe het ging. Het ging geduurde de les heel goed. De leerkrachten schatte goed in waanneer ze een opdracht tussen moesten voegen om de aandacht terug te krijgen.
De leerkrachten gaven aan dat ze geleerd hadden over bewegingactiviteiten die ze met de kinderen konden doen. Verder gaven ze ook aan dat ze zelf in de gaten hadden dat de kinderen nu al na een dag een betere concentratie hadden na het uitvoeren van de kleine ontspanningsactiviteiten. Ze merkte dat de kinderen daarna betere opletten. Fijn was het dat niet alleen wij het opmerkte maar ook de leerkrachten.
Ze vroegen verder ook nog tips in de omgang met een van de kinderen. Dit hebben we dan ook gedaan en zullen we nog voor ze op papier zetten. De leerkrachten reageerde verder heel goed op onze complimenten. Je zag dat ze daar rustiger van werden en voor ons gaf het ook een fijn gevoel nadat we wisten dat ze zich erge zorgen maakte. (We worden dus zeker aan het werk gehouden)
Op woensdag hebben we geobserveerd in een klas. Hier hebben ze problemen met een jongen. Deze jongen loopt steeds weg en wordt ook vaak boos. Hij bijt en slaat dan andere kinderen. Hij heeft geen cognitieve achterstand en kan dus wel mee in de klas. Er is wel sprake van gedragsproblemen. Tijdens deze observatie zag ik wel dat het niet in alle klassen zo goed geregeld was als ik dacht. Het is niet dat het slecht gaat, maar er is veel meer op aan te merken. Ik ben wel eerlijk hoor, want ik zou niet graag in de schoenen van de juf staan. 6 toch wel probleemkinderen, waarvan een er aantal heel veel aandacht nodig hebben is ook niet altijd makkelijk. Ik zou het er niet graag nadoen. Ze probeert het met de middelen die ze heeft.
Tijdens de observatie merkte ik vooral dat het kind zich enorm verveelde en gewoon echt geen idee had wat hij moest gaan doen. Het is daarom van belang dat er voor het kind een opdracht gemaakt wordt, zodat hij ook bezig kan zijn, misschien wel met een beloningsysteem. Morgen gaan we weer observeren om te kijken of er verschil is met vandaag. De jongen was vandaag na de pauze wel wat onrustig toen hij terug kwam en hij begon te huilen, omdat de deur opengedaan werd had hij de mogelijkheid naar beneden te lopen op zoek naar Mara. Dit was wel heel grappig, hij wilde niet naar boven, omdat Mara nog niet in de klas was. Hij had toen al door dat het niet klopte en ging pas mee toen Mara en Pleun mee naar boven gingen. Daarna konden we de deur dicht doen en toen bleef hij in de klas, verschillende keren probeerde hij wel te ontsnappen en toen ik hem niet tegenhield was hij ook zo weg. (ach ik zou me ook vervelen als ik 1,5uur niets kon doen.
Op donderdag hebben we in de ochtend weer geobserveerd. Zo vervelend was het kind niet, andere kinderen zijn veel vervelender. Maar goed we moeten toch een plan schrijven. En misschien laat het kind nu minder extreem gedrag zien dan dat hij normaal doet.
In de middag van donderdag hebben we gesproken over onze rondreis met Leela. En nu gaan we heel luxe, meteen privéchauffeur twee weken rondreizen. Als dat geen luxe is dan weet ik het ook niet meer. Met z’n allen hebben we gekeken waar we naar toe wilden en zo hebben we samen met de chauffeur en Leela een plan gemaakt. Ik heb er heel veel zin in, maar eerst nog een weekje werken op de Holy Cross Service Society. Het lijkt wel of we al aan het afronden zijn de tijd gaat echt zo snel voorbij.
Van het weekend zijn we vanuit Trichy iedere keer weggegaan. Op zaterdag zijn we naar Tanjavur geweest, hier ligt de bekendste tempel van Zuid-India. Wij met de bus erheen, wat voor sommige onder ons al een hele onderneming is. Maar goed 1,5 uur rijden en we waren er. Vanuit het busstation een tuk tuk naar de Tempel. Deze was wel groot, dacht dat hij groter zou zijn maar hij was daardoor niet minder indrukwekkend. De details waarmee ze zo’n tempel gemaakt hebben is niet te beschrijven. Dat moet je met je eigen ogen maar een keer gaan bekijken. Hij was wel helemaal in aardetinten en niet geverfd.
Vanuit de tempel gingen we lopen naar het Palace. Wij de weg vragen en nog eens vragen en nog eens vragen. Na een uur gelopen te hebben kwamen we dan eindelijk waar we wezen moesten. Helaas was het 1 uur en het lijkt hier wel geschiedenis, want tussen 1 en 3 zijn heel veel ‘attracties’ gesloten en moesten we dus wachten. Een aantal punten waren wel open en we zijn toen in een archeologische museum geweest (welgeteld 1 ruimte) en het Palace museum (welgeteld 1 iets grotere ruimte). Het kunst museum was nog dicht dus daar moesten we nog even op wachten. De rest ging niet mee dus ging ik in mijn eentje een toren beklimmen. (Ze weten niet wat ze missen). Kleine donkere trapjes moest ik op, terwijl hun beneden op en bankje zaten te wachten. Ik vanuit het hoogste puntje waar je naartoe kon klimmen, echt mooie foto;s gemaakt. In de verte zag je ook een super mooie tempel liggen. Deze was helemaal gekleurd en daardoor erg indrukwekkend. Ik ben blij dat ik toch naar boven ben geklommen.
Toen het art museum in. Moesten we als toerist toch bijna 10x zoveel betalen dan als je uit India komt. Echt raar dat hadden we nog niet eerder gezien. Uitgelegd dat we hier voor stage waren en in Trichy woonden. Toen kregen we ineens wel korting en mochten voor dezelfde prijs als de lokale bevolking naar binnen. In het museum waren veel beelden van allerlei goden. Ik kan het echt niet meer uit elkaar halen, welke god wat is en wat weer een andere verschijning is van de vorige god, maar daardoor niet minder mooi. We konden daar ook nog een tempel beklimmen. Ik wilde de tempel wel beklimmen, want nu ben ik er toch. Thys ging ook mee dus gingen we met z’n tweeën de tempel in. In de tempel zelf is echt helemaal niets te zien, maar het uitzicht als je boven staat is echt prachtig mooi, dus gelukkig heb ik ook deze tempel weer beklommen.
Zondag gingen we naar Trichy zelf. We gingen naar de Sri Ranganathaswamy Temple. Dit is het grootste templecomplex van heel Zuid-Azië. Het complex is gewijd aan Visnhu en niet aan Shiva. (Er werd ons verteld dat je dat kunt vergelijken met protestant of christelijk). Je kunt hier niet in kiezen, maar je wordt erin geboren. Visnhu heeft 10 reïncarnaties, die er dan ook weer in verschillende verschijningsvormen zijn. Het is een ingewikkeld geloof om helemaal te begrijpen.
Het was echt een geweldig groot complex om te zien met maar liefst 51 tempels erin. Van hele kleine tot een hele grootte van maarliefst 73meter hoog. Dit is dan ook de hoogste tempel van Zuid-India. We werden door een man meegenomen naar het view point. Deze man bleek een gids te zijn en, omdat deze niet zo duur was hebben we dat gedaan. Deze man wist echt enorm veel te vertellen en het was dan ook reuze interessant. Hij vertelde van alles over het geloof en de geschiedenis (veel te veel om op te noemen, maar wel echt heel interessant. De rondleiding duurde dan ook iets minder dan 2 uur, maar deze uurtjes vlogen voorbij.
Het tempelcomplex was erg kleurrijk. Alles was geverfd in kleurtjes, op één tempel na. Deze tempel was wit, om meerdere redenen. Het had te maken met een vrouw. Haar naam had weer te maken met het wit. Er was een moslim man die verliefd op haar was en die samen met haar de tempel had was gaan beklimmen en toen naar beneden zijn gevallen (of gesprongen, was niet helemaal duidelijk). Wit staat dicht bij god en de kracht. Na de rondleiding zijn we nog wat samen gaan drinken, voordat we weer terug gingen om te eten.
xx