(origineel bericht op be-more.nl)
Teacher’s trouble!
Afgelopen week heb ik meer tijd doorgebracht op school en in de klas. En mijn respect voor de 6 leraren is enorm toegenomen, ondanks de af en toe middeleeuwse straffen die worden uitgedeeld. Elke leraar heeft namelijk een lange tak in de handen om de rust te bewaren. Dit is uiteraard niet zoals wij hen adviseren om kinderen op te voeden, maar dit is niet van de ene op de andere dag te veranderen. En …in alle eerlijkheid…de kinderen komen uit zeer arme gezinnen en zitten enorm om persoonlijke aandacht verlegen. Ze halen dus vele kwajongens streken uit om op te vallen tussen 70 andere kinderen in de klas. Dus ga er maar eens aanstaan. Ik heb het geprobeerd, zonder dreiging van de meetlat straf, en aan het einde van de les, had ik nog 20 meisjes (van de 20) en 5 jongens (van de 50) over. Meisjes hebben de toekomst! De jongens gingen liever buiten spelen ;-).
Maar oh wat zijn ze ook lief die kinderen van Worancha. Vooral de allerkleinsten in de nursery.
Elke woensdagochtend staat er sport op het programma, en afgelopen woensdag heb ik de wat oudere meisjes leren trefballen. Het was een groot genot te zien dat ze allemaal openstaan om iets nieuws te leren. Ook van de oudere kinderen is hun Engels beperkt maar met handen en voeten is het toch gelukt om 20 meiden (9-11 jaar) dol fanatiek te zien trefballen. Op een gegeven moment begon het te regenen, maar ze waren niet van plan te stoppen. Echt heel bijzoner. De volgende dag viel me op dat ze mij begroeten als een van hun in plaats van een blanke buitenstaander.
Het leven van een teacher bij Worancha is dus niet eenvoudig. Er is duidelijk behoefte aan kleinere klassen, meer leraren, meer individuele aandacht, spannendere lesmethode waarbij de aandacht van de kinderen kan worden vastgehouden en meer plezier. Maar de mogelijkheden en lesmaterialen zijn beperkt. Het meebrengen van gekleurd tekenpapier, educatieve posters en ons enthousiasme helpt misschien een beetje, maar lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Van de andere kant…ook geduld is hierbij weer op zijn plaats en elke stap is er EEN.
Afgelopen zondag hebben we de kerkdienst van ons project bezocht. Pastoor John, waar we elke dag ontbijten en lunchen, ontving ons met open armen. Hij genoot zichtbaar van onze interesse in zijn gemeenschap. Tja het is wel een protestantse kerk, maar gelukkig was de pastoor eerst katholiek en nu omgeschoold tot protestant dus hij is vrij openminded. De mis duurde 3 uur en de tijd vloog om. Eerst een uur zingen en dansen, vervolgens een preek van een uur door de pastoor, en tot slot weer een uur zingen. Pastoor preekte over Faith (heb vertrouwen dat het beter wordt), Change (verander slecht gedrag in goed gedrag) en Submission (stop met vechten en geef je over). Gelukkig was onze vertaler ook in de kerk, want zingen in Americ gaat nog wel, maar van de preek verstonden we natuurlijk helemaal niets, behalve het woord Faranji…het moment waarop hij ons vroeg voor alle 300 leden van de kerk op te staan en ons liet zegenen. Wij zijn dus in goede handen.
Nog 1 week, dus tijd is hier omgevlogen.
Komend weekend ga ik paardrijden in de uitlopers van Bale Mountains. Daar zijn pieken van 3000 meter, en het natuurschoon schijnt er uitzonderlijk te zijn. Ben benieuwd. Eerst zorgen dat ik niet van mijn paard val…die Afrikaanse hengsten kunnen nog wel eens onverwachte bewegingen maken heeft het verleden geleerd!
Endemenesh? Oftewel…hoe is het in Holland? Ik las nog altijd temperaturen van 15 graden???
Salem Noaw!
Ellen