(origineel bericht op be-more.nl)
Games and Sports and Arts and Crafts
Elke dinsdag is er ‘Games and Sports’ van 11u tot ongeveer 13u. Dan wandelen de kids van school naar een nabij voetbalveldje waar er naar hartelust mag geravot en gespeeld worden. Ik heb deze week een ‘ballonnen-aan-je-enkels-en-dan-kapottrappen’ sessie voorzien maar mijn voorbereide 30 ballonnen bleken algauw in het niets te vallen met de honderden kids die op mij kwamen afgestormd toen ze die kleurrijke massa ballonnen zagen. Gelukkig kwam head teacher Moses (what’s in a name) to the rescue en hielp mij wat orde in de kinder-chaos te brengen.
Hij deelde de kids die geen voetbal wilden spelen met mede-vrijwilliger Ronald op per klas (weliswaar met behulp van een twijgje!): van Primary 1 tot Primary 4. Elke groep telde minstens 50 nieuwsgierige kopjes dus stonden er daar zo maar eventjes 200 kids vol verwachting uit te kijken naar wat er komen zou. Al goed dat ik nog wat ander spelmateriaal uit het vrijwilligershuis had meegegritst zodat één groep kon frisbeeën, een andere groep rope-skipping, de derde groep ging aan de slag met de elastiek en de oudste groep (P4) konden we kalm genoeg krijgen om het ballonnen-spel uiteen te doen. De leraars vertaalden alles voor mij en waren zelf ook super-enthousiast over dit nieuw spel. Ze glunderen en speelden mee alsof ze zelf nog 10 jaar oud waren. Echt heel leuk om al die lachende gezichten te zien tijdens het spel! Achteraf bedanken ze mij uitgebreid om hen nieuwe spelletjes te tonen en vragen gretig of ik er next week ook weer bij kan zijn. Helaas moet ik hen teleurstellen want de 4 weken zitten er hier op. Ik zit dit bericht nu te schrijven in de Entebbe Backpackers, die slechts enkele kilometers van het vliegveld ligt waar we straks rond 21.30u naartoe worden gebracht. Maar daar denken we nu nog even niet aan 
Even terug naar de school. Ik heb er wekelijks een ‘arts and crafts’ namiddagje georganiseerd en kwam al snel tot de vaststelling dat er werkelijk niets op school aanwezig is om mee aan de slag te gaan: geen potloden of stiften, geen verf, geen kwasten, zelfs geen papier of schaar. Op de laatste creadag deze week is er dan toch één zakje met kleurpotloden tevoorschijn getoverd die van de school zou zijn. Eén zakje half kapotte kleurpotloden voor, naar ik schat, een 500-tal leerlingen! Lerares Cabrine, die mij helpt tijdens de les, legt mij uit dat er wel gevraagd wordt aan de leerlingen om zelf potloden en balpennen mee te nemen naar school maar dat de meeste kinderen te arm zijn om dat te vooroorloven. Het stompje potlood dat ze dan al hebben wordt dan ook vooral gebruikt om mee te schrijven. Elke leerling heeft ook één schriftje voor alle lessen, maar dat blijft op school.
Lerares Cabrine is zelf telkens heel enthousiast over wat we gaan maken iedere week en probeert dan ook waar het kan een bijdrage te leveren. Ze toont mij heel trots hoe je matten kan weven met strepen gedroogde bananenbladeren, duidelijk een creatief iemand! Deze week hebben we pennenhouders van WC-rolletjes gemaakt, die we al 3 weken spaarden in het vrijwilligershuis én Masaka Backpackers. Door het gebrek aan scharen hebben we de avond ervoor met alle mede-vrijwilligers zo’n 50 WC-rolletjes voorgeknipt zodat één kant van het rolletje wat op hoofdhaar leek. Dan konden de leerlingen het rolletje zelf voorzien van oren, ogen, voetjes etc. Ook Cabrine hielp wat mee met het knippen. Door de manier waarop ze een schaar of plakband vastpakt (die ik dan maar zelf heb gekocht) zie je gewoon dat ze die dingen nog nooit in haar handen heeft gehad. Knutselen of tekenen kennen ze dus duidelijk niet, en dat vind ik echt heel jammer. Elk kind zou toch naar hartelust moeten kunnen tekenen en kleuren! Lijkt mij mooi voor een nieuwe inzamel-actie
Tijdens de laatste crea-les werd ook duidelijk dat er dringend meer schoolbanken nodig zijn. Elke houten schoolbank die er nu staat, wordt door minstens 8 gastjes gebruikt, terwijl die eigenlijk maar gemaakt is voor 2 of max 3. Goed plan dus van Anthony om meteen met het donatiegeld 20 extra banken te bestellen. Het voorschot aan de lokale timmerman is al betaald dus is hij nu aan de slag gegaan. De elektriciteit in het schooltje, ook gefinancierd door het donatiegeld, is ondertussen geïnstalleerd. Het heeft mijn vader wel enkele stress-dagjes gekost deze week om het af te krijgen (de eerste stress sinds we hier zijn), maar het is toch gelukt. Vooral het gebrek aan deftige materiaal is natuurlijk een groot probleem voor een vakman. We hadden wel één en ander gekocht in Masaka maar zelfs een simpele beitel was nergens te bespeuren in die stad. Het idee om materiaal mee te brengen vanuit België hadden we dan uiteindelijk toch beter doorgezet. Er werd ons namelijk aangeraden om alles lokaal te kopen omdat het a/ goedkoper was en b/ goed voor de economie hier, maar als je bepaalde tools gewoon niet vind, of van slechte kwaliteit is dan kan je maar beter toch je eigen spullen meenemen.
De rest van het geld zal naar het helpen van ‘vulnerable families’ gaan. Dit zijn de meest kwetsbare families in de community, degene die het dringendst hulp nodig hebben. Hierover schrijf ik bij thuiskomst of tijdens de vlucht straks een apart verhaal. Nu nog even genieten van de laatste uren in Oeganda en de nieuwe vrijwilligers verwelkomen die bij Lwengo aan de slag gaan want die zijn net gearriveerd hier in Entebbe. Net als wij, 4 weken geleden.